ε, και λοιπόν;

 

στην αρχή απουσία

κι όχι απώλεια

βήματα δεν ακούς

τα βήματα της απομάκρυνσης

δεν ακούγονται

τίποτε δεν ακούγεται

παρά μονάχα αυτό το εγώ

που κραυγάζει πληγωμένο

και αιμορραγεί

στην κάθε συλλαβή

ε, και τι μ’ αυτό;

στην αρχή

τόσο… αθώος

όσο ο φονιάς

που κρύβεται επιδέξια

στις σκιές των δέντρων

και με το φόβο της αυγής

που θα τον φανερώσει

μετράει τα δευτερόλεπτα

και τις στιγμές

βαρίδια

που κρέμονται

απ’τα πρησμένα μάτια του

παραμορφώνεσαι…

κι αργότερα

όλο ετούτο

που γίνεται σιγά σιγά

ένα βαρύ

σιχαμερό

γλοιώδες δειλινό

πρωί

και βράδυ

και απόγευμα

ένα πράγμα

σα ζελέ

και σε αποπαίρνει

και σε χλευάζει

και σε πικραίνει

όχι η απουσία

ούτε η απώλεια

μα ετούτος ο εσταυρωμένος

πόνος

στο γυμνό λόφο του εαυτού σου

με τους προδότες

δεξιά κι αριστερά

να τον περιγελούν

ε, και λοιπόν;

javad rooein

Θεός του εργαστηρίου...

 

Εξετάζω την αφαίρεση… εξετάζω και μετρώ… ζυγίζω… τη σάρκα που αναλώθηκε για τη μετάβαση στο πνεύμα… το αίμα που χύθηκε για τη μετάβαση στο εργαστήριο… τη μοναξιά που απλώθηκε για να καλύψει το ψεύδος…

Δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι με κάποια δάνεια μοναξιά… τη μοναξιά σου πρέπει να την κερδίζεις… μονάχα τότε δεν σε τρομάζει, μονάχα τότε κι αν σε τρομάζει δεν σε σκοτώνει…

Κάθε απόδραση από το λαμπορατόριο σημαίνει ότι δανείζεσαι τη μοναξιά άλλων… και τελικά, του Θεού που γεννήθηκε στο χειρουργικό τραπέζι…

Εξετάζω την ψυχόπτυση… πάνω στο μεγάλο στρώμα κείται ένα παραμορφωμένο είδωλο… δεν είμαι εγώ, δεν είναι κανείς… δεν μου θυμίζει τίποτε, δεν μοιάζει με κανέναν… έχει περάσει ο τόπος από πάνω του, η ιστορία, ο χρόνος, το μέλλον… αυτό που γεννιέται από το αύριο δεν είναι το μέλλον, είναι ένα στοιχειωμένο παρελθόν… ο Θεός αυτός δεν είναι προικισμένος με αρετές… είναι ένα μοναχικό νύχτιο ον, σαν κι εμένα…

Δεν πρέπει να προσδοκάς το αύριο… το χθες να προσδοκάς… ό,τι δεν βίωσες, ό,τι αρνήθηκες, ό,τι έσφαξες στο θυσιαστήριο… τα θύματα εκδικούνται, το αίμα τους είναι στο βλέμμα σου… το χθες είναι το αύριο… κοιτάζεις στην αντίθετη κατεύθυνση…

Εξετάζω την τομή… ο Θεός αυτός γεννήθηκε νεκρός… κι έτσι πρόκειται να ζήσει… θα ζει νεκρός και θα ομορφαίνει κάθε μέρα… δεν θα γερνά, θα γίνεται νεότερος κάθε στιγμή… από τη νεκρότητα στη ζωή… κι όταν θα σβήσει το αποτύπωμά του από το εργαστήρι μου θα με πάρει μαζί του… θα γίνουμε ιαχή και ανάμνηση φωτός… θα γίνουμε ορατοί ξανά… θα γίνουμε θνητοί και θα φωλιάσουμε και οι δυο στη ρωγμή του επόμενου αδελφού μας… μέσα στην ψυχή μου υπάρχει το εκεί που θα μας φιλοξενήσει… απομένει απλά να ψιθυρίσω στο Θεό μου πως δεν τον αγαπώ, δεν τον μισώ, δεν τον λατρεύω, δεν τον αποποιούμαι… αρκεί να του ψιθυρίσω το όνομά του… κι έπειτα το τίποτα…

