όταν δεν δημιουργούμε παρακμάζουμε και πεθαίνουμε…

 

Concentration - Antonio Grambone

 

Τ

ελευταία, με αφορμή κάποια γεγονότα, σκεφτόμουν πως αν υπάρχει μια ενδειξούλα –όχι αποδειξούλα πάντως- ότι είμαστε πλασμένοι από κάποιον Δημιουργό, είναι πως είμαστε κι εμείς δημιουργοί… και πως αυτό τούτο μπορεί να μην λέει σε κάποιους πολλά, όμως δεν είναι αυτονόητο… καθώς άλλωστε τίποτε δεν είναι στην ίδια τη Δημιουργία… το ότι είμαστε δημιουργοί σημαίνει αυτόματα πως όταν δεν δημιουργούμε μαραζώνουμε, παρακμάζουμε και πεθαίνουμε… σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό ακόμα επίπεδο… δεν είναι τυχαία η παρακμή και η πτώση του ελληνιστικού κόσμου και η παράδοσή του στον άλκιμο και σφριγηλό ρωμαϊκό… δεν είναι μονάχα η στρατιωτική κατίσχυση, είναι η άρνηση να δούμε προβολικά στο χρόνο, να διανοίξουμε οδούς, δηλαδή να δημιουργήσουμε κάτι αυθεντικό… κλασικός κόσμος είναι ο κόσμος της ελληνικής τραγωδίας αλλά και του Πελοποννησιακού Μακελειού… είναι πάντως κόσμος πρωτογενούς δημιουργίας στη φιλοσοφία, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στις επιστήμες… μετά τους στωικούς αλλά μάλλον μετά τον Αριστοτέλη δεν έχουμε πια πρωτογενή δημιουργία, έχουμε θαυμάσια έργα που μνημονεύουν ή αντιγράφουν φόρμες ενός ένδοξου χθες…

Στη ζωή μας αυτό συμβαίνει επίσης… στις δημιουργικές μας φάσεις ανθίζουμε, φωτιζόμαστε, λαμπρυνόμαστε, ομορφαίνουμε!

Στις φάσεις μηδενικής δημιουργίας πέφτουμε, καταθλιβόμαστε, αρρωσταίνουμε, συρρικνωνόμαστε  τελικά πεθαίνουμε…

Ίσως τελικά να μην αποτελεί απλώς ένδειξη αλλά να είναι η μόνη ισχυρή απόδειξη… ερχόμαστε από ένα κόσμο Δημιουργών, από μια Ιεραρχία Έλλογων Όντων, από μια Τάξη… γι αυτό και η αταξία, η δυσαρμονία, η ένδον στάσις που έλεγε ο Πλάτων, μάς ενοχλεί, μάς… μουτζουρώνει, μάς σκοτώνει…

Σκοπός; Να επιστρέψουμε εκεί κάποτε; Δεν ξέρω… ίσως να μην έχει και τόση σημασία… ίσως αυτοί οι ορίζοντες να μην είναι για το δικό μας βλέμμα… έχουμε πολλά άλλα να δούμε και κάνουμε πιο κοντά σε μας… ας το πράξουμε λοιπόν…

αυτοπαθής στροφή...

 

Μου κάνει εντύπωση, το ομολογώ, τούτη η αυτοπαθής στροφή της ανθρωπότητας, όλων μας, τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια… παρότι ήμουν θα έλεγα προετοιμασμένος γι αυτήν… πώς να προετοιμάσεις όμως τον εαυτό σου για ένα βίωμα που δεν γνωρίζεις;

Με στενοχωρεί περισσότερο που η ανθρωπότητα δείχνει να έχει χάσει την αυτοπεποίθησή της… την εξωστρεφή της γενναιότητα, την αμεριμνησία της… αυτός ο ‘ενδοσκοπισμός’, η διαρκής εμβύθιση στο συναίσθημα και η εμμονική ψυχοθεραπευτική προσφυγή έχει τις παρενέργειές της… είμαστε πιο φοβικοί από παλιά, πιο ‘προσεκτικοί’, πιο ανασφαλείς, πιο άτολμοι… ας ξεχάσουμε τα του Κορονοϊού… γενικά μιλώντας…

Θα έρθει πάλι η ανάδυση, δεν ξέρω αν θα την προλάβω αλλά η επόμενη γενιά την προετοιμάζει κιόλας… θα έχει μάλλον… ‘ιντερνετικά’ και ‘σοσιαλικά’ χαρακτηριστικά, τα ‘προφίλ’ θα έχουν υποκαταστήσει ήδη τις προσωπικότητες όμως η ατομικότητα δεν χάνεται και το πρόσωπο δεν απαλλοτριώνεται… Τούτη μπορεί να είναι μια νότα αισιοδοξίας στο γενικό ‘μουντό’ σκηνικό.

