Τετάρτη, Ιουλίου 18, 2012





Σεντόνι αθανασίας

Σε ένιωθα δίπλα μου να ανασαίνεις
Κι ένα σεντόνι
Από ιστούς αθανασίας
Απλώθηκε στο δωμάτιο
Στη ζωή μου
Σε όλο μου το είναι

Πως θα μπορούσα να ακινητήσω τη στιγμή
Σε τούτη την ευλογία;
Μονάχα να το αισθανθώ
Και να το απολαύσω
Δεν μου αρκεί
Δεν με πληρώνει…
       
Σε έσφιξα πιο δυνατά
Να συντονίσω το παλμό σου
Με τον δικό μου
Να γίνουμε για λίγο
Ένας στεναγμός
Να έχει η φθορά
Μια μάχη επιτέλους
χαμένη…
       
Το ξέρω
Θα βλέπω τούτο τον ιστό
Να αργοπεθαίνει
Δίπλα σου
Και να διαλύεται σε χιλιάδες
Ήλιους μεταξιού
Ώσπου να αποφασίσω
Ν’ ασπαστώ το Ημαρ της Ανάγκης
Και να το φιλοξενώ
Στο πιο αθέατο μόριό μου
Για να ξεγελιέμαι
Ότι τάχα
δεν υπάρχει…
       
Μάης 2009


salome's dance

2 σχόλια:

Bitch είπε...

Σε έσφιξα πιο δυνατά
Να συντονίσω το παλμό σου
Με τον δικό μου

Γράφεις πάντα την πιο ευαίσθητη ποίηση.
Το έχουμε τόσο ανάγκη!!

Φιλιά, Αντώνη!!!!

Νimertis είπε...

Ο μεγάλος Φίοντορ είχε πει Μόνικά μου πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο... ε, το λοιπόν ελάθεψε ο γίγαντας αυτός της παγκοσμίου λογοτεχνίας και αποτολμώ ο άθλιος να ορθώσω ανάστημα και να πω: η τρυφερότητα θα σώσει τον κόσμο... ποιον κόσμο όμως; εδώ σε θέλω κάβουρα...

είσαι πάντα πολύ γλυκιά και ευγενέστατη... να'σαι καλά φίλη μου.