Παρασκευή, Οκτωβρίου 15, 2010



Τα χέρια

Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει.
Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν,
ώσπου ξεράθηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα
χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ
με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια
του, καρφί στην καρδιά της «πού τα ’μαθες αυτά μωρέ γυναίκα;»
       Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται,
έτσι που κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια.
Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.
       Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη
φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και τα σκατά. Πέντε χρόνια
κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.
       Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τι θα τα κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την
ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που
κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε
ο γιος της μόλις του ’πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η
μοίρα της: Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να
πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα
κοιτάει, την κοιτάνε αυτά. Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά
κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που
κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι. Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει. Δεν θα τους
κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα.
Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπειμια σκουριά από καφέ στο δεξί. Σηκώνεται
και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα
πλένει, τα ξαναπλένει, δε λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που
γλιστρούν απαλά το ένα μέσα στο άλλο, «κοίτα, λέει, που μ’ έβαλαν να τα
χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα» και γελάει από μέσα της και δεν την
κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να
’χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.

Μιχάλης Γκανάς 
Γυναικών  (Από το Ημερολόγιο Δεύτερο 2006 του Νίκου Ξιδάκη)

18 σχόλια:

Wicca είπε...

Τα χέρια είναι τα μάτια της αφής. Και η αφή η γλώσσα των τυφλών. Όμως όλοι τυφλοί είμαστε μπροστά στην άγνοιά μας.

Ολοκληρωμένη Συνάρτηση είπε...

Τα χέρια γίνονται συχνά οι "μεταφορείς" των συναισθημάτων μας... όποια κι αν είναι αυτά, σε όποιον και σε ό,τι αφορούν

meril είπε...

εξαιρετικό κομμάτι ...
είχα σταματήσει ώρα πολύ -πως γίνονται οι λέξεις εικόνες...- όταν το διάβαζα

καλή σου μέρα
Να σαι καλά

bilsot είπε...

" ...γιατί τα χέρια είναι σκοινιά και τα κορμιά καράβια κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά μένει η καρδιά του άδεια..."

"Τα χέρια είναι ο καθρέφτης της ψυχής"
Βασίλης,

Alex είπε...

κι'οι μοναχικοί περίπατοι σε κάποιο γηροκομείο ...κακός σύμβουλος....άλλοτε΄σε κάνει να θές να χαιδέψεις τα χέρια και άλλοτε σου φταίνε για την κατάντια σου και θες να τα ξεσκίσεις ,να τα ματώσεις ,να τα κρύψεις ..οπουνάναι !!!

κρίμα να μένουν στην άκρη αυτοί οι ηλικιωμένοι που κάποτε ήταν αναπόσπαστα ενεργητικά μέλη της κοινωνίας μας , κι'η μοναξιά τους ?..αχ αυτή η μοναξιά τους !!

ένας υμνος σ'αυτούς είναι το γραπτό τούτο κύριε nimerti, έτσι το εκλαμβάνω.
Την καλησπέρα μου!

~reflection~ είπε...

Πολυχρησιμοποιημένα,
μα αντέχουν να αφήσουν ένα σημάδι ακόμη από το πέρασμα της καρδιάς,
από τα μέρη σου....


Τα φιλιά μου.... συνθέσεις γραμμάτων, μα αισθαντικά...

Vaso Mprataki είπε...

Φεύγω Νημερτή μου βαθειά συγκινημένη...
ίσως γιατί από παιδί δυο πράγματα πρόσεχα στους ανθρώπους τα μάτια και τα χέρια τους λες και περίμενα από αυτά να μου μιλήσουν για τον άνθρωπο που είχα μπροστά μου μια συνήθεια που εξακολουθώ να την έχω ακόμα
και τώρα...
και τώρα αναρρωτιέμαι πόσο καιρό έχουμε να δούμε τα δικά μας χέρια και μάτια και να ψάξουμε την εικόνα του εαυτού μας που χάνεται μέρα με την μέρα μπροστά στον καθρέφτη του χρόνου...

Την πιο όμορφη καληνύχτα μου
με την αγάπη μου!!!

Frezia είπε...

Αυτά τα χέρια θα έπρεπε να τιμούντε
και να φιλιούντε ευλαβικά.
Αντήθετα κάτι κατουριμένα χέρια,
έχουν όλες της τιμές.
Δυστυχώς...

Unknown είπε...

Τώρα κατάλαβα γιατί θυμάμαι "χέρια", τα πρόσεχα χωρίς να το ξέρω και έμαθα το γιατί διαβάζοντας αυτό το υπέροχο κείμενο.

Νάσαι καλά

Βάσσια είπε...

Εκπληκτικό!

Γιατί τα χέρια δεν αντέχουν άπραγα.

Ο Μιχάλης Γκανάς και Νίκος Ξιδάκης!

Καλή Κυριακή
:-)

Ανώνυμος είπε...

