Παρασκευή, Οκτωβρίου 22, 2010


ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ

Είμαστε ο χρόνος. Εκείνη είμαστε η περίφημη
παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.
Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,
αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.
Είμαστε το ποτάμι κι ο Έλληνας εκείνος
που κοιτάζεται στο ποτάμι. Η αντανάκλασή του
αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρέφτη
στο κρύσατλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι
όπως κυλά προς τη θάλασσα. Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μάς αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμά της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί.



Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποιήματα
Εκδ.: Ελληνικά Γράμματα
Μετ.: Δημήτρης Καλοκύρης

2 σχόλια:

Unknown είπε...

Ασφαλώς.
Πώς αλλιώς;
Δεν υπάρχει αλλιώς που να κατοικεί μέσα μας.

Νimertis είπε...

είμαστε ο χρόνος...
τι συγκλονιστική φράση meggie
την καλημέρα μου!!!