Γύρισε πλευρό, αναπαύσου… μην κοιμάσαι όμως… έρχονται οι μέρες που θα θέλεις να αφυπνιστείς και δεν θα μπορείς… έρχονται οι ασέληνες νύχτες… έρχονται οι θάλασσες που δεν διαπλέονται… έρχονται τα ποτάμια που δεν διαπεραιώνονται… έρχονται οι εαυτοί σου που δεν πρόλαβες να φονεύσεις…

Έρχεται το φως που δεν πρόλαβες να κάνεις σκοτάδι…

Natural Math

Art Print by Monica Valentina Patrascoiu

φοβάσαι…

Άνοιξε το Βιβλίο

σε όποια σελίδα θέλεις

σού είπε ο Λευκοντυμένος που στο Κατώφλι

εμφανίστηκε

αιφνίδια, απρόσμενα

άνοιξε το βιβλίο

όπου εσύ θέλεις

και διάβασέ μου μια γραμμή…

Κι εσύ

γύρισες το βλέμμα εκείνο της αιώνιας σιωπής

και με κοίταξες

δεν είχα κάτι να σου πω

μονάχα που άκουσα τα χείλη μου

να ψιθυρίζουν

να μη φοβάσαι…

κι επέστρεφε ο λυγμός από τα μύχια

του είναι μου

φοβάσαι…

γύρισες σιωπηλός

πήρες στα χέρια σου το ανοιχτό βιβλίο

κι έπειτα η κραυγή μου

σκέπασε το στερέωμα

και απλώθηκε ως τα εξώχωρα της Ύπαρξης

τυφλώθηκα

δεν ένιωθα πια

δεν άκουγα

ο σφυγμός μου είχε αφανιστεί…

όλα είχαν γίνει ένας συμπαντικός λυγμός

και σφυροκόπημα σιγής…

φοβάσαι…

φοβάσαι…

 

 

Σίτρα Άχρα

[ή άλλη όψη]

