Τετάρτη, Οκτωβρίου 24, 2012

Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου...





Πίσω δε γυρνώ


Και τώρα έχετε γεια…

Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πάω να καώ στις πυραμίδες του χαρτιού
που γέμισα με τους θυμούς και τα τραγούδια μου.
Πάω ν’απλώσω τις παλάμες στο σταυρό
που φτιάξανε τα χέρια μου τα ίδια.

Και πάλι έχετε γειά:
Ξυπνήματα, τρυγήματα, τραγούδια.
Μεθύσια, φωσφορίσματα, μετάξια
και βραδινά φιλιά.
Εγώ πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
ίσκιους που δεν έδιωξα,
τρόμους που δε σκότωσα,
φράχτες που δεν γκρέμισα.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
το βιβλίο της αγάπης αξεφύλλιστο,
το μήλο της ζωής αδάγκωτο.
Τα ξέρω όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Όμως… Ήσυχα ήταν όλα πρώτα.
Ήσυχα σαν μέλι, σαν τ’ασάλευτο νερό.
Η ζωή μια γιρλάντα, εξωτική,
μια παιδική χαλκομανία.
Κι όλα… όλα… όλα
μια πλήξη, μια νάρκη, μια ξεγνοιασιά.

Μα μια πέτρα… Με ξύπνησε απ’τον ύπνο
μια πέτρα πού’πεσε απ’τον ώμο ενός εργάτη
και με χαστούκισε ο ιδρώτας του.
Και τότε… άφησα πίσω μου τον αιώνα που με χώριζε
και δρασκέλισα την αλλέα με το συρματόπλεγμα.

Και το’ξερα. Από την πρώτη στιγμή το’ξερα.
Πως η μέρα μου θα’ταν γεμάτη ραβδισμούς
κι η νύχτα μου γεμάτη εφιάλτες.
Πως το τραίνο που’χα πάρει
κάνει στάση μόνο στο Γολγοθά.
Τα’ξερα όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Ήξερα ακόμη… Πως μόλις υψώσω το κεφάλι
θα τρέχαν οι κρεμάλες.
Μόλις ύψωνα τα χέρια
θα τρέχαν οι χειροπέδες.
Πως μόλις σήκωνα φωνή
θα’ταν σαν να σήκωνα το σακκάκι
για να μου πετύχουν καλύτερα την καρδιά.
Τα’ξερα όλα… Μα πίσω δε γυρνώ.

Κι ήξερα ακόμη...
Πως δεν θ’ακούσω ούτε ένα ‘ευχαριστώ’
Μα εγώ ωστόσο ευχαριστώ.

Ευχαριστώ για το ξύδι και για το μέλι.
Για την χλόη και για το νέκταρ.
Μα προπάντων – ευχαριστώ
για το ‘ευχαριστώ’ που δεν άκουσα.


Μενέλαος Λουντέμης, Το σπαθί και το φιλί

22 σχόλια:

Ange Alexiou είπε...

Ρίγος...

Ρένα είπε...

Καταπληκτικός ο Λουντέμης και τόσο επίκαιρος!!!!Αλήθεια τα χρόνια περνούν αλλά τα γεγονότα επαναλαμβάνονται. Θα γλυτώσει ποτέ αυτός ο τόπος και ο λαός του από τα δεινά;

Νimertis είπε...

συμφωνώ misoagnosti...

Νimertis είπε...

δεν το βλέπω για σύντομα φίλη μου Ρένα... και τα δεινά τούτα καθιστούν διαμάντια όπως αυτό του Λουντέμη πάντα επίκαιρα...

airis είπε...

Είμαι πολύ λίγη για να σχολιάσω το οτιδήποτε!
Υποκλίνομαι!
Καλό βράδυ :))

Νimertis είπε...

@iris καλησπέρα... δείχνει σεμνότητα και σοβαρότητα το σχόλιό σου φίλη μου... εύγε!

AERIKO είπε...

"Μικρέ Εαυτέ, που για αητός ανέβαινες κι από ψηλά, τον ήλιο βάλθηκες, σα σύννεφο να 'σκιώσεις. Γραμμένο σου ήτανε σα σύννεφο να λιώσεις και σα βροχή να πέσεις χαμηλά. Στιγμή δε τη ξεδίψασα την άγρια 'παντοχή μου, θλιμμένος κι όντας έκλαιγα και που τραγούδαγ' όντας... Και το κοράκι, που απ' τα Ηλύσια μ' έφερε πετώντας, για πληρωμή, μου πήρε τη ψυχή μου!"

