Πέμπτη, Δεκεμβρίου 29, 2011

το δέος της ετερότητας



σημειώσεις από το ημερολόγιό μου…

…λέω το δέος και όχι ο φόβος… το δέος είναι μια πύλη απ’την οποία για να εισέλθουμε θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας τις μυητικές ορίζουσες της ύπαρξης… όταν δεν τις έχουμε καν αντιληφθεί, φοβόμαστε…
Ο άλλος προκαλεί φόβο όχι επειδή είναι άγνωστος αλλά επειδή πολύ γρήγορα γίνεται γνωστός…
…να μην ξεχνάμε πως ο άλλος είναι πρόσωπο… αρνούμαι τον χαρακτηρισμό ‘άτομο’… όταν αποδεχθώ πως είμαι άτομο, την ίδια στιγμή ακυρώνομαι ως πρόσωπο…
…το να δεχθώ τον άλλο, την ετερότητα δηλαδή, σημαίνει πως είμαι ον ευθύνης…
…γιατί λησμονούμε πως είμαστε όντα ευθύνης;
…τι μας ωθεί να υιοθετούμε τους παραδρόμους και να αγνοούμε την κεντρική λεωφόρο; Πιστεύουμε πως έτσι είμαστε αθέατοι; Από ποιον; Από τι;
Μονάχα ως όντα ευθύνης έχουμε το βηματισμό του ανθρώπου… μα όταν ακεραιωθεί ο άνθρωπος, τότε πετάει ακόμα και την ευθύνη… έχει κατανοήσει…
…Όταν κατανοείς δεν χρειάζεται να συγχωρείς…
Κανείς δεν πρόκειται να σε ‘συγωρήσει’ αληθινά ενώ αγνοεί παντελώς τις δράσεις σου… όποιος συγχωρεί πολύ εύκολα σημαίνει πως στην ουσία, θέλει να αποφύγει την ευθύνη να σε κατανοήσει… όποιος δεν μπορεί ποτέ να συγχωρήσει σημαίνει πως είναι απλά εγκλωβισμένος…
…επικίνδυνο είναι μονάχα ό,τι απαιτεί από μένα ολόκληρο το σήμερα με όρους του χτες…
…σχετιζόμαστε με ένα αγχωτικό μεγα-ευατικό σύνδρομο… σχετιζόμαστε ιμπεριαλιστικά, θέλουμε να πλημμυρίσουμε τον άλλο με μας… στην ουσία είμαστε κανίβαλοι… εάν ο άλλος προβάλει το πρόσωπό του τρομάζουμε… εάν ο άλλος προστατεύει το σκοτάδι του, θυμώνουμε… όταν ο άλλος αναδιπλώνεται και αναθεωρεί πιστεύουμε ότι μας προδίδει… είμαστε επεκτατικοί, πλημμυρικοί… έχουμε έναν διαρκή ιδεασμό και επίμονο πως σχετιζόμαστε μονάχα όταν ο άλλος μας αποδέχεται…
…και όταν μας απορρίπτει κάποιος πάλι σχετιζόμαστε… όμως όταν απαιτούμε να ιδρύσουμε το δικό μας κράτος μέσα στον άλλο, δεν σχετιζόμαστε…
Είναι ένα είδος σχέσης που ονοματίζω ‘αναπτυγματικός αυτισμός’…
Απλώνομαι χωρίς να επικοινωνώ…
Έτσι, ικανοποιώ τον επικοινωνιακό μου λιμό και ταυτόχρονα παραμένω αμιγής…
Χωρίς διακινδύνευση πως θα σχετιστώ με οτιδήποτε;
Χωρίς το δέος της ετερότητας, παραμένω κι εγώ ανεξέλικτος…
Παραμένω σταθερός αλλά όχι ευσταθής…

Έχω ανάγκη τον άλλο;
Έχω ανάγκη την ανάγκη μου;
Έχω ιεροποιήσει το κάθε τι που με αφορά κι έχω χυδαιοποιήσει κάθε τι που αφορά τον άλλο;

Η αποδοχή της ετερότητας είναι το κλειδί για την έξοδο από τη μόνωση… όχι οριστικά, θέλω να πω, όχι καθοριστικά…
Η αποδοχή της ετερότητας σημαίνει πως αναγνωρίζω στον άλλο το πρόσωπό του…
Και έχω κάνει ένα βήμα αληθινής επικοινωνίας…

................................

