Αλεξίζωος

Ο

 πρώτος κατήγορος στέκεται απέναντί σου. Έχει περίπου το ύψος σου. Είναι σιωπηλός και αμείλικτος. Αντανακλά το φως και απορροφά το χρόνο σαν το σφουγγάρι. Ό,τι δείχνει δεν είναι η αλήθεια, μα είναι η πραγματικότητα. Όταν τον αγγίζεις γίνεται προέκτασή σου… όταν τον χλευάζεις σου επιστρέφει στο ακέραιο την κάθε λέξη… όταν τον κοιτάζεις σου ρουφά το βλέμμα… κι όταν τον αγνοείς απλά περιμένει. Ακόμα κι αν τον σπάσεις, τα θραύσματα σε περιέχουν… σε πολλαπλασιάζει, σε εξουθενώνει με την πολλαπλότητα των εγώ που κωμικά απειρώνονται στο διηνεκές και σε κοιτάζουν… μέσα σου… όχι εντός…

Ο δεύτερος κατήγορος είναι μέσα σου. Οργανώνει το τέλος σου όπως ο επιμελής συμβολαιογράφος κάνει με τις διαθήκες των γηραιών πελατών του. Αδιαφορεί για το σπαραγμό του είναι σου, την τραγικότητα της ύπαρξής σου, την αιωνίωση του εφιάλτη σου… είναι ο γραφειοκράτης της ύπαρξής σου, ο μεθοδικός υπάλληλος και το απρόσιτο αφεντικό… εκείνος που σε έμαθε να μιλάς, να εκφράζεσαι, να ψεύδεσαι… κι εκείνος που θα στα ζητήσει όλα με τόκο την κατάλληλη στιγμή… δεν σε αγάπησε ποτέ γιατί δεν ανήκει τούτο στις αρμοδιότητές του… σε γαλούχησε με το αίμα του θηρευτή για να σε έχει ευάρπακτο θήραμά του… και εργάζεται… πάντα εργάζεται… μανιωδώς, ασταμάτητα… γιατί το αντίθετο δεν ανήκει, απλά, στις αρμοδιότητές του…

Ο τρίτος κατήγορος είναι ο ανύπαρκτος – υπαρκτός… είναι ο φαντασιακός υποστατός… είναι ο άπειρος – πεπερασμένος… είναι ο αδίστακτος – δειλός… ο απόστατος – μεθεκτός… είναι ο ζωώδης θάνατος… ο νεκρός ζωντανός… ο απέθαντος ερωμένος ο ελάχιστος των μεγίστων και ο μέγιστος των περιττών… είναι ο σημειακός και ο απειρόχωρος… ο αναρίθμητος και ο ευάριθμος… είναι ο μοναδιαίος και ο πληθυντικός… και είναι πάντοτε πανταχού και παρών… έτοιμος όπως ο δήμιος που περιμένει το γυμνό λαιμό με την αιώνια αταραξία του άψογα εκπαιδευμένου εκτελεστή… και είναι εκεί… και δεν είναι πουθενά…

Κι εσύ…

Εσύ στέκεσαι ασφαλής, πίσω από το κλειστό παράθυρό σου φιλοξενώντας το αναπότρεπτο που ανασαίνει μέσα σου και κοιτάζεις τον κόσμο. Έξω… αλλά όχι εκτός…

Αρηγμάτωτος και αραγής, όσο και οι φαντασιώσεις σου.

Αδρανής και ακέραιος όσο και οι επιτεύξεις σου.

Ασφαλής και ατόφιος όσο και οι ψευδαισθήσεις σου.

Αλεξίζωος…

το καλοκαίρι μέσα σου…

Μας βυθίζουν λοιπόν σε έναν ατελείωτο, άγριο, σκοτεινό… αιώνιο χειμώνα…

Ένα χειμώνα ίδιο με αυτό που εκείνοι ζουν… ίδιο με αυτό της ψυχής τους…

Δεν χρειάζεται να υιοθετήσεις κανένα ‘εναλλακτικό’ σενάριο, καμιά έξαλλη ‘θεωρία συνωμοσίας’ για να αντιληφθείς τι συμβαίνει, τι θέλουν να συμβεί… κι ούτε είσαι παρανοϊκός αν γράψεις ή πεις αυτό που βιώνεις… γιατί ήδη αυτό που ζεις είναι παράλογο…

