Πώς μπορείς να εμπιστευτείς το υπέρ-λογο;

H αμμουδερή ακρογιαλιά τους φιλοξενούσε αυτό το βράδυ. Είχαν διαλέξει ένα ερημικό σημείο και άλλοτε σιωπηλοί, άλλοτε συζητώντας ήρεμα, απολάμβαναν την ανοιξιάτικη νύχτα. Ο Απρίλης είχε γλυκό πρόσωπο την ημέρα όμως καθώς ξημέρωνε υπενθύμιζε πως το καλοκαίρι δεν είχε φτάσει ακόμα. Η αύρα που ερχόταν ήταν έντονη, ψυχρή αλλά δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν ακόμη την παραλία.     Για αρκετή ώρα είχε πέσει ξανά σιωπή ανάμεσά τους. Κανείς τους δεν ένιωθε αμηχανία ή πλήξη. Μέσα σε τούτη τη σιγή εργάζονταν. Ήταν κι αυτό μέρος της επικοινωνίας τους.    «Θυμάμαι παλιότερα δεν ήθελες να ανταμώνουμε τέτοιες ημέρες», είπε κάποια στιγμή εκείνη, «λίγο πριν το Πάσχα… κάποια φορά σε ρώτησα και μου απάντησες απλά, ας το αφήσουμε για λίγο μετά… χρειαζόσουν την αποφόρτιση πιστεύω… αυτό το διάστημα σε γέμιζε με διάφορα πράγματα… ή όχι;»     Δεν της απάντησε μονάχα γύρισε και την κοίταξε.    «Εννοώ όλα αυτά που έχουν σχέση με τον Ιησού… τη Σταύρωση, την Ανάσταση… δεν ξέρω… νιώθω πως ακόμα συμβαίνει αυτό…»

«Με σένα τι συμβαίνει;», τη ρώτησε ξαφνικά.

«Εννοείς σε σχέση με τον Ιησού, την πορεία προς το Θάνατο και την Ανάσταση;»

«Κάτι πιο συγκεκριμένο… γίνε πιο ακριβής αν μπορείς… τι είναι για σένα ο Ιησούς;»

   Πήρε στα χέρια της λίγη άμμο και έπαιξε μαζί της. Δεν του απάντησε.

  «Η ερώτηση είναι μαζί πελώρια και αναπάντητη… είτε το θέλουμε είτε όχι, σωστά; Ο λόγος που δεν ήθελα παλιά να ανταμώνουμε αυτές τις μέρες είναι γιατί αναζητούσα μέσα μου αυτή τη σχέση… την απολύτως προσωπική εννοώ… κάποιες χρονιές είχα πολύ θυμό μέσα μου και την αδικούσα… άλλες ήμουν στην αντίπερα όχθη… σε κείνους που ήθελαν να πάψει να υφίσταται κάθε τι που έχει σχέση με τον Ιησού… ήθελα να Τον… ξεφορτωθώ, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ… όλα θα ήταν πολύ πιο απλά αν δεν είχε εμφανιστεί Αυτός, έλεγα… όλα θα ήταν πολύ πιο φυσικά… Άνοιξη, λουλούδια, πουλάκια, έρωτες, αναγέννηση της φύσης, όλα μια χαρά… τι ανάγκη έχει κανείς έναν σταυρωμένο θεό; Μόνο προβλήματα δημιουργεί…»

«Ναι…»

«Μετά πάλι περνούσα σε μια άλλη διάσταση της αναζήτησης… Ο Ναζωραίος είναι εδώ, είτε το θέλεις είτε όχι…»

«Η γνωστή εικόνα με τον ‘άσπρο ελέφαντα στο δωμάτιο’;»

«Αν θέλεις ναι, μονάχα που το δωμάτιο είναι μέσα μας… Κι ο παράξενος αυτός άνθρωπος, διδάσκαλος και θεός είναι εντός… και εργάζεται…

   Η λέξη αυτή σα να τους έθεσε την αναγκαιότητα της παύσης, σίγησαν για λίγο. Εκείνος συνέχισε.

   «Όμως δεν σε άφησα να απαντήσεις στην ερώτησή μου… τι είναι για σένα λοιπόν ο Ιησούς;»

«Δεν είναι πράγματι εύκολο να απαντηθεί… γιατί σκέφτομαι περισσότερα απ’όσα αισθάνομαι τώρα…»

«Κι έτσι αυτός που θα δώσει την απάντηση δεν είναι αυτός στον οποίο απευθύνθηκε η ερώτηση… αυτό δεν θέλεις να πεις;»

«Ίσως… κάπως έτσι…»

«To ‘πρόβλημα’ με την προσωπική αναζήτηση του Ιησού είναι μαζί και η… επίλυσή του… Δεν χρειάζεται αληθινά να ‘αναζητήσεις’ κάτι που υπάρχει ήδη… το θέμα όμως πάει πιο πίσω και πάει βαθύτερα… γιατί υπάρχει; Γιατί το φιλοξενούμε; Αγαπούμε αυτή την ‘συνοίκηση’; Θέλουμε το Ναζωραίο μέσα μας με οιαδήποτε μορφή και έννοια; Μας συντροφεύει; Μας βασανίζει; Μας θέτει συνεχώς ερωτήματα; Είναι ένα σημείο αναφοράς; Είναι ο αιώνιος πατέρας που μας ελέγχει; Είναι ο γλυκύς διδάσκαλος, ο σοφός φίλος; Είναι ο αυστηρός κριτής; Είναι το Μέγα Αρχαίο; Το Αιώνιο Πάντοτε; Είμαστε εμείς τελικά;

 Και όλα αυτά και χίλια δυο ακόμα εξαφανίζονται με μια κίνηση αν απλά… πιστεύεις… ίσως η πίστη να είναι πράγματι η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα, περισσότερο, η ακύρωση, το τέλος των ερωτημάτων… ο νους ρωτάει ασταμάτητα γιατί δεν θέλει παρείσακτους… Ο Ιησούς είναι επικίνδυνος για το βασίλειο του νου… έρχεται από αλλού, σε παίρνει από το χέρι και σε πάει αλλού…»

 «Πώς μπορείς όμως; Πώς μπορείς να Τον εμπιστευτείς;», ρώτησε εκείνη.

«Ίσως έτσι απαντάς ιδανικά στην ερώτηση που σου έκανα προηγουμένως… Πώς μπορείς να εμπιστευτείς το υπέρ-λογο όταν όλη σου η ζωή είναι σφιχταγκαλιασμένη με το πεπερασμένο, το ευκρινές, το προβλέψιμο, το λογικό;»

«Όμως από την άλλη… συγκινείται βαθιά κανείς από όλο αυτό…»

«Έτσι είναι… Να γιατί κάθε φορά, τέτοιες μέρες έρχεται μια πυκνή σιωπή και σε καθηλώνει… σαν πρωινή καταχνιά… όλο αυτό που είναι ανερμήνευτο, απέραντο… βαθιά ερωτικό… ρίγος…»

«Βαθιά ερωτικό… ναι…»

«Κι ίσως η Αγάπη Του για τον άνθρωπο να ήταν τελικά αυτό… το αρχαίο ρίγος στη ψυχή μας…»

   Δεν είπαν τίποτε άλλο μονάχα αφέθηκαν στον ερχομό της αυγής…

 In time

Mal Smart