Κυριακή, Μαΐου 01, 2016

Γιατί θα πρέπει να έχεις ‘ολοκληρώσει’ οτιδήποτε;



Οι παλιοί έλεγαν πως ‘τρέχει, βιάζεται γιατί είναι νέος’. Λάθος. Αυτός που βιάζεται είναι αυτός που έχει πίσω του πολύ περισσότερα χιλιόμετρα απ’όσα εμπρός του. Κάποιοι συγγραφείς είπαν πως όσο μεγάλωναν τόσο λιγότερο διάβαζαν και τόσο περισσότερο έγραφαν. Όπως και ο Καζαντζάκης ας πούμε που στο τέλος εκλιπαρούσε για λίγο χρόνο ακόμα. ‘Δώστε μου ένα τέταρτο… λίγο χρόνο, ο καθένας από λίγο’, έλεγε με αγωνία καθώς ο χρόνος του σωνόταν σαν την άμμο στην κλεψύδρα.

Και λοιπόν; Αυτό ρωτώ… και λοιπόν;

Γιατί θα πρέπει να έχεις ‘ολοκληρώσει’ οτιδήποτε;

Πότε κάτι είναι ‘ολόκληρο’; Σήμερα είναι αλλά μετά από λίγα χρόνια το έχεις ξεπεράσει και σου φαίνεται λειψό. Διαβάζεις κάτι που έγραψες στα 25 ή στα 35 και αναρωτιέσαι γιατί το έγραψες και πίστευες ότι ήταν και μεγαλειώδες. Σήμερα σου φαίνεται παιδικό σκίτσο, γραμμές και λέξεις ατάκτως ερριμμένες στο χαρτί… Κι αν δεν το απορρίπτεις, το ανέχεσαι... παιδί σου είναι αλλά...

Να μην ολοκληρωθεί τίποτε… δεν χρειάζεται… κάποιος θα έρθει μετά από σένα φίλε και θα κάνει τη δουλειά… άνοιξε έναν δρομάκο, μπορείς; Έστω και μονοπάτι… μέγιστο είναι. Υπερ-μέγιστο θα έλεγα.

Μονάχα μια συμβουλή αν θελήσεις να το κάνεις. Να είναι όσο γίνεται δικό σου. Απόλυτα δεν θα είναι, μην έχεις καμιά ψευδαίσθηση. Είσαι στη μέση ενός δρόμου που άνοιξαν άλλοι και θα συνεχίσουν αναρίθμητοι άλλοι… αλλά ό,τι καταθέσεις να είναι απόσταγμα δικό σου… να το έχεις βιώσει, να το έχεις εμπειρωθεί, να έχεις πονέσει γι αυτό, να σε έχει πονέσει κι αυτό…
Να μην γεννήθηκε εύκολα και να μεγάλωσε ακόμη δυσκολότερα. Να ήταν δύστροπο και ατίθασο, άπιαστο και ακυβέρνητο. Να σου αντιμιλούσε με αυθάδεια και να σε θύμωνε… αυτό… όσο πιο θρασύ τόσο το καλύτερο…

Και μη νομίσεις πως αν πιαστείς με τα καθημερινά και ‘ασήμαντα’ δεν θα σου μείνει ενέργεια και χρόνος για τα μεγάλα και… απρόσιτα.

Όσο πιο απρόσιτο είναι κάτι, τόσο πιθανότερο είναι να γίνει κάποια στιγμή το ιδανικό προσωρινό καταφύγιο…

και η τέλεια μόνιμη καταφυγή

12 σχόλια:

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Τίποτε μονοσήμαντο όπως καλά ξέρεις.. Τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν, οι μεγάλοι δε θυμούνται καν ν΄ασχοληθούν με το χρόνο απορροφημένοι στο κυνήγι της όποιας επιτυχίας (ή επιβίωσης πια)
κι οι ηλικιωμένοι βαδίζουν αργά αργά (και όχι απ΄τα αρθριτικά) , να κοροϊδέψουν θαρρείς το άτι που γρήγορα μοιάζει να τους οδηγεί στο Πέρασμα, ή τη Λησμονιά -ποιος ξέρει ..