Φαίνεται πως είχαμε ανάγκη την αναδίφηση, την εσωστρεφή περιδίνηση, την κατάδυση στα εσώψυχα… έρχεται πάλι η επόμενη φάση που θα ανατείλει σε κάποια χρόνια και θα βγούμε από… το τούνελ… πώς άραγε;

Όταν θα το μελετούμε και θα το καταγράφουμε, θα μπαίνουμε ξανά σε κάποια επόμενη φάση… έτσι συνέβαινε κι έτσι θα συμβαίνει πάντα…

jay satriani

 

…και βλέπουμε (;)

check!  ambra

 

Ε

ίμαστε άραγε κάτι άλλο εμείς και κάτι άλλο αυτό που συμβαίνει; Δεν πρόκειται να κουράσω κανέναν… είμαστε αυτό που μάς συμβαίνει… και μάλιστα, η οικονομία της Τάξης είναι τέτοια που δεν συγχωρεί καμιά αστοχία [‘αμαρτία’ δηλαδή]… είμαστε –και όχι απλώς έχουμε- ακριβώς αυτό που μάς συμβαίνει κάθε φορά… Μπορεί να διαμαρτυρηθεί κάποιος, να εγείρει φωνή, να ορθώσει ανάστημα… πως δεν έχει ευθύνη για όλο τούτο, ότι δεν το θέλησε, δεν το επεδίωξε, δεν το προετοίμασε, δεν το ανέθρεψε ή εξέθρεψε, δεν, δεν, δεν… ψέματα… αν ίσχυαν όλα αυτά τότε, πολύ απλά, με την καθαρότητα της μαθηματικής συνάρτησης, δεν θα του συνέβαινε αυτό… αλλά κάτι άλλο… πιθανώς και χειρότερο… πιθανώς και καλύτερο, σίγουρα όμως κάτι άλλο… έτσι λειτουργούν οι… λαιμητόμοι της Τάξης… κόβουν ακριβώς εκεί και όπως πρέπει… τίποτε ‘δεν πάει χαμένο’ και τίποτε ‘δεν περισσεύει’…

Άλλωστε, ό,τι ‘περισσεύει’ στη νεότητα, ως σπατάλη ή ως οφειλή, επιστρέφει με τον αντίστοιχο ‘τόκο’ στην ωριμότητα… και διαπιστώνει εμβρόντητος κάποιος ότι τώρα πια το… χρέος είναι δυσβάσταχτο και… επαχθές… ασήκωτο, αφόρητο, οδυνηρό… είναι αυτό για το οποίο όμως… ‘εργάστηκε φιλότιμα’ σε όλο του το βίο… ο ειλικρινής ένδον εαυτός το γνωρίζει και σιωπά…

Παράδειγμα… συζητούσα πρόσφατα με έναν καλό φίλο για την περίσσεια… βλακείας ολόγυρα, όχι μόνον πανεθνικά, παγκόσμια… είναι ακριβώς αυτό που μας επιστρέφεται μετά από 25 χρόνια φιλόπονης εργασίας αποβλάκωσης… το παρατηρούσαμε και ‘γκρινιάζαμε’ κάποιοι στα τέλη της δεκαετίας του Μεγάλου Ξεσαλώματος, του ’90 με τα Πρωϊνάδικα όπου το γλέντι ξεκινούσε από τις 8 το πρωί και δεν σταματούσε ποτέ… τότε ήμασταν οι ‘γκρινιάρηδες’ και οι ‘μουστρούφηδες’… τώρα κάνουν ιδιαίτερα τα παιδιά εφόλης της ύλης από… το νηπιαγωγείο… αδυνατούν όχι να σκεφτούν αλλά να… παρακολουθήσουν τη μασημένη τροφή με ανοιχτό μάτι… απορούν οι γονείς… ανοίγεις βιβλίο β’ γυμνασίου και νομίζεις ότι είσαι στο νηπιαγωγείο ‘τα δελφινάκια’… όσα χρώματα και αν βάλεις όμως, όσο ‘κουκουρούκου’ κι αν κάνεις το μάθημα, όταν έρθει η ώρα να λύσεις τη ρημάδα την εξίσωση δεν διαφέρεις σε τίποτα από εμένα ή τον πατέρα μου ή τον παππού του παππού μου…

