Ώστε λοιπόν όλα θα σιγήσουν…
μια μέρα…
όλα όσα ψηλαφήσαμε
κάτω απ΄το
μεθυσμένο ήλιο της εφηβείας μας
όλα όσα
αρνηθήκαμε
κάτω απ’το σπαραγμό
της ασημένιας
σελήνης
στις ποιητικές
μας περιπλανήσεις
ενθουσιώδεις
κι ερωτευμένοι
μέσα στο
γνόφο της γερασμένης πλήξης μας
απόστατοι και
κουρασμένοι
έτσι ή αλλιώς
δίκαια ή
άδικα
πιο πολύ
άδικα
θα χαθούν
θ’ αφανιστούν
μονάχα όμως
απ’το δικό μας
βλέμμα…
κι ακόμη τότε
θα
υπάρχουν
για κάποιους άλλους
που θα
πιστέψουν για μια στιγμή
πως είναι
αθάνατοι
και πως
μπορούν…
αλίμονο,
χειρότερα
πως είναι βέβαιο
θ’αλλάξουνε τον κόσμο!
κι έτσι είναι
γιατί γερνάς
εκείνη την ημέρα ακριβώς
που παύεις να
πιστεύεις πως εσύ
μπορείς ν’αλλάξεις
τον κόσμο…
γιατί
πεθαίνεις για πρώτη σου φορά
όταν αυτή η
αλήθεια
η πικρή ματαίωση
σού
πλημμυρίσει την καρδιά
η φοβερή
αλήθεια
και μέσα σου
η… στερεότητα
η σταθερότητα
και η… σοφία
αποκαλύπτουν
το αληθινό τους πρόσωπο…
απολιθώματα…
Ώστε λοιπόν
μια μέρα
όλα θα
σιγήσουν…
για σένα μόνο
για το
στερέωμα είναι πάντα
εκκωφαντικός
ο ήχος της δημιουργίας
και οι φωνές
των αδύναμων βροτών
ούτε που
φτάνουν ως τα μισά
του ουράνιου
ωκεανού
σκέλεθρα
σαπισμένοι σάκοι
ρυπαροί
λεροί
άχυρα γεμάτοι
σκιάχτρα
φαντάσματα
ζοφερές σκιές
που αχνίζουν
στους αιώνιους
βράχους…
απολιθώματα…
φεβ2016
2 σχόλια:
στ αληθεια ολα αυτα θα γίνουν;
ποια πιστη μπορεί να κλονισει τη βεβαιοτητα
της αναποτρεπτης φθορας;
του θανατου το τραγουδι η σιωπη
και της ζωης το τραγουδι οι λεξεις;
δε ξερω, μα και δε νομιζω ναναι ετσι.
και κανεναν κοσμο δε θελω ν αλλαξω,
ουτε θελησα ποτε.
μια μεμβρανη ο εαυτος , μια πετσα,
απλως μια πετσα, ισως κι ενα αστειο,
ορισμενες φορες χαριτωμενο,
μα πιο πολυ αδηφαγο.
θαταν χρησιμος ισως σαν δεκτης, κι οχι σαν δοχειο.
τελικα ολα ανακυκλωνονται, ζυμωνονται , χωνευονται, επιστρεφουν,
ανακατασκευαζονται;
το ζητημα ειναι ποιος και τι παρατηρει,
η μαλλον αν υπαρχει "ποιος" και "τι" ωστε να ενεργοποιειται η "παρατηρηση".
ξερεις καλε μου φιλε, ξερεις νομιζω πως για να υπαρξουν αυτοι οι τρεις οροι,
χρειαζεται πρωτ απ ολα μορφη, αυτη η πετσα που λεγαμε.
αν δεν υπηρχε η μεμβρανη του εαυτου δε θα υπηρχε καν χρονος,
δεν θα υπηρχε καν φως, ουτε σκοταδι, ουτε ζωη, ουτε θανατος.
αν δεν υπηρχαμε δε θα υπηρχαν ολα αυτα , γιατι ολα αυτα ειμαστε εμεις που βλεπουμε εμας, απ το βαθος στο υψος, απ το απειρα μικρο στο απειρα μεγαλο,
απ το απειρα κοντινο στο απειρα μακρινο.
τοσο που να νομιζω πως αυτο που λεμε συμπαν, κοσμο, δημιουργια, δε θα υπηρχε
αν δεν ειχε εαυτο, μορφη, μια λεπτοτατη μεμβρανη που αισθανεται , που παρατηρει, που πασχει , που δρα, που "ζει" , που "πεθαίνει".
εν ολιγοις, ή ολα εχουν ψυχη,
η τιποτε δεν εχει ψυχη.
