Κ
|
ανείς θνητός δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τους αθάνατους… Κάποτε βέβαια
ο βροτός τολμά να σηκώσει με αυθάδεια το βλέμμα στους άμβροτους…
Όμως… υπάρχουν και οι ήρωες…
Και όταν το βλέμμα σου πέσει
πάνω τους
τότε σώνεται η αυθάδεια
τη θέση της παίρνει το δέος… η
ντροπή… η επίγνωση…
Απέναντι στο θεό, στο θείο, στο
Άπειρο, στην Ιεραρχία μπορείς να σηκώσεις το ανάστημά σου, να βρίσεις, να
εκστομίσεις τα ακατανόμαστα… ξέρεις ή ελπίζεις κρυφά ότι θα σκορπιστούν στους
πέντε ανέμους… όπως όταν ρίχνεις μια πέτρα στον ωκεανό…
Το θείο απολαμβάνει την
πολυτέλεια του απρόσιτου… κατοικεί
στο Γνόφο του Αχανούς και κανείς δεν έχει ιδέα τι είναι το Αχανές… πόσω μάλλον ο πυρήνας του… Μονάχα τις ιερές αφηγήσεις έχουμε για όλο τούτο. Ίσως και
κάποιες υποψίες, κάποιες ποιοτικές επιδράσεις που φέρνουν τα όνειρα και ο
έρωτας… καθώς και
οι περιοχές που γειτνιάζουν με το θάνατο… Εκεί
δηλαδή που οι πύλες της αντίληψης διευρύνονται…
Ως θνητός μπορείς να καταγγέλλεις
τους Αθάνατους.
Τα πράγματα είναι εντελώς
διαφορετικά με τους Ήρωες…
Απέναντι στους ήρωες έχεις
μονάχα τη σιωπή σου… γιατί δεν μοιάζουν με τους αθάνατους, δεν έχουν την
αλαζονεία τους, δεν έχουν απομακρυνθεί από την ανθρώπινη ‘κοινότητα’ τόσο ώστε
να είναι δονήσεις μιας άλλης συχνότητας, ξένης, άγνωστης…
Οι ήρωες είναι μια όψη που
περιέχεις κι εσύ… με μια έννοια είσαι εσύ αλλά αλλιώς… κι αυτό το αλλιώς το σέβεσαι, δεν το ρυπαίνεις…
«Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η
χαμέρπεια…», έλεγε ο Εμπειρίκος στην Υψικάμινο… πάνε χρόνια από τότε… ο Εμπειρίκος
έγραψε πολλά, έζησε, γέρασε και πέθανε… η χαμέρπεια είναι πάντοτε νέα,
σφριγηλή… αήττητη…
«Δεν ήρθαμε στη ζωή για να την
απολαύσουμε αλλά για να την υπηρετήσουμε», έγραψε κάποτε ο Λουντέμης. Όμως αυτό
που ο θνητός αντιλαμβάνεται 99 στις 100 των περιπτώσεων είναι μια λεπτή φλοίδα
από αυτό που είναι η ζωή. Όλο το υπόλοιπο παραμένει άγνωστο, ανάγευστο, σχεδόν
αδιανόητο για τον άνθρωπο…
Πώς να υπηρετήσεις κάτι που
αγνοείς;
Οι ήρωες λοιπόν είμαστε εμείς αλλά αλλιώς… τούτο σημαίνει πως κάποτε ήταν κι εκείνοι βυθισμένοι στην
τυφλότητα, την χαμέρπεια, την άγνοια της αποστολής τους… Κάποτε δεν ήταν απλώς
άνθρωποι, πέρασαν και από το στάδιο των υπανθρώπων…
Μερικοί πέτυχαν το μυητικό ‘άλμα’… από υπάνθρωποι πέρασαν
στους ήρωες. Από το πλήρες σκότος, το βαθύ σκότος, βρέθηκαν στο Φως και
φαίνουν… Λάμπουν και δικαιώνουν την ύπαρξή τους. Γνωρίζουν πώς να υπηρετούν και
βοηθούν την ανθρωπότητα. Συνήθως αθόρυβα και σιωπηρά. Άλλες φορές με κάποια
ηχηρή εξωστρέφεια.
Κι αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι μόνιμη. Είναι ρευστή και
παράξενη.
Ενίοτε κάποιοι ήρωες μπορεί να γυρίσουν ξανά στην κατάσταση
των υπανθρώπων… όχι ακριβώς… όχι με ασύνειδες διεργασίες, όχι ως ατύχημα…
γυρίζουν γιατί εξωθούνται από υπέρτερες δυνάμεις… Τα αποτελέσματα είναι φοβερά
καθώς πλέον υπηρετούν τον ‘άρχοντα του κόσμου’…
Μοιάζουν με τα ηλεκτρόνια που αλλάζουν με ασύλληπτες υπερταχύτητες
ενεργειακές στοιβάδες… άλλοτε βρίσκονται κοντά στον πυρήνα και άλλοτε στην
περιφέρεια…
Και κάποιες φορές συμβαίνει αυτό που λέμε ‘σύντηξη’…
Μια μεταστοιχείωση… μια υπαρκτική αλλοίωση… μυστηριώδης,
αινιγματώδης και τρομακτική…
Και οι ήρωες γίνονται ξανά αυτό που ήταν πάντα
Υπάνθρωποι
Μονάχα αλλιώς… γιατί
είναι μυημένοι… γιατί υπήρξαν διδάσκαλοι… γιατί έχουν το Βλέμμα…
Και μοιάζουν με τυφλά φυσικά φαινόμενα
που παρασύρουν δικαίους και αδίκους στο πέρασμά τους…
Και καταστρέφουν ό,τι προσβάλλει
το μιαρό τους μανδύα…
Και αφανίζουν ό,τι δεν περιέχει
το νοσηρό τους βλέμμα…
