[στοχασμοί λίγο πριν
το φθινόπωρο…]
Ωραίες, πολύ ωραίες
είναι οι βιο-φιλοσοφικές αναλύσεις, όμως γυρνάμε πάντα στο ‘εφικτό’. Γιατί το
κάνουμε αυτό; Απολαμβάνουμε μια κινηματογραφική ‘πτήση’ δυο ωρών και έπειτα
γυρνάμε στην ελεεινή ρουτίνα ‘πώς θα ξυπνήσω πάλι αύριο που θα δω εκείνον κι
εκείνον και θα πρέπει να κάνω αυτά κι αυτά…’. Γιατί; Φαίνεται ότι το πέρασμα
από έναν βίο φιλοσοφικό, ο περίφημος ‘θρίαμβος της επιστήμης’ μας έχωσε για τα
καλά σε μια ‘φιλοσοφία του βίου’. Ακόμα χειρότερα, σε μια ‘φιλοσόφηση’ του
βίου. ‘Φιλοσόφησέ το’, λέμε ο ένας στον άλλο καμιά φορά για να απαλύνουμε έναν
βαθύ πόνο ή για να λειάνουμε τις αιχμές. Ακόμα και στο κλωτσόσφαιρο, έρχεται ο νέος
προπονητής με τη δική του… φιλοσοφία! Οι έννοιες τείνουν όχι μόνο να
ευτελιστούν αλλά να ισοπεδωθούν.
Το ζήτημα είναι αμιγώς
οντολογικό. Δεν απαιτείται ένας νέος άνθρωπος, απαιτείται μια νέα γλώσσα. Ο
άνθρωπος μεταμορφώνεται όταν ‘κατανοεί’ βαθύτερα την όλη εμπειρία του και τη
μεταγράφει σε όλο το ειναιικό του ανάπτυγμα. Εάν μένει απλώς στο ‘πέρασα καλά’
ή στην παγίωση ενός μέσου όρου ημι-συνειδητής επιβίωσης, τότε αδυνατεί να
αφομοιώσει την οιαδήποτε εμπείρωση και την αφοδεύει όπως κάνει ο οργανισμός για
τα περιττά και άχρηστα από την τροφή. Το σώμα συμμετέχει με τη δική του
νοημοσύνη, το γνωρίζουμε πια αυτό, το δέχονται όλοι.
Όλοι εκτός… από εμάς.
Λέμε, ο νους
σκέφτεται, η ψυχή νιώθει, το σώμα… τι κάνει άραγε το σώμα; Κουβαλάει τους άλλους
φορείς και τον εαυτό του από δω εκεί; Αντιδρά, αισθάνεται, νιώθει αλλά μοιάζει
με έναν μπαμπουίνο που κάνει ό,τι του διδάξεις. Το σώμα άραγε παίρνει
πρωτοβουλίες; Σκέφτεται μαζί με το νου; Σήμερα το δέχονται πλέον όλοι αλλά η
παλαιά γλώσσα που έχουμε όλοι υιοθετήσει –τα πανάρχαια δυαδικά φαντάσματα
δηλαδή, καλό/κακό, ίδιο/διαφορετικό, συνειδητό/ασυνείδητο, κλπ- δεν μας αφήνει να δούμε ευρύτερα. Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την ολότητά μας. Δεν μπορούμε
να σωματοποιήσουμε το σκέπτεσθαι ή να διανοητικοποιήσουμε το αισθάνεσθαι ή να
πνευματικοποιήσουμε το σωματικώς δραν. Είμαστε τεμαχισμένοι, σκόρπιοι,
ακατάστατοι, ασύντακτοι. Καμιά δύναμή μας δεν αξιοποιούμε, κανένα ‘όπλο’ μας δεν
εκτιμούμε, κανένα χάρισμά μας δεν εργαζόμαστε. Όσα πάνε κι όσα έρθουν.
Και ξανά, ωραίες, πολύ ωραίες είναι οι
βιο-φιλοσοφικές αναλύσεις, όμως γυρνάμε πάντα στο ‘εφικτό’.
Τούτο το σημείωμα της γκρίνιας είναι η αρχή… αν δεν
περάσουμε στην άκρη της επίγνωσης, ο ήλιος που ανατέλλει δεν θα μας ζεστάνει…
παγώνουμε όχι από φόβο αλλά από άγνοια.
Δεν ξέρουμε ότι μετά το επόμενο βουνό, υπάρχει ένα
καλοκαίρι δυνατοτήτων… ένας άλλος ουρανός, ένας άλλος ήλιος.
Η μερικότητα, ο κερματισμός μας έχει περάσει τους χαλκάδες
και μας σέρνει από τη γέννησή μας ως το πέρας του βίου.
Τι κρίμα… τι κρίμα να έχει έναν υπέροχο ήλιο
επίγνωσης πίσω απ’τον επόμενο λόφο κι εγώ να ξεπαγιάζω στον ‘οικείο’ μου
χειμώνα…
Μια νέα γλώσσα.. αυτό λέω χρειάζεται… κι έπειτα
αρχίζεις να μαθαίνεις… και το έχουμε αποδείξει… είμαστε καλοί μαθητές…
Θα επανέλθω…
Light Shaping
