Παρασκευή, Οκτωβρίου 05, 2012

η 'ιερή αδράνεια' και το ρίσκο να ζήσεις ξανά...




Σκέψεις με αφορμή κάποιες αναρτήσεις του φίλου precious dreams και σε συνδυασμό με ένα κείμενό μου με τίτλο H αμηχανία του Νικόδημου από το οποίο αντλώ κάποια χρήσιμα εσωτερικά ‘δάνεια’….

…Γιατί αναπολούμε το χθες;
Γιατί έχουμε τη ματιά μας πρόθυμη στο παρελθόν και η πρόσκαιρη ‘επιστροφή’ ζωγραφίζει ένα γλυκό μειδίαμα στο πρόσωπό μας;
Η εργασία στην προσπάθεια εύρεσης μιας ικανοποιητικής απάντησης μας φέρνει μοιραία αντιμέτωπους με το ζήτημα της δημιουργίας του προσωπικού μύθου,  της ‘κατασκευής’ του ατομικού σύμπαντος δράσης, σκέψης, ιδεών, φόβων, αδιεξόδων.,,
…Η ωρίμανση ξεκινά όταν αντιμετωπίσει κανείς το πρώτο του αδιέξοδο. Κάτι που εμπρός του στέκεται ενεός, αμήχανος, προσωρινά ηττημένος. Η υπέρβασή του χαράζει τη πρώτη ρυτίδα στο πρόσωπο αλλά και στην όψη της ψυχής…  Και πιθανώς οριοθετεί και τον πρώτο θάνατο της νεότητας…

Αφορμή για τούτη την ανάρτηση είχε σταθεί ο πολύ γνωστός διάλογος που έχει κάποια στιγμή ο νομοδιδάσκαλος Νικόδημος, εξέχον μέλος των Σανχεντρίν με τον Ιησού. Ο Νικόδημος δεν μπορεί να κατανοήσει τον πυρήνα της διδασκαλίας του Ναζωραίου, ειδικά αυτό το ‘να γεννηθείτε άνωθεν΄. Ο Ιησούς του λέει πως το πνεύμα μοιάζει με τον άνεμο που δεν τον βλέπει κανείς αλλά φυσάει παντού.  Ο Νικόδημος ανήκει σε μια σχολή σκέψης που έχει αποστολή να ‘φυλάει’ τα περάσματα. Είναι Φύλακας, δεν μπορεί να καταλάβει ότι όλα πρέπει να γκρεμιστούν για να χτιστούν απ’την αρχή. Ο Νικόδημος είναι ένας άνθρωπος της Μνήμης. Της Ιερής Μνήμης.  Ο Ιησούς του ζητά να ξαναγίνει παιδί και να ρισκάρει. Αν δεν ρισκάρεις δεν μπορείς να κερδίσεις το αύριο. Και το σήμερα είναι κιόλας χθες. Αν δεν ρισκάρεις είσαι καταδικασμένος να είσαι πάντα στο χθες.
Στην ουσία, ο Νικόδημος παλεύει να διατηρήσει την ‘ιερή αδράνεια’ της παράδοσης με αγαθή πρόθεση και καρδιά και ο Ιησούς του ζητά να βουτήξει στο Αχανές.


…Γιατί μας αιχμαλωτίζει το χθες; Η απάντηση δεν έχει να κάνει τόσο με το ότι ήμασταν νέοι και τώρα πια δεν είμαστε. Άλλωστε, έτσι ή αλλιώς, το τέλος της νεότητας ορίζεται περίπου στην εποχή που αρχίζεις να έχεις… χθες. Στην εποχή που ο προσωπικός μύθος έχει κατασκευαστεί και το σύμπαν μέσα στο οποίο ζεις δεν μπορεί πια να αλλάξει. Να αλλάξει ορίζουσες, να μεταμορφωθεί. Δεν μπορεί; Ίσως να μπορεί όμως τούτο για να συμβεί θα χρειαστεί να δοκιμαστείς σε μια νέα γέννηση. Τι είπε ο Ιησούς στον αμήχανο Νικόδημο; Δεν μπορείς να επιτύχεις την είσοδο στην Βασιλεία των Ουρανών αν δεν γεννηθείς άνωθεν. Γιατί το γεγενημένον εκ της σαρκός σαρξ εστί το δε γεγενημένον εκ του πνεύματος πνεύμα εστί. Δεν χρειάζεσαι νέους φυσικούς γονείς, χρειάζεσαι μια νέα πνευματική αφετηρία. Διαφορετικά είσαι εγκλωβισμένος στο σύμπαν που ήδη ζεις, πάνω ή κάτω, λίγο ή πολύ… Και ο εγκλωβισμένος δεν είναι ο άνθρωπος που θα πάρει το ‘ρίσκο της Βασιλείας’. Μπορεί να είναι ευσεβής και ‘καλός’, μπορεί να είναι ευγενής και πιστός αλλά δεν είναι πια ‘νέος’. Με μια έννοια έχει πεθάνει. Και η πορεία για τη Βασιλεία απαιτεί από όλους να είναι Νέοι. Και ο αγαθός Νικόδημος παρέμεινε στους αιώνες συνοφρυωμένος να στοχάζεται τα ‘σύμβολα’ στα λόγια ενός Μυημένου της τελευταίας βαθμίδας, ενός Λόγου.

