Κυριακή, Απριλίου 16, 2017

Ο φόβος της αληθινής ζωής...


Ο φόβος της αληθινής ζωής

(σημειώσεις για την αποτυχία της διύπαρξης / αποσπάσματα)


Η αποτυχία του ανθρώπου να δι-υπάρξει (όταν μετά βίας κατορθώνει και υπό συνθήκες να συν-υπάρχει) δεν οφείλεται, κατά την ταπεινή μου άποψη, σε κάποιες εγγενείς, βιολογικές, ‘κατασκευαστικές’ αστοχίες, μειονεξίες ή διαστροφές. Η αποτυχία αυτή (και μάλιστα παταγώδης) οφείλεται σε κάτι τόσο τραγικά απλό που μοιάζει σχεδόν απίστευτο: Στο φόβο του για την αληθινή ζωή. Κι όχι απλά φόβο αλλά τρόμο. Που του επιφέρει παράλυση, ακινητότητα και πλήρη αποδυνάμωση σε όλα τα λειτουργικά του συστήματα και υπο-συστήματα.
Από τα τρία στάδια εκδίπλωσης ή προβολής, όπως προσωπικά τα αντιλαμβάνομαι (ύπαρξη, συνύπαρξη, διύπαρξη), ή με μια άλλη νοηματοδότηση, εκδήλωση, σχέση και ολοκλήρωση (αλλά υπάρχουν κι άλλες), η δεύτερη είναι ο στίβος στον οποίο μαχόμαστε όλοι να επιβιώσουμε. Η συνύπαρξη προπαγανδίζεται ως περίπου ο εδεμικός κήπος των απολαύσεων και των ηδονών. Τραγική είναι η ειρωνεία βέβαια πως ο βιβλικός ‘παράδεισος’ αστόχησε όταν από τη συνύπαρξη ‘οι δυο’ ενοικούντες αποπειράθηκαν να βιώσουν την διύπαρξη. Τούτο απηγορεύετο αυστηρώς όχι από μια ιθύνουσα αρχή αλλά από τους ίδιους. Η παραβίαση του εσωτερικού πρωτοκόλλου οδήγησε την έξοδο στην ύπαρξη, δηλαδή στον υποβιβασμό. Είναι ένα απλό σχήμα. Και κατανοητό. Δεν χρειάζεται κανένα μεταφυσικό μανδύα ή θεολογικο-ανθρωπολογικο-οντολογική τεκμηρίωση. Καμιά απολύτως. Το σχήμα είναι καθαρό. Ο τρόμος της αληθινής ζωής εξόρισε τους ‘πρωτόπλαστους’ στο επίπεδο της απλής ύπαρξης. Και από τότε μπορέσαμε με χίλια ζόρια να ανέβουμε απλά ένα σκαλοπάτι και να περάσουμε στην συνύπαρξη. Το μπορέσαμε όμως;
Ακόμη κι αυτή η λειτουργική και ‘αγαπησιακή’ ενδοοικογενειακή συνύπαρξη είναι ένα κολοσσιαίο κατασκεύασμα με πήλινα πόδια, κάτι σαν τον πύργο της Βαβέλ. Ο καθένας μιλά τη δική του γλώσσα και ο καθένας, εν δυνάμει, μισεί και χρεώνει τους άλλους με την πρώτη ευκαιρία. Ο πατέρας, στην καλύτερη περίπτωση, είναι απόστατος και μη παρεμβατικός, η μητέρα είναι η μεγάλη αγκαλιά, τα παιδιά διψούν για την ενηλικίωση για να τερματίσουν την τραυματική περίοδο της ασφυκτικής συμβίωσης με τους ‘ανεπιθυμήτους αυτούς αγνώστους συγγενείς’. Όλο αυτό προπαγανδίζεται με ‘χριστουγεννιάτικες’ ορίζουσες ως την ιδανική κυψέλη για να μεγαλώσει με υγεία και ενσυναίσθηση