Ας μην γκρινιάξω άλλο… άλλωστε, είμαστε και ό,τι καταναλώνουμε… και έχουμε ακόμη μεγάλες ποσότητες από όλα τα αγαθά των ‘κόπων’ μας να… απολαύσουμε στη συνέχεια… σε καραντίνα ή όχι, με μάσκες ή όχι, με αντισηπτικά ή όχι… τι σημασία έχει να έχεις απολυμανθεί άψογα και να μην μπορείς να διακρίνεις στοιχειωδώς το αληθές από το κίβδηλο σε οτιδήποτε;

Για όλα απαιτείται όχι μόνον οφθαλμός αλλά και βλέμμα… εμείς ας αποκτήσουμε ξανά το πρώτο και… βλέπουμε για το δεύτερο…

 

Η Πνοή του Ενός…

 

Anonymous Sketch

Sebastien DEL GROSSO

 

 

Α

ναρωτιέμαι…

 Όσο μεγαλώνει κανείς, όσα περιέχει ‘ακριβαίνουν’ ή ‘φτηναίνουν’… όσα τοποθέτησε κάποτε σε κάποιες ‘περίοπτες’ θέσεις, είναι ακόμα εκεί ή έχουν εξαφανιστεί προ καιρού; Και με τους ανθρώπους… τι γίνεται με τις σχέσεις;… γίνονται ‘ακριβότερες’ ή ‘φτηναίνουν’ κι αυτές;

Πώς μάς ‘μιλάει’ η ύπαρξη; Μας μιλάει άραγε με μια φωνή που έρχεται απ’έξω ή με μια ‘εσωτερική’ φωνή; Ο νεωτερικός άνθρωπος θα βιαστεί να απαντήσει ‘φυσικά εσωτερική’… από τον Φρόυντ κι έπειτα μάθαμε όλοι ότι έχουμε εσωτερικά βάθη.. είμαστε όντα με βάθος… και από τον Γιουνγκ κι έπειτα, καμαρώνουμε για τις αβύσσους που περιέχουμε στο… συλλογικό ασυνείδητο… ο ελβετός ψυχίατρος αξιώνει για τον κάθε άνθρωπο μια θέση ‘τερματικού’ στο παρόν και στο παρελθόν και στους πολιτισμούς όλου του πλανήτη… με δυο λόγια, περιέχω τα πάντα έστω κι αν έχω αντιληφθεί ή έχω πρόσβαση σε απειροελάχιστα εξ αυτών… προσωπικά θεωρώ την κατασκευή του ‘συλλογικού’ ασυνειδήτου υπερβολικά ‘φιλόδοξη’ και… υπερ-ανθρωπική αλλά τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μου…

Ξαναγυρίζω στο ‘μπακάλικο’ ερώτημά μου… όσο μεγαλώνουμε, κι εμείς οι ίδιοι άραγε ‘ακριβαίνουμε’ ή ‘φτηναίνουμε’; Έχουμε την ίδια ‘αυταξία’ ή μέρος της έχει… απομειωθεί; Είμαστε τόσο ‘υπέροχοι’ και ‘σημαντικοί’ όσο νέοι, είμαστε πιο σημαντικοί άραγε ή μήπως χάνουμε και συρρικνωνόμαστε;

Αν δεν ρωτήσω πάλι πώς μας μιλάει η ύπαρξη και ρωτήσω πώς μας μιλούν οι δείκτες και τα μεγέθη της οικονομίας, η απάντηση είναι μελαγχολική και εύλογη… όσο μεγαλώνουμε όχι απλώς χάνουμε σε αξία αλλά γινόμαστε βαρίδια… όλοι θέλουν να μας ξεφορτωθούν… ίσως μια δυο φορές το χρόνο να έχουμε κάποια ‘χρήση’ και μετά… στις βιο-αποθήκες μας πάλι…