Πώς να κατανοήσεις το Καινό με όρους του Παλιού;

Ένας νέος άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος χωρίς χθες. Αυτό τον κάνει ‘ανολοκλήρωτο’ και όχι η έλλειψη εμπειριών, η απουσία γεγονότων ζωής. Ένας άνθρωπος στην ωριμότητά του είναι ένας άνθρωπος που έχει μόνο χθες. Αυτό τον κάνει σοφό και όχι η πληθύς των εμπειριών του. Ο άνθρωπος δίχως χθες, ήτοι δίχως προσωπική μυθολογία, δεν μπορεί να είναι αναφορικός, είναι αναγκασμένος να δρέπει καρπούς εμπειριών δάνειους, από τους άλλους, από τα βιβλία, από τη σοφία του χθες. Είναι όμως και ο άνθρωπος που έχει ακόμη την ευκαιρία να βιώσει το συναρπαστικό, το Αληθινό, το Άχρονο. Ένας άνθρωπος που έχει μόνο χθες, είναι ολοκληρωτικά αναφορικός, δεν παράγει πια τίποτε, δεν εξελίσσει τίποτε αλλά έχει την σπάνια ευλογία να αξιολογήσει ένα ακέραιο σύμπαν Γνώσης. Κι αυτό, στατικά ή όχι, αποτελεί μια τρομακτική δύναμη. Όμως… είναι πλέον αργά για κείνον. Το μόνο που έμεινε για να εμπειρωθεί το Άχρονο είναι η ‘κατά χάριν’ παρέμβαση της Δύναμης. Κι αυτό σε σπάνιες και εξαιρετικές περιπτώσεις…

Γυρνάμε συχνά στο χθες γιατί είναι η μόνη περίοδος που υπήρξαμε ολοκληρωμένοι.  Δηλαδή ακέραιοι, όχι τεμαχισμένοι. Ακόμη κι αν δεν ήμασταν ευτυχισμένοι, ακόμη κι αν περάσαμε δύσκολα. Και δεν αναπολούμε το χθες γιατί θέλουμε να επιστρέψουμε σε αυτό. Δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε το χθες. Απλά, είναι η μοναδική χειροπιαστή απόδειξη ότι αληθινά υπήρξαμε, ότι δεν είμαστε μια σκεπτομορφή, άνεμος, κόκκοι αστρόσκονης, αδιαμόρφωτα θραύσματα του Υπερνού που στην ενδελέχειά τους ίσως να γίνουν μια μέρα άνθρωποι…

Μερικοί πιστεύουν ότι χθες τα πράγματα ήταν ‘καλύτερα’ και σήμερα είναι ‘χειρότερα’. Χθες τα πράγματα ήταν ‘αγνότερα’, σήμερα είναι πιο ‘βρώμικα’. Χθες οι άνθρωποι ήταν ειλικρινέστεροι, σήμερα είναι διαβρωμένοι. Αλλά ξέρουν ότι μονάχα εκ του ασφαλούς μπορείς να δογματίσεις, να διατυπώσεις αφορισμούς, να ιχνεύσεις συμπαγή κατηγορήματα. Και εκ του ασφαλούς υπάρχεις μονάχα ως προς το χθες. Το σήμερα είναι μια δυναμική κίνηση, ένα βέλος που συνεχώς τείνει, ένα άνυσμα που κάπου θα σημάνει μια τιμή. Και η τιμή αυτή δεν ξέρουμε τι θα είναι. Θετική ή αρνητική. Η αγωνία συνεχίζεται. Το αύριο, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει. Άρα, όλα ήταν καλύτερα χθες αφού είναι γνωστά, σίγουρα, δεδομένα, αξιολογημένα, τοποθετημένα, κατηγοριοποιημένα. Ό,τι κι αν πεις για το σήμερα θα διαψευσθείς, αν μιλήσεις για το αύριο, προφητεύεις όπως ο Ιεζεκιήλ την εφαρμογή του Δευτερονομίου. Ίσως να γίνει μα αν δεν γίνει όλα θα καταστραφούν ξανά και θα οδηγηθείς σε μια νέα Βαβυλώνια αιχμαλωσία…

