Τώρα αλλάζουν τα πράγματα…

Μετά τις τελευταίες εκλογές, αυτές τις περιπετειώδεις του Ιούνη, θες γιατί είχε έρθει πια το καλοκαίρι –με την ευρύτερη και όχι την κλιματολογική μόνο έννοια – θες γιατί είχαμε λάβει υπερβολικές δόσεις πολιτικών αναλύσεων επί τρίμηνον σχεδόν και καθημερινώς –overdosed θα το λέγαμε βαρβαριστί – δεν είχα καμία απολύτως διάθεση να παρακολουθήσω τις πολιτικές ‘εξελίξεις’. Θα μου πεις, ποιες εξελίξεις; Δεν υπήρχαν. Υπήρχε η προδιαγεγραμμένη πορεία που απλά, διεκόπη για ένα διάστημα για να θυμηθούμε τις δημοκρατικές διαδικασίες, ότι είμαστε ο κυρίαρχος λαός και για να δώσουμε το παχυλό ποσοστό στην Χρυσή Αυγή και το ισχνό αντίστοιχο στο ΚΚΕ. Α, βέβαια, για να εκλεγεί, επιτέλους και ο κ. Σαμαράς στο θώκο που τόσο επιθυμούσε, έστω και με τους δυο παραστάτες και… συμβούλους (γνωστοί και δεν τους αναφέρω γιατί δεν το επιθυμώ κιόλας).

Σιγά σιγά, όσο μπαίνει ο χειμώνας, θέλει δεν θέλει κανείς, συμμετέχει. Και άλλωστε πως αλλιώς… η επίθεση που γίνεται στη ζωή όλων μας είναι κάτι το απερίγραπτο, το αφάνταστο. Μια οργισμένη και μανιακή επίθεση. Έτσι λοιπόν, δεν μπορείς παρά να τους βλέπεις και να τους ακούς όσο και αν έχεις στομαχικές διαταραχές.

Το σημαντικότερο που κατά τη γνώμη μου αρχίζει να διαμορφώνεται πλέον σταθερά, είναι το νέο διπολικό πολιτικό σχήμα. Από τη μια ο φασιστικός Χρυσαυγίτικος ακτιβισμός που δείχνει ‘αποτελεσματικότητα και σιγουριά’ καθώς ελάλησε κάποιο ανθρωπάριο από ραδιοφώνου –άρχισαν να ξεμυτάνε τα παιδιά του Μιχαλολιάκου σιγά σιγά – και από την άλλη η νέα Αριστερή ‘υπερ-δύναμη’ Τσίπρα. Στην ουσία όλοι οι άλλοι δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχουν είναι μονάχα για να διαχειριστούν μια μεταβατική περίοδο. Το μεγάλο κύμα ήδη τους καταπίνει. Ανήκουν στο χθες και δεν το ξέρουν. Ή δεν θέλουν να το αποδεχθούν.

Αυτή τη στιγμή, η πιθανότητα να έχουμε αξιωματική αντιπολίτευση τους μελανοχίτωνες σε μια κυβέρνηση Τσίπρα, δεν μοιάζει τόσο εξωφρενικό όσο λίγο καιρό πριν. Και ποια Ελλάδα μας περιμένει σε λίγα χρόνια; Ποιο θα είναι το τοπίο; Μήπως θα περπατάμε και θα μιλάμε και θα προσέχουμε μήπως μας παρακολουθούν τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες;

Το δηλητήριο του φιδιού δεν δρα αμέσως. Πολλές φορές κάνει ώρες για να χτυπήσει τα ζωτικά μας όργανα… Όμως ήδη ρέει στις φλέβες μας…

Χαρακτηριστικό περιστατικό σε πρωινό λεωφορείο. Υπάρχει αρκετός κόσμος αλλά δεν θα έλεγε κανείς ότι είναι στο level σαρδέλας.  Σε κάποια στάση, εισέρχεται αλλοδαπός μαζί με μια ευμεγέθη, είναι η αλήθεια, πλαστική λεκάνη, σαν μικρή 'πισινούλα' ας πούμε. Η αντίδραση όλων –των γηραιών κυριών πρωτίστως – άμεσος. ‘Δεν χωράμε’, ‘να βγεις έξω’, ‘από πού είσαι; Να σηκωθείς να φύγεις’… κλπ, κλπ. Ο οδηγός αντιλαμβάνεται το σούσουρο, κατέρχεται και πλησιάζει το σκηνικό. Αντί να δώσει λύση, διώχνει τον εμβρόντητο αλλοδαπό. ‘εδώ δεν χωράει ο κόσμος, που το πάς αυτό; Έλα, έλα, βγες έξω…’

Κάποιοι προσπαθήσαμε να πούμε κάτι, να αντιδράσουμε, ο οδηγός μας αγνόησε και γύρισε στη θέση του ενώ ο ταλαίπωρος αλλοδαπός γύρισε στη στάση μη ξέροντας τι να κάνει.