Άνοιξα το παράθυρο και κοίταξα έξω… το δρόμο, τους ανθρώπους… κάπου στο βάθος η θάλασσα… είναι καλοκαίρι… δεν το συμπαθούσα ποτέ ιδιαίτερα το καλοκαίρι όταν ήμουν νεότερος… ένιωθα πιο βολικά πάντα στις μεταβατικές περιόδους… στις μεταιχμιακές καταστάσεις… εκεί που η μελαγχολική ενέργεια αυτού που φεύγει ανταμώνει με το δριμύ θράσος εκείνου που έρχεται… όπως όταν στέκεις στην ακρογιαλιά και βλέπεις τον σκοτεινό ουρανό που φέρνει μια επαναστάτρια καταιγίδα… ακόμα είναι ήσυχα εκεί που είσαι… όχι για πολύ όμως… σε λίγο θα σε σαρώσει μια θύελλα που θα κάνει τα πάντα να φαίνονται γελοία και ασήμαντα μπροστά της…

Γιατί αυτό κάνει μια θύελλα τελικά… σε αναγκάζει να τα προσδιορίσεις όλα… από την αρχή… να τα προστατέψεις, όσα σώζονται… και να παραδώσεις στη μανία της όσα είναι ανώφελο να παλέψεις να σώσεις… άλλα, καινούργια θα έρθουν στη θέση τους… είτε το θέλεις, είτε όχι… και συνήθως δεν το θέλεις…

Η διαφορά είναι πως όλα τούτα είναι η μεγάλη φυσική νομοτέλεια… έρχονται και φεύγουν… ξέρεις πως θα έρθουν… ξέρεις πως θα φύγουν… κάποτε… και συ θα συνεχίσεις… ώσπου να φύγεις κι εσύ…

Ένας μακρύς, θλιπτικός, γοτθικός χειμώνας όμως είναι κάτι άλλο… κάτι αληθινά άλλο… δεν το ξέρουμε, δεν πρόκειται να συμφιλιωθούμε μαζί του, δεν θα ριζώσει, δεν θα στεριώσει σ’αυτή τη γωνιά του κόσμου…

Γιατί εμείς, πιστεύω, επιβιώσαμε γιατί κατείχαμε πριν απ’όλα την μαγική τέχνη της μεταμόρφωσης… ξέραμε να κάνουμε το δάκρυ χαμόγελο και τους χειμώνες καλοκαίρια… και να ζούμε μέσα σ’αυτά… ως και ο μεγαλύτερος χειμώνας που ζήσαμε, δεν άντεξε… τέσσερις αιώνες αλλά κάποτε τελείωσε…

Οι ‘φίλοι’ μας οι Υπερβόρειοι, μπορεί να ξέρουν πολλά… μπορεί να ξέρουν οικονομία, μαθηματικά, ιστορία… αλλά δεν ξέρουν εμάς…

Και δεν έχουν ιδέα τι θα πει να έχεις το καλοκαίρι μέσα σου…

Η καρδιά μάς σώζει με την αλήθεια

Ελιγμοί εσωτερικής δράσης

Ο νους

μάς τιμωρεί με τις πραγματικότητες

Η καρδιά

μάς σώζει με την αλήθεια

αν δεν εμπιστεύεσαι να αγγίξεις έναν άνθρωπο, πώς τολμάς να τον κρίνεις για τη σιωπή του;

αν δεν έχεις ψυχή για να ψηλαφήσεις το ανάγλυφο του άλλου, πώς τον αρνείσαι;

αν δεν ξοδεύεις ούτε μια στιγμή για να υποδεχτείς τα συναισθήματα του άλλου, πώς επαίρεσαι για την ευαισθησία σου;

αν δεν έχεις την ελάχιστη τόλμη να υπερβείς ούτε για ένα απόγευμα το εγώ σου, πώς απαιτείς το κυκλώπειο θάρρος από τον άλλο να σε αγαπήσει;

Στην αρχή κάθε δρόμου που ξεκινά από σένα, μονάχα εσένα μπορείς να εμπιστευτείς.

Αν στο τέλος του δρόμου που ανταμώνεσαι με τον άλλο, εξακολουθείς να κουβαλάς ολόκληρο τον εαυτό σου, τότε θα ανταμώσεις πάλι εσένα…

The Life of our shadow ...
Maïthé Guillaume

Το βλέμμα του εαυτού...

Είναι ίσως πιθανό να καταφέρεις κάποτε να… γλιτώσεις από την αγάπη του Θεού. 
Είναι εντελώς αδύνατον όμως να ξεφύγεις απ’τον κυνισμό του…

-Συναντηθήκαμε κάτω από... δύσκολες συνθήκες, του είπε. Κάτω από συνθήκες που δεν ευνοούσαν την επικοινωνία.