Γιατί αναπολούμε τόσο συχνά το χθες;

Γιατί υπάρχει ένας τρομακτικός, πυρηνικός, υπαρκτικός φόβος να ζήσουμε ξανά, να ζήσουμε αληθινά, να ξαναγεννηθούμε. Αυτός ο φόβος που είναι άγνωστος στο νέο άνθρωπο και τόσο μα τόσο οικείος στο γέροντα. Και εκεί εδράζεται και ο φόβος του θανάτου…

Ο θάνατος που έχει βιωθεί άπειρες φορές στην καθημερινότητα δεν μπορεί παρά να έχει σωρεύσει μια πυραμίδα εμπειριών ανεκτίμητη. Ο γέροντας γνωρίζει τι είναι ο θάνατος αλλά σε μικρή κλίμακα, σε κλίμακα που του επέτρεψε να τον αξιολογεί, να τον εργάζεται, να τον μάχεται αφού ακόμη ζει. Τα αγαπημένα πρόσωπα που χάθηκαν, όλες οι απορρίψεις, οι διαψεύσεις, οι αναρίθμητες μικρές και μεγάλες ήττες που έχουν εγγραφεί και πονούν τόσο πολύ όταν τις ‘αγγίζεις’ είναι εμπειρίες θανάτων. Πριν έρθει ο μεγάλος, φοβερός και οριστικός εκείνος Θάνατος, η Τελευτή για την οποία η εσωτερική εργασία και παρασκευή, τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται ατροφική, αδύναμη, ασήμαντη…

...Γυρνούμε στο χθες καθώς είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε περπατήσει. Κι αν δεν θέλουμε να τον περπατήσουμε ξανά, ό,τι είναι οικείο για τη ψυχή, είναι αγαπητό. Και καθώς γνωρίζουμε πια πως μας καθορίζει μονάχα αυτό στο οποίο αναφερόμαστε, είναι μονόδρομος.
Εκτός εάν…

Μπορούμε άραγε να ζούμε κάθε μέρα από την αρχή; Για μένα αυτό ήταν η μέγιστη πρόκληση και ως απλή σκέψη όχι ως πραγμάτωση. Αν μπορούμε να ξεκινάμε κάθε μέρα από το ‘μηδέν’ καθαροί και ακέραιοι, χωρίς τα φέροντα φορτία του χρόνου, είμαστε έτοιμοι για το Βλέμμα, το πέρασμα στην επόμενη διάσταση, τη διάσταση της Δράσης.
Αποδεικνύεται ότι τα βάρη της καθημερινότητας είναι πολλά και όσο περνούν τα χρόνια το Βλέμμα ξεθωριάζει, χάνει τις μάχες, αποσύρεται. Είμαστε πια ‘άνθρωποι πικραμένοι’ καθώς θα έλεγε και ο Γ. Βαρβέρης.
Όμως το φρόνημα του είναι δεν έχει γνωρίσει καμιά ήττα. Δεν αλλοιώνεται και δεν μαγαρίζεται. Ακόμα και αν είμαστε άνθρωποι της μνήμης, το Βλέμμα ζει στο άχρονο και απλά χρειάζεται να το ανακαλύψουμε.
Στην ουσία δεν χρειάζεται να το δούμε εμείς.
Αλλά να αφεθούμε για να μας δει Αυτό…

16 σχόλια:

Eriugena είπε...

