Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2012

τροχιές...





ήταν ένας αναπτήρας zippo... τον θυμάμαι... ένας μαύρος αναπτήρας με μια λευκή σταμπαρισμένη νεκροκεφαλή... τον είχα αγοράσει από το κυλικείο (που είχε και μια μικρή 'μπουτίκ' με ναυτικά είδη) του Κέντρου Προπαίδευσης του Πόρου εκείνες τις πρώτες παράξενες ημέρες της θητείας... στην ουσία δεν τον είχα χρησιμοποιήσει ποτέ... το συνήθιζα να αγοράζω μικρά αντικείμενα που κάτι 'μου έλεγαν' στο μάτι έστω κι αν ποτέ στην ουσία δεν καταλάβαινα τι ήταν αυτό... ο συγκεκριμένος αναπτήρας είχε μια ωραία 'ματ' επίστρωση κάτω από το υπόλευκο σχέδιο της πειρατικής νεκροκεφαλής και μάλλον αυτό ήταν που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον... ίσως... ίσως ήταν απλά και μια προσπάθεια καταναλωτικής εκτόνωσης της αμηχανίας και της νευρικότητας εκείνων των ημερών της γενικής αναστάτωσης στη ζωή μου...

όταν πήγα κάμποσο καιρό αργότερα στο 'Αβέρωφ' για να ξεκινήσει η κανονική μου θητεία, ο μικρός αναπτήρας ήταν πάντα κοντά μου... πήγαινε από τσέπη σε τσέπη, από σάκο σε σάκο, από ερμάριο σε ερμάριο... δεν χάθηκε ποτέ... περιέργως... κι ας τον είχα σχεδόν σε αχρηστία... μερικά πράγματα τελικά επιμένουν να μας ακολουθούν με μια μυστηριώδη εμμονή...

ίσως γιατί περιμένουν
περιμένουν τη στιγμή που θα βρούν τον κατάλληλο κάτοχο…

ο Αχιλλέας ήταν ο 'Η' (Ηλ/γος) του πλοίου... ένας από τους ναύτες με αυτή την ειδικότητα... και ήταν ένα μοναχικό παιδί... κοιμόταν τον περισσότερο καιρό στη κουκέτα από πάνω μου... δεν τον συναναστρέφονταν πολλοί και μάλλον από δική του επιλογή δεν βρισκόταν σε ιδιαίτερη συνάφεια με κανέναν… ένας από τους ανθρώπους εκείνους που περισσότερο σου μένουν στη μνήμη για την 'απουσία' τους παρά για την παρουσία τους... όταν είσαι παρατηρητικός βέβαια... ή ίσως κι όταν έχεις μια ανεπτυγμένη αίσθηση συντροφικότητας, ειδικά κάτω από ανάλογες συνθήκες υποχρεωτικής συμβίωσης...

τον συμπαθούσα τον Αχιλλέα… θα έλεγα κάτι παραπάνω, τον εκτιμούσα, τον σεβόμουν και ως υπεύθυνος του Οπλονομείου προσπαθούσα, όσο μπορούσα, να τον έχω σε 'ξεκούραστες' βάρδιες χωρίς να αδικώ ή να ρίχνω κανέναν... τον συμπαθούσα γιατί ήταν σιωπηλός, έκανε τη δουλειά του, δεν ζητούσε την εξαίρεση ποτέ, δεν γόγγυζε, δεν ενοχλούσε...  κι είχε κι εκείνο το συρτό βήμα που το άκουγες από μακριά και ήξερες πως ήταν το δικό του...

κάποια μέρα αποφάσισα να του δωρίσω, έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, τον μαύρο αναπτήρα με την νεκροκεφαλή... ήξερα ότι ήταν λάτρης των συμβόλων αυτών και της death metal μουσικής... δεν θυμάμαι πως το ήξερα αυτό... μάλλον θα είχαμε κάνει κάποια σχετική συζήτηση... ίσως αυτό με παρακίνησε να του τον δώσω... σε κείνον άρμοζε περισσότερο να τον έχει... ίσως πάλι γιατί απλά τον είχα συμπαθήσει και πολλά χρόνια μετά κατάλαβα πως το 90% των ενεργειών μας δεν είναι γιατί 'συνειδητά' τις αποφασίσαμε αλλά γιατί... το αποφάσισαν εκείνες... και γιατί, ανεξήγητα συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τους ανθρώπους... στους πρώτους δικαιολογούμε πρόθυμα όσα δεν συγχωρούμε στους δεύτερους... γιατί; άγνωστον... γιατί έτσι... απλά...

θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια του Αχιλλέα όταν του τον προσέφερα... τον πήρε σαν μικρό παιδί στα χέρια του, τον κοίταξε σιωπηλός αλλά γεμάτος απροσδόκητη χαρά και μετά κοίταξε εμένα... μου είπε ένα κάπως διστακτικό αλλά φορτισμένο 'ευχαριστώ φίλε' και ύστερα με ακόμη πιο αργά βήματα απ'ό,τι συνήθως, απομακρύνθηκε...

κάποιες νύχτες μετά...
όταν πλησίασα στο φυλάκιο της προβλήτας που έκανε βάρδια ο Αχιλλέας, τον είδα μέσα από το τζαμάκι να είναι σκυφτός κοιτάζοντας κάτι... όταν πλησίασα χωρίς να κάνω θόρυβο, τον είδα να έχει στα χέρια του τον μικρό αναπτήρα και να τον χαϊδεύει... δεν ξέρω γιατί αλλά συγκινήθηκα... σχεδόν με έπιασε ένας λυγμός... απομακρύνθηκα κλεφτοπατώντας...
άρχισα να βαδίζω στην προβλήτα που είναι δεμένος ο γερο-Αβέρωφ καπνίζοντας… αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που μας δίνει τόση χαρά σε ένα μικρό αντικείμενο... είναι η προσφορά από κάποιον που δεν το περιμέναμε γιατί ούτε φίλος μας ήταν ούτε είχε καμιά 'υποχρέωση' να μας δωρίσει οτιδήποτε;
είναι το ίδιο το αντικείμενο που μας αποφορτίζει από την στιγμή και συμβολίζει την διάσπαση της συμπάγειας της 'καταραμένης' στιγμής και την έξοδο σε μια πιο δροσερή διαφυγή;
είναι ίσως το ότι η σκέψη ενός ανθρώπου ακούμπησε για λίγο πάνω μας... ακόμα και αν τα κίνητρά του δεν είχαν τόσο βάθος, για μας η χειρονομία του είναι ακριβή και ατίμητη...
και ας μην το μάθει ποτέ...
δεν τον ξανάδα ποτέ από τότε που απολυθήκαμε... πόσες ανάλογες τροχιές έχουμε διανύσει όλοι από τότε και πόσες φορές ανταμωθήκαμε με ανθρώπους που ήρθαν για λίγο και έφυγαν πάλι...

έχουν δίκιο οι βουδιστές που λένε λοιπόν πως οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν με τις τροχιές των κομητών στο στερέωμα... μοναχικές, σχεδόν μελαγχολικές τροχιές που κάποια στιγμή τέμνονται, έτσι, για λίγο και μετά συνεχίζουν τη μοναχική τους ρότα...

και δεν ξανασυναντιούνται ποτέ…

19 σχόλια:

Βιβή Γ. είπε...

Ωραίο κείμενο,Νημερτή,πολύ ωραίο.Η ανθρωπιά που εκπέμπει είναι σαν το ζεστό τσάι που σου φτιάχνει ο φίλος όταν φτάσεις στο σπίτι του μετά την μπόρα και το κρύο.
Γιατί γύρω οι φωνές του μίσους ξεγελάνε πάλι τους ανθρώπους.

Νimertis είπε...

ναι Βιβή μου... έχεις δίκιο... τόσος κυνισμός πλέον... δηλητηριαστήκαμε... σ'ευχαριστώ φίλη μου...

airis είπε...

Με συγκίνησε η ιστορία σου Nimerti μου!
Όλοι λίγο έως πολύ έχουμε ιστορίες περαστικών από τη ζωή μας που για κάποιο λόγο μας άγγιξαν φευγαλέα ίσως και μετά χάθηκαν !
Κι έμεινε ένα μικρό μικρούτσικο στοιχείο, συνδετικός κρίκος με το παρελθόν, στη σκέψη μας!
Σε καληνυχτώ ...