Τούτο το άγριο χρηματιστήριο ‘αξιών’ δεν έρχεται όμως μόνο ‘απ’έξω’… το αναπαράγουμε κι εμείς οι ίδιοι, συνειδητά ή ασύνειδα… και τούτο, λέω, θέλει προσοχή… θέλει μεγάλη προσοχή όταν ‘παίρνουμε σκούπα και φαράσι’ και πετάμε ανθρώπους και ζωές στα ‘σκουπίδια’… θέλει προσοχή όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ακούμε τους θανάτους από τον κωλο-ιό ή οποιοδήποτε ιό και λέμε ‘ε, μεγάλοι ήταν… πόσο θα ζούσαν ακόμα;’ Θέλει προσοχή αυτή η φωνή που ψιθυρίζει… είσαι ακόμη νέος ή σχετικά νέος άρα… αξίζει ακόμα να ζεις… θέλει προσοχή όταν βλέπουμε ή ακούμε για ατυχήματα ή δυστυχήματα ή συμφορές και προσέχουμε αμέσως τις ηλικιακές συνθέσεις και τις κατηγορίες… θέλει προσοχή κάθε ζυγαριά και κάθε ζύγισμα… γιατί το κάνουμε… όχι συνειδητά, ασύνειδα… το κάνουμε… κι αυτό ψιθυρίζει μέσα μας σαν φίδι που αναρριχάται ύπουλα στη ράχη της ψυχής μας…

Τέτοια φίδια καλό είναι να τα πνίγουμε νωρίς… να μην βρίσκουν λέω έδαφος οικείο, ζεστασιά και κρυψώνες στο μυαλό και στην καρδιά μας… γιατί η ζωή είναι αναπαλλοτρίωτη και η αυταξία του ανθρώπου δεν μπορεί να μπαίνει σε καμιά διαπραγμάτευση, διαμοιβή ή συζήτηση…

Κάποιος, κάπου, κάποτε, σε μια κλίνη, λίγες ώρες πριν χάσει την μεγαλύτερη μάχη του για να κρατηθεί στη ζωή, είχε όρεξη να φάει και χαμογελούσε όταν έπινε με καλαμάκι παγωμένη πορτοκαλάδα… δεν μπορώ να ξεχάσω τη λάμψη στο βλέμμα του, τη χαρά στο ταλαιπωρημένο πρόσωπό του…

Η ιερότητα της ζωής δεν μπαίνει σε καμιά κλίμακα, σε κανένα δείγμα, σε καμιά αξιολογική έκθεση και αναφορά… είναι η Πνοή του Ενός και είναι το ακριβότερο δώρο του προς την κάθε διακριτή Μονάδα… Και δεν ακριβαίνει ούτε φτηναίνει… δεν φθείρεται και δεν αλλοιώνεται… μονάχα είναι…

Και τίποτα δεν υπάρχει που δεν… είναι…

Κι αυτή αισθάνομαι είναι μαθητεία δια βίου… ως την τελευταία στιγμή… κυριολεκτικά…

 

Σιγή…

 

Ημέρα γενέθλια, σιωπηλή

μάρτυρας τεμαχισμών στο διηνεκές

μάρτυρας κράματος ονείρων

και όψεων ερέβους

μάρτυρας τάφρων πρωινών

και νύχτιων λάμψεων

οδύνης

μόνο

γεννιέμαι ξανά

όμως αλλιώς

κάτω από έναν αστέρα φίλιο

μελαγχολικό

σαν αίνιγμα

εκτός απ’το δρεπάνι που συλλογίζομαι

εσύ

εκτός από τον Αύγουστο που πάντα

σκοτεινός θα είναι

εκτός από το ωραίο σου βλέμμα

που γενναιόδωρα ζεσταίνει

ό,τι ο Νόμος αφαιρεί

ώρα την ώρα

ως τη Μεγάλη που έρχεται Σιγή…

Two Butterflies

Edy Pamungkas

 

στον τόπο του άλλου…

  Alone at night

Marc Apers

Η Οικονομία της Τάξης μάς θέλει παιδιά. Παιδιά αφρόντιστα από τη λογική και εγκαταλελειμμένα από τη σκέψη. Μας θέλει παρατημένους σε πολυάνθρωπους σταθμούς, σε πλατείες επαρχιακών πόλεων που αντιγράφουν σε κακαισθησία τις μεγάλες, σε λεωφόρους όπου οι οδηγοί σε προσπερνούν επιταχύνοντας στη θέα της ορφάνιας σου.