στ' αλήθεια δάκρυσα όταν το διάβασα! είναι τόσο "πονεμένα" τα χέρια, έχουν δει τόσα πολλά, μπορούν να διηγηθούν ακόμη περισσότερα κι όμως... ούτε ένα παράπονο, ούτε μια απαίτηση... και τα δικά μου χέρια τα σκέφτομαι πότε πότε, είναι κατεστραμένα από τα πολλά σαπούνια (μωρά παιδιά γαρ!) κι έτσι όταν ο μεγάλος μου γιος (6 χρονών) μου είπε χτες πως τα χέρια της Νατάσσας είναι πιο τρυφερά από τα δικά μου, εγώ έκλαψα!

φιλιά δε μπορώ να σχολιάσω άλλο

goofyMAGOUFH είπε...

Τα χέρια. . .
παρότι η αλήθεια κατοικεί στο προφανές
εμείς πάντα αλλού την ψάχνουμε, Νημερτή.

ειρήνη είπε...

άκουσα τον ίδιο το Μιχάλη Γκανά να το απαγγέλλει σε μια βραδιά προς τιμήν του..
συγκλονιστικός!

Φόβος..... είπε...

Νίπτω τας χείρας μου. Εγώ είμαι αθώος μα πάντα φοβάμαι μη με βγάλουν ένοχο. Τα χέρια.

Νimertis είπε...

Δεν ξέρω ειλικρινά πως να σας ευχαριστήσω όλους για την ανταπόκρισή σας... προσωπικά το έχω αγαπήσει ιδιαίτερα τούτο το ποίημα... τον Γκανά τον γνώρισα κι εγώ μέσα από τα τραγούδια και ομολογώ τον ψάχνω ακόμα...
Γουίκα
Ολοκληρωμένη συνάρτηση
meril
bilsot
Αλεξ
Κάκια
Βάσω
Frezia
meggie
Βάσσια
Σιλένα
Γκούφη
Ειρήνη
Φόβε...

από καρδιάς ένα ευχαριστώ...
όπως το αισθάνομαι
σύντομα ο Νημερτής ολοκληρώνει το ταξίδι του...
δεν ξέρω πότε ακριβώς
η ψυχή μου πονάει τελευταία και δεν μπορώ να χαρώ το ίδιο όπως παλιότερα αυτή την μοναδική επικοινωνία...

να'στε όλοι πολύ καλά...
και να μην διστάζετε να συντρέχετε εκείνους που 'φωνάζουν' δίπλα σας, αν μου επιτρέπετε μια ταπεινή συμβουλή...
να τους ακούτε
και να τους δίνετε το χέρι...
το χέρι είναι για μένα η αληθινή αποδοχή
όταν κάποιος σου δίνει το χέρι του σημαίνει πως σου κάνει και μια γέφυρα επικοινωνίας...
αυτό με συγκινεί πολύ...
γιατί το χέρι είναι πράξη, είναι έκφραση βούλησης δεν είναι μονάχα ένα 'θέλω' αλλά είναι 'εδώ είμαι'...

μια όμορφη καλησπέρα σε όλους σας...

Unknown είπε...

Πρόσφατα κάποιος μου είπε το ίδιο, μου είπε: πονάει η ψυχή σου και όχι αυτά που λες πως σε πονάνε...
και είχε δίκιο.

Η γνώμη μου είναι πως ο πόνος αυτός πρέπει να βιωθεί ολάκαιρος, έως το πιο δυνατό ουρλιαχτό του...

"εδώ είμαστε", όσοι και όσο μπορούμε

καλό σου ξημέρωμα

Alex είπε...

όταν κάποιοι σας το ζητάνε , θα ήτανε ιεροσυλία να μη συνεχίσετε να είσαστε εδώ όσο και όταν μπορείτε αγαπητέ ΝΗΜΕΡΤΗ!
Δηλώνω μέλος του "club" !

Με σεβασμό

Αλεξία

Νimertis είπε...

meggie καλησπέρα... δεν είναι πρωτόγνωρος τούτος ο πόνος... θέλω να πω ότι δεν τον προβάλλω σε κανέναν, δεν του επιδαψιλεύω τιμές ούτε τον αποκρύπτω... απλώς τον φιλοξενώ...
σ'ευχαριστώ θερμά για το σχόλιό σου...
πολλά και σπουδαία έχω προσλάβει, έχω εισπράξει, έχω βιώσει ακόμα 22 μήνες τώρα από το μετερίζι αυτό...
η επαφή αυτή, δεν το περίμενα, με άλλαξε, με επηρέασε βαθιά, με χάραξε...
και πάλι ευχαριστώ...

φίλη μου Αλεξ -ελπίζω να μου επιτρέπεις την οικειότητα- η 'δήλωσή' σου πολύτιμη, δυνατή και με αγγίζει, αληθινά...
έρχεται η στιγμή των αποφάσεων... όμως εδώ είμαι... δεν μου είναι εύκολο να αποχωριστώ κάτι που αγάπησα και αγαπώ τόσο πολύ...
ανταποδίδω τον σεβασμό!!!