Η ολοκλήρωση όμως καλέ μου φίλε είναι την ίδια στιγμή, η μεγαλύτερη ανάγκη κι ο μεγαλύτερος φόβος μαζί. Κανείς δεν αρχίζει ένα μυθιστόρημα για να το αφήσει μισό, κανείς δεν σμιλεύει με πάθος χρόνια την πέτρα για να αφήσει κάποιος άλλος να τελειώσει το γλυπτό του ονείρου του, κανείς δεν καίγεται απ την αρμονία μέσα του και παρόλα αυτά να παραδώσει στον επόμενο τις τελευταίες νότες. Αυτή η ανάγκη ολοκλήρωσης έκαιγε και τον Καζαντζάκη που εκλιπαρούσε για λίγο χρόνο, να προλάβει να αφήσει πίσω του κάτι που να κάνει νόημα κι όχι μοναχά σπαράγματα

Κι όπως πολύ σωστά καταλήγεις .. μονάχα για τα απρόσιτά μας μπορούμε κι αντέχουμε να μην διεκδικούμε ένα ΄τέλος΄.
Γιατί δε θέλουμε κανένα τέλος..

Μια καλημέρα και μια ευχή φίλε Αντόνιο..

Νimertis είπε...

Δεν νομίζω ότι η ολοκλήρωση είναι ανάγκη φίλη μου anireta... όπως χιλιάδες άλλα είναι εμβόλιμο, ετερόδοτο ναρκωτικό που οικοδομεί αργά και ύπουλα από την παιδική ηλικία τον "φίλεργο" και "καλό" πολίτη, πατέρα, άνθρωπο... που αξιοδοτεί και νοηματοδοτεί το παράλογο... αυτό είναι... δεν είναι δικό μας, είναι κάτι δάνειο και ξένο... ο Σολωμός δεν ολοκλήρωσε σχεδόν τίποτε... και λοιπόν; Σπαράγματα είναι όλα έτσι κι αλλιώς... ό,τι "ολοκλήρωσα" χθες σήμερα μου φαίνεται ατελές και ανούσιο, παιδιάστικο και αφελές...

το άγχος της ολοκλήρωσης δεν είναι δικό μας... όταν το δούμε το αντιλαμβανόμαστε...
αλλά κι αν δεν το δούμε, τελικά, δεν έχει καμία σημασία...

όσο για τον Καζαντζάκη, παρ'ότι τον μελέτησα πολύ και τον θαύμασα πολύ δεν θα ήθελα να τον γνωρίσω από κοντά
το Κυκλώπειο εγώ του τα κατάπινε όλα... σίγουρα θα μου φαινόταν αποκρουστικός και θα με απωθούσε... αυτή είναι η δική μου αλήθεια...

εύχομαι να είσαι καλά και σ'ευχαριστώ για την προσοχή σου και τις σκέψεις σου...

Κυκλοδίωκτον είπε...

Η λέξη 'ολοκληρωθεί' φέρνει στο μυαλό μου έναν κύκλο.
Να ολοκληρωθεί: Η αρχή να αποκτήσει ένα τέλος για να κλείσει ο κύκλος και να ταξιδεύει σαν αυτόνομο μικρό μόριο.Στη μνήμη μας, στις σκέψεις μας, στις ανθρώπινες παρακατθήκες που αφήνουμε για τους άλλους, μέσω λόγου και τέχνης.
Ο Δυτικός τρόπος σκέψης σηρίχτηκε στην Αριστοτέλεια λογική: Αρχή-Μέση-Τέλος.