Η επικοινωνία δεν μπορεί να είναι πρόσχημα... εμφανίζεται όμως μερικές φορές όπως ακριβώς η  έκρηξη του θυμού... ο θυμός δεν είναι ποτέ ο πυρήνας μου, δεν είμαι εγώ αυτό... ο θυμός... δεν είμαι ποτέ αυτό... υπάρχει ένα υπέδαφος που όταν ο άλλος το αγνοεί, με ταυτίζει με την έκρηξη... ακόμα κι αν έχω εποπτεία της δράσης του θυμού, δεν ταυτίζομαι μ'αυτόν... απαιτεί ανάλυση βαθύτερη το γιατί ρηγματώνεται η εικόνα του εαυτού και τούτο, λέω, αποτελεί τροφοδότη του θυμού...
...όπως θυμώνουμε επειδή ξαφνικά, ρηγματώνεται η εδραία θεώρησή μας για μας τους ίδιους, έτσι πληγωνόμαστε όταν ο άλλος μας 'προδίδει'...
...η 'προδοσία' είναι μια άλλη όψη της άρνησης να επικοινωνήσουμε... βαφτίζουμε μια ενέργεια ως προδοσία γιατί αρνούμαστε να δούμε το υπέδαφός της... με μια έννοια, εκείνος που έκανε την εσφαλμένη προβολή πάνω στον άλλο, είναι ήδη 'προδομένος'... απλά, εκκρεμεί η στιγμή της αποκάλυψης, της εκγύμνωσης...

....................................

ο άλλος παραμένει ένα 'αίνιγμα' όσο αποφορτίζεται η εσωτερική μας 'νοηματοδοτική' φαρέτρα... ο νους επινοεί αλλεπάλληλους ελιγμούς για να μην πέσει στις παγίδες που ο ίδιος στήνει... μπορώ να επινοήσω εκείνο που μου αρέσει κι εκείνο που απεχθάνομαι, μπορώ ακόμα και να κατασκευάσω έναν θυελλώδη ΄μοιραίο' έρωτα αν αυτό εξυπηρετεί βαθύτερες ανάγκες... κάποια στιγμή ο νους θα τα σαρώσει όλα σαν τραπουλόχαρτα...
...τι υπήρχε αληθινά από κάτω; ένα άπληστο για ενέργεια εγώ... ο Νάρκισσος δεν μπορεί πάντα να κοιτάζει τον καθρέφτη του, κάποιες φορές εύχεται να μπορούσε να είναι τυφλός...
...η ικανότητα επινόησης θαυμαστών ελιγμών περιλαμβάνει και το σύνολο της αξιακής φόρτισης της ίδιας της ζωής... μπορεί να κατασκευαστεί οικοδόμημα, φιλοσοφική σχολή, οτιδήποτε για να εξυπηρετηθούν ανάγκες...

...ο κόσμος είναι μαγικός, απλά τον έχουμε συνηθίσει... είπε κάποιος...
...ο άλλος δεν είναι ούτε φίλος ούτε εχθρός...
είναι πολύ πιο τρομακτικά απλό... είναι...

είναι...

κι έπεται η συνέχεια...

14 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Με αγωνία απαιτούμε την αγωνία της επικοινωνίας τούτης...

CaRiNa-Κ.Κ είπε...

Αρκετά ενδιαφέρον θέμα Νημερτή,
από μια οπτική είναι απλό και από μια άλλη πολύπλοκο...
αναμένω και την συνέχεια
για μια ολοκληρωμένη εικόνα των σκεψεών σου

προς το παρόν
@Νημερτή
@δείμο

νά'χετε μια καλή χρονιά με υγεία και τύχη!
:)

Νimertis είπε...

καλησπέρα δείμε... να'σαι καλά... έχει και συνέχεια το θέμα βέβαια...

Νimertis είπε...

όπως το γράφεις φίλη μου CaRiNa... αντεύχομαι κι εγώ... μια χρονιά δύσκολη ανατέλλει, αλλά, δεν ξέρω, αισθάνομαι πως έχει αυξηθεί και ο βαθμός ετοιμότητας όλων... να είσαι καλά!

Α είπε...

