Δεν υπάρχει τέλος στην ανθρώπινη
κτηνωδία… δεν έχει να κάνει με εποχές, με συγκυρίες, με καλλιέργειες
πνευματικές και επιτεύξεις πολιτισμικές… το κτήνος κρύβεται κάτω από τα άνυδρα
χαμόγελα και τα ταπεινωμένα βλέμματα… βάζει λευκά παραπετάσματα σε φωταγωγούς
για να φωλιάζει με ασφάλεια και αφανίζει και τις έννοιες και τις λέξεις και τις
φιλοσοφίες και τις θεολογίες και τις ασδολεχίες πονοψυχίας και τις φιλανθρωπικούς
βερμπαλισμούς και τους εξωστρεφείς ακτιβισμούς των μη κρατικών και των κρατικών
οργανώσεων και όλα τα κέρατα τα δίφορα του άθλιου κόσμου που φτιάξαμε…
Άναρωτήθηκα με τον λυγμό να μου έχει
κλείσει το λαιμό και το μυαλό μου να πασχίζει να βρει μια νησίδα λογικής να
πιαστεί για να σωθεί απ’τον ωκεανό της φρίκης, αναρωτήθηκα… τι χώρεσε όλα αυτά
τα χρόνια το ευγενικό βλέμμα της Μαρίας; Τι χώρεσε που θα μπορούσε να
συγχωρήσει κάποτε αυτά τα τέρατα που της έκοβαν κομμάτι κομμάτι τη ζωή της τόσα
χρόνια…
Αν θα μπορούσε να χωρέσει τη συγνώμη
όλων των ανθρώπων που ζουν δίπλα της και αδιάφορα, σαν ρομπότ, σαν μηχανές
βρώσης και αφόδευσης εκτελούν το ‘θεϊκό σχέδιο’, τότε δεν είναι ούτε θύμα, ούτε
αγία, ούτε ίσως μια ιερή ανάσα του Απείρου σε κάποιο βρώμικο μπαλκόνι της Αθήνας… όχι μονάχα όλα τούτα...
Αν μπόρεσε τούτο το μελαγχολικό
βλέμμα της κοπέλας αυτής να χωρέσει όλους τους ωκεανούς συγνώμης που της οφείλουν,
τότε είναι ο μόνος ουσιαστικός, με σάρκα, οστά και αίμα λόγος για να συνεχίσει
κανείς να ζει…
Για να θυμάται έντρομος τούτο το
βλέμμα και να μην ησυχάζει… ούτε στιγμή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου