Ι
|
σχυρίζομαι ότι ο άνθρωπος, στη διάρκεια του ολιγόχρονου και απολύτως
τραγικού βίου του, οδηγείται σταδιακά από την εκκωφαντική παρουσία του στην
Ύπαρξη στην ολοένα και μεγαλύτερη, βαθύτερη και σκοτεινότερη σιωπή. Πιστεύω ότι
ο άνθρωπος μετά την ολοκλήρωση αυτής της θορυβώδους εποχής που λέγεται ‘εφηβεία’,
περνάει σιγά σιγά σε φάσεις της περίφημης ‘ενηλικίωσης’ που τον καθιστούν
σιωπηλό. Και τον καθιστούν σιωπηλό όχι επειδή ξεχνάει να μιλήσει αλλά επειδή δεν μπορεί πια να ακούσει. Και μάλιστα, κάποια στιγμή αρνείται πεισματικά να ακούσει.
Να ακούσει τι;
Αυτό μπορεί να απαντηθεί αλλά όχι αμέσως, όχι τώρα, όχι με μια τόσο
σκανδαλώδη ευκολία. Χρειάζεται ψηλάφηση, αναρρίχηση, εκζήτηση. Χρειάζεται
αιματηρή προσπάθεια, εξερεύνηση σε καταχνιές και γνόφους. Κάποιοι παλαιοί
διδάσκαλοι θα έλεγαν πως απαιτείται μύηση. Προσωπικά νομίζω πως η μύηση δεν
είναι απαραίτητη. Αν και εδώ αντιφάσκω με τον… Νημερτικό εαυτό μου αλλά δεν
πειράζει. Το να πέφτουμε ενίοτε σε αντιφάσεις σημαίνει πως δεν έχουμε πάψει να
ερευνούμε, πως δογματιστικές αρτιοσκληρύνσεις δεν μας καθήλωσαν ακόμα σε
αναπηρικές πνευματικές πολυθρόνες. Απαραίτητη λοιπόν εδώ δεν είναι τόσο η
μύηση, είναι το… αντίθετο του αναισθησιολόγου… Ένας αφυπνισιολόγος ας πούμε σε
ωραιότατη βαρβαρική.
Πέρα από τα χαριτωμένα σχήματα, η αλήθεια είναι αυτή. Και αποτελεί μια
ακόμα δραματική φάση στην σταδιακή μετάβαση του ανθρώπου στην κατατονική φάση της
‘κηρώδους αποκρίσεως’ και της απουσίας των εσωτερικών του αισθήσεων, των
πνευματικών του δηλαδή. Με προεξάρχουσα την κωφότητα.
Την πλήρη, την ολιστική και την ωκεάνια…
Η σταδιακή κώφωση έχει τρομερές συνέπειες. Την ταυτόχρονη τύφλωση ας πούμε. Στην ουσία, αν
κατανοήσει κανείς πως δεν μιλάμε για τις γνωστές αισθήσεις και τη βιολογική τους
επαρκή λειτουργία, ο άνθρωπος από την ‘ενηλικίωση’ και μετά έχει μονάχα στιγμές πλήρους αντίληψης. Είναι στιγμές
πλήρωσης χαράς και όδευσης στην ευδαιμονία. Ερωτικής επίθεσης και ηδονιστικού
απλώματος σε λειμώνες πρωτόγνωρης ομορφιάς. Είναι στιγμές όπου η μηχανικότητά
του δεν ακυρώνεται αλλά παύει… για λίγο. Είναι στιγμές όπου συντελείται η
περίφημη ‘ευθυγράμμιση’ των σωμάτων κατά τους Θεόσοφους, του χονδροειδούς της σάρκας,
του αιθερικού, του αστρικού, του κατώτερου νοητικού, του ανώτερου νοητικού και
του πνευματικού[1]…
Στιγμές όμως. Στιγμές που μοιάζουν με κείνη που βιώνει όποιος βρισκόταν
επί αρκετή ώρα στο βυθό και επιτέλους ανέρχεται στην επιφάνεια της θάλασσας. Ρουφάει
με απληστία το οξυγόνο και πλημμυρίζει ζωή και ευτυχία. Είναι ζωντανός και όλα
πάλλονται βροντωδώς μέσα του. Αμέσως μετά όμως, κάτι του τραβά με δύναμη τα πόδια
και βυθίζεται εκ νέου στα σκοτεινά βάθη… ώσπου να μπορέσει να ξεκλέψει πάλι μια
ευλογημένη στιγμή για να αναδυθεί στην επιφάνεια, να αναπνεύσει ξανά, να δει
τον ήλιο, να τον ραπίσει ο άνεμος… να αντεπιτεθεί στη ζωή που του επιτίθεται…
για να τον αφυπνίσει απ’το θάνατο…
Να ο ζητούμενος αφυπνισιολόγος… αφυπνιστής θα έλεγα σωστότερα… η ίδια
η ζωή… με ρηχό ή όχι περιεχόμενο… με χαρά πάντως… με χαρά.
