στο λόφο του Σίσυφου….

 

Τι συνέβη με τα πρόσωπα;

Με τις ρυτίδες που γέμισαν τσιμέντο

Με τα βλέμματα που μοιάζουν

εκμαγεία φωτός

Με τα δάχτυλα που αξεχώριστα γίναν;

Τι έγινε με τα πρόσωπα όσων αγάπησα;

Εσύ

αν ήσουν εδώ

θα μπορούσες να μου απαντήσεις…

Θα έπρεπε όμως πρώτα

να σου αφαιρέσω αυτό το ακάνθινο στεφάνι

απ’το χαμόγελο

κι αυτό το πικρό μαντήλι

με την αγωνία της νύχτας

απ’το μέτωπο

και θα έπρεπε ακόμα να σε κρατήσω για ώρα

να ζεσταθείς

μέσα στην αγκαλιά μου

να νιώσεις τον κόσμο φιλόξενο

και πάλι

και θα είχες κάτι να μου πεις

για εκείνα τα πρόσωπα

τα πρόσωπα

όσων αγάπησα

που έγιναν κηλίδες στον τοίχο

που έγιναν πατημασιές στην άσφαλτο

που έγιναν πέτρες

και στέκουν ασάλευτες

και σιωπηλές

στο λόφο του Σίσυφου….