ώστε λοιπόν
μείναμε μόνοι;
μείναμε μόνοι να
οραματιζόμαστε ένα ‘άλλο αύριο;’
…έχω την αίσθηση
ότι δεν οραματιζόμαστε τίποτε... τουλάχιστον σε ευρύ, αυτό που λέμε 'συλλογικό' επίπεδο... λογικό, εκείνοι που
οραματίζονταν ήταν πάντοτε οι μοναχικοί άνθρωποι… το ζήτημα ήταν πως κάποιοι
μπορούσαν ή ήθελαν να μοιραστούν το όραμά τους με τους υπόλοιπους… κάποιοι το
κατάφεραν… κάποιοι εκδικούμενοι τον εαυτό τους, απλά το κατέστρεψαν… και
κάποιοι άλλοι το έκρυψαν και το ανακάλυψαν οι επόμενες γενιές και το φόρεσαν
στο δικό τους σώμα… στην ουσία το κατέστρεψαν επίσης...
δεν με πειράζει
καθόλου αυτή η παράξενη μοναχικότητα… αν δεν μας θέλουν δεν σημαίνει ότι έχουμε
‘πρόβλημα’… αν δεν μας μιλούν δεν σημαίνει ότι ακυρωθήκαμε… σημαίνει απλά ότι
πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα πάντα… και αυτό κοστίζει… και πονάει…
παρατηρώ τον τελευταίο καιρό αυτό
που συμβαίνει, αισθάνομαι αυτό που γεννιέται, υπάρχει μια κινητικότητα, μια
ανάδραση, ένας βρασμός που ακόμα δεν έχει γίνει κοχλασμός… οι άνθρωποι
προσαρμόζονται εύκολα… σε όλα προσαρμόζονται, έτσι έλεγε η γιαγιά μου… μήπως
αυτό είναι μια δράση ευελιξίας για να μην αισθάνεται ο ραγιάς ραγιάς και ο
κολλήγας κολλήγας; μήπως αυτό είναι μια πρεπούμενη στάση μπροστά στον εφέντη
που έρχεται πάνω στο άλογο και σκύψε το κεφάλι και ας τον βρίζεις; Τουλάχιστον έχε
το κεφάλι σου στη θέση του και ας μην σε ακούει που τον βρίζεις… τα μάτια στη
γη, δεν πειράζει, αυτή σε τρέφει, αυτή θα σε κλείσει μέσα της μια μέρα…
τι τον θέλεις τον ουρανό; έχεις φτερά μήπως και δεν τα βλέπω;
για να μεγαλουργήσεις γεννήθηκες,
στην πορεία εκπαιδεύτηκες να ζεις, τώρα πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις… για να
έχει τουλάχιστον ο θάνατός σου έναν ουρανό, στο κάτω κάτω, μάλλον… στο πάνω πάνω…
και να πάψεις να βαφτίζεις τη γη
ουρανό… άλλωστε, υπάρχουν και παιδιά και ακούν και μιμούνται και επαναλαμβάνουν…
στη γη όταν σέρνεσαι, φτερά δεν
χρειάζονται… τον ουρανό ξέχνα τον...
μπορείς ακόμα μόνο να τον τραγουδάς…
και να τον ονειρεύεσαι…
όλα τα υπόλοιπα, προς το παρόν, λέγονται απληστία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου