Υπάρχει μια απλοϊκή διάκριση μεταξύ του λεγόμενου αισιόδοξου
τύπου και του απαισιόδοξου –καθαρά σχηματικές βέβαια οι τυποποιήσεις. Ο μεν
πρώτος βλέπει κάθε πρωινό μια ευκαιρία και τη ζωή σαν περιπέτεια. Ο δεύτερος
βλέπει κάθε πρωινό έναν ακόμη εφιάλτη και τη ζωή σαν τυραννία που είναι
αναγκασμένος να βιώνει. Μπορεί τα δυο αυτά άκρα να είναι περίπου απαράδεκτα όμως
έχουν ένα πυρήνα που θεωρώ σωστό.
Εάν είμαστε κάτι σαν εκκρεμές που ταλαντεύεται, κάποια
στιγμή, αφού καταλαμβάνει όλες τις πιθανές θέσεις, θα φτάσει στο ένα άκρο, θα
σταθεί ελάχιστα και μετά θα αρχίσει την επιστροφή του ως το άλλο…
Πιστεύω ότι, επί παραδείγματι, οι έντονα συναισθηματικοί
άνθρωποι κάνουν αυτό τον κύκλο κάθε μέρα… μάλλον, πολλές φορές την ημέρα… η ‘περίοδός’
τους, που θα έλεγαν και οι φυσικοί είναι μικρή, ο χρόνος είναι πυκνός… όλα
συβαίνουν σχεδόν ακαριαία… από τη φωτιά στον πάγο και από τη δύση στην ανατολή…
Οι φυσικοί όμως μας λένε και κάτι άλλο, πολύ ενδιαφέρον
Η περίοδος σε ένα
εκκρεμές μπορεί να αλλάξει με 2 τρόπους:
1) αν αλλάξουμε το μήκος
του σκοινιού ( αν το σκοινί είναι μακρύ τότε η περίοδος είναι μεγάλη και πάει
αργά)
2) αν αλλάξει η
βαρύτητα (αν η βαρύτητα είναι μεγάλη ή αν βάλουμε μαγνήτη τότε η περίοδος είναι
μικρή και πάει γρήγορα)
Αν το σχοινί είναι
μακρύ, η περίοδος μεγαλώνει…
Όσο μεγαλύτερη η απόστασή μου από τον πυρήνα της έκρηξης, της
αντίφασης ή και της αντινομίας, τόσο περισσότερο χρόνο έχω να την
αποκωδικοποιήσω, να την ερμηνεύσω, να την… αποκηρύξω ακόμα!
Όσο η βαρύτητα
μεγαλώνει, τόσο μικραίνει ο χρόνος ταλάντωσης…
Όσο μονολιθικότερος, ‘βαρύτερος’ και αρνητικός είμαι, τόσο
θα βιώνω χειρότερα τούτες τις μεταβολές από το απόλυτο + στο απόλυτο –
Ώστε ένας μεγάλος μύθος καταρρίπτεται… με την απόλυτη
εσωτερική ακινησία δεν γλιτώνω την ταλάντευση… την επιταχύνω αλλά δεν το
καταλαβαίνω… την κάνω μια ενδο-καταθλιπτική διεργασία που με σκοτώνει…
Να γιατί το συναίσθημα έχει το δικό του χρόνο, τη δική του ‘λογική’
, το δικό του σύμπαν… ο νους δουλεύει ‘μια χαρά’ και νομίζει πως όλα είναι καλά…
κι όμως… στα έγκατα του κόσμου μου, γίνονται πράγματα και θαύματα κι εγώ σε
βυθιότητα και μακαριότητα…
Τι κάνουν οι ‘υπερ-δραστήριοι’ άνθρωποι, οι άνθρωποι ‘δεν
έχω χρόνο, δουλεύω ως τις 12’ (και δεν μιλώ για κείνους που είναι αναγκασμένοι
να το πράττουν); Προσπαθούν απλά να ξεφύγουν από την ταλάντωση, να μην την
σκέφτονται, να μην της δίνουν σημασία…
Ας γεννιούνται τέρατα εκεί κάτω, ο νους σου λέει ‘τρέχα’ και
‘αγνόησέ τα’…
Τα αποτελέσματα τούτης της νευρωτικής απόδρασης είναι γνωστά
και δεν εξαιρούν κανέναν…
Πώς να εποπτεύσεις τούτες τις ειναιικές ταλαντώσεις;
Πώς να έχεις βλέμμα για το εσωτερικό σου εργαστήρι όταν
είσαι τόσο γεμάτος από τις πληροφορίες του κόσμου;
Πώς να έχεις γνώση των εσωτερικών σου ταλαντώσεων όταν είσαι
τόσο ‘απασχολημένος’ με την επιβίωσή σου;
Βιώνεις μονάχα την κατάρρευση… όταν το εκκρεμές ‘αστοχεί’, το σχοινί σπάσει ή η βαρύτητα το
ακινητοποιήσει ή…
Η κραυγή σου βγαίνει πια άηχη σε μια θάλασσα από πεθαμένους
ήχους…
Όσο το εκκρεμές δουλεύει όμως…
Το κάθε πρωινό είναι όντως μια ευκαιρία
Όσο η ταλάντωση στέλνει τα μηνύματά της…
Έχεις την δυνατότητα να εργαστείς επ’αυτής…
Όσο ο ενδογενής παλμός είναι ακόμα ζωντανός…
Δεν τελείωσε τίποτε…