Καλο Ξημερωμα ξεχωριστε της Καρδιας μου φιλε.:))

Eυαγγελία είπε...

Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρροῦσα ὡς τώρα...
πῶς ὅλα τὰ πράματα
βαδίζουν στὴ γῆ
μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.
Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.
Ἡ Θλίψη χλωμή.
Ὁ Ἔρωτας ρόδινος
Ο Θάνατος μαῦρος.
Ἔτσι θαρροῦσα...

Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,
μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.
Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.
Ἔτσι νόμιζα.

Έτσι, για να συμπληρώσω κάτι κι εγώ, από τα υπέροχα δημιουργήματα του.

Ανατολή από ποίημα
και μέρα από τραγούδι
να έχεις Νιμερτή μου..!!

Νimertis είπε...

Αερικό μου όμορφο, σ'ευχαριστώ από καρδιάς... να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

πολύ δυνατοί οι στίχοι του, εύγε Αοράτη μου... σε καλημερίζω...

Alex είπε...

Για κάτι τέτοια αναγνώσματα , αισθάνομαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα.
Λυγίζουν τα πόδια μου και με σημαδεύουν κατευθειαν στην καρδιά, έτσι όπως θα'πρεπε να κάνουν.

Νimertis είπε...

να σου πω την αλήθεια, δεν έχεις άδικο Άλεξ... είναι η προίκα μας, η περιουσία μας, η καταφυγή μας... και ναι, γιατί όχι, η περηφάνια μας... δεν μπορεί να νικήσει το άσχημο... το όμορφο θα νικήσει και θα σώσει τον κόσμο... καθώς θα έλεγε και ο Φίοντορ...

Bitch είπε...

Πολύ δυνατό ποίημα του Λουντέμη.
Αν δεν κάνω λάθος, σε παλαιότερη ανάρτηση από
σένα τον είχα προσέξει…
Καλή σου μέρα, Νιμέρτη μου!!!

Νimertis είπε...

Ναι Μόνικά μου, δεν λαθεύεις, τον Γενάρη είχε γίνει αυτό... εύχομαι να είσαι πολύ καλά!

ποιώ - ελένη είπε...

Έφερες στην επιφάνεια ένα διαμάντι αδερφέ μου από αυτά που ο χρόνος ποτέ δεν θαμπώνει
Ανεκτίμητο!!!
φιλιά επαγρύπνησης

Νimertis είπε...

χαίρομαι που το λες Ελένη μου... αλήθεια, έτσι το νιώθω κι εγώ... κάπως έτσι μας πλημμυρίζει η ποίηση και μας δίνει άλλα μάτια για τον κόσμο, έτσι δεν είναι; καλή σου νύχτα αδελφή μου και σ'ευχαριστώ!

Μαρια Τζιατζιου είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=fYB8OeQBWWc

Θα ήταν φτωχό ο,τι κι αν τολμούσα να πω για τον Άνθρωπο!

Βιβή Γ. είπε...

Να΄σαι καλά,φίλε Νημερτή.Να΄σαι καλά να μας τους θυμίζεις συχνά τέτοιους στίχους από αυτούς τους λογοτέχνες.Αυτούς τους Ανθρώπους.

Νimertis είπε...

καλημέρα Μαρία... ευχαριστώ για το link... εξαιρετικά ενδιαφέρον...
να'σαι καλά!

Νimertis είπε...

Φίλη Βιβή ορθώς το τονίζεις για τους Ανθρώπους με κεφαλαίο 'α'... Εχουμε βλέπεις τόσο εξοικειωθεί με τους... νάνους που καμιά φορά όταν συναντάμε έναν... κανονικό άνθρωπο φαντάζει γίγαντας... πόσω μάλλον όταν είναι όντως γίγαντας... και μέσα στους ωκεανούς ηλιθιότητας και κιτς και κακαισθησίας και χαμηλών πτήσεων, γραφή όπως του Λουντέμη μας δίνει οξυγόνο...
σ'ευχαριστώ πολύ!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εξαίρετη ανάρτηση... ΜΕ συγκίνησες, γιατί θυμήθηκα ότι ο Λουντέμης ήταν ο πρώτος καλλιτέχνης που διάβασα για τα πολιτικά πάθη των καιρών του...

Νimertis είπε...

να'σαι καλά φίλε δείμε... χαίρομαι για το σχόλιό σου...