Σάββατο, Μαρτίου 16, 2013

Τι θα γινόταν άραγε;





Πριν λίγες μέρες σκεφτόμουν…
Τι θα γινόταν άραγε αν ένα πρωί, οι πνευματικοί άνθρωποι όλου του πλανήτη, σε όλες τις γωνιές της Γης, αποφάσιζαν να σιγήσουν;
Οι ποιητές να γράφουν ποίηση, οι συγγραφείς νουβέλες και μυθιστορήματα, οι μελετητές δοκίμια και μελέτες;
Αν οι δάσκαλοι αποφάσιζαν να μην ξαναδιδάξουν σε κανένα σχολείο του κόσμου; Οι πανεπιστημιακοί καθηγητές να μην ξαναμπούν σε κανένα αμφιθέατρο; Οι διαλέξεις, τα συνέδρια, όλες οι δράσεις με πνευματικό περιεχόμενο να ακυρωθούν;
Τι θα γινόταν αν σε εκδήλωση αηδίας και φρίκης για την αυξανόμενη κτηνωδία και απληστία όλων όσων έχουν τις τύχες δισεκατομμυρίων ανθρώπων στα χέρια τους, ξαφνικά, ο ‘πνευματικός διακόπτης’ σε όλο τον κόσμο γυρνούσε στο off;
Κι αν δεν υπήρχε καμιά ουσιαστική συνέπεια σε μια μέρα, σε δυο μέρες, σε μια βδομάδα, τι θα γινόταν αν αυτή η παγκόσμια πνευματική σιγή κρατούσε ένα μήνα; Ένα εξάμηνο; Αν όλοι οι άνθρωποι της γνώσης και της διδασκαλίας, αν όλοι οι άνθρωποι που μεταλαμπαδεύουν αξίες, έστω και με τις όποιες αμφισβητήσεις και ατέλειες και ανεπάρκειες, κρατούσαν, άντεχαν και εξακολουθούσαν να αρνούνται;
Να αρνούνται να υπάρχουν, να εργάζονται, να δημιουργούν κάτω απ’αυτό τον ήλιο; Αν οι ζωγράφοι πετούσαν κάτω τα πινέλα τους και οι συγγραφείς τα μολύβια τους; Αν οι σχολικές αίθουσες έμεναν άδειες και τα τυπογραφεία δεν είχαν πια κανένα καινούργιο πόνημα να τυπώσουν;
Αν σε τούτη την σιωπηλή επανάσταση του πνεύματος απέναντι στην φρικαλεότητα, το φασισμό και τον κυνισμό των τραπεζών, των τοκογλύφων, των υπόδουλων κυβερνήσεων και των οικονομικών συμφερόντων που οδηγούν σε αφανισμό εκατομμύρια ανθρώπους παντού, αν σε τούτη την επανάσταση έρχονταν να προστεθούν σιγά σιγά και άλλοι; Οι νομικοί που θα άδειαζαν τις δικαστικές αίθουσες, οι μηχανικοί που θα εγκατέλειπαν τα εργοτάξια, οι ερευνητές που θα αδιαφορούσαν για την πρόοδο των ερευνών τους;

Μέσα στο νου μου, όλο τούτο το κύμα εξαπλώθηκε, έγινε ένα τσουνάμι που παρασύρει τα πάντα, που αναγκάζει τους ‘ρεαλιστές’ της οικονομικής απαθλίωσης να υποχωρήσουν, να αναδιπλωθούν, να ηττηθούν ή ίσως ακόμα και να εξαφανιστούν…
Μέσα στο μυαλό μου γεννιόταν ένας άλλος κόσμος… αλλά τούτη η αυγή ξημέρωνε μονάχα μέσα στο μυαλό μου…
Και ένα μειδίαμα πικρό ολοκλήρωσε το απίθανο σενάριο μιας σιωπηλής, πνευματικής, παγκόσμιας επανάστασης…
Κάποιο χέρι υπάρχει πάντα να συντάξει ένα νέο μανιφέστο κυνισμού και απανθρωπιάς… και πάντα κάποιο μυαλό υπάρχει που θα λατρεύει το σκότος και θα χλευάζει το φως…

Άλλωστε, εκεί που γεννιέται το υγιές, δίπλα, πολύ κοντά, έρπει και ο ρυπαρός, δίδυμος αδελφός του…




Cain and Abel
Aziz Anzabi

12 σχόλια:

airis είπε...