Ωραίο κείμενο, πέραν των άλλων λόγω και της ισορροπίας του, και της συνθετικής του εναρμόνισης των δύο πτυχών. Είναι αλήθεια πως υπάρχει μια διαρκής διαμάχη, υπόγεια, ανάμεσα σε αυτές τις "πτυχές", μια ασύμμετρη συμμετρία που διαρκώς ανανεώνεται. Νομίζω πως τελικά δεν μπορούμε να επιλέξουμε, κι αν επιλέξουμε θα φέρουμε μέσα μας και το αντίθετο φορτίο.Προσωπικά με σαγηνεύει μια "προ-καινή" αντίληψη του "καινού", και έχω λίγο επιστρέψει σε αυτήν, χωρίς να την αντιλαμβλανομαι ως "παλαιική", ή χωρίς να την εξιδανικεύω. Η ερμηνευτική σου, επιβεβαιώνει με την μετριοπάθειά της και την ψυχραιμία της, τις διαφορές μου με την "καινότητα" και την απελευθέρωσή της, που έφερε η εποχή του χριστού, και ο χριστός ο ίδιος φυσικά...απλά σκέφτομαι μηπως είναι και αυτο ένας εγκλωβισμός...αν αναφερθώ και στον Παύλο, θα γίνει..
Όμως πραγματικά εύστοχη η κατανόηση νομίζω του κηρύγματος του χριστού, όσον αφορά το "γράμμα" και την παράδοση, τη γνώση και το "συντελεσμένο". Επίσης μου έκανε εντύπωση η πολύ καθαρή εξεικόνιση της ευκολίας που δίνει το παρελθόν πρός ιεράρχηση, ταξινόμηση κτλ Απο την άλλη ανοίγουν ξανά θέματα για το ά-χρονο που άπτονται της καταγωγής του στην "ηρωϊκή" εποχή, την πραγματική μήτρα της αιωνιο-ποίησης. Θα μου πείς (και συμφωνώ) δεν είναι όλα αυτό που τα γέννησε...και δε θα διαφωνήσω

Νimertis είπε...

Ιωάννη μου, θέλω να σε ευχαριστήσω για την πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγισή σου που έριξε θα έλεγα και νέο φως σε ένα θέμα που με ενδιαφέρει διαχρονικά... νομίζω όλους μας αφορά πολύ περισσότερο απ'όσο νομίζουμε... Θέλω εδώ δε να τονίσω ότι αυτές οι σκέψεις που αναπτύσσω χρησιμοποιώντας ως όχημα περισσότερο το γνωστό αυτό διάλογο της Κ.Δ. δεν γίνεται για να 'θεολογήσω' ερμηνεύοντας δράσεις και λόγια του Χριστού... όπως ξέρεις, με ενδιαφέρει από μυητικής άποψης αλλά και προσωπικής γωνίας το κάθε τι και μονάχα στο βιωματικό της επίπεδο...
Πολύ ωραία έθεσες το περί 'ασύμμετρης συμμετρίας'... όντως...
Είναι τόσο έντονη πάντα αυτή η σύγκρουση παλαιού και νέου, έχει τέτοια βαρύτητα η αδράνειά μας μπροστά στην έκπληξη, τον αιφνιδιασμό και το 'καινό' που ακόμα και στις πιο απλές αποφάσεις μας το βιώνουμε έντονα...
σ'ευχαριστώ και πάλι φίλε μου... έχεις την αγάπη μου...

Μαρια Τζιατζιου είπε...

"Αλλαγή σχεδίων πλεύσης!

Πού να σκοπεύσω στο αύριο;
αφού, ο μόνος, σίγουρος προορισμός
είναι το παρελθόν"