Κι αν αφήσουμε κάτι μισό; Ακομη κι αν κανένας δεν ασχοληθεί για να το συμπληρώσει, θα το ολοκληρώσει (για μας μόνο - με διαφορετικό τρόπο) η δική μας αλλαγή όταν θα το βλέπουμε πια σαν παρωχημένο και ξεπερασμένο.
Ο Χρόνος το σφράγισε και το έκλεισε για μας με μια λέξη: Παρελθόν

'Να διαλέγεις μονοπάτι που θα 'χει καρδιά μέσα του', έλεγε ο Δον Χουάν.
Συμφωνώ μαζί σου, Να ανοίγεις προοπτικές κι ας τις συμπληρώσει κάποιος άλλος.
Να ξεκινάς έστω ένα δρομάκι με 'καρδιά', βγαλμένο από σένα κι ας μην καταφέρεις να το ολοκληρώσεις. Να ανοίγεις δυνατότητες και επιλογές για τους επόμενους ή και για κανέναν.
Να προσπαθείς το άγνωστο με νέους τρόπους ως εκεί που μπορείς και αντέχεις και μετά να ξαναπροσπαθείς με άλλους δρόμους. Αρκεί να προσπαθείς και να κινείσαι για να μη σε καταπιεί η στασιμότητα.

Την καλημέρα μου!

Νimertis είπε...

Φίλη μου 'Κυκλοδίωκτον' όχι μόνο ο δυτικός τρόπος σκέψης αλλά και ένα κάρο νευρώσεις και ψυχικές νόσοι... ας μην το προχωρήσουμε... όλοι καταλαβαίνουμε...
πολύ συμφωνώ με τις σκέψεις σου και γενικά η σκέψη σου είχε πάντα ενδιαφέρον... ακόμα κι όταν δεν συμφωνούσα... κι αυτό γιατί δεν είναι σκέψη πλέον (πάει να πει το ακατάσχετο μπλα μπλα του νου) αλλά στοχασμός και άξονας ζωής... αχνίζει απ'το είναι σου ό,τι γράφεις γι αυτό και σε εκτιμώ ιδιαίτατα!... οι άνθρωποι πρέπει να πάψουν το μπλα μπλα και ν'αρχίσουν ν'αχνίζουν...

(Δον Χουάν... αχ, τι μου θύμισες τώρα... πως αν τον πετύχω σε καμιά επόμενη... ενσάρκωση θα τον καθαρίσω επιτόπου!!)

Κυκλοδίωκτον είπε...

Ευχαριστώ για τα υπερθετικά και την εκτίμηση Νημερτή.

Θα μου ήταν πολύ ενδιαφέρον αν ήθελες να... ολοκληρώσεις το σχόλιό σου αναφέροντας ένα παράδειγμα ασυμφωνίας. Και δε σε ρωτώ από περιέργεια.
Κάπου πήρε το μάτι μου κι εκεί στην 'Εντελέχεια' έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης που μου άνοιξε νέες προοπτικές υπό εξέταση.


(Αν δεν έχει 'καθαριστεί' ήδη...)

Νimertis είπε...

(απάντηση στην Κυκλοδίωκτον, μέρος πρώτον)

Γλυκύτατη και σοφή μου ‘Κυκλοδίωκτον’, άσπρισαν οι τρίχες της κεφαλής μου για να πάρω μυρωδιά πέντε αλήθειες γι αυτή τη ζωή τη ψεύτρα… και μπορεί μεν σε μένα προσωπικά η… τριχολεύκανσις να εκκίνησε πολύ ενωρίς (πριν τα τριάντα μου) αλλά ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος. Πάει να πει σχεδόν εντρέπομαι για την… αλαζονική μου βεβαιότητα πως υπάρχουν… βεβαιότητες την οποία και εξέτρεφα στον κόρφο μου ως φίδι που τελικώς με δάγκωσε και καλά μου έκανε… όλα αυτά συνέβαιναν κάποτε βεβαίως διότι σήμερα ακόμη και η ενθουσιώδης νεότητα –την οποία τοποθετώ πάντως έως και το 25ον έτος της ηλικίας του ανθρώπου, το αργότερο και πάλι στην παράταση είμαστε, από και πέρα εισερχόμεθα εις τον ανθρωπο-μεσαιώνα της άχαρης διαχείρισης και της αμηχανίας του βίου- σχεδόν εστερήθη του μεθυστικού αυτού ηδύποτου που κάνει τη ζωή γλυκύτερη και την καθημέρια αγωνία της υπάρξεως ολιγότερο επώδυνη…
Αυτό σημαίνει, θα ερωτήσει ο κακότροπος αναγνώστης και όχι εσύ, πως ακόμη και το περιεχόμενο της άνωθι αναρτήσεως πάει περίπατο; Πώς ίσως και να μην είμαι ακόμη βέβαιος ούτε γι αυτά; Πως την επόμενη εβδομάδα ή τον επόμενο μήνα μπορεί να αναρτήσω άλλο κείμενο που θα ανατρέπει όλα τούτα; Πολύ πιθανώς… απίθανον καθώς πλέον ναι μεν γηράσκω αεί διδασκόμενος, πιότερο όμως γηράσκω και λιγότερο διδάσκομαι… είναι και η άρνησις του μαθητού να ξυπνήσει νωρίς για το σχολείο… αρκετά δηλαδή…

