ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας...

 

A Tuscan Feel In China Art Print by Max Witjes

κάποιες φορές ‘αισθανόμαστε’ ότι έχουμε βγει σε ένα απέραντο λιβάδι, αναπνέουμε τον ανεμπόδιστο, ελεύθερο άνεμο της ψυχής μας, κάτω από ένα υπέροχο στερέωμα… μουσικές και μελωδίες της Δημιουργίας μάς έχουν πλημμυρίσει, χρώματα, μυρωδιές, ανάσες…

και όμως…

είναι μια, καθώς λένε, εικονική πραγματικότητα, μια κατασκευή του νου…

κάποιες φορές αισθανόμαστε έτοιμοι για την μεγάλη υπέρβαση, το άλμα στο Άγνωστο, την ενεργειακή πλήρωση να τολμήσουμε, να πράξουμε, να δράσουμε…

κάνουμε το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα, τα επόμενα βήματα… δεν έχουμε προσεγγίσει κανένα Άγνωστο… είμαστε πάντα στις περιοχές του Γνωστού… το έχουμε ‘τεντώσει’ ίσως λίγο, το έχουμε βαφτίσει ‘άγνωστο’, νομίζουμε ότι σε μια στιγμή γίναμε τολμητίες Κολόμβοι και ατρόμητοι εξερευνητές… 

είναι μια ‘ενημέρωση’ του νου πως, απλά, έχουμε τις ποιότητες της ελευθερίας αλλά, δυστυχώς, δεν είμαστε ελεύθεροι…

ένα άρτιο, καλοδουλεμένο ‘πρόγραμμα’ του νου, μια ταινία που προβάλλεται για την ψυχαγωγία του…

κάποιες φορές πληγώνουμε εκεί που πιστεύουμε ότι μοιραζόμαστε τρυφερότητα, εκεί που νομίζουμε ότι αγαπάμε…

είναι κι αυτό πιθανώς μια αυταπάτη… ο νους δεν θέλει να αγαπήσει, δεν θέλει να μετατοπιστεί ο κεντροβαρικός του άξονας, δεν θέλει να αυτοκτονήσει… 

ο νους δεν επιτρέπει πράξεις αυτοχειρίας… ίσως κάποτε, μερικούς τραυματισμούς… πράγματα που μπορεί να ελέγξει δηλαδή… και κυρίως, να ‘αποκαταστήσει’…

δικαιοσύνη για το νου είναι η αποκατάσταση…

έχει ειπωθεί: η χειρότερη φυλακή είναι ο νους…

κι όμως, τα κλειδιά δεν τα έχει εκείνος…

και μέσα στην απλόχωρη φυλακή του με τις γιγαντοοθόνες προβολής εικονικών πραγματικοτήτων υπάρχουν στιγμές που βιώνεται η Αλήθεια… γουλιές της, δροσιές της ίσως αλλά μέσα στη φτωχική μας κούπα δεν χωράνε οι ωκεανοί…

και ίσως και μια δροσερή γουλιά να αρκεί για να ξεκινήσει η εσωτερική επανάσταση…