Είναι μια παλιά μου σκέψη που γύρισε στο μυαλό μου κατά την ανάγνωση της ενδιαφέρουσας αυτής, σημερινής σας ανάρτησης. Την θεώρησα κατά καιρούς "λανθασμένη" (στη σκέψη αναφέρομαι). -αν και στις σκέψεις ως παράγωγα πολλαπλών αντιδράσεων του εγκεφάλου λόγω διαφόρων ερεθισμάτων, αρμόζει θα ΄λεγα το "ακαταλόγιστο"-
Πάραυτα, συνειδητοποιώ πως κάθε φορά μου αποκαλύπτει την αλήθεια της... Το δε κείμενό σας, μου την επιβεβαιώνει, ίσως..
Πιάνουμε κάποιες στιγμές τον νου να αυτομολεί προς τους δρόμους που έρχονται απ' το χτες γιατί, ίσως εκεί βρίσκεται η βεβαιότητα των συνεπειών των πράξεών μας. Το ήδη γνώριμο, αν κι όχι το αλάθητο. Ο φόβος του ανθρώπου για το άγνωστο αύριο, χρησιμοποιεί τον παρελθόντα χρόνο ως άμυνα απέναντι στο αίσθημα της αγωνίας, μάλλον και του φόβου. Και ποιος άλλος φόβος μεγαλύτερος απο κείνον του θανάτου; Το παρελθόν μας προσφέρει τον νοερό άπλετο χρόνο να δράσουμε... και, να μαθητεύσουμε, γιατί όχι, απομυζώντας απ' το πρότερο αποτέλεσμα τη γνώση. Κάπου εκεί στο άχρονο, στο τετελεσμένο, βιώνουμε επίπεδα ανάτασης και εισόδου σε μια επόμενη διάσταση, απαραίτητη στην εύθραυστη οντότητά μας. Έχουμε ανάγκη να υπάρξουμε και για να υπάρξουμε αυτούσιοι, ικανοί, την ανάγκη επιπλέον να ισορροπήσουμε και να προσαρμοστούμε στο προσωπικό, κοινωνικό μας περιβάλλον. Είθε να καταφέρνουμε πάντα να να διαχωρίζουμε τους χρόνους. Η περίπτωση του να ξεχαστούμε στο "μια φορά κι έναν καιρό" μας, κυοφορεί μια επικινδυνότητα...
Να μου επιτρέψετε τα ταπεινά μου συγχαρητήρια για την άκρως ενδιαφέρουσα τοποθέτησή σας απέναντι στο θέμα που αναπτύσσετε.
Καλό σας βράδυ

Νimertis είπε...

"...Πιάνουμε κάποιες στιγμές τον νου να αυτομολεί προς τους δρόμους που έρχονται απ' το χτες γιατί, ίσως εκεί βρίσκεται η βεβαιότητα των συνεπειών των πράξεών μας. Το ήδη γνώριμο, αν κι όχι το αλάθητο. Ο φόβος του ανθρώπου για το άγνωστο αύριο, χρησιμοποιεί τον παρελθόντα χρόνο ως άμυνα απέναντι στο αίσθημα της αγωνίας, μάλλον και του φόβου..."

"...Είθε να καταφέρνουμε πάντα να να διαχωρίζουμε τους χρόνους. Η περίπτωση του να ξεχαστούμε στο "μια φορά κι έναν καιρό" μας, κυοφορεί μια επικινδυνότητα..."

Ξεχώρισα αυτές τις δυο σου σκέψεις, φίλη Μαρία, από το πολύ ενδιαφέρον σχόλιό σου... διότι με βρίσκεις σύσκηνο και σύμφωνο... και ειδικά στην τελευταία αισθάνθηκα και ένα μικρό ρίγος... να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους χρόνους...
ναι, είναι ένα βήμα επίγνωσης αυτό... εδώ θα ταίριαζε μια ολόκληρη νέα ανάρτηση για τους χρόνους, τους διαφορετικούς μέσα μας... τον συναισθηματικό, τον βιολογικό, τον ψυχολογικό, τον Μεγάλο Χρόνο -που προσωπικά θεωρώ ταυτόσημο με την Δικαιοσύνη - αλλά και τον καθημερινό χρόνο, τον χρόνο της φθοράς αλλά και των μικρών όμορφων απολαύσεων...

σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και τις πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις σου... ειλικρινά... να'σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

"These things came to pass,
they say, that Jesus
might be made the first sacrifice in the discrimination
of composite natures".

HIPPOLYTUS, Elenchos, VII, 27, 8

Eυαγγελία είπε...

Tο κείμενο σου Νιμερτή (το διάβασα και το ξαναδιάβασα πριν γράψω) ήρθε σαν πρόκληση σε κάποιες σκέψεις που κάνω τις τελευταίες μέρες, συμπτωματικά πάνω στο ίδιο θέμα. Θα εστιάσω στο "Αύριο του άγνωστου, του άπιαστου και άχρονου, του απρόβλεπτου".

Πως μπορούμε να ζούμε κάθε μέρα απ' την αρχή εφόσον η ροή της καθημερινής πραγματικότητας μας αιχμαλωτίζει ασυνείδητα με το χθες? (γιατί όσο και αν θέλουμε να κοιτάμε μπροστά, σχεδόν πάντα οι σκέψεις και οι κινήσεις μας συνδέονται με το χθες).