ή ολα είναι ψυχη,
ή ολα είναι αψυχα.
αλλιως να το πω δεν μπορώ.
κι ας κανω αλλη μια σκεψη μετεωρη και αυθαιρετη,
αφου μπηκα σ αυτον τον πειρασμο,
ή ολα δικαιωνονται, μα ολα,
η ολα μενουν αδικαιωτα.
κι ακομη (η σκεψη πια εχει αφηνιασει μες την παραζαλη της),
ή ολα είναι ιερα,
ή ολα ειναι αναξια και του παραμικρου σεβασμου και μυστηριου.
δεν υπαρχει κατι αναμεσα, δεν υπαρχουν διαβαθμισεις, δεν υπαρχουν σκαλες,
ουτε καν αγωνας, ουτε εκλεκτοι, ουτε αναξιοι.
υπαρχει μια μεμβρανη που ενωνει ολα, και χωριζει ολα.
σκεφτομαι ποια είναι η διαφορα αναμεσα σ αυτο που λεμε "ολα" και σ αυτο που λεμε "ολο".
και πως το ενα περιεχει το αλλο, απ τις πιο μικροσκοπικες εκφανσεις του, μεχρι τα πιο ασυλληπτα μεγεθη του.
αλλα ολα αυτα με τη σειρα τους ειναι μονο λεξεις.
στ αληθεια μονο λεξεις..και παυσεις.
το αναμεσα τους αυτο που τα δενει μεταξυ τους,
ισως απλως αορατο σε μας,
μπορει ομως κι ανυπαρκτο.
μπορει η μορφη του να ειναι απροσιτη σε μας,
μπορει απλως να ειναι αμορφο.
μπορει να παρατηρουμε καθε στιγμη ,
μπορει να ζουμε καθε στιγμη,
την τελεια αναποφασιστικοτητα αναμεσα στο υπαρχειν και στο μη υπαρχειν,
αναμεσα ειναι και στο μη ειναι.
σαν καποιος η κατι , να μην εχει αποφασισει ακομη, αν σε μια πετρα μπορουμε να βρουμε τον θεο κι ολα τα νοηματα του κοσμου,
η απλως μια..πετρα.
αν σ ενα ηχο περικλειονται ολες οι μουσικες του κοσμου, η απλως..ενας ηχος.
απ τη στιγμη που μετρησαμε μέχρι το ενα , ειναι σα να μετρησαμε το απειρο,
κι απ τη στιγμη που αντικρυσαμε την πρωτη ακτινα φωτος , ειναι σα ν αντικρυσαμε ολο το φως.
ενας ανθρωπος ν αγαπησε αληθινα , ειναι σα ν αγαπησαν ολοι οι ανθρωποι αληθινα.
ενας να μισησε, ειναι σαν μισησαν ολοι.
εδω σταματω, ειχα καιρο , παροτι επισκεπτομαι τα ιστολογια σου, να μπω σ αυτη την περιεργη, αχρονη ατμοσφαιρα τους.
ομολογω πως δεν εχει αλλαξει καθολου, η ιδια συσταση, η ιδια λαχταρα, η ιδια ,διχως ορια, διψα για εξερευνηση, και σιγουρα κατι ξεχωριστο,
για ναυαγους και μη, για ονειροναυτες και μη.
ωπ, ναι,
λοιπον, αυτο ηθελα να πω, στα ιστολογια σου, στα γραπτα σου, ακομη και στα πιο "μαυρα" υπαρχει μια αισθηση αιωρησης, αν μη τι άλλο, ζωογονος.
οση η βαρυτητα τους, αλλο τοσο και το πεταγμα τους,
αλλη τοση και η , ανευ ορων, ελευθερια τους.
αγαπημένε φίλε δεν σου κρύβω τη συγκίνηση και τη χαρά μου που ξαναβλέπω μετά από τόσα χρόνια και ξαναδιαβάζω τη γραφή σου και τη σκέψη σου... ομολογώ πως πίστευα πως είχαμε χαθεί πλέον... να όμως που διαψεύστηκα...
ο στοχασμός σου πάντα πυκνός και μαζί διατρητικός... ο λόγος σου μοναδικός... τον απήλαυσα... και θέλω αναγνώσεις ακόμα...
σε πόσα σημεία να σταθώ... σε όλα θα μπορούσα... γιατί όλα με αγγίζουν...
κρατώ έστω αυτό... για την ώρα...
μια μεμβρανη ο εαυτος , μια πετσα...
σ'ευχαριστώ για το 'παρών'... το είχα ανάγκη...
Δημοσίευση σχολίου