Πύρινες εκπορεύσεις

αιχμάλωτες σκιές

ήλιοι που πεθαίνουν στην Ανατολή

κα ανασταίνονται στη Δύση

ο νοσηρός οφιόμορφος

στους ελιγμούς του

στοίχειωσε τον Κόσμο

το αγκωνάρι έχει στα χέρια του ο Κάιν

και τον αδερφό του

σημαδεύει ακόμη…

Ο αργυρός καθρέφτης

δείχνει τα είδωλα στρεβλά

τα Ιερά Αγγεία έσπασαν

το αίμα των Αγγέλων χύθηκε

και στις αρχαίες εκροές

ιλύς και πύον του Εωσφόρου

Δονήσεις φόβου

οι μυστικοί τ’απόκρυφα χειρόγραφα
φυλάττουν

με τη ζωή τους

κραταιές ανάσες

στέκουν αγέρωχοι οι πράοι

ανάμεσα σε ποταμούς φωτιάς

κι ακόμη ελπίζουμε

ακόμη ερωτευόμαστε

ακόμη κοινωνούμε

το δρόσινο άγγιγμα

της σπλαχνικής Μητέρας…

Στο καλεσμά Της να σταθείς

κάτω απ’το Δέντρο της Ύπαρξης

στο πρωτοβρόχι της ζωής σου

κι ίσως να νιώσεις

να αισθανθείς

έχει το χώμα τούτο την εκπνοή

του αγαπημένου Όντος

έχει ο άνεμος αυτός τις μυρωδιές

παρθένας Νύχτας

έχει η βροχή ετούτη γεύση

από της θάλασσας το γάλα…

Ιδρώτας αίματος

δέσμιες ματιές

αρνήσου το δηλητήριο

από τις φλούδες του καταραμένου Ξύλου

αρνήσου στην Ατραπό που κληρονόμησες

το βηματισμό της Λήθης

εκείνο που ήταν να εκδηλωθεί

στο κατώφλι σου κιόλας κουρνιάζει

στις τροχιές του ονείρου στερεώσου

το πνεύμα έγινε απ’το σώμα πιο ορατό

το ταξίδι σου άρχισε

αφέσου

ν’ανταμώσεις

τον αληθινό εαυτό σου!!

οι απώλειες ή οι παρουσίες;

 

Τον συνάντησα όπως πάντα

μέσα στις μοναχικές μου διαδρομές

δεν μου αρνήθηκε ποτέ τη συντροφιά του

μα τούτη τη φορά ήθελα να τον ρωτήσω

‘ποιες βαραίνουν περισσότερο στη ζωή μας, οι απώλειες ή οι παρουσίες;’

και ήξερα πως απάντηση δεν επρόκειτο να πάρω

κι όμως

με σπλαχνίστηκε

και απάντηση μού έδωσε

με όλη τη γενναιοδωρία της καρδιάς του…

μού χαμογέλασε πλατιά

κοιτώντας με ολόισια στην ψυχή…

Ζήτημα ύψους

 [κάποιες σκέψεις…]

Nicholas Javed
Come and Get Me

 

Θεωρώ ότι δεν είμαι εκτός πυρήνα αν ισχυριστώ ότι βάσει του ελληνο-ρωμαϊκού κοσμοειδώλου –σε μια αναγκαστικά πεπλατυσμένη και γενικευμένη θεώρηση- ο ‘κόσμος’ ισορροπεί ή ανισορροπεί μαζί με τον άνθρωπο. Η ατομική ευθύνη είναι ταυτόχρονα και συλλογική, η κοινοτική είναι ταυτόχρονα πολιτική και η πολεμική είναι μαζί και επιβιωτική-ειρηνική. Τούτο, σε μια πρόχειρη συλλογιστική, σημαίνει απλά πως ο μη στρεφόμενος ένδον αλλά ο καλά αγκυρωμένος από την Τάξη και την Ιεραρχία άνθρωπος δεν είχε να φοβηθεί ή να απελπιστεί από τίποτε αφού δεν επρόκειτο για την εξύψωση ή καταποντισμό του ‘εαυτού’ αλλά το προχώρημα, την προαγωγή του Όλου. Μπορεί να το κατανοήσει ο μετά τον Λοκ άνθρωπος αυτό; Μετά την περίφημη ‘αποδεσμευμένη νόηση’ του ανθρώπου του διαφωτισμού αυτό; Μπορεί ο σημερινός άνθρωπος, όλοι εμείς οι ‘έλλογοι πράκτες’ και δοξολόγοι του εκφρασιοκεντρικού μονισμού να κατανοήσουμε ότι κάποτε ο κάθε ένας, η κάθε μονάδα, το ‘άτομο’ ήταν υπεύθυνο για το Όλο, όχι γιατί εκπαιδεύτηκε, έμαθε και εφαρμόζει στην πράξη αλλά γιατί γεννήθηκε και ζει έτσι και όχι διαφορετικά;

Για να ξεκαθαρίσω το τοπίο, δεν είμαι καθόλου ενάντια στον ‘έλλογο πράκτη’ του υποκειμενιστικού σύμπαντος. Δεν θα είχαμε ούτε επιστήμη ούτε τέχνη, δεν θα είχαμε καμιά θεώρηση αυτονομίας διαφορετικά. Οι άνθρωποι του χθες ζούσαν υπό την απόλυτη ετερονομική αρχή της ‘αλυσίδας’ που ενώνει τα πάντα, από το πετραδάκι στην παραλία ως τον Μέγα Όλυμπο… όμως η αναστροφή του κώνου τείνει πλέον να καθορίσει και τον πάταγο της πτώσης του.