Όταν πέρασαν ολίγα λεπτά και η πίεσή μου κατήλθε σε κάπως φυσιολογικά επίπεδα, δεν άντεξα και ρώτησα την σιχαμερή γραία που είχε επιτεθεί ρατσιστικά στον άνθρωπο.

‘Τι σχέση έχει από πού είναι κάποιος; Τι πράγματα είναι αυτά;’

Και εισέπραξα την απάντηση που βρήκε την θερμή, αν και σιωπηλή –ακόμα – επιβράβευση όλων:

‘Τώρα αλλάζουν τα πράγματα κύριε. Μιχαλολιάκος… ‘

Τώρα αλλάζουν τα πράγματα…

Εμείς όμως…

οι άνθρωποι να μάχονται, είπε ο Όμηρος, οι άνθρωποι να μάχονται... να μη φοβούνται αλλά να δικαιώνουν τη θνητή τους φύση... να στρέφουν το βλέμμα στους θεούς, να μην σπαταλάνε τη φύση τους, να μην μερώνουν την οργή τους... γιατί η οργή είναι το ιχώρ της επιβίωσής τους...και να μάχονται...

οι άνθρωποι να σκέφτονται, είπε ο Σωκράτης, οι άνθρωποι να μάθουν να σκέφτονται... όχι τι πήραν αλλά τι θα παραδώσουν, όχι τι κέρδισαν αλλά τι πληρώνουν, όχι τι πρόδωσαν αλλά τι οφείλουν... εμπρός στην ακεραιότητα του είναι όλα μοιάζουν με μια σκοτεινή σπηλιά... όλα χάνονται στο ημίφως της λήθης... οι άνθρωποι να σκέφτονται...

οι άνθρωποι να φλέγονται, είπε ο Αλέξανδρος... να τους είναι στενόχωρο το κρεβάτι, το σπίτι, το χωράφι, ο ίδιος ο ουρανός... να θέλουν το Αγνωστο να τους τρέφει, να ερωτεύονται το Αχανές και να μην φιλιώνουν με το ελάχιστο... οι άνθρωποι να έχουν χέρια απλωμένα όσο τολμούν, όσο χτυπάει η καρδιά τους, όσο προστάζει η θεία καταγωγή τους... οι άνθρωποι να πυρπολούνται...

οι άνθρωποι να αγαπούν, είπε ο Ιησούς... η καρδιά τους να σπάει από αγάπη, τα στήθια τους να φουσκώνουν από την άπληστη αγάπη, το βλέμμα τους να ιχνεύει το στερέωμα κάθε πρωί και κάθε βράδυ να μην έχουν βλέμμα... κι όσο για το αλύχτισμα των δαιμόνων στα σκοτεινά τους εσώψυχα, να τα αγκαλιάσουν με την αγάπη τους... γιατί δεν είναι άνθρωποι όσοι δεν πεθαίνουν από αγάπη...

οι άνθρωποι να είναι απλοί, να είναι γλυκά εσωστρεφείς, αυτόφωτοι και όταν ανοίγονται στους άλλους να μην προσδοκούν το απόλυτο, είπε ο απλός άνθρωπος... οι άνθρωποι να ξεμάθουν τα πάντα και να είναι... οι άνθρωποι απλώς να είναι... να αφήνονται, να εμπιστεύονται, να βιώνουν... να ακούν και ο ρυθμός της αναπνοής τους να έρχεται σε θαυμαστή συνήχηση με κείνη την Μεγάλη και Μυστική πρωτοπηγή που εκπέμπει από την Αρχή των Ημερών... και αυτό αρκεί... οι άνθρωποι να είναι...


Σεπ2012

οι αρνητές του θανάτου

νομίζω πως η ύψιστη 'τέχνη' στη ζωή ενός 'άψογου' πολεμιστή είναι αυτό που θα λέγαμε 'άρνηση του θανάτου'. Και τούτο δεν είναι ένα ποιητικό σχήμα. Αν και ακόμα και αν είναι, δεν μας ενοχλεί. Αντίθετα, μας βοηθά. Γιατί η Ποίηση, πέρα από τις φιλολογικές και άλλες θεωρήσεις, είναι πρώτιστα ένας Δρόμος... και οι 'αρνητές του θανάτου' είναι τα όντα που δείχνουν το Δρόμο... χωρίς αυτούς δεν θα τον ξέραμε... χωρίς αυτούς, θα πιστεύαμε πως ο θάνατος είναι η γνωστή βιολογική νομοτέλεια που διατυμπανίζουν μονότονα οι βαρετοί επιστήμονες...
χρειάζεται ένα 'μαγικό άλμα' για να εισέλθει κανείς στην περιοχή αυτής της 'άρνησης';
κατά την ταπεινή μου άποψη όχι. απλώς, ό,τι είναι σε ενεργειακά περισσεύματα στους 'μαγικούς κόσμους' λειτουργεί αναλογικά στον 'μέσο κόσμο', στην καθημερινότητά μας...
γιατί η 'άρνηση' μπορεί να είναι κάλλιστα και εξόχως πολιτική πράξη
και όχι απλά μπορεί αλλά πρέπει να είναι...
η άρνηση να πεθάνεις επειδή το θέλει η Τρόικα, ας πούμε
η άρνηση να γεράσεις και να μαραζώσεις επειδή το θέλουν κάποιοι ολόγυρα να πάρουν τη θέση σου...
ή η άρνηση, ακόμα καλύτερα, να 'ζεις υγιεινά και χαμογελαστά' ενώ σε σφάζουν επειδή αυτό σε κάνει μέλος ενός ιδιότυπου 'κλαμπ' τέλειων ανθρώπων...
σε μια πρόσφατη ταινία, ο πρωταγωνιστής κάνει το μεγάλο σκάνδαλο... καπνίζει! και κάποιος ουρλιάζει δίπλα του "μα για όνομα του Θεού, είσαι ο μοναδικός που επιμένει να καπνίζει πλέον"
το σύμπαν αναποδογυρίστηκε και όσοι 'βλαπτουν' τον εαυτό τους με τρόπους μη εγκεκριμένους, είναι νοσηροί.
αντίθετα, όσοι βλάπτπουν τους πάντες και τα πάντα εις το όνομα της Ανωτάτης Αρχής, είναι καλόδεχτοι, είναι 'φυσιολογικοί', ακόμα χειρότερα.

η μόνη αληθινά πολιτική πράξη που μας απέμεινε, είναι η 'απόδραση στο παράλογο' και η μαγική πράξη της άρνησης του θανάτου.

φυσιολογικό δεν είναι να ζεις και να πεθαίνεις επειδή έτυχε, επειδή στο παραχώρησαν, επειδή υπάρχουν ακόμα κάποια λίγα περιθώρια για σένα...
φυσιολογικό δεν είναι να υποχωρείς διαρκώς επειδή 'δεν γίνεται αλλιώς' και να 'προσαρμόζεσαι' σε κάθε νέο τοξικό περιβάλλον σε τοποθετούν...

φυσιολογικό είναι να αρνηθείς μια για πάντα να πεθάνεις...

και ύστερα έρχεται η δεύτερη μεγάλη τέχνη
να συνωμοστήσεις απέναντι τους
με τη ζωή σου
ως μέγιστο όπλο!  

Το παγκάκι των στοχασμών

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι γεννιούνται φετιχιστές ή γίνονται... και πως η ανάδυση αναμνήσεων πολλές φορές συνδέεται τόσο στενά με τα αντικείμενα... τόσο πολύ που αναρωτιέται κανείς αν είχε μεγαλύτερη αξία το ίδιο το γεγονός ή τα 'περιφερειακά' του συνοδά... θυμόμαστε μια κρίσιμη συνάντηση, μια πολύ φορτισμένη συναισθηματικά και έρχονται ανάγλυφα λεπτομέρειες που μας εκπλήσσουν... το πουκάμισο που φορούσε ο απέναντι, το χρώμα του αυτοκινήτου που πέρασε από μπροστά μας κάποια συγκεκριμένη στιγμή, κάποιο 'τικ' που είχε στην έκφρασή του ο σερβιτόρος... ποτέ άλλοτε δεν θα παρατηρούσαμε τέτοια θέματα, όμως η ενέργεια της αποτύπωσης είναι τόσο μεγάλη που το αποτύπωμα γίνεται βαθύ και έγγλυφο... σαν κι αυτό που άφησε η μπότα του Αμστρονγκ στο σεληνιακό τοπίο... (αν ποτέ του πήγε δηλαδή, τέλος πάντων...)

