Παρασκευή, Ιανουαρίου 04, 2013




απομακρυνόμαστε…

στο σχολείο θυμάμαι πόσο με είχε συνεπάρει μια εικόνα… ο καθηγητής της Φυσικής μας έλεγε πως το σύμπαν διαστέλλεται… μοιάζει με ένα μπαλόνι που φουσκώνει συνεχώς… όλα τα σημεία του μπαλονιού –και ζωγράφισε κάποιες κουκίδες – απομακρύνονται διαρκώς το καθένα από όλα τα άλλα από μια μυστική, παράξενη και αρχέγονη εντελέχεια που όλοι ψάχνουν να βρουν κι ακόμη κανείς δεν έχει καταφέρει…

τι φοβερή αναλογία με την καθημερινή πραγματικότητα, σκέφτηκα χρόνια αργότερα… οι άνθρωποι έρχονται για μια στιγμή κοντά αλλά στην ουσία, όλοι απομακρυνόμαστε… ακόμα κι αν ζούμε μαζί, κάτω απ’την ίδια στέγη… νομίζουμε ότι με τον καιρό γνωριζόμαστε καλύτερα, γινόμαστε ‘οικείοι’ –τι ξεπεσμός τούτη η λέξη όταν συναντιέται με την καθημέρια φθορά – αλλά συμβαίνει το αντίθετο… κλεινόμαστε στο ένδον σύμπαν μας και παρατηρούμε το ‘μπαλόνι’ να φουσκώνει και να απομακρυνόμαστε… το ίδιο από όλους, χωρίς να φταίμε… χωρίς να μπορούμε τούτη τη μυστική εντροπία να την ανατρέψουμε…

και γιατί άλλωστε;

κάποια στιγμή δεν θέλουμε να γνωρίσουμε κανέναν άλλο, να μας γνωρίσει κανείς άλλος… μας αρκεί το χαοτικό ισοδύναμο που κληρονομήσαμε, δεν έχουμε καμιά ανάγκη να γίνουμε Κολόμβοι σε άλλους ωκεανούς… ήδη ο δικός μας παραμένει εφιαλτικά ανεξερεύνητος…

εφιαλτικά ή και παρηγορητικά…

σε τούτη την διαστολική συμμετρική κίνηση πάνω στη σφαίρα του κόσμου, απλώνουμε τα χέρια και δεν φτάνουν πια στον άλλο… δεν κόντυναν τα χέρια μας, εμείς αλλάζουμε θέση… κάθε μέρα, κάθε χρονιά όλο και περισσότερο…

και στη μελαγχολική αυτή διάγνωση, τι αντίδοτο υπάρχει; μια αυξημένη επίγνωση; τι να την κάνεις; η αίσθηση της συνέχειας μέσα από τα παιδιά μας –όσοι έχουν; - πόσο εγωτική δράση αυτή! το θρησκευτικό παραλήρημα της ‘μετά θάνατον’ α ή β ή γ συνέχισής μας με τον α ή β ή γ τρόπο; αυτό κι αν χαϊδεύει το εγώ μας…

κι όμως
υπάρχει αντίδοτο…

στον 5ο χρόνο μπαίνω πια ως ‘Νημερτής’ και συνειδητοποιώ πως υπάρχει κάποιο ‘γιατρικό’… όχι ασπιρίνη για τον καρκίνο αλλά ένα άλλο βλέμμα για το ίδιο τοπίο… μου το προσέφεραν δεκάδες άγνωστοι φίλοι και φίλες που με τίμησαν τόσο γενναιόδωρα με την παρουσία τους και συνεχίζουν να με τιμούν… η ευρυγώνια οπτική του ίδιου τοπίου… σα να ζεις χρόνια σε ένα σπίτι, να βλέπεις έξω από το παράθυρο τα ίδια δέντρα, τα ίδια σπίτια, τα ίδια βουνά αλλά μια μέρα…

αποφασίζεις να… παρέμβεις στο τοπίο
να μην είσαι αυτός μονάχα που παρατηρεί
αλλά κι αυτός που μετέχει…

και στο επικοινωνιακό θαύμα, δεν χρειάζεται καμιά διαφυγή και καμιά… οικειότητα... το σοκ της ‘ετερότητας’ άλλωστε είναι από μόνο του αρκετό… για να σε πληρώσει με ενέργεια, να σε αιμοδοτήσει, να κινητροδοτήσει ξανά εκκινήσεις και βλέμματα…

και αυτό αν δεν είναι συγκλονιστικό, οπωσδήποτε είναι καλοδεχούμενο…

καμιά φορά αρκούν λίγες σταγόνες από μια πηγή για να ξεδιψάσει κανείς… αρκεί το νερό να είναι καθαρό, κρύο και να αφεθείς να το απολαύσεις… 

μια καλότυχη και ενδιαφέρουσα χρονιά ας έχουμε όλοι...

