Δευτέρα, Απριλίου 09, 2012



Ένα στοιχείο που εύκολα παρατηρεί κανείς να συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αυτό που θα μπορούσε να αποδοθεί ως αποιεροποίηση του βίου… φυσικά δεν είμαι ο Κολόμβος που ανακαλύπτει την Αμερική αλλά είναι διαφορετικό να το αποτυπώνουν και να το περιγράφουν στοχαστές και μεγαλόσχημοι διανοούμενοι  και εντελώς άλλο να το βιώνει κανείς ολόγυρά του, στην ίδια την καθημερινότητα… γιατί τελικά, όταν ‘κατεβαίνει’ κάτι στην καθημερινότητα σημαίνει πως είναι βαθύ, πυρηνικό και τόσο απλωμένο που δεν μπορείς να το αγνοήσεις ή να το προσπεράσεις… συνήθως το αισθάνεσαι αλλά προχωράς μαζί του, οικειώνεσαι μ’αυτό, γίνεται κάτι που κάποια στιγμή δεν σε ‘ενοχλεί’… κι αυτό είναι το τελευταίο στάδιο… ανήκεστος βλάβη…

Δεν με απασχολεί εδώ το ζήτημα της πίστης ή της θρησκευτικότητας -ή της μαζικής αποστασίας όπως λένε οι θεολόγοι και οι κοινωνιολόγοι- αυτά έχουν την αξία τους, την μεγάλη εσωτερική και… κυτταρική ακόμα δυναμική τους αφού ιδιαίτερα η πίστη συνδέεται με το μυστηριακό της ανθρώπινης φύσης, δεν συνδέεται μονάχα με το ‘παράλογο’ του βίου, όπως απλοϊκά καμιά φορά λέμε ή διαβάζουμε και το φόβο του θανάτου που ‘εκμεταλλεύονται οι παπάδες’… δεν είναι απλό να ‘ξεμπερδέψεις’ μαζί της… και οι αφορισμοί είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά, μόνον ανωριμότητα δείχνουν ή εμπάθεια και αμυντικότητα…

Η αποιεροποίηση του βίου έχει να κάνει περισσότερο με την ματιά. Με το άγγιγμα των πραγμάτων αλλά και των ανθρώπων, με την αύρα και την ανάσα των όσων γίνονται μέσα μας και εν τέλει, στις εξωστρεφείς μας δράσεις. Όσο πιο ρηχοί και στεγνοί γινόμαστε, όσο πιο επίπεδοι και κυνικοί, τόσο κλεινόμαστε περισσότερο σε μια εαυτική ματιά, σε μια ατομική και όχι προσωπική κοσμοαντίληψη όπου όλα περιστρέφονται όχι γύρω από εμάς αλλά γύρω από τις ανάγκες μας… γιατί χειρότερος κι από τον εγωιστή είναι ο μόνος, ο αυτιστικά δρών και λειτουργών άνθρωπος που ακόμα και η προβολή του είναι λιγότερο σημαντική, δεν αρκεί, δεν επαρκεί… υπεράνω όλων είναι οι ανάγκες του… ακόμα και αν ‘τσαλακωθεί’ το εγώ του…

Η αποιεροποίηση βέβαια είναι ένα σύνθετο φαινόμενο… χαρακτηρίζει τα πάντα και σε όλα τα επίπεδα… δεν συνέβη βίαια και απότομα… μοιάζει με την χρόνια κατάθλιψη… ο πάσχων δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε ακριβώς ξεκίνησε και επειδή δεν έχει την οξύτητα της δίδυμης αδελφής της, μπολιάζει το κάθε κύτταρό του αργά αργά, τον δηλητηριάζει, εξαπλώνεται μέσα του, τον βυθίζει σε μια άλλη κατάσταση που γίνεται πιά διάσταση, εξαλάσσεται, γίνεται μια άλλη ματιά που μοιάζει μερικές φορές φυσιολογική και ισορροπημένη επειδή είναι απλώς λειτουργική ενώ στην ουσία κατατρώει τις ρίζες του μέρα με τη μέρα και τον απειλεί με ουσιαστικό υπαρκτικό αφανισμό…

