ἐπί νάπῃ ἀδιαβάτῳ…

Η αλήθεια έκρυψε στην αγκαλιά της το Μεγάλο Φονικό και το προστάτεψε όπως η μητέρα το θηλάζον βρέφος.

Χωρίς τις λευκές ημέρες να το απειλούν.

Με αθέατο το αίμα.

Λυπόταν όμως ακόμα και τα ελάχιστα ίχνη ελπίδας είναι πολύτιμα.

Εκείνος που οφείλει να ακολουθήσει θα διαβεί το σκοτεινό δρυμό. Αφύλαχτος, απαθής, αθώος.

Και ο ερχομός του έχει την αξία του νερού στην έρημο.

Και του ασπασμού του εραστή στα διψασμένα χείλη του ερωμένου.

Ως και ο ουρανός γονατίζει για να το υποδεχθεί.

Σιωπηλός και φρόνιμος.

Εκείνος που αναμένεται θα διαβεί το σκοτεινό δρυμό και η αποστολή του είναι η δυσκολότερη που περιέχουν οι πρώτες αφηγήσεις και τα λόγια των παλαιών.

Ό,τι απέμεινε από τη σοφία τους κινδυνεύει να χαθεί μέσα στο αρχαίο δάσος αν εκείνος που αναμένεται αποκλειστεί, δεν περάσει.

Και η αλήθεια τον περιμένει.

Και θωπεύει το δόρυ που θα τον διατρήσει.

Και βρεφουργεί το βλέμμα που θα τον αλώσει.

Ο ερχόμενος θα το αναγνωρίσει.

Όμως μονάχα την ύστατη στιγμή.

Θα είναι αργά γι αυτόν.

Θα γείρει και το αίμα του θα ρεύσει από τις πρησμένες φλέβες για να δώσει ζωή ξανά στο καθεύδον σώμα.

Όμως θα απλώνεται πάντα πίσω του το δάσος.

Για ό,τι γεννιέται και πεθαίνει μέσα σ’αυτό δεν υπάρχουν αφηγήσεις.

Υπάρχει μόνο το ειναιικό όνειρο της α-νόητης καθόδου της Ύπαρξης.

Κι αυτό δεν μοιράζεται…

Θα έλθεις

καταπάνω μου

με το μικρό μαχαίρι

πιασμένο στα λευκά σου δόντια

και θα με κοιτάς

όχι με φρίκη

αλλά με δέος

όπως η θάλασσα το μαύρο ήλιο

στο φανταστικό μου εκείνο

των μυστών στερέωμα

αόρατος θα προσπαθώ να γίνω

για να κρυφτώ απ’το μακέλεμά μου

ως την τελευταία στιγμή

ντροπή δεν έχω και στο λέω

μα

δεν θα το πετύχω

ο αφανισμός μου πορφυρά θα βάψει τα μαλλιά σου

απ’το βρυαρό μου αίμα

και την ανάσα σου θ’αναστατώσει

όμως

για λίγο μόνο

ώσπου ν’ακούσεις τις τελευταίες μου λέξεις

να βγαίνουν απ’το στόμα μου

σαν πένθιμα πουλιά

κι ελεύθερα να τρέξουν

σε κείνο το φανταστικό μου

των μυστών στερέωμα…

χωλός γεννήθηκα

κι άρτιος φεύγω…

Εἴδωλον ἔμπνουν…

Η φρίκη δεν μπορεί να διαμορφώσει παρά μονάχα εκκρεμότητες. Ο στη βιολογική ηλικία νέος, δεν ασχολείται με εκκρεμότητες και γι’αυτό είναι τόσο τυφλός όσο τα κουτάβια στην περίοδο της γαλουχίας.

Η φρίκη διαμορφώνει εκκρεμότητες αλλά δεν τις θηλάζει. Η φρίκη δεν έχει μαστάρια. Μαστάρια, αντίθετα, παρότι αρσενικός, έχει ο φόβος.

Και ο φόβος είναι ο παραφυλάττων που επωφελείται από τα γεννητούρια για να ασκηθεί στην τέχνη της παραπλάνησης. Είναι η μόνη τέχνη στην οποία είναι ανίκητος ο φόβος. Η φρίκη δεν έχει προικισθεί με κανένα τάλαντο. Ο φόβος όμως είναι δεξιοτέχνης στην παραπλάνηση.

Οι θνητοί, καμιά φορά το αποκαλούν και ευτυχία.

Η νεαύξητος οικογένεια δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη και όταν οι εκκρεμότητες που έχουν γαλουχηθεί από το αχανές αλλά διαμορφώνονται στην αγκαλιά της φρίκης, γίνουν υπερ-πολλαπλάσιες του προσδοκώμενου από το φόβο αριθμού.