Πικρές οι διαπιστώσεις σου!
Τι αναρωτήσεις κι αυτές Νιμερτή μου!
Με έβαλες σε σκέψεις!
Σε ευχαριστώ!
Καλό τριήμερο !

ΥΓ: Κατέληξες κάπου; Αγωνιώ!

Νimertis είπε...

Καλή μου φίλη iris δεν είναι εύκολο να καταλήξει κανείς σε κάποιο συμπέρασμα... τούτο που ξέρω και που νιώθω είναι πως ίσως η μοναδική αληθινή επανάσταση είναι η άρνηση 'συνεργασίας' και συνύπαρξης με όλα αυτά τα καθάρματα που ελέγχουν και ποδηγετούν ζωές λες και πρόκειται για βρόμικα ομοιώματα που βρήκαν στις αποθήκες τους...
και η παραμικρή συνεργασία με όλους αυτούς τους άθλιους συνεπάγεται σχεδόν συνενοχή... το ξέρουμε αλλά εξακολουθούμε να τους... εξυπηρετούμε...
όμως βέβαια, εδώ τα μεγέθη είναι μεγάλα, ο συντονισμός μιας παγκόσμιας σιγής κάθε πνευματικής δράσης αδύνατη...
απλά, ένα όνειρο είναι που θα ήθελα να πραγματοποιηθεί κάποτε...

και προσωπικά αισθάνομαι πως μια τέτοια έγερση θα είχε αποτέλεσμα... αλλά...

σε φιλώ και σ'ευχαριστώ!

agriomeli είπε...

Καλησπερα.
Απ'την αρχη που ξεκινησα να διαβαζω
τα λογια-σκεψεις τουτα,
μια εικονα ερχοταν στο μυαλο μου.
Το κουβεντολοϊ της φυσης.
Θα ακουγοταν μονο η φυση να λεει..
"λαθος ωφελιμα σωπασαν,οι τοξινες ακομα ρεουν..."

Κραυγες στη σιωπη και παντα..
μα παντα..λιγο πριν τις αυγες.
Εως ποτε αραγε?
Ισως αξιζε ενα τετοιο χαος.
Ισως.


Με αγαπη

Ανταίος είπε...

Η άποψή μου είναι πως δεν θα γίνονταν τίποτα!!
Και αυτό διότι, οι πνευματικοί άνθρωποι, τους οποίους επικαλείσαι, δεν έχουν τέτοιες προτεραιότητες, ούτε τέτοιες έννοιες, πέρα από το Εγώ τους, και κατά περίεργο τρόπο,
για τους ίδιους ακριβώς λόγους, δεν θα ενδιαφερθούν οι υπόλοιποι..
Αδέλφια;Μπορεί!!

Σε χαιρετώ με εκτίμηση!

Νimertis είπε...

νιώθω την ένστασή σου φίλη agriomeli... άλλωστε σε ένα τέτοιο σενάριο υπάρχουν και ιδεολογικές και ουσιαστικές πτυχές που δεν ακυρώνονται με την... παύση εργασιών...
εξακολουθώ να πιστεύω πάντως πως θα άξιζε ο κόπος...
να'σαι καλά!

Νimertis είπε...

κάπως έτσι είναι τα πράγματα, δυστυχώς φίλε μου Ανταίε... οι λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν το ανάστημα που θα απαιτούσε με τέτοια ενέργεια... δυστυχώς πολλές φορές στο παρελθόν έχουν αποδειχθεί και ελεεινοί και ριψάσπιδες και πρωτοπόροι ακόμα των πιο αντιδραστικών πολιτικών...
Κι εγώ σε εκτιμώ πολύ. Να'σαι καλά!

CaRiNa-Κ.Κ είπε...

Οι (αυτο)χαρακτηριζόμενοι πνευματικοί άνθρωποι, είναι ήδη σιωπηλοί..
και αν γράφουν, ή αν μιλούν,είναι γιατί απευθύνονται στον εαυτό τους, ή βρίσκονται "εκτός θέματος"...