Λίγους τρόπους έχω σκεφτεί ως τώρα που πιστεύω πως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.

1) Όταν ο φόβος αντικαθίσταται με Τόλμη και κάμποση δόση "θετικής τρέλας"

2) η Αυταπάρνηση ~ σε όσα δένουν τον άνθρωπο με το παρελθόν

και,

3) Η Λήθη, που σβήνοντας το χθες, κάνει αναγκαστικά το ξεκίνημα κάθε μέρας να είναι και μια νέα αρχή, αν και οδυνηρό κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Πρόκειται περί θέμα θαυμάτων εδώ, καθώς άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Καλημερίζω.!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εξαιρετικό κείμενο. Τέλειο, υπαρξιακό με πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις.

Νimertis είπε...

Ανώνυμε ευχαριστώ...

Νimertis είπε...

Σ'ευχαριστώ πολύ αοράτη μου για το χρόνο σου αλλά και τις ενδιαφέρουσες σκέψεις σου... ειδικά θέλω να σταθώ στην Τόλμη αντί Φόβου... (και η τρέλα που λες απαραίτητη καθώς δίχως αυτήν δεν έχουμε τα απαραίτητα ενεργειακά αποθέματα)... στο σημείο αυτό νομίζω μπορεί κανείς να εργαστεί και να... τολμήσει να δει κίνητρα, καταστάσεις και γεγονότα... γιατί ενώ απαιτείται θάρρος για να αντέχεις, απαιτείται τόλμη για να προχωράς... έτσι είναι... ο φόβος διδάσκει αλλά καθηλώνει... η τόλμη στρέφει το κάτοπτρο στο φόβο και τον ακυρώνει -προς στιγμήν έστω...

να'σαι καλά φίλη μου...

Νimertis είπε...

Δείμε μου, να΄σαι καλά... σ'ευχαριστώ πολύ...

vailie είπε...

Καλησπερα κι απο μενα!
Το διαβασα και ξαναδιαβασα το κειμενο σου! (περισσοτερο λογω "οικογενειακων" παρεμβολων και οχι οτι δεν καταλαβαινα τι θες να πεις....
Για καποιο λογο μιλουσαν οι λεξεις σου κατευθειαν σε καποιο σημειο μεσα μου. Δεν εχω ξαναδιαβασει κατι δικο σου, παρολο που βλεπω να σχολιαζεις σε αρκετους κοινους φιλους, δεν ειχα μπει να σε διαβασω...μαλλον θα το κανω απο δω και περα! :οp
Δεν εχω να πω πολλα, με καλυψες με οσα ειπες...μου αρεσε που εδωσες και "θεολογικη" διασταση στο θεμα! Συνηθως βγαζουμε το "θεϊκο" στοιχειο εξω απο την ζωη μας και το αναζητουμε μονο ισως οταν πνιγομαστε!

Δεν θελω να αναλυσω σε ποιο σημειο απο οσα ανεφερες βρισκομαι...μονο να πω οτι θεωρω την καθε μερα μου μια νεα μερα που πρεπει να την ζησω απο την αρχη ως το τελος σαν μια και μοναδικη μερα στη ζωη μου! Δεν θεωρω δεδομενο τον αντρα μου ουτε τα παιδια μου ουτε την δουλεια μου ουτε το οτι θα αντικρυσω τον ηλιο την ωρα που θα ανατελει....καθε βραδυ κλεινω τα ματια μου κι ευχομαι να ξυπνησω το πρωι και να ειμαι εκει με τους αγαπημενους μου και να ειναι ολα ομορφα...γιατι μπορει να εχω μονο ακομη μια μερα μαζι τους....μονο μια!Και εχω καταλαβει πως χρειαζεται μονο μια στιγμη για να αλλαξουν ΟΛΑ τα δεδομενα μας!Και παντα μπορουν να γινουν ΠΟΛΥ χειροτερα απο οσο νομιζουμε...