Νimertis είπε...

γλυκιά μου @iris σ'ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου... έτσι είναι, υπάρχει αυτός ο κρίκος που μας δένει με πρόσωπα και καταστάσεις που αφάνισε ο χρόνος... αλλά είναι εντός μας... να'σαι καλά...

Ange Alexiou είπε...

"δεν είναι γιατί 'συνειδητά' τις αποφασίσαμε αλλά γιατί... το αποφάσισαν εκείνες... και γιατί, ανεξήγητα συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τους ανθρώπους... στους πρώτους δικαιολογούμε πρόθυμα όσα δεν συγχωρούμε στους δεύτερους... γιατί; άγνωστον... γιατί έτσι... απλά.."

Νημερτή μου, θα το (υπο)γειώσω λίγο.
Νομίζω ότι έχουμε μια σειρά από εμπειρίες με τον τύπο του ανθρώπου, με τον οποίο ταυτίζουμε την ιδιαίτερη περίπτωση κάθε φορά.
Με αφορμή το χαμόγελο, τον βηματισμό, την σιωπή, το τρόπο που διαστέλλονται οι κόρες των ματιών...
Αυτές οι αφορμές, χρωματίζουν την αίσθησή μας.
Μια γυναίκα που καθώς μιλά κινούνται γρήγορα οι κόρες των ματιών της, μπορεί να σε μένα να είναι ιδιαίτερα συμπαθής' μία καλή μου φίλη ήταν έτσι.

Οι ζωές, όπως λες, μπορεί να μην ξανασυναντιούνται ποτέ αλλά οι ψυχές μας πάντα θα αναζητούν ένα σημάδι.

:)

Νimertis είπε...

Αυτές οι αφορμές, χρωματίζουν την αίσθησή μας...

νομίζω ότι κάπως έτσι λειτουργούμε, σωστά το επισημαίνεις φίλη μου misoagnosti...
ίσως εγώ να αναζητώ βαθύτερες και μυστικές και αρχέγονες αιτίες...
την καλημέρα μου...

Ανώνυμος είπε...

πολύ όμορφο και ζεστό...
έχω την εντύπωση οτι πολλές φορές κάποιος που περνάει φευγαλέα από την ζωή μας,ίσως έχει να μας πει πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσαμε να φανταστούμε..κάτι σαν φάρος,μερικοί περνάνε απλά για να σου δείχνουν τον δρόμο..καλό μας ξημέρωμα!

Νimertis είπε...

φίλη onlyjustandme καλημέρα... είναι ενδιαφέρουσα τούτη η σκέψη... έρχονται λοιπόν φάροι στη ζωή μας... πράγματι... πολλές φορές δυστυχώς, δεν τους βλέπουμε... βαδίζουμε τυφλά, μηχανικά, με το κεφάλι σκυφτό...
να'σαι καλά!

Ρένα είπε...

Πόσο ζεστή και ανθρώπινη είναι η ιστορία σου. Μια συνάντηση δύο ανθρώπων που μένει για πάντα χαραγμένη στην ψυχή!

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ πολύ Ρένα μου... να'σαι καλά...

Alex είπε...

Απο τις ιστορίες του στρατού που δε λεν οι άντρες μεταξύ τους γιατί ντρέπονται , μην τυχόν και φανούν γυναικεία τα σωψυχά τους!
Πολύ όμορφη nimerti όπως και οι προβληματισμοί που τη συνοδεύουν.
Στο τέλος τέλος η μοναχική μας πορεία μέσα στο σύνολο είναι το μόνο σίγουρο.
Όσο για τα γεγονότα, αυτά τα προ(σ)καλούμε κοντά μας λέω εγώ..κι'αν λάθος λέω, άσε με γιατί βολεύτηκα στο λάθος μου αυτό.
Καλημέρα !

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ πολύ για όλα τούτα που μου έγραψες Αλεξ... να΄σαι καλά!

Παντ είπε...