Νimertis είπε...

(μέρος δεύτερον)

Πριν έρθω σε σένα μικρή στάσις στον Δον Χουάν Μάτους. Ας μας αφήσουν ησύχους οι γεροντοδιδάσκαλοι του εσωτερισμού έχω να πω και ας μην μας ξεσηκώνουν με παπαρο-ωεκανολογίες! «Να διαλέξεις δρόμο με καρδιά», είπε και ελάλησε και ο δυστηνής μαθητής Κάρλος Καστανέδα (υπαρκτός ή μη, υποστατός ή όχι) εβουβάθη επί τριήμερον! Μωρέ τι μας λες!, θα απαντούσα εγώ. Διότι ως έλλην διαθέτω και έμφυτο το γκάτζετ του εξυπνακισμού και της αναρχομηδενιστικής ξερολίασης. Στα default καθώς λένε. Άμε από δω χάμω! Γι αυτό μπήκαν οι Ισπανοί και σας λιάνισαν όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα τις δύσμοιρες αντιπάλους των. Εμ, καλά λέω. Και μπορεί να έχω μια σκωπτική διάθεση σήμερα αλλά είμαι στον πυρήνα. Είμαι πάντα στον πυρήνα αγαπημένη φίλη.
Πολλά χρόνια φάγαμε με όλους τους ξύπνιους ‘διδασκάλους’ της Ατραπού και τις μωρο-φιλοσοφίες τους. Εγώ δεν ηξεύρω αν ο δρόμος έχει καρδιά ή όχι μάτια μου. Εγώ το μόνο που μπορώ να σου πω αν εγώ ο ίδιος έχω καρδιά… και όλα τα αποδέλοιπα είναι για να πουλάνε βιβλία οι εκδότες απανταχού της Γης… και είδαμε τι απογίνανε οι μάντεις με καρδιά… ‘μεζεδάκια του Αετού’ έγιναν όλοι και όσοι έχουν διαβάσει Καστανέντα καταλάβαν… και επίσης έχω να πω, καθώς φορτώνω κιόλας, πως οι μοναχικές πτήσεις έχουν και τη μυθολογία του ψεύδους στο πακέτο φίλοι μου Τολτέκοι… σε άλλη ευκαιρία θα αναλύσω…

Νimertis είπε...

(μέρος τρίτον)

