Τετάρτη, Ιουλίου 11, 2012






Απλώνεται ο κόσμος εμπρός μου
όσο ένα αποτύπωμα απ’το πόδι μου
όσο ένας καρδιακός παλμός
κι ένα βλέμμα ξοδεμένο
όχι στο χτες
μα στο α λ λ ι ώ ς

στεφανιαίος λυγμός
ερωτικός
μονάχα ερωτικός

πνέων τα λοίσθια
μα παραδόξως σταθερός

ίλιγγος

τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός…


έβδομος 2010

14 σχόλια:

VENNIS MAK είπε...

Είχα γράψει κάποτε, τόσο απέχουν μεταξύ τους ο θάνατος και ο λυγμός...Με "πήγες εκεί"μα με μια άλλη γεύση αυτή τη φορά..Της ελπίδας και της δράσης που αργοκυλάει σε κάλεσμα έρωτα...Αγαπημένε μου...Υπέροχο το ποίημά σου, σαν εσένα νιμερτή.

Νimertis είπε...

σ'ευχαριστώ Βεν... σε φιλώ...

marie είπε...

Κρατάω αυτό: ίλιγγος.. τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός. Υπέροχοι οι στίχοι σου. Καλό ξημέρωμα.

Bitch είπε...

Έξοχα!
Wunderbar!!!!

Νimertis είπε...

καλησπέρα Marie... να'σαι καλά!

Νimertis είπε...

Μόνικά μου καλησπέρα... σ'ευχαριστώ...

airis είπε...

Το βρήκα γεμάτο έρωτα! Ξεχειλίζει από έρωτα! Ένα έρωτας μπορεί να οδηγήσει στον γκρεμό! Όμορφη γραφή! Εύγε!!!!!!

Νimertis είπε...

έρωτα για το 'αδιέξοδο', για το 'απόλυτο', για το 'άπειρο' φίλη μου iris... μακριά από το συναισθηματικό φορτίο που είναι μονάχα η αφορμή για να πάμε παραπάνω... τότε δεν θα άξιζε ο κόπος, τότε δεν θα βλέπαμε καν το γκρεμό...
να'σαι καλά...

precious dreams είπε...

κι ένα βλέμμα ξοδεμένο
όχι στο χτες
μα στο α λ λ ι ώ ς... μοναδικό... αλλιώς όλα θα ήταν διαφορετικά στην ζωή του καθενός με ένα αλλιώς...(ίλιγγος)

τόσο απέχει απ’το παράδεισο
ένας γκρεμός… απίστευτες έννοιες πόσο κοντά σε μερικούς απ εμάς... όμορφα λόγια να σαι καλά nimertis.. κάνεις το ταξίδι τόσο διαφορετικό συνέχισε έτσι.. καλό απόγευμα..

fish eye είπε...

ποσο απεχει απο τον παραδεισο ο γκρεμος; εξαρταται..

νομιζω πως ο παραδεισος που υπονοεις γλειφει το χειλος ενος γκρεμου :)

καποια πραγματα πανε μαζι.. εξ αρχης χαμενα!

Νimertis είπε...

precious dreams χαίρομαι που εντόπισες το σχόλιό σου στο 'αλλιώς'...
να'σαι καλά!

Νimertis είπε...

εξ αρχής χαμένα λοιπόν... ίσως να είναι κι έτσι... από την άλλη, στο χείλος του γκρεμού γίνεται η συνάντηση της μιας κατεύθυνσης με την άλλη... κι εκεί καραδοκεί η αρχή της δράσης... όχι πια άλλης δραστηριότητας, φλυαρίας και νοητικής φασαρίας... ο γκρεμός αφανίζει την δραστηριότητα -δηλαδή το χρόνο - και μας επιφυλάσσει το δώρο της δράσης...
σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου και που ήρθες στο Νημερτή φίλη μου....

Eriugena είπε...

Εμένα μου άρεσε ο γκρεμός, όχι μόνον γιατί κρεμιόμουν μικρός απο γκρεμνά, αλλά γιατί είναι μια επαφή με το χάσμα που καραδοκεί στο αμέσως μετά..οπότε το αυτο-σχόλιό σου με καλύπτει πλήρως..Το θέμα είναι βέβαια αν είναι απαραίτητος πάντα για τη δράση-όχι τν δραστηριότητα όπως λές- ένας γκρεμός..Μπορεί βέβαια να αντιτείνει κανείς το απλό, ότι ο γκρεμός είναι εκεί ούτως ή άλλως, απλά τον κρύβουμε για να αντέξουμε. Αν είναι όμως να δράσουμε, "πρέπει" να τον απο-καλύψουμε. Όμως τόσα χρόνια ύπνου, πως να κάνεις τέτοια;
Ερωτήματα ενός κατα τα άλλα γκρεμνόφιλου..

Νimertis είπε...

διαρκώς τίθενται αυτά τα ερωτήματα Ιωάννη μου... πώς αλλιώς... πάντως η θέση μου είναι πως ο γκρεμός είναι απαραίτητος γιατί αλλιως δεν υπάρχει ίλιγγος... υπάρχει κάτι σαν ίλιγγος που δεν έχει την ενεργειακή κρίσιμη τιμή για να περάσει κανείς από την δραστηριότητα στη δράση...
γκρεμνόφιλος λοιπόν ε;
να'σαι καλά φίλε μου...