Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2013

Η βαρβαρότητα της εγκατάλειψης...




Η είδηση με χτύπησε σαν κεραυνός…

Για δέκα χρόνια ήταν νεκρή μέσα στο εξοχικό της σπίτι στην Αίγινα, στην περιοχή Βαγία, μια γυναίκα. Σύμφωνα με την αστυνομία, πρόκειται για την Ξένου Ειρήνη, κάτοικο Αθήνας γεννηθείσα το 1959. Την γυναίκα, που ήταν άγαμη χωρίς αδέρφια και γονείς, είχαν να τη δουν οι γείτονες από το 2002. Το περιστατικό ανακαλύφθηκε τυχαία, όταν, στις 25 Νοεμβρίου 2012, γείτονες στο εξοχικό της σπίτι στην Αίγινα αποφάσισαν να καθαρίσουν τον αυλόγυρο από ξερά χόρτα και σκουπίδια. Εκεί αντιλήφθηκαν σφραγισμένη την εσωτερική πόρτα του σπιτιού με τσιμεντόλιθους και όταν την άνοιξαν, με τη βοήθεια της αστυνομίας, αντίκρισαν σε μουμιοποιημένη κατάσταση το πτώμα της. Οι γείτονες δήλωσαν ότι ήταν ένα άτομο μοναχικό και είχαν καιρό να τη δουν.
(http://www.tovima.gr/society/article/?aid=493119)

Είναι δυνατή μια ‘οικείωση’ με τέτοιες ‘ειδήσεις’; Μέσα στον κονιορτό όλων όσων γίνονται, όλων όσων μαθαίνουμε και περισσότερο εκείνων που ποτέ δεν θα μάθουμε, τούτη η ερημιά, τούτη η βροντώδης… απουσία, τούτη η Σαχάρειος εγκατάλειψη, για μένα δεν θα γίνει ποτέ ‘είδηση’… αρνούμαι να το πληροφορηθώ απλά χωρίς να θυμώσω, να οργιστώ, να επαναστατήσω… ίσως και να αηδιάσω… θα πει κάποιος ‘και λοιπόν; ό,τι και αν κάνουμε δεν μπορούμε τέτοια ζητήματα να τα λύσουμε’… πώς να παρέμβεις δηλαδή στην αλυσιδωτή αντίδραση; Πώς να αναστρέψεις εσύ με τις χωμάτινές σου πλάτες την προαιώνια, διατροφική αλυσίδα; Το μεγάλο στόμα μας περιμένει και όσες επαναστάσεις κι αν γίνουν εκεί θα οδηγηθούμε… κι όμως… η βαρβαρότητα της εγκατάλειψης για μένα παραμένει ένα κολοσσιαίο σκάνδαλο και δεν πρόκειται να το διαπραγματευτώ με καμιά ‘λογική’ θεώρηση, με καμιά ψύχραιμη στάση… είναι οι φορές που οι βολικές κοινοτοπίες με θυμώνουν ακόμα περισσότερο ‘πώς καταντήσαμε έτσι;… όλα κάποτε τελειώνουν… ίσως έτσι είναι καλύτερα…’

Και η σημειολογία, η μεγάλη ειρωνεία της ύπαρξης, ο ποταμιαίος σαρκασμός του Απείρου δεν έχει τέλος… Η γυναίκα λεγόταν Ξένου… Ξένου Ειρήνη… Όνομα που στεφανώνει τον ανθρώπινο ρόγχο με ένα κλαδί παραμυθίας και γλυκαίνει τις πυρετικές ενοράσεις του Τέλους με μια ψευδαίσθηση γαληνιαίας αποδρομής… 
Και το επώνυμο… μια ταυτοποίηση του νεκρού από τους ζωντανούς… πως πράγματι υπήρξε αλλά δεν την γνώριζε κανείς… πως πράγματι ζούσε αλλά ήταν νεκρή…

8 σχόλια:

serenata είπε...

Το διάβασα κι εγώ.
Δεν ήταν καν είδηση, κάτι τόσο τραγικό......δεν το γραψε καμιά εφημερίδα.
Το διάβασα σε κάποιο blog.
Ξένου...
Οποιοσδήποτε άνθρωπος μόνος.......
Μου θύμισε http://youtu.be/-LOgMWbDGPA
All the lonely people........

Ange Alexiou είπε...

Ακούω συχνά "άνθρωπος μόνος".

Τόσα χρόνια, δεν αναρωτήθηκε ο ταχυδρόμος που της πήγαινε λογαριασμούς; Ένας γείτονας;
Δεν υπήρχε ούτε ένας να την έχει προσέξει;
Πόσο μόνος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος; Αόρατος;

Νimertis είπε...

ούτε καν είδηση... καλά το λες Σερενάτα μου... ώστε σου θύμισε τα 'Σκαθάρια' λοιπόν...

Νimertis είπε...

ναι, σωστά τα ερωτήματά σου misoagnosti φίλη μου... επί δέκα ολόκληρα χρόνια;
αόρατη... όπως το'πες...
τελικά η αορατότης είναι λίαν βολική...

Eriugena είπε...

Πραγματικά σημαντική και αντρίκια η φωνή σου φίλε μου. Δεν έχει νόημα να "καταλογίσουμε" ευθύνες και να αναδείξουμε έναν λόγο για το γεγονός αυτό. Και η δική σου άρνηση να μιλήσεις έναν κοινότοπο λόγο, είναι η μοναδική πρέπουσα στάση, αφού μάλιστα παρουσιάζεται με τον τρόπο της απορίας ακόμα και της απορίας της ίδιας. Νομίζω πως το άπειρο δεν αστειεύεται, αυτό είναι το μόνο που θα πρόσθετα σχολιάζοντας..και μείς-τώρα μου ρθε-εμείς οι οχυρωμένοι άνθρωποι περιδιαβαίνουμε..

Νimertis είπε...

'το άπειρο δεν αστειεύεται'... ακριβώς όπως το'πες αγαπημένε μου Ιωάννη... να'σαι καλά φίλε μου...

Ρένα είπε...

Μια λέξη μόνο."Πέτρινος Κόσμος"!

Νimertis είπε...

καλησπέρα Ρένα μου... πολύ εύστοχα το περιέγραψες... να'σαι καλά...