Έρχομαι τώρα σε σένα που σε αδίκησα τόση ώρα φλυαρώντας… Να ένα παράδειγμα που δεν ξέρω αν διαφώνησα πάντως έξυνα την κεφαλή μου επί τρίλεπτον… Μου έγραψες πρόσφατα (ανάμεσα σε άλλα βέβαια) ως σχόλιον σε μια ανάρτηση στην Περιοχή Μ:
«Η δική μου επίπονη πορεία στη ζωή με οδήγησε κάποια στιγμή να έχω την εσωτερική επίγνωση πως η αγάπη είναι το μυστικό του σύμπαντος (και του ανθρώπου), της αρμονίας και της συνοχής του Όλου…»
Δεν απήντησα ακριβώς γιατί οτιδήποτε δικό σου είναι ιδιαιτέρως σεβαστό και το μετρώ τρεις και τέσσερις φορές και το μελετώ και το γνωρίζεις… ακριβώς γιατί προκύπτουν όσα γράφεις πάντα μέσα από τα ακριβά σου βιώματα και πριν τα τινάξει ο νους για να τα αποκαθάρει από οτιδήποτε μη αρμόζον, έχουν βαπτισθεί στο ιχώρ και στο αίμα της ψυχής σου… πάει να πει αυτό πως δεν γράφω τυχαία πως είσαι σοφή… το εκπέμπεις και όποιος σε διαβάσει στο ιστολόγιό σου το λαμβάνει και το κατανοεί εκτός κι αν είναι ‘κλειστός’ και τεθωρακισμένος όπως τυγχάνει να είναι πλέον η πλειονότης των συνανθρώπων μας… αλλά έστω… αν δεν υπήρχε αυτό το ‘σύμπαν’ μέσα στα λόγια σου θα είχα αποφύγει το ξύσιμο και την πληγή στο καύκαλό μου. Γιατί μάτια μου έπρεπε να βάλεις και το σύμπαν μέσα; Το ένδον σύμπαν δεν σου αρκεί που κι αυτό για να το λιανοφωτίσουμε περνάνε χρόνια και χρονάκια; Εξόν κι αν μου αντιγυρίσεις πως είσαι της ερμητικής σχολής (όπως πάνω έτσι και κάτω, κλπ) οπόταν διά του νόμου της αναλογίας ό,τι ισχύει σε μένα είναι προβολή των όσων διαδραματίζονται εκεί έξω και τούμπαλιν… και άρα, εφόσον βρήκα το δικό μου μυστικό, δεν μπορεί, αυτό θα είναι και το μυστικό του σύμπαντος… όπως δω χάμω έτσι κι απάνου… μπορεί… ίσως… δεν έχω εδώ να σηκώσω λόγο και κουρνιάζω στη γωνιά μου…
Άλλωστε οι γυναίκες είστε σοφότερες και από εσάς μαθαίνουμε πάντα… πολλά έγραψα και θα αυτοτιμωρηθώ με δίμηνη σιγή…
Να ξέρεις πως μου είσαι πάντοτε πολύ ξεχωριστή και αγαπητή! Κι ακόμη παραπάνω…

Κυκλοδίωκτον είπε...

Αυτό κι αν ήταν έκπληξη!
Πάντα νόμιζα ότι με απαξιούσες με κάποιον τρόπο, ότι με αντιμετώπιζες με κάποια έπαρση από ένα άλλο επίπεδο (όντως υπάρχον ή δημιούργημα, δικό σου θέμα αυτό...). Ούτε καν που περίμενα ποτέ τόση ...αποδοχή.

Κι όποτε σε διαβάζω, πάντα διαβάζω κι εγώ 2 και 3 φορές τα όσα γράφεις (επειδή ακριβολογείς), για να βρω πίσω από ποια λέξη μου ξέφυγε κάτι ή ποιο νόημα δικό σου έχασα, κλεισμένη στον δικό μου τρόπο σκέψης.

Όχι δεν είμαι του Ερμητισμού αν και πολλές φορές αναζητώ τα κάτω ως άνω... κι ούτε το σκέφτηκα με το νόμο της αναλογίας. Δεν ήταν ενσυνείδητο κατασκεύασμα του νου η αποκάλυψη περί αγάπης. Ήρθε βαθειά μέσα μου σαν λάμψη γνώσης. Ήρθε σαν Εικόνα πολλών επιπέδων. Ενός σύμπαντος συνοχής και αρμονίας, εσωτερικής σύνδεσης και συνεργασίας και απόλυτης αποδοχής...
Δε νομίζω να μπορώ να το βάλω σε λόγια, αλλά προσπάθησα.
Στην Καινή Διαθήκη, μόνο ένας ορισμός υπάρχει για τον Θεό: 'Ο Θεός αγάπη εστίν' και μάλιστα στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Κι εκεί στην Εντελέχεια, με το τατού στα νεφρά, κλόνισες κι εσύ τη δική μου αποκάλυψη περί 'αγάπης' κι έψαχνα να βρω 'όροφή'.
Δεν ξέρω αν βρήκα ή αν με αυτο-υπέβαλα να αισθανθώ πως ίσως υπάρχει κάτι ακόμα παραπέρα. Ακόμη βρίσκεται υπό έρευνα, όχι μέσω σκέψεων και λογικής, αλλά υπό παρατήρηση...