Φίλε μου τι μου θύμισες απόψε... Τον Αχιλλέα... Το αργό μακρόσυρτο βήμα του. Το σκυφτό κορμί του. Το τριμμένο τζιν αγγαρείας και το τσιγάρο μονίμως στο χέρι του συνήθως έως την καύτρα. Τα ακατάληπτα ψελλίζοντα λόγια του και αυτό το βλέμμα, μισοκοιμισμένο, μισοξύπνιο, μισότρελο τέλος πάντων...Αλλά πάντα εκεί. Τίμιος, αγνός, κενός συγχρόνως αλλά και αυθεντικός. Αυτός ο "βοηθός του βρυκόλακα" όπως λέγαμε! Ένας άνθρωπος που πιθανότατα δεν θα ξαναδούμε ποτέ αλλά τον θυμόμαστε σε τακτά διαστήματα χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Έτσι απλά συνδεθήκαμε κάποια στιγμή μαζί του επιφανειακά. Ή μήπως όχι τελικά; ίσως επειδή τελικά οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν πάντα κάτι να μας πούνε που σε πρώτη φάση δεν το αντιλαμβανόμαστε. Να' σαι καλά παλιόφιλε που μου ξύπνησες αναμνήσεις από τη θητεία. Αυτό το χωνευτήρι χαρακτήρων και ψυχών τελικά...

ειρήνη είπε...

όμορφο κείμενο

Νimertis είπε...

Φίλε μου Πάντ!!! Τώρα μόλις αξιώθηκα να δω το σχόλιό σου... δυστυχώς ο Blogger δεν μου έστειλε μαιλ και έτσι ίσως νόμιζες ότι σε ξέχασα... πολύ ενφιαφέροντα όσα μου έγραψες Παντ... χωνευτήρι χαρακτήρων και ψυχών όπως το είπες!

Νimertis είπε...

Καλησπέρα Ειρήνη μου... σ'ευχαριστώ πολύ!

Ανώνυμος είπε...

[p]And in 1968, the gem had a new name courtesy of Tiffany: [url=http://www.tiffanyjewelleryok.co.uk]tiffany uk[/url] "tanzanite . 175th Anniversary garden bracelet and Tiffany Enchant earrings with Tanzanites

Tiffany [url=http://www.tiffanyoutletinuk.co.uk]cheap tiffany jewellery[/url] Garden bracelet and Enchant earrings with diamonds, tanzanites, and tsavorite garnets in platinum ? Photo: Tiffany & Co . Since then, Charles Lewis Tiffany quality diamonds in the world market, retaining [url=http://www.tiffanyoutletinuk.co.uk]tiffany sale uk
[/url] its position as a prominent authority status . Jake tells Neytiri [url=http://www.allkindstiffanysale.co.uk]tiffany necklace[/url] he has fallen in enjoy with her and she in move enjoys him . The location is second-to-none, but shockingly is occupied at present by a fast food [url=http://www.tiffanyjewelleryok.co.uk]tiffany jewellery[/url] restaurant . Tiffany (Tiffany) gentle and delicate sensibility and the ultimate functional beauty, a world of fantasy [url=http://www.tiffanyuk4sale.co.uk]tiffany sale[/url] and desire of all women . The prime 2000 square foot store pays [url=http://www.tiffanyjewelleryok.co.uk]tiffany sale[/url] homage to the Fifth Avenue location in New York, with Art-Deco stainless steel trimmed doors, etched mirrors and glass vitrines . There was a tiffany Tiffany UK Stores [url=http://www.tiffanyuk4sale.co.uk]tiffany earrings uk[/url] in the shape of a girl隆炉s profile with the name Marcy(ph) and a date January 25, 1972.[/p]

Ανώνυμος είπε...

Ϲustomization is avаilable for things like chаin lengthѕ.
Celebrities аre always the сentгe of public attention.
Born out of the rebellion of women who weге
no longeг ԁenied the rіght to vote, or living under socіally reρrеѕsiѵe сonditіons, mаke-up bеcame heaѵiеr, a statement
that is still being made tοday.

my page flapper dress

Ανώνυμος είπε...

Chemіcal flea productѕ posе dangers tο petѕ and humans.
Lastly, take a mіni flat iron to ѕtraighten sections for definition and ѕhine.
Use thе folԁ aѕ оne seem and then
stitch the οpen side.

My weblog: hair accessories