ένα παιδί και να γίνει… το επόμενο κάθαρμα της κοινωνίας. Που θα είναι καλός με τους καλούς και κάθαρμα με… όλους. Και θα παντρευτεί κάποια μέρα των ημερών κι αυτός, θα επαναλάβει το ‘επιτυχημένο’ μοντέλο των δικών του και θα φέρει μερικά ‘κουτσούβελα’ στο φως του υλικού και αισθητού κόσμου για να πάρει σειρά η ευτυχία, η αρμονία και η χαρά. Ως γνωστόν, το αφελές και παρανοϊκό αυτό εξάμβλωμα δεν λειτούργησε ούτε στις ταινίες της ΚΛΑΚ Φιλμς… Ως και ο Νίκος Ξανθόπουλος είχε υποψιαστεί την τεράστια παγίδα… την αντιμετώπισε γρατζουνώντας το μπουζούκι του…
Όταν η ίδια η συνύπαρξη αποτελεί μια χρεωκοπημένη υπόθεση και λειτουργεί ως πρόφαση για την εξυπηρέτηση αναγκών και οι άνθρωποι ως self-objects για να δανειστώ τον όρο από τον Κόχουτ, πώς να τολμήσουμε να μιλήσουμε για δι-ύπαρξη; Ο τελευταίος που αποπειράθηκε να ψελλίσει μερικές κουβέντες ‘σταυρώθηκε’ και ‘αναστήθηκε’ κατά τας Γραφάς… πάντα…
Κάποιοι ευφυείς –απομονωμένοι βέβαια οι περισσότεροι καθώς η συνάφεια με τους πολλούς είναι ένα μεγάλο τραύμα- φιλόσοφοι, ποιητές και λοιποί στοχαστές –όπως ο Φρειδερίκος Νίτσε, ας πούμε- οικοδόμησαν συγκλονιστικές ενοράσεις για το μέλλον του καλού, φίλεργου και πασιφιστή ανθρώπου… τα αποτελέσματα ξεπέρασαν τις προσδοκίες του… αν τα ήξερε είμαι βέβαιος, θα είχε αποφύγει και την περιπέτεια με την πνευματική του υγεία.
Γιατί όμως υπάρχει τρόμος για την αληθινή ζωή; Είναι κάτι που πάει ενάντια, θα πει κάποιος, σε όλα όσα γνωρίζουμε, νιώθουμε, καταλαβαίνουμε, αντιλαμβανόμαστε… υπάρχει κάποιος που να μας έδειξε που είναι η αληθινή ζωή και να μην τον καλωσορίσουμε ως ευεργέτη; Μήπως ο ίδιος ο εαυτός μας γνωρίζει την απάντηση και την κρύπτει με ζήλο, μόχθο και νοσηρή μυστικοπάθεια;
Ο εαυτός, όπως και αν τον νοηματοδοτήσει κανείς και δεν θα μπω στην περιπέτεια μιας τέτοιας παρέκβασης, βεβαίως γνωρίζει… εν τη ‘αγνοία’ του. Γνωρίζει κάτι που δεν θέλει να γνωρίζει. Αναγνωρίζει αμέσως δηλαδή αυτό που είναι χωρίς καμιά υπόδειξη, εμπειρία, εμπειρωσιακή τυραννία. Ένα μικρό παιδί γνωρίζει, για παράδειγμα. Ένας άνθρωπος με έλλειψη πρωτοκόλλων συμβατικής συμπεριφοράς (‘τρελό’ τον λένε στα χωριά) επίσης γνωρίζει. Ο βάρδος του μεσαίωνα γνώριζε. Ο έντιμος ασκητής που ανασαίνει την ύπαρξή του, γνωρίζει. Ο πολεμιστής που αναμετράται την κρίσιμη στιγμή της μάχης με το σβήσιμο των πάντων, γνωρίζει. Ο Ήρωας γνωρίζει. Ο Ποιητής γνωρίζει. Σχεδόν