Ο φόβος προσδοκά την απόλυτη συντριβή του Ερχόμενου και γι αυτό φροντίζει πάντα να δημιουργεί πολλαπλά ‘ναρκοπέδια ελπίδων’. Είναι μετά την τέχνη της παραπλάνησης η μόνη εναπομείνασα δεξιότητά του. Όσες περισσότερες εκκρεμότητες, τόσο πληρέστερα ναρκοπέδια ελπίδων.

Οι ελπίδες που χρησιμοποιεί ο φόβος για να σπείρει στα ναρκοπέδιά του δεν είναι πραγματικές. Είναι είδωλα.

Μοιάζουν με ελπίδες αλλά δεν είναι.

Όμως όταν τις έχεις εμπειρωθεί είναι πλέον αργά.

Εκτός από τις εκκρεμότητες η φρίκη διαμορφώνει και την ‘απουσία ουρανού’.

Η απουσία ουρανού δεν ανήκει στις τέχνες αλλά στις εξαλλαγές της ίδιας της έκτασης της φρίκης.

Καθώς απλώνεται η φρίκη καταναλώνει όλο το διαθέσιμο ουρανό. Κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει ή να το αντιληφθεί παρά μονάχα όταν η φρίκη συρρικνώνεται. Τότε αποκαλύπτονται ευμεγέθη τμήματα στερεώματος και η ύπαρξη διεκδικεί ουρανό.

Και μαζί με τον αποκαλυπτόμενο ουρανό, η ύπαρξη διεκδικεί τον ίδιο τον εαυτό της…

I am your Queen

Marco De Waal 

ο γείτονάς σου είσαι εσύ...

Αυτό(ς) που αρνείται το δεδομένο, είναι μοιραίο, θα αποδειχθεί ελάχιστο(ς) μπροστά στο απρόσμενο… αλλά και πάλι, δεν ενδιαφέρεται κανείς να αγγίξει όταν δεν έχει χέρια… ας πούμε απλά ότι στην περίπτωση της αφής, το σημαντικό είναι η πληροφορία που ο εσωτερικός compiler θα περάσει στον εγκέφαλο… δεν είναι το αντικείμενο της αφής… αυτό έχει ήδη προ-κατασκευαστεί… σημασία έχει λοιπόν να βρεις κάποτε να αγγίξεις αυτό που δεν μπορεί να προ-κατασκευαστεί… από κανένα νου ή υπερ-νου, από κανένα (προ)ιστορικό διανόημα, από κανένα φιλοσοφικό παραλήρημα… το άγγιγμα από μόνο του έχει την ενέργεια να σε μεταμορφώσει… ουπς… ξέχασα μια μικρή λεπτομέρεια… θα χρειαστεί να σε απαλλοτριώσει πρώτα…

Μικρή λεπτομέρεια…

Κι από την μαγεία της ανακάλυψης εκείνου που δεν μπορεί να προ-ανακαλυφθεί, περνάμε στο φεστιβάλ των δεδομένων αληθειών που θα πρέπει να απολαύσεις επί 40 ή 50 ή 100 χρόνια και να προσποιείσαι κάθε μέρα ότι αν ‘νιώσεις’ τη στιγμή είσαι μάγκας και ‘διαφέρεις’ από τον δίπλα που δεν μπορεί να ‘ζήσει’ τη στιγμή… τι κρετίνος!... εσύ είσαι ο θεός των ανεπανάληπτων στιγμών κι αυτός ο ουτιδανός παλεύει να στραγγίξει το παρελθόν του για να έχει μια σταγόνα παρόντος να γλείψει… για να μην πεθάνει… άσχημος και σκυλομούρης είναι ο δίπλα και του αξίζει ένας καθωσπρέπει ακρωτηριασμός… δεν θα είσαι ο μόνος μονόχειρ και κοψομύτης στη γειτονιά… δεν θα είσαι ο μόνος λειψός και ηλίθιος… και δεν θα σώσεις εσύ τον κόσμο… ε, όχι…

…αφού το άγγιγμα στην Κιβωτό κεραυνοβόλησε με κανά εκατομμύριο βολτ τον παπάρα που την ακούμπησε, σκέψου τι έχεις να πάθεις εσύ αν επιχειρήσεις να χειρουργήσεις τον ιδεόκοσμο του νοσηρού σου γείτονα… νέο ουπς… ο γείτονας κι εσύ έχετε ένα εκπληκτικό προνόμιο…

Συγκατοικείτε

στο ίδιο σώμα…

άθλιος κόσμος…