Δευτέρα, Αυγούστου 15, 2016

κρυπτόμενος από το ερωτικό γεγονός...



Ο άνθρωπος που ζει δίχως έρωτα, για την ακρίβεια, ο άνθρωπος που επιλέγει να ζήσει κρυπτόμενος από το ερωτικό γεγονός, μοιάζει με κείνον που ζει χωρίς όνειρα. Δηλαδή με κείνον που ξυπνά κάθε πρωί και δεν μπορεί, δεν είναι ικανός ή το χειρότερο, επιλέγει να μην μπορεί να ανακαλέσει ούτε μια εικόνα, ίχνος συναισθήματος, καμιά συγκίνηση από το ονειρικό γεγονός. Η ζωή αυτή, δεν είναι ζωή... είναι σαν να βρισκόμαστε στην αίθουσα του κινηματογράφου κι ενώ οι γύρω μας απολαμβάνουν την ταινία με τα χρώματα, τις μουσικές, τους διαλόγους, τις φωνές, τις συγκινήσεις της δράσης, εμείς απλά παρακολουθούμε μια θολή εικόνα, μια γκριζόμαυρη αφήγηση φιγούρων που δεν μας μεταδίδουν τίποτε. Είναι μια ενόχληση, μια βελούδινη ενόχληση που ίσως να μας εκνευρίζει αλλά δεν μας... ενοχλεί. Δεν μπορεί να μας 'πειράξει' κι έτσι, δεν μπορεί να μας αλλάξει. Στο τέλος της ταινίας, όλοι αποχωρούν με διάφορα συναισθήματα, με χαμόγελα και δάκρυα, με αντιφατικές εσωτερικές δράσεις, μια εντατική κατάσταση που τους εξελίσσει, έστω για ένα βήμα κι εμείς αποχωρούμε όπως ακριβώς μπήκαμε στην αίθουσα: ανηδονικοί, ασυγκίνητοι, άθραυστοι, απρόσβλητοι, ατόφιοι... ακέραιοι και συμπαγείς με την πιο μειωτική σημασία και το πλέον ντροπιαστικό περιεχόμενο των λέξεων.
Γιατί είναι αληθινά ντροπιαστικό να επιλέξεις να ζεις χωρίς το ερωτικό γεγονός να συγκλονίζει τη ζωή σου, να γελοιοποιεί τις ησυχίες σου, να εποφθαλμιά τις κατακτήσεις σου, να εκκεντρώνει τις ισορροπίες σου...

Μπορείς να επιλέξεις όμως να ζήσεις χωρίς το ερωτικό γεγονός;

Μπορείς... και αυτό είναι το τραγικό αντίστοιχο της ελευθερίας της βούλησης στο ανθρώπινο ον... ένα κατοπτρικό αντίστοιχο σαν προβολή του είναι σε έναν εφιαλτικό καθρέφτη... το είδωλό σου ζει, εσύ το επιλέγεις, το ομοίωμά σου ζει κι όχι εσύ. Εσύ τι κάνεις; Απλά το παρακολουθείς στην παραλυτική ασφάλεια της πλήρους ακινησίας. Και το στέλνεις στο πεδίο της μάχης ενώ ταυτόχρονα επιλέγεις την άθλια και αμέριμνη και ασυννέφιαστη ασφάλεια των μετόπισθεν.

Και γιατί το κάνεις όλο τούτο; Γιατί το επιλέγεις; Το επιλέγεις γιατί φοβάσαι. Γιατί είσαι δειλός. Γιατί το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα πρόκειται να σε ρουφήξει, να σε καταπιεί κι εσύ πιστεύεις πως είσαι αθάνατος και θα ζεις για πάντα... και μάλιστα αρηγμάτωτος, ακινδύνευτος, αραγής, αυτάρκης, αυτόκρατος, πανίσχυρος... θεωμένος στο μοναδιαίο σου σύμπαν της αιώνιας θλίψης...

Και να το τερατώδες παιδί σου: ο άνθρωπος αυτός δεν είναι άνθρωπος... πλέον... ο άνθρωπος αυτός δεν αναγνωρίζεται, είναι αψηλάφητος ακόμα και από το Αχανές... ο άνθρωπος αυτός είναι ένα αλαζονικό Φρανκεσταϊνικό κατασκεύασμα, ένα φρικιαστικό Γκόλουμ, ένα υλομορφικό ψεύδος, ένας εφιαλτόμορφος νοοσχηματισμός που αναπνέει, τρέφεται, κινείται και διαδρά... αλλά άψυχος, άζωος, αλλογενής και ξένος...

Ο άνθρωπος που ζει χωρίς τον έρωτα στη ζωή του αυτό καταλήγει να ανασαίνει... ένα τοξικό, ένα δηλητηριασμένο αέρα ως το πέρας των ημερών του. Και προς το τέλος της διαδρομής αυτής, του αποκαλύπτεται πως στην ουσία υπήρξε ένας μοναχικός ξενιστής της ίδιας της ζωής που αρνήθηκε, του ήλιου που μελάνωσε και μόλυνε, της ιερότητας που απόξεσε από το κάθε κύτταρό του...

Στη βραχνή, σπηλαιώδη, εγκατιαία φωνή του αρχαίου ρίγους του θανάτου μονάχα μπορείς να αναζητήσεις ανάλογο στερέωμα ύπαρξης... με την αγωνία να είναι η όξινη βροχή που σε ξυπνάει όχι με τον ήχο... αλλά με την απουσία που βροντάει στις φλέβες σου... 

bricks

6 σχόλια:

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Ωραίο άρθρο..
Παρ΄όλο που πιστεύω πως λίγοι είναι οι άνθρωποι που προβαίνουν σε μια τέτοια ΄επιλογή΄
Οι περισσότεροι απλά δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν το ερωτικό συναίσθημα.
Με αποτέλεσμα να ΄παραφράζουν΄ περισσότερο παρά να μην αισθάνονται ..