Ο έλλογος και υπεύθυνος πράκτης, ο μετα-μετα μοντέρνος αυτονομημένος και ‘δικαιωματικά’… δικαιωμένος άνθρωπος δεν έχει αναφορές άλλες από τον εαυτό του. Ας σκεφτεί κανείς πόσο τρομακτικό είναι αυτό… το ρίγος είναι αρκετό να δικαιολογήσει την πανούκλα της κατάθλιψης και των κρίσεων πανικού.

Η απάντηση δεν είναι η εκ νέου αναστροφή κανενός κώνου. Η απάντηση, υποχρεωτικά πλέον –και μετά τον Αυγουστίνο και τους Καππαδόκες Πατέρες οπωσδήποτε- θα δοθεί πάλι ένδον… εκεί στραφήκαμε κάποτε, από κει ξεχύθηκε η κόλαση, εκεί θα αναζητηθεί η απάντηση…

Ζήτημα ύψους είναι, πράγματι… και βάθους… γιατί μετά τους ψυχαναλυτές μάθαμε ότι έχουμε και ‘εσωτερικό βάθος’… ζήτημα ιλίγγου είναι… και αντοχών να τον αντέξουμε… ποιον; Τον εαυτό μας ίσως που ‘έριξε μπόι’ μεγαλύτερο απ’όσο του αναλογούσε…

στον τόπο του άλλου…

 

  Alone at night

Marc Apers

 

Η Οικονομία της Τάξης μας θέλει παιδιά. Παιδιά αφρόντιστα από τη λογική και εγκαταλελειμμένα από τη σκέψη. Μας θέλει παρατημένους σε πολυάνθρωπους σταθμούς, σε πλατείες επαρχιακών πόλεων που αντιγράφουν σε κακαισθησία τις μεγάλες, σε λεωφόρους όπου οι οδηγοί σε προσπερνούν επιταχύνοντας στη θέα της ορφάνιας σου.

Η Οικονομία της Αφαίρεσης μάς θέλει γυμνούς και ανιπτόποδες. Λερούς και τσακισμένους από την καταιγίδα της νύχτας, αναμαλλιασμένους και επαίτες. Μετανάστες και ανέστιους σε αφιλόξενους τόπους. Γιατί η ενσάρκωση συντελείται πάντα στον τόπο του άλλου.

Η λαιμαργία του Αχανούς είναι τόσο μεγάλη που δεν περισσεύει γενναιοδωρία για κανέναν. Ούτε ρωγμή συμπόνιας, ούτε αμυχή ελπίδας. Γιατί η ανθρώπηση είναι μια διαδικασία μυστική, ομιχλική και οι ανάσες οφείλουν να ζεσταίνουν μονάχα το είναι.

Η απληστία του Ομοούσιου μας φτερώνει μονάχα όταν απαρνηθούμε τα εαυτικά μας πάθη, το βλέμμα στο απόλυτο του μεμονωμένου και θέλει την καρδιά να βροντά από τον πόθο να σπάσει το οστέινο κλωβό της. Γιατί η καρδιά δεν φυλακίζεται και έχουμε λατρέψει κάθε μορφής αιχμαλωσία.

Η περιπέτεια του βίου μάς γυμνώνει το πρώτο λεπτό που ανοίγουν οι οφθαλμοί, που πεθαίνουμε ως βρέφη και γεννιόμαστε ως πρόσωπα και το στερνό εκείνο λεπτό που υποδεχόμαστε τον καλό μας φίλο που μας ψιθύριζε πάντοτε στο αυτί ‘είμαι αυτός που αγαπάς και δεν το ξέρεις’.

Και δεν υπάρχει έλεος σε τούτη την αγάπη.

Γιατί η αγάπη είναι ένα άνθος που φυτρώνει πάντα στον τόπο του άλλου…