Ναι, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Το να αναγνωρίσουμε όμως, στον άλλον το πρόσωπό του και να κάνουμε το πρώτο βήμα, δεν αρκεί. Γιατί υπάρχει βαθιά μέσα μας φυτεμένο το όφελος, που στραγγαλίζει κάθε απόπειρα κατανόησης και επικοινωνίας για κάθε ύπαρξη. Όλες οι ενέργειες εμπεριέχουν το όφελος, το δικό μας κέρδος, μόνο το δικό μας. Αυτό μας καθιστά φίλαυτους και ανεύθυνους. Αλλά αν καταφέρναμε να καταλάβουμε ότι το συμφέρον είναι υπόθεση τού καθενός μας, ότι το όφελος θα πρέπει να είναι αμοιβαίο, αν παύαμε να το ψαχουλεύουμε σε κάθε σχέση εκ του πονηρού, αν ήταν κατανεμημένο στον καθένα μας το ίδιο, η λέξη συμφέρον που μας ακούγεται εχθρική θα μεταμορφωνότανε σε εύνοια. Οπότε δεν θα ήταν ανάγκη να μας απασχολεί, και οι σχέσεις θα ήταν λαμπικαρισμένες, θα τις διακατείχε η ισορροπία, θα έλειπε η υποψία, το ψύλιασμα, η δυσοσμία. Και η αποδοχή ετερότητας θα ήταν ευκολοκατόρθωτη, οπότε πραγματικά ένα βήμα αληθινής επικοινωνίας και ευθύνης, που όλοι το έχουμε ανάγκη!

Νimertis είπε...

Φίλε Α και η απλή απογραφή των εσωτερικών δράσεων, εμπεριέχει τόση ενέργεια κατανόησης που ίσως να είναι αρκετή για να επισυμβεί η όποια μεταβολή... χωρίς 'πρέπει'... από την ώρα που κάποιος κουνάει το δάχτυλο και μου λέει ΄πρέπει να κάνεις εκείνο και όχι το άλλο' δεν θα κάνω τίποτα, κανείς μας δεν αγάπησε ποτέ τον χωροφύλακα και τον δημοδιδάσκαλο της Χούντας...
όσα είναι να συμβούν θα συμβούν με την απλή -θα την έλεγα Πυθαγόρεια αλλά δεν τολμώ - παρατήρηση... χωρίς ηθικολογίες, αν με εννοείς...
τις μπουχτίσαμε πια τις ηθικολογίες...
βλέπουμε αυτό που συμβαίνει
και κάποια πράγματα γίνονται ή απλά δεν γίνονται...
αλλιώς είναι άλλη μια ψεύτικη δράση του νου...
στον πυρήνα όσων γράφεις συμφωνώ όμως...
να είσαι καλά...

Alex είπε...

Nimerti , διάβασα σε τούτες τις γραμμές όσα διαπιστώνουμε ενίοτε αποσπασματικά : άλλοτε αναλύουμε το θυμό μας , άλλοτε τη σχέση μας με το "άλλο",την ετερότητα που επιθυμούμε και εκείνη που επιλέγουμε να "τροποποιήσουμε" ώστε να μας κάνει , άλλοτε το εγώ μας που αποπροσανατολίζεται, άλλοτε την ανύπαρκη και υπαρκτή επι-κοινωνία μας ...
ποτέ δεν τολμούμε να τα φέρουμε όλα μαζί, να τα ταιριάξουμε και να βρούμε τη συναφειά τους.Για τούτη μας την αδυναμία βρίσκουμε μύριες δικαιολογίες,
για την ανικανότητα μας όμως ούτε κουβέντα.
Όμως να μια καλή δικαιολογία :
λέω λοιπόν πως τηρούμε τις αναλογίες για να μπορέσουμε να γίνουμε πρότυπα παραμερίζοντας το θυμικό που μόνο μπελάδες μας φέρει (έρωτας ? τι είναι έρωτας για ένα παιδί τη σήμερον γεννημένο?, φιλία ? μήπως την κατατάσει στα ανύπαρκτα ένα παιδί της σήμερον ?, συνεργασία ?.....).
Δε λέω πως κατάφερα να τα δεχθώ τα "όπως είναι " του σήμερα αλλά αγώνες κάνω να μη με παραγκωνίσουν ως έφεδρο πολίτη.
Και γι'αυτό το λόγο σε επισκέπτομαι , να λέω πως και αλλού αγωνίζονται για την επικοινωνία όπως αυτή μας ζωγραφίστηκε απο τους μεγάλους άνδρες της ανθρωπότητος.

Εύχομαι καλή πρωτοχρονιά με υγεία και ευτυχία!

Νimertis είπε...

Μπορούμε και επικοινωνούμε ακόμη φίλη μου Αλεξ... συμφωνώντας και διαφωνώντας... με γωνίες και αιχμές, με 'τεντώματα' και 'απλώματα'... όπως και να'χει επικοινωνούμε... η σκέψη του καθενός κάτι προσφέρει... δεν ξέρω τι γίνεται με τα σημερινά παιδιά, παλεύω να καταγράψω τι γίνεται στο δικό μου εσωτερικό χάος...
και δεν είμαι υπέρ της 'βελτίωσης' των ανθρώπων... οι άνθρωποι δεν είναι απορρυπαντικά για να τους βελτιώνουμε... αυτά είναι επικίνδυνα ιδεολογήματα που κρύβουν φασιστικές θεωρήσεις [φυσικά δεν το λέω για σένα φίλη μου, απλά μου βγήκε τώρα]
σ'ευχαριστώ για την επικοινωνία μας τόσα χρόνια... είναι πολύτιμη για μένα...
καλή πρωτοχρονιά!!

Α είπε...

Δεν έγραψα για καμιά ηθικολογία,ούτε κανένα πρέπει. Τα πρέπει εσύ τα γράφεις. Την αλήθεια που δυστυχώς υπάρχει στη ζωή έγραψα. Οι ωραίες σκέψεις ποιητικά δοσμένες, εξυπηρετούν την λογοτεχνία και μόνο. Η πραγματικότητα μεταξύ των ανθρώπων, η καθημερινότητα είναι διαφορετική. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ώστε να γίνονται ή να μη γίνονται, εκτός αν ΔΕΝ βλέπεις αυτό που συμβαίνει. Ο νους είναι γεμάτος ψεύτικες δράσεις, γεμάτος ΕΓΩ, και υστεροβουλία. Γι' αυτό και δεν υπάρχει αληθινή επικοινωνία, ούτε διάλογος. Για τον διάλογο χρειάζεται να αφήσουμε τις εγωιστικές μας μικρότητες, τα κόμπλεξ και τις ΕΜΜΟΝΕΣ που είμαστε τσουβαλιασμένοι από τα παιδικά και τα νεανικά μας χρόνια, ώστε να "απεγκλωβιστούμε και να κατανοήσουμε τον άλλον", (δικά σου λόγια), και να ανταλλάξουμε γνώμες και σκέψεις χωρίς προσβολές, γιατί ο άλλος "δεν είναι ούτε φίλος, ούτε εχθρός, απλά είναι", (όπως εσύ, πολύ σωστά γράφεις), όμως, αυτά που γράφεις οφείλεις και να τα δέχεσαι, εκτός και αν για σένα διάλογος θα πει: χάϊδεμα αυτιών. Αυτό δε θα το έχεις από μένα.
Σου εύχομαι ψυχική και σωματική υγεία.

Νimertis είπε...

Πράγματι Α ο νους είναι γεμάτος δράσεις, όλων των ειδών, αληθινές και 'ψεύτικες'... βέβαια, για τον ίδιο δεν είναι ψεύτικες, είναι απλώς δράσεις... είναι όμως κατασκευές... και υπ'αυτή την έννοια, ανταποκρίνονται σε συγκεκριμένες ανάγκες αυτοπροστασίας και επειδή είναι επινοήσεις τις αποκάλεσα ψεύτικες... η άποψή μου -κι αυτήν απλά καταθέτω, χωρίς ποιητικές ωραιοποιήσεις πιστεύω και χωρίς λογοτεχνικές ακροβασίες- είναι πως ο νους έχει την υποχρέωση να αποκαθιστά πάντα την 'τάξη' στην αυτοκρατορία του... οτιδήποτε τον παρενοχλεί -κυρίως το όνειρο, ο έρωτας αλλά και η ποίηση- και κλονίζει τα θεμέλιά του, είναι ανεπιθύμητο και θέλει να τα εξορίσει από το έδαφός του...
η θέση μου είναι επίσης ότι ο νους δεν μπορεί να 'αυτοβελτιωθεί', είναι τόσο παλιά αυτή η θέση όσο και ο ίδιος ο νους, άλλοι την έχουν διατυπώσει με άλλους τρόπους αλλά δεν έχει σημασία αυτό τώρα... ο νους επίσης αρνείται να δει, του αρέσει απλώς να κοιτάζει... γι'αυτό και τα 'πρέπει' ή τα 'χρειάζεται' είναι καταδικασμένα σε αποτυχίες... το βιώνουμε άλλωστε συνεχώς αυτό...
Το να αφήσουμε τις εμμονές και τις εγωιστικές μικρότητες δεν είναι κάτι που θα το κάνουμε παίρνοντας μια απόφαση... από αύριο θα πάψω να είμαι μικροπρεπής, από αύριο θα είμαι δίκαιος, κλπ... άλλωστε, ποιος διατάζει ποιον στο εσωτερικό μας σύμπαν;
Η καθαρή θεώρηση όλης της κίνησης του νου είναι ίσως η μόνη διέξοδος... εκεί λέω πως κρύβεται όλη η ενέργεια που απαιτεί αυτό το πέρασμα στο 'αλλιώς'... Με μια έννοια, είναι απλώς η θέαση της κίνησης του είναι...
πολύ δύσκολο φυσικά... γι'αυτό και σχεδόν ανεφάρμοστο... αιώνες τώρα... χιλιετηρίδες...
στον πυρήνα λοιπόν συμφωνούμε, το ξαναγράφω...
τώρα, για το χάιδεμα των αυτιών... δεν ξέρω πότε και με ποιον τρόπο άφησα την εντύπωση ότι με απασχολεί... έχω ξαναγράψει ότι δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε... μπορεί κάπου να συναντιέμαι με την σκέψη κάποιου και σε κάποιο άλλο σημείο να είμαστε ασύμπτωτοι... κανένα πρόβλημα...
Εύχομαι κι εγώ υγεία και αντοχές για τις ζόρικες μέρες που έρχονται... για όλους μας!

