Αυτός που θα επιβιώσει...

 

Σε μια θεωρητική ‘άσκηση’, σε έναν θεωρητικό βιο-δυναμικότοπο, επιλέγοντας συνθέσεις ανθρώπων με σχηματοποιημένα χαρακτηριστικά… δημιουργώντας 5μελείς δυναμικές ομάδες… –ο αριθμός 5 σε μια ομάδα ανθρώπων αποδεικνύεται ότι εκμεταλλεύεται κατά τον βέλτιστο τρόπο τις ατομικές αρετές και τις μετασχηματίζει σε ομαδικά όπλα επιβίωσης…, λιγότεροι αποτελούν μια φοβική συντροφιά με κεντρομόλες, εσωδυναμικές, ηττογενείς θεωρήσεις, περισσότεροι, ενεργοποιούν χαοτικές δράσεις και μερισμούς σε αναποτελεσματικά υποσύνολα…

Από τα πέντε μέλη της δυναμικής ομάδας που θα βρεθεί κάτω από αυξητικά κλιμακούμενες οριακές συνθήκες,  συνθήκες ενός «τοξικού» και όχι απλά αφιλόξενου,  βιότοπου όπου δοκιμάζει πολύ σκληρά αντοχές σωματικές, πνευματικές και ψυχικές…

προκύπτει ότι…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο δυνατός… εννοείται πως η φυσική ρώμη, η μυική δύναμη και η γερή κράση θα αποδειχθούν πολύτιμα εργαλεία για ένα μικρό διάστημα. Γρήγορα όμως θα υπερκεραστούν και θα συνθλιβούν από την πολυπλοκότητα του βιο-δυναμικού πεδίου και ο απλά πιο δυνατός θα καταρρεύσει… από νοητική κόπωση, από εξάντληση ψυχική και άρνηση να παλεύει για οτιδήποτε δεν κατανοεί πρωτογενώς…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο θαρραλέος…  ο θαρραλέος και τολμηρός θα ανταποκριθεί με επάρκεια σε μια σειρά κινδύνων αλλά θα υπερισχύσει η αμετροέπεια της ήρεμης ανάλυσης των δεδομένων… ο γενναιόψυχος είναι μεν απαραίτητος μόνον όμως όταν αποτελεί μέλος μιας ομάδας και τελεί υπό τις οδηγίες κάποιου άλλου που αναγνωρίζει ως ευφυέστερο… τελικά θα υποκύψει κάτω από την εσωτερική του σύγχυση…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο ευφυής… ο ευφυής έχει ροπή προς την αλαζονική ανάλυση των συνθηκών, υπεροχικό βλέμμα και αδυναμία απλοποίησης… η ευφυία του θα δώσει διεξόδους στους άλλους αλλά όχι σε κείνον… η ψυχική του κατάσταση θα δοκιμάζεται όλο και περισσότερο και ενώ θα απεμπλέκεται από πολλαπλούς κινδύνους, ένας ενδοτραφής πεσιμισμός θα τον απομυζά ενεργειακά όλο και περισσότερο… έχει εξαιρετικές πιθανότητες μακράς επιβίωσης αλλά δεν θα είναι ο τελευταίος που θα μείνει…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο ψύχραιμος… αν και θα είναι ο προτελευταίος ίσως που θα μείνει… ο ψυχραιμότερος ακόμη κι αν δεν διαθέτει ως εργαλειακά εφόδια, δεξιότητες, ευφυία και εφευρετικότητα, έχει όμως την τάση να ηγείται μετά από αρκετό καιρό μιας ομάδας και να τον αμφισβητεί μονάχα ο ευφυέστερος… ο ψυχραιμότερος έχει τον βέλτιστο βαθμό ισορρόπησης μεταξύ αδράνειας και ρίσκου, άμυνας και επίθεσης, στάσης και κίνησης… αντιλαμβάνεται καθαρότερα τις μεταβολές σε φυσικό και ενεργειακό επίπεδο… θα μείνει προτελευταίος…

…θα επιβιώσει ο πιο τυχερός… κι αυτό δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης…

Κι αυτός ο ‘θεωρητικός βιο-δυναμικότοπος’ είναι ό,τι με μια λέξη, αποκαλούμε… ζωή.

Game over

© Victoria Ivanova

Mohawk tribe

 

Άνθρωποι στην ουρανόστοιχη διάσταση

Με το κορμί τους τοπογραφούν

με το βλέμμα τους χωροσταθμίζουν

με το αίμα τους εγκιβωτίζουν το αιώνιο

μέσα στο μοχθηρό ατσάλι των ναών

του νάρκισσου αρχιτέκτονα

Άνθρωποι ακόντια

με βάση το κέντρο της Γης

κι αιχμή τον Ουρανό

στο ένα τους χέρι

το μεροκάματο του Ινδιάνου

στο άλλο

το αφηνιασμένο κενό

που τους καταβροχθίζει

αιωρούμενους

Άνθρωποι στην διάσταση πουλιών

εξωτικών νησιών

και ονείρων αναγέννησης

από ανάσες δράκων

σε εργαστήρια νεκρών αλχημιστών

και με τη φιλοσοφική τους λίθο

να προσφέρει ώρα την ώρα

στάλες αλήθειας

στο χορό τούτης της φρίκης

διατομής

διπλού ‘Τ’

 

 

τον σκοτώσανε κι εκείνος ακόμη έτρωγε...

