Κυριακή, Ιανουαρίου 08, 2012





Πίσω δε γυρνώ



Και τώρα έχετε γεια…

Και πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πάω να καώ στις πυραμίδες του χαρτιού
που γέμισα με τους θυμούς και τα τραγούδια μου.
Πάω ν’απλώσω τις παλάμες στο σταυρό
που φτιάξανε τα χέρια μου τα ίδια.

Και πάλι έχετε γειά:
Ξυπνήματα, τρυγήματα, τραγούδια.
Μεθύσια, φωσφορίσματα, μετάξια
και βραδινά φιλιά.
Εγώ πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
ίσκιους που δεν έδιωξα,
τρόμους που δε σκότωσα,
φράχτες που δεν γκρέμισα.

Το ξέρω. Πως πίσω μου άφησα,
το βιβλίο της αγάπης αξεφύλλιστο,
το μήλο της ζωής αδάγκωτο.
Τα ξέρω όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Όμως… Ήσυχα ήταν όλα πρώτα.
Ήσυχα σαν μέλι, σαν τ’ασάλευτο νερό.
Η ζωή μια γιρλάντα, εξωτική,
μια παιδική χαλκομανία.
Κι όλα… όλα… όλα
μια πλήξη, μια νάρκη, μια ξεγνοιασιά.

Μα μια πέτρα… Με ξύπνησε απ’τον ύπνο
μια πέτρα πού’πεσε απ’τον ώμο ενός εργάτη
και με χαστούκισε ο ιδρώτας του.
Και τότε… άφησα πίσω μου τον αιώνα που με χώριζε
και δρασκέλισα την αλλέα με το συρματόπλεγμα.

Και το’ξερα. Από την πρώτη στιγμή το’ξερα.
Πως η μέρα μου θα’ταν γεμάτη ραβδισμούς
κι η νύχτα μου γεμάτη εφιάλτες.
Πως το τραίνο που’χα πάρει
κάνει στάση μόνο στο Γολγοθά.
Τα’ξερα όλα. Μα πίσω δε γυρνώ.

Ήξερα ακόμη… Πως μόλις υψώσω το κεφάλι
θα τρέχαν οι κρεμάλες.
Μόλις ύψωνα τα χέρια
θα τρέχαν οι χειροπέδες.
Πως μόλις σήκωνα φωνή
θα’ταν σαν να σήκωνα το σακκάκι
για να μου πετύχουν καλύτερα την καρδιά.
Τα’ξερα όλα… Μα πίσω δε γυρνώ.

Κι ήξερα ακόμη...
Πως δεν θ’ακούσω ούτε ένα ‘ευχαριστώ’
Μα εγώ ωστόσο ευχαριστώ.

Ευχαριστώ για το ξύδι και για το μέλι.
Για την χλόη και για το νέκταρ.
Μα προπάντων – ευχαριστώ
για το ‘ευχαριστώ’ που δεν άκουσα.



Μενέλαος Λουντέμης, Το σπαθί και το φιλί

13 σχόλια:

Eriugena είπε...

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ !!

elefterifoni είπε...

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ!

Νimertis είπε...

Ναι αγαπημένε μου φίλε... ρίγος...

Νimertis είπε...

Με υγεία φίλη μου... να'σαι κι εσύ καλά!

Ρένα είπε...

Διαβάζοντάς το νιώθεις πραγματικά να σου τρυπάει τα κόκκαλα βαθιά.Οπως πάντα καταπληκτικός ο Λουντέμης!!!

Νimertis είπε...

Μα, είναι καταπληκτικό... την ίδια στιγμή που έγραφα ένα σχόλιο στα 'Πολτικά' σου Ρένα μου, 'χτύπησε' το καμπανάκι του σχολίου σου εδώ... αληθινά καταπληκτικός ο Λουντέμης... ναι... να'σαι καλά φίλη μου...

CaRiNa-Κ.Κ είπε...

Πόση πίκρα και μεγάλο παράπονο έσταζαν τα ρούχα της ζωής του...

"...θα’ταν σαν να σήκωνα το σακκάκι
για να μου πετύχουν καλύτερα την καρδιά."


Ωστόσο απ την ρωγμή,πέρασε φως...
"...Μα προπάντων – ευχαριστώ
για το ‘ευχαριστώ’ που δεν άκουσα."

Καλή εβδομάδα να 'χεις :)

Bitch είπε...

Να είσαι καλά για μια άλλη σπουδαία γνωριμία!!!

Νimertis είπε...

Και η αλήθεια είναι φίλη CaRiNa πως μελετώντας ειδικά θα έλεγα αυτό το ποίημα του Λουντέμη, δεν μπορείς να μην σκεφτείς πως είμαστε αληθινά όντα ευθύνης... 'δε γυρνώ πίσω' κραυγάζει... καρφιά... τι άλλο να γράψει κανείς [απόδειξη επίσης πως η συγκλονιστικότερη ποίηση είναι η δίχως μεγαλαυχίες και αντουανετισμούς παντός τύπου... με απλές λέξεις... το ρίγος δεν βγαίνει απ΄τα Λεξικά...]
να'σαι καλά...

Νimertis είπε...

Φίλη μου Μόνικα, χαίρομαι που μέσω του 'Νημερτή' ανταμώθηκες με έναν σπουδαίο ποιητή... κι εσύ να'σαι καλά και καλή εβδομάδα σου εύχομαι...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Τέλεια ανάρτηση Μοναδικής έμπνευσης και η επιλογή σου και το ποίημα...

Νimertis είπε...

Καλησπέρα δείμε... να΄σαι καλά!

Ξύλινος Ιππότης είπε...

νομίζω πως και εγώ πρώτη φορά
διαβάζω Λουντέμη...
άργησα, μου φαίνεται...
...
μια όμορφη βδομάδα εύχομαι!