Α είπε...

Φυσικά και δεν θα πούμε:"από αύριο θα πάψω να είμαι εγωιστής και μικροπρεπής", αυτό το πετυχαίνουμε σιγά σιγά αποκτώντας επικοινωνιακές εμπειρίες με το διάλογο. Όταν το λάθος γίνεται επανειλημμένως ξανά και ξανά, μας διδάσκει ξυπνώντας την αυτοκριτική μας. Η ποίηση ή ο πεζός λόγος, (το έχουμε ξαναπεί)... ότι είναι τέχνη, και στην τέχνη αφήνεις τον άλλον να αυτοεκφραστεί, χωρίς θυμούς και προσβολές και κατόπιν σχολιάζεις πάνω στη σκέψη του άλλου. Αυτό είναι διάλογος. Γράφεις ότι δεν έχεις πρόβλημα και ότι δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε, αλλά στην πράξη αγριεύεις, αρπάζεσαι και αρχίζεις την ανύπαρκτη μάχη με προσβλητικές φράσεις. Και από γλυκός, πνευματώδης και ιπποτικός, ξαφνικά μεταμορφώνεσαι σε τραχύς, (γιατί δεν σου λένε αυτά που θέλεις ν' ακούσεις). Όσο για την εμμονή σου σε κάποιον δημοδιδάσκαλο, καλό θα ήταν να μην το ξαναεπαναλάβεις, γιατί γίνεσαι γραφικός. Απλά δέξου τον διάλογο, σ' αρέσει δεν σ' αρέσει. Εσύ διάλεξες να γίνεις blogger. Όσο για το "αλλιώς", αυτό άφησέ το, γιατί θέλει μεγάλα κότσια, θέλει πρώτα απ' όλα ταπεινοσύνη (αρα μεγαλοσύνη), για τη θεώρηση της κίνησης του νου, ώστε να φτάσεις (στο υψηλότερο σημείο της θεώρησης), που είναι η δύναμη να αξιολογήσεις τον εαυτό σου σαν ασήμαντο και φθαρτό, και να αισθανθείς πως η μόνη αξία που χρειάζεσαι είναι η γαλήνη και η αγάπη στην ψυχή σου. Τότε μπορείς να σκεφτείς, να αρχίσεις τις προσπάθειες να περάσεις "απέναντι". Ευχαριστώ για το διάλογο.

Νimertis είπε...

Λοιπόν Α, για να τελειώνει το παραμυθάκι, στο σπίτι μου θα είμαι και θα φέρομαι όπως επιθυμώ, όταν θα μας δεξιωθείς εσύ στο δικό σου, (και όχι κρυμμένος πίσω από ένα 'Α') πράξε όπως αγαπάς και κάνε όσες υποδείξεις θέλεις. Νομίζω ως εδώ. Σε θεωρώ πλέον ανεπιθύμητο στο χώρο μου. Καλή χρονιά αλλά, αρκετά... ε, μα... Τέλος. Επόμενο σχόλιό σου δεν θα ήταν επιθυμητό στο Νημερτή.

Ρένα είπε...

Περιμένοντας την συνέχεια των σκέψεων σου ήθελα να ευχηθώ Χρόνια Πολλά με υγεία και θερμές ευχές για ένα καλύτερο αύριο αν και στο βάθος πιστεύω ότι το 2012 θα είναι πολύ χειρότερο για τον λαό μας.

Νimertis είπε...

Ρένα μου καλησπέρα. Αυτή είναι η αλήθεια. Οφείλει ο καθένας μας πια πολύ σοβαρά να επανεξετάσει τα πάντα. Διότι έχουμε όλοι την ευθύνη όλων. Εύχομαι υγεία, υπομονή και αγωνιστικό φρόνημα φίλη μου!!