η δική μου ταπεινή συνεισφορά στην ανάλυση του γεγονότος είναι πως ο νους γραπώνεται από τα ασήμαντα 'συνοδά' ή 'παράλληλα' περιστατικά γιατί χρειάζεται οπωσδήποτε εικόνες του γνωστού για να αντιμετωπίσει το άγνωστο... το άγνωστο είναι το βίωμα, το αχανές του βιώματος, του συναισθήματος... κάποιος περιμένει τα νέα για το χειρουργείο του πατέρα του και μετά από είκοσι χρόνια θυμάται πως κάποια στιγμή πέρασε η νοσοκόμα και φορούσε ένα φούξια κορδελάκι στα μαλλιά της... κάποιος βίωσε έναν τραυματικό χωρισμό σε κάποια πλατεία σε κάποια πόλη και ύστερα από τριάντα χρόνια θυμάται το όνομα μιας μικρής που έπαιζε πιο κει και κάποια στιγμή την φώναξε η μητέρα της... ο νους έχει ανάγκη πληροφορίες του 'κόσμου' αυτού για να μπορέσει να αντιμετωπίσει το ανεπιθύμητο βάρος του 'άλλου' κόσμου... ενώ το συναίσθημα είναι βαρύ και παραμένει βαρύ μετά από πολλά χρόνια, όταν η 'επαναπροβολή' συνοδεύεται από τόσα ασήμαντα και άσχετα στοιχεία, τοποθετείται σε γνωστές συντεταγμένες και μπορεί να γίνει διαχειρίσιμο...

αλλά είχα σκοπό να γράψω για το παγκάκι μου και παρασύρθηκα σε αναλύσεις...

έχω ένα αγαπημένο παγκάκι... είναι στην παραλία της Καστέλας, στο τέλος της μαρίνας... δίπλα στη θάλασσα... δεν υπάρχει κάποιο σπάνιο φυσικό κάλλος στο σκηνικό, είναι ένα ταπεινό παγκάκι που για μένα όμως συνδέθηκε με στιγμές 'ζόρικες', με στιγμές δυνατές... κάθε φορά που θέλω να σκεφτώ, να πάρω μιαν απόφαση, να επαναπροσανατολιστώ εσωτερικά, βγαίνω από το σπίτι και κάνω τη βόλτα μου προς το αγαπημένο παγκάκι... κάθομαι μόνος, με τις ώρες... παρατηρώ τις μικρές βάρκες, τη θάλασσα πίσω τους... τον κόσμο που πηγαινοέρχεται... σαν άσκηση Ζεν... αδειάζω από όλα... και η απάντηση σε κείνο που περιμένω συνήθως 'αποκαλύπτεται' λίγο πριν αποφασίσω να επιστρέψω...

...προχτές που ήμουν έντονα φορτισμένος και δεν με χωρούσε το σπίτι, αποφάσισα να κάνω μια επίσκεψη ξανά στο αγαπημένο μου παγκάκι... όταν πλησίασα, κείνο που είδα με γέμισε απογοήτευση... το παγκάκι δεν ήταν άδειο... παρά το προχωρημένο της ώρας, σχεδόν ξημερώματα... ήταν ένα ζευγαράκι εκεί και επιδιδόταν στις πανάρχαιες 'δραστηριότητες' που κληρονομήσαμε από τους προγόνους... κάθισα σε ένα άλλο παγκάκι λίγα μέτρα πιο κάτω... δεν ήταν το ίδιο... δεν μπορούσα να ησυχάσω... κάθε τόσο γυρνούσα να κοιτάξω αν το 'δικό μου' παγκάκι απελευθερώθηκε... όχι... τα παιδιά περνούσαν υπέροχες στιγμές με χάδια και φιλιά και όλο το 'πακέτο' που εύκολα αναγνωρίσιμο καθώς ουκ ολίγες φορές έχουμε όλοι κάνει χρήση του...

