κανείς δεν βιώνει κάτι για το οποίο είναι ανάξιος…

 

Έχω μια εικόνα και θα ήθελα να την μοιραστώ παρότι σπάνια πια τον τελευταίο καιρό μου συμβαίνει. Νιώθω δηλαδή πως όταν χάνεται ένας αληθινά μεγάλος, τούτο μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο ενός άστρου… στη θέση του αρχικά θα δημιουργηθεί αυτό που λέμε ‘μελανή οπή’ και από τα υλικά του θα γεννηθούν άλλα άστρα… λιγότερο ή περισσότερο φωτεινά… ποιος ξέρει… κάπως έτσι αισθάνομαι για τον Μίκη και την αναχώρησή του στο Μεγάλο Τίποτε που μας περιμένει όλους… ε, ίσως όχι ακριβώς Τίποτε αλλά δεν είναι της παρούσης…

Αισθάνομαι και σχεδόν σωματικά τούτη την μεγάλη απώλεια από τον ελληνικό κορμό… λες και αποκολλήθηκε ένα μεγάλο αγκωνάρι και όλο το οικοδόμημα παλεύει να κρατηθεί… και δεν έχουν απομείνει, είναι η στυφή αλήθεια και πολλά ακόμα από τούτα τα αγκωνάρια… θυμάμαι στα εφηβικά μου χρόνια να είναι θέματα συζήτησης των μεγάλων ο Μίκης, ο Μάνος, ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Ρίτσος… θυμάμαι τον Χορν και τη Λαμπέτη, τη Μελίνα, τον Κατράκη και τον Μινωτή, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Φλωράκη… ποιον να πάρεις και ποιον να αφήσεις… μεγέθη μεγάλα, δέντρα σαν πλάτανοι με τη σκιά τους να δροσίζει όλη την Ελλάδα…

Τι απόμεινε; Ποιος; Ποιον να ακούσεις; Που να ακουμπήσεις; Σε ποιον να αναζητήσεις μια λέξη, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο;

Ορφανεμένοι πορευόμαστε σε άνυδρους τόπους αμορφωσιάς και ασχήμιας, τόπους άξενους, τόπους λησμοσύνης… πάλεψαν όλοι τούτοι και άλλοι πολλοί να μας σηκώσουν κάποτε στις πλάτες μα δεν υπήρξαν οι άξιοι συνεχιστές να αναλάβουν το βάρος, να πάνε την Ελλάδα πιο ψηλά, πιο πέρα… είμαστε στο γαλαξία των ‘μπιγκ μπράδερ’, των μαγερειών και των ασήμαντων ‘σελέμπριτι’ με την απέραντη τιποτολογία και ουδενολογία καθημερινή τροφή μας.

Κάποτε τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης Άξιον Εστί και το ρίγος διέτρεχε τη ράχη όλης της Ελλάδας και του κόσμου όλου…

Σήμερα… ας μην πω τίποτε άλλο για το σήμερα… δεν μπορώ να μελαγχολώ άλλο… η Ειμαρμένη γνωρίζει, το Αχανές γνωρίζει… κανείς δεν βιώνει κάτι για το οποίο είναι ανάξιος…

Και κανείς δεν απολαμβάνει παρά μονάχα τους καρπούς του δικού του μόχθου… όποιοι κι αν είναι…

Γεια σου Μίκη… στην μεγάλη σου αγκαλιά χωρούσες όλη την Ελλάδα… ακόμα κι αυτούς που σε λοιδορούσαν… ποιος τους θυμάται όμως αυτούς;

Εσένα σε έχουν ραντίσει με αθανασία οι αιώνες…