Καμιά φορά η αλήθεια δε μοιάζει με σκάλα που ανεβαίνεις με μαθηματικό τρόπο σκαλοπάτια αποκάλυψης, αλλά με κρεμμύδι.
Η κάθε αλήθεια εμπεριέχεται ολόκληρη μέσα σε κάποια άλλη ανώτερη. Η μία σφαίρα μέσα στην άλλη.

Αριστοτέλης, Δον Χουάν, Καινή Διαθήκη, αποκαλύψεις, μονοπάτια καρδιάς ή μη...
Και παω παραπέρα ερώτημά σου: "Γιατί θα πρέπει να ολοκληρώνουμε οτιδήποτε;"

Γιατί να μη δούμε και την άλλη πλευρά της Ολοκλήρωσης; Αντί να δομούμε το Ολόκληρο, να το αποδομούμε. Γιατί να κρατάμε ολόκληρες τις διδασκαλίες ή τα μονοπάτια του καθενός.
Γιατί να μην σπάμε το ήδη υπάρχον ολόκληρο των άλλων αποσπώντας τα μικρά κομματάκια του που μας ταιριάζουν;

Σε ευχαριστώ για τις δυνατότητες διεύρυνσης και τη συζήτηση Νημερτή!
Καλημέρα!



Νimertis είπε...

Ε, όχι και σε απαξιούσα καλή μου φίλη! Δεν συνέβη ποτέ αυτό και διαμαρτύρομαι. Μα, δεν είναι τόσο αυτό παρά το ότι δεν είναι η πρώτη φορά που μου το λέν. Και για να το σημειώνεις κι εσύ πάει να πει ότι αυτό, θέλω δεν θέλω, αυτό λοιπόν ‘εκπέμπω’. Μάλιστα… λες κι είμαι αυτός που ανέβηκε στις κορυφές και κοιτώ αφ’ υψηλού τους πασχίζοντες συνανθρώπους μου που βήμα βήμα ακολουθούν… δεν είναι έτσι, δεν το οικοδομώ συνειδητά, να το πιστέψεις… αν το ένιωσες όμως σημαίνει ότι υπήρχε άθελά μου και να με συμπαθάς… το λέω και το εννοώ… και όσοι τυγχάνουν να διαβάζουν τούτη την ώρα και το μοιράζονται αυτό με σένα, ισχύει το ίδιο. Κάποια λοιπόν συμβαίνουν και διαχέονται και η αλήθεια μπορεί να είναι στην αντιπέρα όχθη… άνθρωπος στο δρόμο του Ανθρώπου καθώς έγραψα κάποτε… αυτό και με την ανάσα μου πάντα…
Μιας και ανοίχτηκε αυτός ο δίαυλος και χαίρομαι που εσύ τον άνοιξες, να πούμε πέντε λόγια παραπάνω, θέλω να υπογραμμίσω τις προτάσεις σου:

«Γιατί να μη δούμε και την άλλη πλευρά της Ολοκλήρωσης; Αντί να δομούμε το Ολόκληρο, να το αποδομούμε. Γιατί να κρατάμε ολόκληρες τις διδασκαλίες ή τα μονοπάτια του καθενός.

Γιατί να μην σπάμε το ήδη υπάρχον ολόκληρο των άλλων αποσπώντας τα μικρά κομματάκια του που μας ταιριάζουν;»

Πολύ σωστά τα βάζεις τα ερωτήματά σου και εύγε για τη συγκρότηση της σκέψης σου… Μα θα σου πω κι εγώ… το Ολόκληρο δεν μπορούμε ούτε να το δούμε ούτε να το αποδομήσουμε. Γιατί; Γιατί είμαστε παιδιά της μερικότητας και ζούμε στη σπηλιά Κυκλοδίωκτόν μου… Έτσι λέει ο γερο-Νημερτής με τα πυκνά τα γένια. Αφηγήσεις έχουμε στ’αυτιά και όνειρα και ποιήματα και τραγούδια για το Όλο… θολές εικόνες και ψίθυρους στ’αυτιά και νύχτιες προσευχές… μα μέσα στη σπηλιά τα μάθαμε από κείνους που πάλι μέσα στη σπηλιά έζησαν και ετελεύτησαν βίο βραχύ ή μεγάλο, αδιάφορο. Και σαν παιδιά της μερικότητας μπορούμε μονάχα να ψηλαφούμε τις ποιότητες του Όλου και αυτό ίσως και κάποτε και ενδέχεται…