περνούσε η ώρα και δεν μπορούσα να επιτύχω τη διαδικασία της 'αποφόρτισης', της αποσυμπίεσης, του αδειάσματος... περνούσε η ώρα και η αγωνία μου είχε μετατεθεί από το θέμα που με απασχολούσε στο αν το παγκάκι μου θα αδειάσει για να μπορέσει να με φιλοξενήσει, επιτέλους!

κάποια στιγμή, έβαλα τα γέλια... ναι, έβαλα μόνος μου τα γέλια, ξημερώματα, στην Καστέλα, καθισμένος σε κάποιο παγκάκι... σηκώθηκα γελώντας ακόμα και άρχισα να περπατώ προς το σπίτι μου πάλι...

το θαύμα είχε γίνει... το παγκάκι μου το είχε κάνει για μια ακόμη φορά... οι απαντήσεις που 'ζητούσα' ήταν εκεί, μπροστά μου... και όταν χαλάρωσα και τις 'είδα' μέσα μου, γελούσα αυθόρμητα, δεν μπορούσα να σταματήσω...

έριξα μια τελευταία ματιά μάλιστα στο δικό μου παγκάκι, περνώντας από μπροστά... το παγκάκι των στοχασμών, όπως το λέω και είδα το ζευγαράκι να ετοιμάζεται να φύγει...

εγώ συνέχισα το δρόμο μου
τα παιδιά στην αντίθετη κατεύθυνση

το παγκάκι μου έμεινε μόνο του...
   

κάποιες λέξεις...

ετοιμότητα: η εσωτερική γεωδαισία της ανοιχτότητας

διάστημα: το πεπερασμένο που διαρκώς εκτείνεται

επαφή: το μοναδικό χρώμα στο σκοτεινό του Απείρου

δέσμιο φως: το αναγκαίο ποσοστό ενέργειας για να υπάρξεις ως ετερόφωτο ον

αληθινότητα: η ψευδαίσθηση πως η πραγματικότητα υπάρχει

στερέωμα: ο άνθρωπος ιδωμένος με το βλέμμα του Αχανούς

φυλακή: η διαρκής επαγρύπνηση

απόδραση: κυκλοτερής κίνηση του νου για την διάρρηξη των δεσμών του

αποδοχή: το να εναγκαλίζεσαι το παράλογο

ονειροβάτης: ο αδελφός εκείνος που αναζητά κάτοπτρα που δεν του προκαλούν πόνο

ενδεχόμενο: μια αναπάντεχη ρωγμή στο συμπαγές του αιώνιου

αντιπεπονθός: μηχανισμός του Απείρου που ρυθμίζει με επιείκεια και δικαιοσύνη τα της Ειμαρμένης

υπαρκτικό άλγος: οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν ό,τι είναι αρχαιότερο από τις λέξεις...

Ώρα της Στάχτης

Τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Είναι ώρα να σου πω

πόσο δύσκολο ήταν να μην πεθάνω.

Για παράδειγμα, απόψε,

έχω στα χέρια γκρίζα

βιβλία όμορφα που δεν καταλαβαίνω,

δεν θα μπορούσα να τραγουδήσω

αν και έχει σταματήσει πια η βροχή

και μου έρχεται χωρίς λόγο η θύμηση

του πρώτου σκύλου που αγάπησα παιδί.

Από χτες που έφυγες

υπάρχει υγρασία και κρύο μέχρι και στη μουσική.

Όταν θα πεθάνω,

μονάχα θα θυμούνται την πρωινή και φανερή μου αγαλλίαση,

τη σημαία μου χωρίς δικαίωμα να κουραστεί,

τη συγκεκριμένη αλήθεια που μοίρασα από τη φωτιά,

τη γροθιά που έκανα ομόφωνη

με την κραυγή από πέτρα που απαίτησε η ελπίδα.

Κάνει κρύο χωρίς εσένα. Όταν θα πεθάνω,

όταν θα πεθάνω

θα πουν με καλή πρόθεση

πως δεν ήξερα να κλαίω.

Τώρα βρέχει πάλι.

Ποτέ δεν ήταν τόσο βράδυ στις εφτά παρά τέταρτο

όπως σήμερα.

Έχω επιθυμία να γελάσω

ή να σκοτωθώ.

Ρόκε Ντάλτον
(Μετ: Γιώργος Μίχος)