Το επαναστατικό στοιχείο συγκροτείται στο πεδίο του λόγου, αυτού της αντίστασης, που δια της πνευματικής ασκήσεως επικοινωνείται και εμπνέει.

Την καλησπέρα μου Νημερτή.
:)

Νimertis είπε...

Φίλη CaRiNa καλημέρα... βροντερός ο κεραυνός σου και τον προσυπογράφω... άλλωστε αυτός είναι και ο κεντρικός άξονας της ανάρτησης... δυστυχώς... άλλωστε δεν είναι τυχαίο που στην Μαρξιστική θεώρηση πρωτοπόρα τάξη είναι η εργατική και όχι οι διανοούμενοι... όμως, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να έλθει μια ριζική μεταβολή αν ξημέρωνε αυτή η μέρα που θα σιγούσαν όλοι όσοι γράφουν... αν δεν δέχονταν να εξυπηρετούν κανέναν και τίποτα... αν αποφάσιζαν να μην εκδίδουν και να μην δημοσιεύουν τίποτα...
μέσα από τις απόψεις που ανταλλάσσουμε και μοιραζόμαστε βλέπουμε και οι ίδιοι το βαθύτερο ζήτημα που πιστεύω είμαστε εμείς οι ίδιοι... γιατί η αντίσταση νομίζω πως μπορεί να γίνει και ατομικά...

σ'ευχαριστώ που με τίμησες...

Λιακάδα ☼ είπε...


Το βρίσκω όλο αυτό πολύ ουτοπικό...
Δυστυχώς...
Θα κρατήσω όμως το επιμύθιο "Κάποιο χέρι υπάρχει πάντα να συντάξει ένα νέο μανιφέστο κυνισμού και απανθρωπιάς… και πάντα κάποιο μυαλό υπάρχει που θα λατρεύει το σκότος και θα χλευάζει το φως…"
Μα κι αν ακόμη κατεβεί ο διακόπτης θαρρείς πως την απώλεια του φωτός μπορεί ο τυφλος να την αντιληφθεί?.... :)

Καλή σου νύχτα φίλε μου!

Νimertis είπε...

Η αλήθεια είναι Λιακάδα πως δεν έμειναν και πολλά όρθια πλέον απ'όσα πίστεψε και ονειρεύτηκε ο άνθρωπος αιώνες τώρα... όσο υπάρχουν όρθιοι άνθρωποι όμως, ας μην φοβόμαστε και την ουτοπία... μερικοί ακόμα μπορούν να λένε 'όχι'... μόλις χθες το είπαν οι Κύπριοι κι είναι μια σταλιά χώρα... ουτοπικό κι αυτό αλλά το τόλμησαν...
εμάς τι μας έχει κάνει τόσο ραγιάδες;
να'σαι καλά, σ'ευχαριστώ για την τιμή...

Βιβή Γ. είπε...

Ποιοί να υψώσουν τέτοιο ανάστημα, Νημερτή μου,για να ακολουθήσει κι ο κόσμος;
Κάποτε οι πνευματικοί άνθρωποι,κι αυτού ειδικά του πολύπαθου τόπου ακόμα περισσότερο,στέκονταν στο πλευρό του λαού και μαζί έδιναν αγώνες κι αγώνες.Κοίτα τους τώρα στα δύσκολα,έμμισθοι κοντυλοφόροι είναι,κοίτα τι σαπίλα στηρίζουν για τριάκοντα αργύρια...

Νimertis είπε...

πικρό και αληθινό το σχόλιό σου Βιβή μου... καμιά φορά αναρωτιέμαι μεταξύ σοβαρού κι αστείου αν... μας ψεκάζουν κι έχουμε γίνει όλοι σαν κοτόπουλα... δεν μπορώ να δεχθώ έτσι απλά πως εξακολουθούμε να λατρεύουμε τους βασανιστές μας σε ένα ιδιότυπο 'σύνδρομο της Στοκχόλμης'... κι όμως, κάτι τέτοιο συμβαίνει... ένας ψεκασμός αλλά όχι από αέρος... πνευματικός... μια γενική συσκότιση, μια πνευματική αποβλάκωση και μαζί μια σπορά φόβου και τρόμου...
σ'ευχαριστώ πολύ φίλη μου...