 

«…Οι Ες-Ες κρατούσαν τις γυναίκες χώρια, μακριά απ' τους άντρες.

Οι πιο πολλές μένανε τότε σ' αντίσκηνα κοντά στο δάσος. Ανάμεσα σ' αυτές και σε μας ήταν ο ηλεκτροφόρος φράχτης που έβλεπα τώρα απ' τον πύργο. Και πιο πέρα ήταν το άλλο συρματόπλεγμα, εκείνο που κάθε εξήντα μέτρα είχε σκοπιά.

Τον καιρό εκείνο, κάθε Κυριακή που δε δουλεύαμε στέκαμε ώρες ολόκληρες και κοιτάζαμε τις γυναίκες που και κείνες βγαίναν απ' τ' αντίσκηνα και μας κοιτάζανε. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μεγάλη. Είναι ζήτημα αν θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε κι αν ακόμη φωνάζαμε. Κάτι τέτοιο φυσικά κανείς δεν ξεθάρρευε να το δοκιμάσει. Ούτε χρειαζόταν. Αυτό το σιωπηλό αλληλοκοίταγμα που περνούσε δυο φράχτες από συρματόπλεγμα δεν είχε ανάγκη από μιλιά. Ήταν οι ώρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.

Όμως σκέψου... Αυτές οι γυναίκες κι αυτοί οι άντρες που αλληλοκοιτάζονταν σιωπηλά επί ώρες ατελείωτες ήταν ντυμένοι με τα ίδια ριγωτά, ξεθωριασμένα, χιλιοφορεμένα ρούχα του κάτεργου. Τα σώματά τους ήταν πετσί και κόκαλο, τα μαγουλά τους ρουφηγμένα και μαλλιαρά απ' την αβιταμίνωση. Τα μαλλιά κουρεμένα με μια λουρίδα ξυρισμένη στη μέση, απ' το κούτελο ως το σβέρκο. Μόνο τα μάτια ήταν πιο μεγάλα και πιο βαθιά από άλλοτε για να χωράει ο φόβος.

Το ηλεκτροφόρο με το ρεύμα υψηλής τάσης και το συρματόπλεγμα με τις σκοπιές δεν ήταν μια απλή τεχνική εγκατάσταση, ένας αδιάβατος φράχτης. Εδώ μια διαταγή όριζε να χωριστεί τελεσίδικα τ' αρσενικό απ' το θηλυκό. Μια διαταγή σε μέγεθος μοίρας. Μια διάσπαση του αιωνίου ζεύγους. Ένα παραφύση κόψιμο των από ουρανό και γη ταγμένων να «έσονται εις σάρκαν μίαν».

Η ζωή έσπασε, η φύση είχε δολοφονηθεί. Μέσα στο φαΐ ρίχνανε φάρμακα. Οι γυναίκες δε νιώθανε πια γυναίκες. Τα σημάδια του μήνα είχανε χαθεί. Οι άντρες είχαν σακατευτεί, ούτε στήσεις, ούτε ονειρώξεις, τα σώματα δείχνανε νεκρωμένα.

Κι όμως, αυτές οι Κυριακές ήταν οι μέρες του έρωτα στο Μαουτχάουζεν.

Το αλληλοκοίταγμα επί ώρες ατέλειωτες ανέβαζε στα μεγάλα και βαθιά μάτια την επιθυμία σ' όλη της την ιερότητα και το σπαραγμό.

Κι ένιωθες ένα τράνταγμα στα πόδια, έτσι σαν κάποιος χωμένος βαθιά μέσα στη γη να βροντούσε ένα θεόρατο ταμπούρλο.

Αν οι φράχτες ξαφνικά φεύγανε... Άντρες και γυναίκες θα χιμούσαν για μια λυσσασμένη αλληλαρπαγή.

Τα μισοπεθαμένα κοκαλιάρικα σώματα θα κυλιούνταν αγκαλιασμένα πάνω στα χόρτα και στα χώματα, θα πονούσανε, θα σκούζανε, θα πεθαίνανε, όπως... ‘Μια χιονισμένη μέρα ο κρατούμενος που όρμησε μέσα στην κουζίνα των Ες-Ες. Αγκάλιασε ένα βρασμένο βωδινό μερί κι έτρωγε, έτρωγε. Τον χτυπούσαν κι εκείνος έτρωγε, τον πληγώσανε θανάσιμα κι εκείνος συνέχιζε να τρώει, τον σκοτώσανε κι εκείνος ακόμη έτρωγε’…»

Ιάκωβος Καμπανέλης Μαουτχάουζεν