 

Η Οικονομία της Αφαίρεσης μάς θέλει γυμνούς και ανιπτόποδες. Λερούς και τσακισμένους από την καταιγίδα της νύχτας, αναμαλλιασμένους και επαίτες. Μετανάστες και ανέστιους σε αφιλόξενους τόπους. Γιατί η ενσάρκωση συντελείται πάντα στον τόπο του άλλου.

 

Η λαιμαργία του Αχανούς είναι τόσο μεγάλη που δεν περισσεύει γενναιοδωρία για κανέναν. Ούτε ρωγμή συμπόνιας, ούτε αμυχή ελπίδας. Γιατί η ανθρώπηση είναι μια διαδικασία μυστική, ομιχλική και οι ανάσες οφείλουν να ζεσταίνουν μονάχα το είναι.

 

Η απληστία του Ομοούσιου μάς φτερώνει μονάχα όταν απαρνηθούμε τα εαυτικά μας πάθη, το βλέμμα στο απόλυτο του μεμονωμένου και θέλει την καρδιά να βροντά από τον πόθο να σπάσει το οστέινο κλωβό της. Γιατί η καρδιά δεν φυλακίζεται και έχουμε λατρέψει κάθε μορφής αιχμαλωσία.

 

Η περιπέτεια του βίου μάς γυμνώνει το πρώτο λεπτό που ανοίγουν οι οφθαλμοί, που πεθαίνουμε ως βρέφη και γεννιόμαστε ως πρόσωπα και το στερνό εκείνο λεπτό που υποδεχόμαστε τον καλό μας φίλο που μας ψιθύριζε πάντοτε στο αυτί ‘είμαι αυτός που αγαπάς και δεν το ξέρεις’.

 

Και δεν υπάρχει έλεος σε τούτη την αγάπη.

Γιατί η αγάπη είναι ένα άνθος που φυτρώνει πάντα στον τόπο του άλλου…

Το φθινόπωρο γεννιούνται οι άνθρωποι που πρόκειται να γίνουν μύστες...

 

 

Έτσι είναι το φθινόπωρο… έτσι συνέβαινε πάντα… και πάντα αυτό θα γίνεται…

Έτσι τοποθετεί, θέτει το φθινόπωρο τον άνθρωπο. Διαμορφώνει τη στάση του, εμπνέει το στοχασμό του… στην ουσία, γεννά όχι μονάχα το στοχασμό στον άνθρωπο αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο του στοχασμού…

Γιατί αυτό είναι το φθινόπωρο… ο στοχασμός μετά τον οργιώδη ερωτισμό του καλοκαιριού και πριν απ’τον θλιπτικό εγκλεισμό του χειμώνα… τα καλοκαίρια και οι χειμώνες δεν γεννούν ανθρώπους του στοχασμού… ίσως μονάχα η άνοιξη μα με άλλο πρόσημο και άλλη διάθεση.

Το φθινόπωρο γεννιούνται οι άνθρωποι που πρόκειται να γίνουν μύστες.

Και το φθινόπωρο τελούνταν τα Μεγάλα της Ελευσίνος και Ιερά Μυστήρια. Της Δηούς και της Κόρης.

Ο άνθρωπος του φθινοπώρου είναι όρθιος, στητός και σιγηλός. Πίσω του το σκανδαλώδες, παιχνιδιάρικο, θορυβώδες καλοκαίρι. Εμπρός του το σπήλαιο. Το σπήλαιο και η ειρκτή. Εκεί όπου θα εισέλθει για να ακυρώσει προσωρινά τον εαυτό του ώσπου να επελάσει καλπάζουσα και θριαμβική η άνοιξη… Όμως τώρα είναι σιωπηλός, όρθιος και συνοφρυωμένος. Αυτός είναι ο άνθρωπος του μεταιχμίου, της μετάβασης, των συνόρων…

Γιατί το φθινόπωρο γεννά το εκλεκτότερο και σπανιότερο είδος πολεμιστών. Γεννά ακρίτες.