Όμως τα ερωτήματά σου ξύνουν και ακίζουν και τσιγκλάνε… και σ’ευχαριστώ από καρδιάς που είσαι εδώ και με τιμάς με ξυπνάς… να’σαι καλά αγαπημένη φίλη…

(ώστε ο Θεός αγάπη εστί… χμμμ… πάει καλά…)

Κυκλοδίωκτον είπε...

Αναφερόμουν στις μικρές ολοκληρώσεις που θεωρούμε ότι έχουν γίνει από μας, τα όντα που βλέπουν την μερική πλευρά. Να πάρω π.χ. μόνο ένα κομμάτι από μια ολοκληρωμένη σκέψη, ένα ολοκληρωμένο έργο, μια θρησκεία...
Σα να είναι η αλήθεια κάτι που έχει σπάσει σε μικρά κομμάτια κι έχει κρυφτεί ανάμεσα σε ψευδαισθήσεις, πλάνες του νου και θολές εικόνες, όπως είπες.
(Κάπου εδώ θα πρέπει να ορίσουμε και το τι είναι 'Αλήθεια', αλλά θα το αποφύγω.)

Όμως με το σχόλιό σου με έκανες να σκεφτώ και κάτι άλλο.
Μήπως το να θέλουμε να 'ολοκληρώνουμε', δεν είναι μόνο το ρεύμα ενός τρόπου σκέψης, δεν είναι κάτι που συνηθίζουμε και μαθαίνουμε από μικροί στην εκπαίδευση, ούτε οι νευρώσεις και οι ψυχώσεις, αλλά κάτι πολύ βαθπύτερο; Μια μεγάλη εγγενής εσωτερική ανάγκη ολοκλήρωσης (ενοποίησης με το Όλον) που εκδηλώνεται με λανθάνοντα τρόπο και εξωτερικά; ('Οπως μέσα έτσι και έξω...).


Όσο για την 'απαξίωση', μπορεί να έχει δύο πλευρές (ή και περισσότερες) το νόμισμά της. Να μην είναι μόνο ο δικός σου τρόπος συμπεριφοράς, αλλά και ο δικός μας τρόπος που αντιδράμε σε αυτήν. Να ενεργοποιεί μέσα μας, με έναν κρυμμένο μηχανικό συνειρμικό τρόπο που αναδεύει τέτοια συναισθήματα και να χρειάζεται η ενσυνείδητη επεξεργασία του για να τον αφοπλίσουμε.

Την Καλημέρα μου και από δω :)

Νimertis είπε...

Προσωπικώς δεν έχω πειστεί εισέτι πως υπάρχει έστω και υποψία 'εγγενούς ανάγκης' για Ολοκλήρωση ή οτιδήποτε σχετικό καλή μου φίλη Κυκλοδίωκτον... και με την ευκαιρία, την μόνη 'ολοκλήρωση' που ημπορεί να δεχθώ, ως υπόθεση προς εργασία και όχι απριορικά, είναι η περίφημος 'Ανάπτυξη' και η σχετική 'εργασία επί του εαυτού', του Γ.Ι.Γκουρτζίεφ... όμως επ'αυτού κάποια άλλη φορά που θα είμαι σε καλύτερη διάθεση... εάν πάντως η σκέψη σου έχει έδαφος έδρασης, τότε εγγίζει και μια δική μου για τον Υπόγειο Ποταμό... δεν το αναφέρω προς δόξαν αλλά επειδή έχουν ενδιαφέρον οι συγκλίσεις επί θεμάτων αναλόγων και σχετικών...
http://nimertis.blogspot.gr/2014/12/blog-post_13.html
Χαίρομαι να σε διαβάζω φίλη μου διότι η σκέψη σου είναι ηργασμένη και γονιμοποιός...
Σ'ευχαριστώ!