Το αισιόδοξο τα τελευταία χρόνια πάντως, όσο και αν γκρινιάζουμε καμιά φορά, είναι ότι στο χώρο των ιστολογίων και της ψηφιακής επικοινωνίας, βρίσκουν διέξοδο όλο και περισσότεροι εγκλωβισμένοι και αιχμάλωτοι ευαίσθητοι και υπέροχοι, θα έλεγα, άνθρωποι και εσωτερικοί κόσμοι… η ποιοτική αυτή εξωστρεφής εκδήλωση και η προσεκτική και με όρους και προϋποθέσεις επικοινωνία, έχει προσφέρει πάρα πολλά και αποτελεί, για μένα, φως στο βάθος του τούνελ. Αυτό δεν σημαίνει πως υποκαθίσταται η φυσική δι-επαφή, μην πάμε στο άλλο άκρο. Έχει όμως ποιότητες που φωτοδοτούν το είναι, το πλουτίζουν, έστω και με κάποιες παράλληλες, ναρκισσιστικές δράσεις του εγώ…

Στο κάτω κάτω, αν κανείς αισθάνεται πως βρίσκεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, έχει –τουλάχιστον- δυο επιλογές. Ή ψηλαφώντας τους τοίχους να βρει τον διακόπτη που θα φέρει το ‘τεχνητό’ φως, ή την έξοδο από το δωμάτιο για το φυσικό φως… και στις δυο περιπτώσεις, πρέπει να αποφασίσει να ξεπεράσει την αδράνειά του…

10 σχόλια:

AERIKO είπε...

Η φυσική δι-επαφή δεν υποκαθισταται απο καμία οθόνη..η κατάδυση ομως μέσα μας..η πηγαία έκφραση του είναι μας..και η συμ πόρευση μας με καποιες ψυχές ισάξιες είναι ενα χαμόγελο ζωης και Δύναμη Ψυχής.

Εξοδος απο το Δωμάτιο λοιπόν για το φυσικό Φως..και Έξοδος και απο το Εγώ μας για μια πιο Ανθρώπινη πραγματικότητα.

Όμορφο Ξημέρωμα Αντώνη μου. :)

Νimertis είπε...

Ναι Μαρία μου... έξοδος στο φυσικό φως... και τούτη η ανθρώπινη πραγματικότητα σήμερα παρά ποτέ τόσο αναγκαία...
καλό ξημέρωμα ακριβή μου φίλη...

Bitch είπε...

Πολύ καλά είναι αυτά που γράφεις..
Όμως άπλα δεν είναι ,να μην «κολλήσουμε» όλη
σε μια οθόνη.. και των διακόπτη δεν τον βρίσκουμε..
Για να πω την αλήθεια, υπάρχουν στιγμές που έχω σιχαθεί των εαυτό μου..
Καλό ξημέρωμα, Αντώνη!!!

evi είπε...

είναι πολύ εύκολο ..στην πορεία της ψηλάφησης...ακόμα και για την εύρεση του τεχνητού φωτός..να σταματήσω... και να ξαναγυρίσω πίσω..

αν όμως το θέλω πραγματικά..

τότε βρίσκοντας το φως.. θα δω και την πόρτα για το έξω..

αν το θέλω.. ειδάλλως παλι μονη..

καλη συνέχεια..

Νimertis είπε...

Συμφωνώ βεβαίως φίλη μου Μόνικα και άλλωστε η οθόνη δεν είναι ούτε θα είναι ποτέ λύση... όμως, μέσα από τα ιστολόγια δόθηκε η ευκαιρία σε χιλιάδες ανθρώπων να επικοινωνήσουν, να ανοίξουν πόρτες... και κάποιες φορές να γνωριστούν και από κοντά... την καλησπέρα μου!

Νimertis είπε...

στην ουσία λοιπόν evi, σημειώνεις πως όλα είναι θέμα βούλησης και απόφασης... έχει σημασία να εντοπίσει κανείς το κέντρο του ζητήματος... ότι δεν είναι κάπου εκεί έξω αλλά μέσα... μέσα στο δωμάτιο είναι το πρόβλημα και η λυση του μαζί...
να΄σαι καλά!

Frezia είπε...

Συμφωνώ με αυτά που γράφεις
στη Μόνικα φίλε Νημερτή!
Καλό Πάσχα...

Νimertis είπε...

εύχομαι ολόψυχα και σε σένα καλό Πάσχα φίλη μου Frezia

Αγγελοπούλου Ιωάννα είπε...

πάντα μέσα μας ειναι η λύση..και το φως..μέσα μας είναι..η επικοινωνία, οποιασδήποτε μορφής δεν ειναι κακή..το μοίρασμα μας ωθεί στην επιβεβαίωση ότι δεν ειμαστε (οι) μόνοι και δίνει ώθηση και στην προσωπική διεπαφή αν το θέλουμε..
ας χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε μέσο αν φέρουμε στην επιφάνεια το φως!

Αναστάσιμα φωτεινά φιλιά και χαμόγελα από μενα :(

Νimertis είπε...

αναστάσιμα φιλιά και από μένα και προσυπογράφω τα λεγόμενά σου!