16 σχόλια:

serenata είπε...

Τις προάλλες αναρωτιόμουν, μιλώντας με τη φίλη μου, πως γίνεται όλοι να ψάχνουν σύντροφο κι όλοι να είναι μόνοι.
Απομακρυνόμαστε;
Μεγαλώνουμε, εξελισσόμαστε και ζητάμε πολλά;
Περισσότερα από πόσα;
Τι πρέπει να ζητά κάποιος;
Οταν είναι μόνος κι όταν είναι σε σχέση(φιλική ή ερωτική).
Ποιος τ' αποφασίζει αυτά;
Δεν είναι θέμα χαρακτήρα;
Θέμα ανθρώπου;
Τεράστιο θέμα έθιξες φίλε Νιμερτή.
Σου εύχομαι μια όμορφη χρονιά, ενδιαφέρουσα και πολύ δημιουργική.

Νimertis είπε...

στο ερώτημα που έθεσες στην αρχή, εύστοχα αγαπημένη φίλη μου Σερενάτα, παλεύει κανείς να απαντήσει, τελικά, μονάχα μέσα από την... προσωπική του θεώρηση... να γιατί είμαστε μόνοι, είτε με είτε χωρίς σύντροφο... γιατί η μετακίνηση στον άλλο, το άλμα στο 'αλλιώς' που θα λέγαμε, είναι εξαιρετικά ενεργοβόρο, ριψοκίνδυνο και εγκυμονεί έναν τεράστιο κίνδυνο... να επιστρέψεις εκεί απ'όπου επιχείρησες το άλμα... μονάχα που θα έχεις σπασμένα πόδια και χέρια και διαλυμένο συναισθηματικό κόσμο...
όμως το ζήτημα της απομάκρυνσης, δυστυχως, δεν λύνεται, απλως απα-λύνεται φίλη μου, έτσι νομίζω...
είναι μια δράση νομοτελειακή, δεν μπορούμε να συρρικνώσουμε το μπαλόνι...
ακόμη τουλάχιστον...
είναι πράγματι μεγάλο το θέμα και εύχομαι να συμβάλουν κι άλλοι να γίνει μια ωραία συζήτηση...
σε φιλώ κι εύχομαι όμορφα να περνάς φίλη μου...

Eleftheria είπε...

Η ευρυγώνια οπτική του ίδιου τοπίου...ισχύει...εκατέρωθεν.
Να είσαι καλά και να συνεχίσεις να γράφεις φίλε μου Νημερτή.
Όντως "καμιά φορά αρκούν λίγες σταγόνες από μια πηγή για να ξεδιψάσει κανείς..." και "το νερό είναι καθαρό και κρύο" και το απολαμβάνουμε!
Καλότυχη χρονιά ας έχουμε όλοι.
:)

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου φίλη lefti... σ'ευχαριστώ για τα λόγια σου... να'σαι καλά και να δίνεις εξαιρετικές εμπνεύσεις (πόσα έχω μάθει από τις μουσικές σου ιδιαίτερα προτάσεις!)
Πραγματικά καλότυχη να είναι! Αυτό εύχομαι κι εγώ!

Eriugena είπε...

Θα συνεχίσουμε φίλε μου να αιμοδοτούμε αυτή την όαση που είναι η παρουσία σου, όαση γιατί στηρίζεται όχι μόνον στην αγάπη στον άλλον αλλά και στις άγριες επιγνώσεις που έχει μέσα της.

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ ειλικρινά και βαθιά αγαπημένε μου Ιωάννη... η παρουσία σου δεν είναι απλά σημαντική, το ξέρεις άλλωστε, είναι καθοριστική! Και μου έχει ανοίξει ορίζοντες που δεν φανταζόμουν! Εχεις την αγάπη μου φίλε μου...

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

Μια αιωνιότητα χρειαζόμαστε ίσως, μια αιωνιότητα...
Τώρα τι συνειρμούς έκανα κι έφτασα
σε αυτή τη σκέψη, μάλλον δεν φτάνει μια αιωνιότητα να τους πω!!χαχα
Όπως και να'χει απολαμβάνω να σε διαβάζω τα πρωινά της Κυριακής,
κι εύχομαι να το κάνω για τα επόμενα
122 χρόνια που σκέφτομαι να ζήσω!!
Την αγάπη μας Νημερτή

Νimertis είπε...