όλοι με μια έννοια. Και αυτό που ένας ‘απλός’ άνθρωπος γνωρίζει, ο διασκεπτόμενος αναζητητής μαθαίνει. Ο φιλόσοφος, ο στοχαστής, ο άνθρωπος με το χλωμό δέρμα και το αχνιστό κεφάλι. Κι αυτός γνωρίζει. Δεν θέλει να γνωρίζει αλλά δεν μπορεί να το εμποδίσει. Η ηδονή του να δεις πίσω από την κουρτίνα είναι τόσο μεγάλη που τα ακυρώνει όλα. Παραμερίζεις το πέπλο της Ίσιδας και…
…πετιέσαι έξω από την παραδείσια συνύπαρξη στην έρημο της ύπαρξης…
Για μια στιγμή έχεις όμως τη μεθυστική εμπείρωση της διύπαρξης… Για μια στιγμή… Και ύστερα όλα σβήνουν… Με τον ιδρώτα του προσώπου σου ξεκινάς να οικοδομείς τα πάντα απ’την αρχή. Να φτιάξεις γλώσσα για να συνεννοείσαι με τον δίπλα, να φτιάξεις προφίλ στο fb για να σε ‘αναγνωρίζουν’ όλοι, να αρχίσεις να γίνεσαι ‘πραγματικός’. Διότι μονάχα ως εαυτικό μύθευμα δεν μπορείς να επιβιώσεις. Έχεις την ανάγκη των self-objects. Χωρίς αυτά είσαι απλά μια υπόσχεση πραγμάτωσης, ούτε καν ένα υπαρκτικό πρόθεμα…
Ο φόβος της αληθινής ζωής όπλισε το χέρι του Κάιν.
Ο φόβος της αληθινής ζωής είναι που έκανε τον Ιούδα να προδώσει τον Διδάσκαλο.
Ο φόβος της αληθινής ζωής έσπρωξε τους κατήγορους του Σωκράτη στην εξόντωσή του.
Ο φόβος της αληθινής ζωής γεννά νοσηρές σκέψεις αιχμαλώτισης του αγαπημένου μέσα ‘στη σχέση’.
Ο φόβος της αληθινής ζωής ωθεί τον αγαπημένο μέσα στη φυλακή…
Κι ο ίδιος φόβος τους υπνωτίζει από κει και πέρα στην οικογενειακή ραστώνη της μεγάλης λήθης, της αέναης επανάληψης, της μηχανιστικής και ολέθριας θανάτωσής τους κάθε μέρα… ως το τέλος των ημερών
Ο τρόμος της διύπαρξης είναι εγκατιαίος, νεφρικός, αρχαϊκός, γέννημα του ίδιου του Αχανούς…
Ο τρόμος αυτός μεταμόρφωσε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε χοίρους…
Στο απέραντο ‘κοινωνικό’ χοιροστάσιο, η ύπαρξη καθορίζεται από τον εκτροφέα. Η τροφή είναι εξασφαλισμένη, η πάχυνση ονειρική, η ζωή και ο θάνατος απλά μυθεύματα… κάποιες αχτίδες συνύπαρξης αχνοφέγγουν κάποιες φορές και σβήνουν αμέσως για να συνεχιστεί η τροφοδότηση των χοίρων αδιάλειπτα…
Η έξοδος από το χοιροστάσιο είναι μια αφήγηση που ήρθε κάποτε απ’έξω, έγινε ένα με τα κόπρανα και τη λάσπη και μεταβολίστηκε στον αποθέτη νοσηρών ονείρων…
Στο κάτω κάτω κι αν υπάρχει αληθινή ζωή έξω από το χοιροστάσιο, κάποιοι χοίροι θα την απολαμβάνουν κι αυτή… που νομίζουν πως διαφέρουν… όμως ίσως κι αυτούς τους τρέφει κάποιος άλλος εκτροφέας, μεγαλύτερης τάξης…