Την καλησπέρα μου Αντόνιο,
ελπίζω να είσαι καλά.

Νimertis είπε...

Είτε ο βαθμός συνειδητότητας είναι μεγάλος (εδώ εμφιλοχωρεί ο μεγάλος μύθος σχετικά με τη συνειδητότητα αλλά είναι άλλης τάξης ζήτημα) είτε όχι, η επιλογή γίνεται φίλη μου Ανιρέτα... συμφωνώ βέβαια πως η διαχείριση αυτού του 'κτηνώδους' ρευστού που είναι το συναίσθημα απαιτεί άλλου είδους δεξιότητες και συνήθως σε παίρνει και σε σηκώνει...
Και τη δική μου καλησπέρα... σ'ευχαριστώ...

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Με κάνει να χαμογελάω αυτό το " σε παίρνει και σε σηκώνει" ..
Εδώ παίζεται ως φαίνεται όλο το παιχνίδι.. Όλοι λαχταράμε τη μεγάλη ένωση, τη "συγχώνευση" όπως ωραιότατα επισημαίνει ο Γιάλομ,
την ίδια ώρα όμως ο φόβος μη και χάσουμε τον υποτιθέμενο έλεγχο, γίνεται η μεγαλύτερη παγίδα και αναστολή μας..

(Μη μ΄ευχαριστείς. Μ΄αρέσει ο διάλογος μαζί σου, οπότε λειτουργώ εντελώς εγωιστικά όπως καταλαβαίνεις :) )

Νimertis είπε...

Η αλήθεια είναι πως και 'το πάρσιμο' και το 'σήκωμα' τα λαχταράμε... ίσως γιατί είναι οι μόνες περιοχές αληθινής δράσης, όλα ακυρώνονται εκεί, όλα μηδενίζονται, όλα γεννιούνται και πεθαίνουν κάθε στιγμή... αν το έχει βιώσει κάποιος έστω και μια φορά οπωσδήποτε γνωρίζει... είναι η περιοχή του μεγάλου Ρίγους και δεν ξέρω αν μπορεί να πει κάποιος 'είμαι ζωντανός' και να καταφάσκει όλο του το είναι αν όχι σ'αυτό το Γεγονός...
Από την άλλη, όπως ορθά επισημαίνεις, ο πανταχού παρών δικτάτωρ Νους αρνείται την υπεροχή οιουδήποτε παρείσακτου στη μοναρχία του και διαρκώς συκοφαντεί κάθε τι που την απειλεί... κάποιες φορές για να προστατεύσει, περισσότερο για να μην ανατραπεί το καθεστώς του...
Πράγματι αξιόλογος και βαθύς ο Γιάλομ πιστεύω όμως ότι δεν έπρεπε τελικά να δω τη συγκεκριμένη ταινία...
Έστω...
Να΄σαι καλά φίλη μου Ανιρέτα.. αμοιβαία η απόλαυση...

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Η ταινία δε μου πολυάρεσε. Όπως οι περισσότερες, ωχριά μπροστά στην ανάγνωση του έργου του, πόσο μάλλον όταν το έργο είναι ο ίδιος ο Γιάλομ. (Είναι για μένα μέγας δάσκαλος όπως καταλαβαίνεις, στέκει σταθερά η πολυτιμότερη βοήθεια μου σε κάθε συνεδρία)

Για να τη δεις όμως , κάτι, κάπως φαίνεται πως ΄έπρεπε΄ να συμβεί.
Και μην ξεχνάς Αντόνιο.
Μπορώ να ξέρω και την ανατομία και τους κανόνες αεροναυπηγικής και ένα σωρό άλλες τεχνικές πληροφορίες για το πέταγμα ενός πουλιού.
Και αντίθετα απ ό,τι πιστεύεται συνήθως,
αυτό να δυναμώνει το δέος μου , παρά να το "γειώνει" ..


Νimertis είπε...

Για τους ίδιους περίπου λόγους έγραψα πως δεν έπρεπε να την δω. Διότι κάποιους ανθρώπους καλό είναι να μην τους κάνουμε τέτοιου είδους 'αφιερώματα' που εγγίζουν τα όρια του γελοίου κάποιες φορές. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είχε και κάποιο ενδιαφέρον -ιδιαίτερα οι σκέψεις του βέβαια - αλλά πραγματικά το έργο του έχει όλη τη σημασία. Τα βιβλία του. Η επεξεργασμένη σκέψη του. Κι όχι να βλέπω τις 'καθημερινές στιγμές' του... δεν με ενδιαφέρουν οι καθημερινές στιγμές κανενός... ούτε καν οι δικές μου... αυτά είναι οι τηλεοπτικές και κινηματογραφικές 'αποδόσεις' που οι αμερικανοί, δυστυχώς, επέβαλαν σε όλο τον πλανήτη...
Ευτυχώς που δεν έγινε ποτέ -και δεν θα το επέτρεπε βέβαια - κάποια ανάλογη 'αμερικανιά' για τον Τζίντου. Η οικείωση δεν έχει ποτέ καλά αποτελέσματα και είμαι εχθρός βέβαια της οικειότητας χρόνια τώρα... μην επηρεάσει αυτό την επικοινωνία μας όμως... αναφέρομαι σε κάτι άλλο... εσύ το καταλαβαίνεις...
Να'σαι καλά...