Στην παιδική και προ-εφηβική ακόμα ηλικία ο άνθρωπος μπορεί να ακούει
ακόμα και γι αυτό μπορεί με σχετική άνεση να βλέπει κιόλας. Οι ψηλαφήσεις της
παιδικότητας είναι οι ευεργετικότερες δράσεις της ψυχής που είναι ακόμα χαρούμενη
και ζωηρή. Παρ’ότι, ως η Χιονάτη στο μεγάλο της κάστρο, θλίβεται σιγά σιγά και
αναρωτιέται για τη μοίρα της, μπορεί ακόμα να συνομιλεί με την λεγόμενη ‘προσωπικότητα’
και να κάνει πολλές από τις επιθυμίες της να υλοποιούνται. Το παιχνίδι, ας πούμε,
η πρωτογενής επαφή με τα πράγματα, η ομορφιά που την αντιλαμβάνεται στην
ολότητά της, δίχως φίλτρα, δίχως τους ‘ορισμούς’ του νου, δίχως τους ευνουχισμούς
του πολιτισμού. Η ψυχή είναι ακόμα φωτεινή, πάλλεται και είναι ευτυχισμένη.
Όχι για πολύ όμως… Γιατί στη συνέχεια, στα επόμενα χρόνια…
Αυτό απαιτεί μια επόμενη ανάρτηση μάλλον… το λιγότερο…
[1] Ο Γκουρτζίεφ εφήρμοζε μια άσκηση, την περίφημη άσκηση Στοπ δια της οποίας προσπαθούσε
να δημιουργήσει στον δόκιμο το απαραίτητο σοκ για την αναστροφή αυτής της τρομερής
πορείας. Η άσκηση στοπ ήταν ένα παιχνίδι όπου ενώ όλοι οι μαθητές έκαναν τις εργασίες
τους, κάποιος χτυπούσε παλαμάκια και υποχρεούνταν να ακινητήσουν. Για λίγα
λεπτά. Και μετά πάλι ξανά. Η άσκηση διευρυνόταν και στην καθημερινότητα με
εθελούσια βούληση. Καθώς ψωνίζεις στο σούπερ μάρκετ, ξαφνικά ακινητείς, γίνεσαι
ένα άγαλμα. Ο σκοπός της άσκησης ήταν πολλαπλός αλλά σε πρώτο επίπεδο ήταν το ‘να
ακούσεις’ τον εαυτό σου σε κατάσταση έντασης. Να νιώσεις την ένταση από μέσα προς
τα έξω, ως και το αίμα στις φλέβες σου να ακούσεις… Να βιώσεις την ύπαρξή σου…
στο χώρο, στον ακινητοποιημένο χρόνο, στην τεχνητή αυτή και ‘αφύσικη’ στάση… σε
βάθος χρόνου η άσκηση έχει θαυμαστά αποτελέσματα καθώς μπορείς να περάσεις σε
κατάσταση πλήρους διαλογισμού σχεδόν αμέσως.
|
|