Όλα ζήτημα τάξης δεν είναι άλλωστε;
...

5 σχόλια:

Ανταίος είπε...

Αγαπητέ φίλε γεια σου μετά από πολύ καιρό!
Μπορεί να μην συμμετέχω στο blog όμως έχω κρατήσει και παρακολουθώ τις δημοσιεύσεις σου, στον Reader μου, κι αυτό επειδή θεωρώ ότι κάτι κερδίζω από την σκέψη σου.
Καταρχάς να σου πω ότι διαβάζοντας τα παραδείγματα που αναφέρεις σχετικά με τον φόβο, το μυαλό μου πήγε σε εκείνη την νύχτα που ο Πέτρος ξεκίνησε να περπατάει, με παρότρυνση του διδασκάλου, πάνω στο νερό, ξέρουμε και οι δυο τι συνέβη όταν ο φόβος επέστρεψε...
Επίτρεψέ μου όμως δυο ερωτήματα που οι απαντήσεις θα με βοηθήσουν να κατανοήσω καλύτερα.
Έχω παρατηρήσει ότι χρησιμοποιείς συχνά την λέξη, ή μάλλον την έννοια, διύπαρξη, τόσο που μοιάζει να είναι θεμελιώδης έννοια της σκέψης σου.
Αν θες πες μου το πώς εσύ την βιώνεις μέσα σου,τι σημαίνει για εσένα, τι είναι διύπαρξη για τον Νημερτή.
Και επίσης μια απορία - ερώτημα...
Κάνεις λόγο για αληθινή ζωή, μια έκφραση μάλιστα που χρησιμοποιεί και ο απ. Παύλος. Αναρωτιέμαι λοιπόν το πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το ότι αυτή η ζωή που βιώνουμε, δεν είναι η μόνη!
Πέρα από το ότι δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι αυτή είναι η ζωή ή αν θες, η ελπίδα ότι δεν μπορεί, κάτι άλλο, καλύτερο, θα υπάρχει, (που θυμίζει λίγο τις απόψεις περί ψυχής και αθανασίας, που προέκυψαν από το απόλυτο του θανάτου), πιστεύεις ότι υπάρχουν αποδείξεις ότι υπάρχει πραγματικά μια άλλη ζωή, και αν ναι, ποια και πώς είναι αυτή και ποιες οι αποδείξεις της;
Σε χαιρετώ!

Νimertis είπε...

Φίλε μου Ανταίε σε χαιρετώ… ήταν έκπληξη το σχόλιό σου και ευχάριστη… μετά από χρόνια… όπως φαίνεται κάποιοι είμαστε πάντα εδώ… μέσα στη σιγή αλλά δρώντες και εν εγρηγόρσει…
Όσον αφορά το ερώτημά σου για τη διύπαρξη, πράγματι αποτελεί την εμμονή μου… το ομολογώ… σε παλαιότερες αναρτήσεις την είχα αναπτύξει… ένα σχετικό link θα σε οδηγήσει σε μια από αυτές αν θέλεις να διαβάσεις…
http://aream-nimertis.blogspot.gr/2009/07/blog-post_11.html
Είναι κάτι που με απασχολεί από τα νεανικά μου χρόνια… με πολλούς τρόπους αλλά με το ίδιο επίκεντρο… η διύπαρξη είναι για μένα η μόνη αληθινή ζωή… θεωρώ πως γεύσεις και ποιότητες αξιώθηκα όπως οι σταγόνες δροσερού νερού στον ερημίτη… δεν αρκούν για να σε ξεδιψάσουν έχεις όμως στη γλώσσα μια γεύση όχι αθανασίας αλλά αιωνίωσης…
Πιστεύω πως τούτες οι σταγόνες προέρχονται από τον Υπόγειο Ποταμό που για τον καθένα μας ρέει μυστικά από την αρχή των ημερών του ως… δεν ξέρω ως πότε… Γεύσεις κι από κει έχουμε… έχουμε όνειρα, αγγίγματα, χαμόγελα, ταξιδέματα… έχω γράψει και γι αυτό σε παλιότερη ανάρτηση… ο υπόγειος ποταμός της ύπαρξης είναι αυτός στον οποίο διψά να βουτήξει και πάλι μια μέρα το όλο είναι πώς κάποτε αξεκόρμιστο ήταν από το Μέγα Είναι… και θα το πράξει, είτε το θέλουμε είτε όχι… ο φόβος μας κρατάει κι εδώ, όπως πάντα…
Τον ακούμε όμως τούτον τον αφρισμένο ποταμό να τρέχει αλαφιασμένος κάτω απ’τα πόδια μας… όταν παύουμε να θορυβούμε ανοήτως νυχθημερόν, τον ακούμε… και τότε φοβόμαστε περισσότερο…
Όσον αφορά τη νοηματοδότηση της αληθινής ζωής, δεν είναι κάτι που θα μπορούσα να διακηρύξω ή να αποτολμήσω να περιγράψω γιατί τότε θα περνούσα σε τομείς που δεν έχω εποπτεία… ψηλαφήσεις αποπειρώμαι… με μια έννοια θεωρώ και νιώθω πως είναι αυτό ακριβώς που ζούμε –καθώς υπαινίχθης- αλλά αλλιώς… με μια άλλη ποιότητα σε κάθε τι… με ένα άλλο βλέμμα σε κάθε τι… αν αυτή η ζωή έχει τα μάτια, η αληθινή ζωή που τόσο μας φοβίζει έχει το βλέμμα… και αυτό δεν μπορεί να το αποφύγει αισθάνομαι κανείς… γιατί εκεί δεν μπορείς να κρύβεσαι πίσω από μάσκες και προσωπεία όλη την ημέρα και όλα σου τα χρόνια… γι αυτό και δεν υφίσταται αληθινή επιβίωση… μόνο ζωή.. αμείλικτη και… δολοφονικά υπέροχη…
Υπάρχουν στιγμές που αυτή η δολοφονική υπεροχότητα, αυτή η ‘φριχτή’ ομορφιά καθώς θα έλεγε και ο Όμηρος μέσα από την ποίηση και την ερωτική επαφή δείχνει την τρομακτική της δύναμη… ποιος τολμά να διανοηθεί το μεγαλείο της και τα στερεώματά της… μικροσκοπικοί άνθρωποι είμαστε… μεγαλαυχούμε και κομπάζουμε για το εγώ μας και αναπαυόμαστε στη σκιά του Δέντρου της Ύπαρξης…
Αλλά, να με συμπαθάς, το ξέχασα… αυτό το δέντρο σκιά δεν έχει…