Καθώς μιλούσε, η ένταση της φωνής μειωνόταν. Ο άνθρωπος που ταυτόχρονα σκέφτεται αυτά που λέει, δεν έχει σταθερή ένταση φωνής. Είναι γιατί διαπραγματεύεται τις σκέψεις του και τις προϋποθέσεις εξωτερίκευσής τους. Και τούτη η διαδικασία έχει τη φορεσιά της συναλλαγής σε ένα εμπορικό μαγαζάκι. Όταν ελέγχεις τον μαγαζάτορα για την ποιότητα του εμπορεύματος, έχεις φωνή δυνατή και σταθερή. Όταν όμως θέλεις να σου κάνει ‘σκόντο’ η φωνή σου χαμηλώνει και το ηχόχρωμα γλυκαίνει.

-Ποιες συνθήκες ήταν δύσκολες, την ρώτησε. Οι δικές σου ή οι δικές μου; 

Πως νιώθει εκείνος που γνωρίζει πως του ξημερώνει μια άθλια ημέρα και προετοιμάζεται αποβραδίς, έτσι της μιλούσε, έτσι την κοιτούσε.
Η λατρεία και η λαγνεία μοιάζουν ίσως τελικά σ’αυτό. Στον τρόπο που κοιτάμε τον άλλο.

-Και των δυο...

Και η γενίκευση δεν θα αργούσε φυσικά. Δεν μπορούμε να σκοτώσουμε τον άλλο αν δεν εντάξουμε το φόνο σε μια παγκόσμια, πανάρχαια και γενικευμένη νομοτέλεια. Όλοι θα πεθάνουμε, χτες εκείνος, σήμερα εσύ, αύριο εγώ. Βέβαια, σήμερα σε σκοτώνω εγώ και θα πρέπει να σου κάνω και μια μικρή διάλεξη περί ανθρωπίνων σχέσεων και της ματαιότητας αυτών. Αυτό δεν ίσχυε φυσικά όταν ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Τότε η ματαιότητα είχε βαφτιστεί ‘άδραξε το σήμερα’ και ‘ζήσε τη στιγμή’. Πόσες ανοησίες δεν έχουν κάνει σλόγκαν οι άνθρωποι; Λες κι είναι δυνατόν να μην ζήσεις τη στιγμή. Λες κι είναι δυνατόν να ζήσεις οτιδήποτε άλλο εκτός από τη στιγμή.

Ρηχός δεν είναι ο άνθρωπος που δεν έχει ΄βαθιές’ σκέψεις. Είναι εκείνος που αναμεταδίδει τις ρηχότητες των άλλων.

-Ώστε λοιπόν, ήρθε το τέλος...

Το τέλος… το δέος του τέλους… το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα που θα έλεγε και ο Κλάιβ Μπάρκερ… ήρθε το τέλος… ο άνθρωπος σε ανάλογες καταστάσεις συνήθως επαναλαμβάνει… ώστε ήρθε το τέλος… ξανά και ξανά… όχι πως θέλει να ακούσει την αναγγελία σαν κάποια άσκηση μαζοχισμού, είναι που ο αντίλαλος της ετυμηγορίας του εχθρικού δικαστή τον έχει αφοπλίσει… προσωρινά… σύντομα το συναίσθημα θα αναπληρώσει το κενό…

Το συναίσθημα, ως ροϊκή και δυναμική δράση του Αχανούς, υπερπληρώνει όλα τα κενά που αφήνει ο νους, η σκέψη, η αλήθεια. Το συναίσθημα δεν αντιλαμβάνεται την ‘αλήθεια’ αλλά μονάχα αυτό που έχει μητρικά αποτυπώσει ως ‘πραγματικότητα’. Όταν αυτή η πραγματικότητα διασαλεύεται, απειλείται, πληγώνεται, τότε το ρυάκι γίνεται χείμαρρος και πλημμυρίζει τα πάντα…

Και τότε έρχεται ο θυμός…  

Και η κωμωδία του διαλόγου, της επικοινωνίας, της ‘πολιτισμένης’ επαφής απεκδύεται κάθε έννοια αρχοντοχωριάτικου καθωσπρεπισμού και γίνεται αυτό που ήταν πάντα. Μια τυφλή, σκοτεινή, δολοφονική δύναμη.

Το ‘πανηγύρι’ των στιγμών δεν έχει τέλος… και ο παρατηρητής δεν οφείλει να είναι πάντα ψύχραιμος, ψυχρόαιμος… εκτός αν ζηλεύει τον ερωτισμό του δράκου του Κόμοντο ή των κροκοδείλων του Νείλου…

Και το βλέμμα που μας αποσυνθέτει, τελικά, δεν είναι ποτέ του άλλου, είναι πάντα το δικό μας…

Είναι ίσως κατορθωτό να αποφύγεις την τιμωρία του εαυτού. 

Είναι εντελώς αδύνατον όμως να κρυφτείς από το βλέμμα του…

“Invasion of the Dunes”
  Marsel van Oosten