Σιγουρα κανω βουτιες στο χτες και ζω πολλες φορες μετεωρη, μα αυτο συμβαινει παραλληλα με το τωρα και δεν μετανοιωνω...ειναι σαν να συνειδητοποιω και να ευχαριστω το Θεο για οσα εχω ζησει, για το απο που ξεκινησα και που εχω φτασει, για να ελπιζω σε ενα πιο ολοκληρωμενο αυριο...
Συγγνωμη που δεν μπορω να τα πω πιο "γλαφυρα"....
Καλο σου βραδυ..... ;ο)

Νimertis είπε...

φίλη vailie καλησπέρα... σε καλωσορίζω στο Νημερτή... χάρηκα το σχόλιό σου... είχε μια δροσερή αύρα, μια πρωτογενή αίσθηση θα έλεγα... ήθελα να πω ότι η 'θεολογική' διάσταση είναι συχνά πυκνά παρούσα σε ό,τι γράφω με την έννοια ότι είναι παρούσα έτσι κι αλλιώς... τώρα το ποιον προσανατολισμό έχει αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα...
εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι καλά και τόσο συνειδητή όσο γράφεις... και θα χαρώ να τα λέμε...

Ρένα είπε...

Εξαιρετικό κείμενο. Εξάλλου πάντα τα κείμενά σου είναι διαλεγμένα και βαθυστόχαστα.Γιατί γυρνάμε στο χθες; Δύσκολη ερώτηση. Η πιο εύκολη απάντηση είναι γυρνάμε στο χθες για να ξαναφέρουμε στη μνήμη μας ευτυχισμένες στιγμές. Ομως πόσες φορές δεν ξαναγυρίζουμε πίσω για να θυμηθούμε δύσκολες καταστάσεις που βιώσαμε και που μας κάνουν να αισθανόμαστε δυνατοί γιατί τα βγάλαμε πέρα.Σήμερα ζούμε δύσκολες οικονομικές καταστάσεις κι αυτό μας κάνει για όσους έχουν ζήσει π.χ.τον πόλεμο του 40-44 να θυμόμαστε ότι καταφέραμε να επιζήσουμε άρα υπάρχει Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Νimertis είπε...

Σ'ευχαριστώ φίλη μου Ρένα για τις σκέψεις σου και τα θερμά σου λόγια... να'σαι καλά...

precious dreams είπε...

nimerti μου.... περικυκλωμένος από την πίεση της καθημερινότητας τώρα μόλις το διάβασα..... καταρχάς σ ευχαριστώ που κατάφερα λίγο και εγώ να βάλω το λιθαράκι μου στην ανάρτηση σου.....(Γυρνάμε συχνά στο χθες γιατί είναι η μόνη περίοδος που υπήρξαμε ολοκληρωμένοι)θα συμφωνήσω απόλυτα... όχι μόνο αισθηματικά, αλλά και ανθρωπινά.... προσπαθώ ειλικρινά προσπαθώ να ζω την κάθε μέρα να είμαι καλά .να είμαι αισιόδοξος,7.30 ξυπνάω , μέχρι της 10.οο είμαι καλά.. μετά με παρασέρνει η καθημερινότητα που είναι βάρβαρη ..δεν μου αρέσει δεν με κάνει ευτυχισμένο,και δεν μπορώ να το αλλάξω.....δεν μπορώ εγώ να συνεχίσω όταν και όλοι οι άλλοι γύρω μου είναι δυστυχισμένη...
(Αποδεικνύεται ότι τα βάρη της καθημερινότητας είναι πολλά και όσο περνούν τα χρόνια το Βλέμμα ξεθωριάζει, χάνει τις μάχες, αποσύρεται.) αποσύρθηκα και εγώ nimerti μου .. σταμάτησα και απλά παρακολουθώ,και ονειρεύομαι τα χρόνια που με έκαναν άνθρωπο.... ξέρω ότι με καταλαβαίνεις.....για μια ακόμα φορά τιμή μου που σε γνωρίζω,και ξέρω ότι με καταλαβαίνεις όπως εγώ....να έχεις ένα όμορφο βραδυ..

Νimertis είπε...

κι ότι ήμουν έτοιμος να... σε μαλώσω precious dreams... καλά, αστειεύομαι...
νομίζω πως ναι, σε καταλαβαίνω φίλε μου... και πιστεύω πως έχουμε πολλές κοινές ορίζουσες... θα τα λέμε συχνά, θα βλέπουμε γωνίες και πτυχές, θα ιχνεύουμε ουρανούς μέσα από τα σκοτάδια μας...
να'σαι κι εσύ καλά...