Ανώνυμος είπε...

Το τι κατάλοιπα κουβαλάει ο κάθε "Αρχηγός" κόμματος ή κράτους είναι Εμφανές τόσο σε "Ξένους " όσο και στους "Δικούς" μας!!! Αυτά τα αρρωστημένα ψυχοφθόρα Σύνδρομα Είμαστε Υποχρεωμένοι να τα Υποστούμε!!! Αυτοί ΌΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΟΛΗΨΕΙΕΣ!!! Ζούνε σε Ένα Αλλο Μοντέλο/Κόσμο!!! Αυτό Είναι και ΜΙΑ ΥΦΉ ΤΟΥ ΚαπιταλοΝαζιστοΦασιστικού Πολυδιάστατου ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥ!!!

Τίποτα ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΣΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ!!!!

Το βλέπουμε από τον Χίτλερ/Γκαίμπελς/Χίμλερ μέχρι τους "Δικούς" μας ΟΛΟΥΣ π.χ. Χούντα Παπαδόπουλος ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ/ΣΗΜΕΡΑ!!! Το Ψυχασθενές Τους, που Είναι Όμοιο και Ταυτόσημο με το Ίδιο Πολιτικοοικονομικό Σύστημα (Καπιταλισμός λέγεται) υπάρχει παντού από την προσωπική Τους Ζωή μέχρι της "Φασιστοδημοκρατικές" τους αποφάσεις! Χρησιμοποιούν Λαϊκές Δημοκρατικές Διαδικασίες για να καλύψουν την Απαξίωση που έχουν για την Ζωή!

Διότι ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ!!! Είναι Πνεύματα Μιας .... Ανώτερης Τάξης/Επιπέδου!!!

Χειρίζονται καλά Τον Φόβο Επειδή Φοβούνται!!!! Ζούνε Από Τον Φόβο Μας!!!




Υ.Γ. Το άνω Είναι επιβεβαίωση Για Τον Λόγο που κάνουν "Διεθνές Διασκέψης" οι ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΕΣ τύπου Παυλόπουλο Κοτζιά και Άλλων Τύπων!!! Ο "Πλουραλισμός" είναι καλυμμένη Ναζιστοφασιστική Αντίληψη με ..... ΙΕΡΑΡΧΙΚΕΣ Δομές ... μέσα στον ... "Πλουραλισμό" Τους!!!

ΕΚΤΩΡ-2008 είπε...

Συνέλληνα μου αρέσει ο λόγος σου. ΕΥΕΙ ΕΥΑΝ

Νimertis είπε...

Καλησπέρα ΕΚΤΩΡΑ 2008... να'σαι καλά...