πολύ κολακευτικό το σχόλιό σου φίλε μου Καπετάνιε και σ'ευχαριστώ απ'την καρδιά μου... (122 ε; μπράβο...)

Χάνη είπε...

Απομακρυνόμαστε...αυτό θα πει ότι κάποτε ήμασταν κοντά! Μπορεί να ήταν κάποιες μικρές στιγμές που όμως, υπάρχουν μέσα μας και θα υπάρχουν για πάντα! Όπως, και τα αξιόλογα γραφτά σου, οι γεμάτες ουσία σκέψεις σου, που μας δίδαξαν, μας αφύπνισαν, μας προβλημάτισαν, μας έκαναν ενδιαφέρουσα την καθημερινότητα μας!
Εύχομαι ότι επιθυμεί η καρδιά σου.

Νimertis είπε...

Χάνη μου, ειλικρινά σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... σημαίνουν πολλά και δεν είναι ένας ελιγμός ευγενείας αυτός και καλών τρόπων... εύχομαι να είσαι καλά και οι δημιουργίες σου να είναι όπως πάντα υψηλού επιπέδου! Σε φιλώ...

Μαρια Τζιατζιου είπε...

Το σύμπαν σε διαστολή κι ο άνθρωπος, σε συστολή. Σε κατάσταση "υπό κατεδάφισην"! Αιχμηροί καιροί..
Το καβούκι του ενός, δεν χωράει δεύτερον! Κι οι συνδιαλέξεις σε τροχιά γύρω απ' αυτό διεκόπησαν.
Θυμίζει το "τέλος του κόσμου", ευτυχώς όμως, δεν είναι! Είναι ίσως, τέλος εποχής. Επειδή είμαστε άνθρωποι κι επειδή κάποιοι δεν μένουν σε ευχές και προσευχές.
Κι επειδή το να βλέπω- ακούω- νιώθω..είναι ζωή..κι αυτή, συνεχίζεται!

Καλή συνέχεια στις μοναδικές διαπραγματεύσεις σας με το πνεύμα και τούτη τη χρονιά!

Νimertis είπε...

Μαρία καλημέρα και σ'ευχαριστώ πολύ για τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες σκέψεις σου...
Εύχομαι και σε σένα μια χρονιά γεμάτη ζωή, εμπειρίες, δημιουργίες... να'σαι καλά!

Eυαγγελία είπε...

Κλειστήκαμε μεσ' το όστρακο μας και ούτε τ' άστρα τις νύχτες δεν λέμε να κοιτάξουμε, ούτε στη βροχή τ' απογεύματα να περπατάμε πια.....

Εν τούτοις, το σύμπαν ήξερε τι μας προόριζε για τους επόμενους αιώνες... Ηλεκτρομαγνητικές επαφές "Θείο δώρο η ακτινοβολία από Συνοδοιπόρους που αγγίζουν έντονα την ψυχή και το νου μας, έστω κι από χιλιάδες μίλια μακριά...

Αν είχα χρόνο να περάσω νύχτες κοιτώντας τ' άστρα θα το έκανα. Όμως χαίρομαι που αυτός ο χρόνος αναπληρώνεται με συντροφιά απ' το δικό σου φως Νιμερτή μου. Ειλικρινά χαίρομαι και σ' ευχαριστώ που είσαι εδώ.

Kωνσταντίνα είπε...

Πόσο επιτυχής αλληλουχία περιγραφής ενός πραγματιστικού στοχασμού που η αλήθεια του πονάει, μα και παρηγορεί, με έναν επίλογο τόσο ελπιδοφόρο αναφερόμενο στον κόσμο του ψυχισμού μας μέσω του οποίου υποβοηθούμαστε να επιβιώνουμε πιο ανθρώπινα...
Την καλησπέρα μου και ένα πολύ όμορφο απόγευμα εύχομαι!

Νimertis είπε...

αγαπημένη μου αοράτη, παρότι άργησα πολύ να σου απαντήσω στο τόσο ωραίο σχόλιό σου, το κάνω σήμερα... σ'ευχαριστώ πολύ για όσα μου έγραψες... κι εγώ χαίρομαι τόσο που είσαι εδώ με τόση ευγένεια, βάθος στοχασμού και γλυκύτητα! Να΄σαι καλά!

Νimertis είπε...

Κωνσταντίνα μου, σ'ευχαριστώ αληθινά για τη σκέψη σου και τα θερμά σου λόγια!!