Γεννά απελάτες…

Κι αυτοί υπήρξαν στη διαχρονία της ιστορίας οι πιο μοναχικοί και οι πιο γενναίοι των ανθρώπων…

Κόκκινες καρέκλες…

 

 

Τ

ο ξέρω πια… το νιώθω… όλο μου το είναι το φιλοξενεί σαν ξενιστής που έχει καταληφθεί από μια βρόμικη ανάσα… αυτό που ένιωθες κι εσύ… κι ας μην το εξέφραζες πια… ειδικά τα τελευταία χρόνια… γιατί από ένα σημείο και μετά πέρασες μέσα στο μεγάλο σύμπαν της σιωπής… δεν είχες κάτι άλλο πια να φωνάξεις, δεν είχες κάτι για να διαμαρτυρηθείς… όλη σου η αγωνία, όλος σου ο σπαραγμός έγινε τούτο που νιώθω κι εγώ… αμηχανία… υπόρρητο ‘γιατί’ που δεν έχει απάντηση, που δεν θα έχει ποτέ του απάντηση…

Το νιώθω και όταν με τυλίγει είναι σαν να αγκαλιαζόμαστε… όπως εκείνες τις τελευταίες φοβερές ημέρες πριν πάρεις το στερνό μονοπάτι προς το Μεγάλο Άγνωστο… όπως εκείνο το στερνό πρωινό που μας αγκάλιασε ο πυρετός… το νιώθω και σαν με τυλίγει δεν έχω μονάχα το ρίγος της Ύπαρξης αλλά και της Ανυπαρξίας που κάνει την ψυχή να δυσφορεί ή να αναζητά το χαμένο της σπίτι… τη γενέθλια μήτρα της…

Η αγκαλιά τούτη είναι μια παρηγοριά κι ας έχει φόβο και ανασφάλεια και αγωνία… ναι, αγωνία… σαν ένα απέραντο σκοτεινό σεντόνι που σκεπάζει όλα τα στερεώματα… κάποιες φορές όταν σε κοιτούσα αναρωτιόμουν πώς να είναι να ζεις κάτω απ’το δικό σου στερέωμα… τότε δεν μπορούσα να απαντήσω… τότε δεν ήθελα και δεν τολμούσα να απαντήσω… ούτε τώρα το γνωρίζω ως τα βαθύτερα του είναι μου… μα έχω την ποιότητα και την ανάσα αυτού του βιώματος που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε απ’όσα έχω νιώσει στη ζωή μου…

Πρόσφατα βρέθηκα σε κείνο το γνωστό χώρο που οι δυο μας επισκεπτόμασταν τόσο συχνά τα τελευταία χρόνια… είδα τις καρέκλες άδειες… εκείνες τις κόκκινες καρέκλες… όμως ξαφνικά σα να διέκρινα τη φιγούρα σου… καθόσουν εκεί, όπως πάντα και γύρισες το κεφάλι… με είδες και μου χαμογέλασες… μέσα απ’την αγωνία σου… όπως πάντα… αυτή η αγωνία τα γέννησε όλα και τα κατάπιε όλα…

Σε κοιτάζω ίσια στα μάτια τώρα αδελφέ μου και πάλι δεν τολμώ να πιστέψω ακόμα ότι έχω μάτια και βλέμμα αλλά όχι εσένα…

Κι από το θάρρος τούτο που σιγά σιγά ξεθυμαίνει με το πέρασμα των ημερών και των χρόνων, δεν έχει σηκωθεί ακόμη αυτός ο άνθρωπος που θα μπορέσει να αρθρώσει ολόκληρο το λόγο… όχι ακόμη… κι αν δεν προλάβει να το πράξει, τούτο θα είναι γιατί δεν είχε ποτέ τη δύναμη… και την ανδρεία και το κουράγιο…

Αναζητώ κουράγιο από σένα… όπως σε βλέπω καθισμένο σε κείνη την καρέκλα να με κοιτάς με την ψυχή στα όμορφά σου μάτια…

Κι ακόμα αντλώ κι ακόμα δεν μου φτάνει…