...together we stand

divided we fall...

                       (Pink Floyd)

Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η μερικότητα…

Ο μινωικός λάβρυς, ο διπλός πέλεκυς... να ένα σύμβολο που βοηθά... Η μια κόψη προς τα μέσα, η άλλη προς τα έξω...

Ας πούμε ότι το ένα χέρι δείχνει προς τα έξω και το άλλο προς τα μέσα

Στην μερικότητα, είναι απλό, δεν έχεις παρά ένα χέρι… δεν μπορείς να δεις το άλλο… το άλλο είναι το περιττό…

Μερικότητα είναι να έχεις σαφή θεώρηση του περιττού… δεν είναι ‘τυφλότητα’ όπως ίσως πιστεύουμε… όταν δεν έχεις αντίληψη του όλου, το κάθε μερικό είναι όλο…

Το πρόβλημα αναδύεται όταν σε υιοθετεί μια άλλη αντίληψη… όχι ότι εσύ μπορείς να υιοθετήσεις μια άλλη αντίληψη... οτιδήποτε υιοθετούμε εμείς, είναι η παλιά αντίληψη μεταμορφωμένη σε καινούργια...
Δεν μπορείς να την υιοθετήσεις εσύ, εσύ δεν μπορείς να υιοθετήσεις παρά μονάχα τα βδελύγματα της σκέψης σου… είναι παιδιά σου λες όπως όλοι οι μέτριοι σε κάθε τομέα που αρνούνται να ξεχωρίσουν κάποιο δημιούργημά τους επειδή, δήθεν όλα είναι ‘δάχτυλα του ίδιου χεριού’… καμιά φορά, όπως έλεγε και ο Κούντερα, μέσα από τις ελεεινές κοινοτοπίες λέγονται σπουδαίες και… αναγκαίες αλήθειες…

Τα δημιουργήματά μας δεν είναι ορφανά… αυτό δεν σημαίνει ότι ο πατέρας είχε πάντα το ίδιο κέφι όταν τα… έσπερνε και ας μου συγχωρηθεί η ΧΧΧ μεταφορά…

Είναι όλα τα προϊόντα της σκέψης μας ίδια;

Κάποια αρκούν για να περάσουμε απέναντι στο δρόμο μην μας σκοτώσουν οι άσχετοι οδηγοί και οι τρελοί πίσω απ’τα τιμόνια…

Κάποια άλλα μας αρκούν για να τελειώσουμε ένα σχολείο τσάτρα πάτρα άντε και κάτι παραπάνω…

Κάποια άλλα μας πάνε ακόμα παραπέρα… μια ανώτατη σχολή, μια θέση στην εταιρεία του τάδε ή του δείνα…

Μερικά μπορεί να είναι και δάνεια, κλεμμένα, μεταποιημένα αλλά να μας σπρώξουν σε κάτι πιο βαθύ, πιο πλατύ, πιο ‘καλό’ για να πιάσουμε τη καλή…

Ποια προϊόντα είναι αυτά που αλλάζουν τον κόσμο;

Η σκέψη δεν αρκεί… είναι μέρος του εαυτού της κι αυτή… η σκέψη από μόνη της είναι τόσο ευόλισθη στον αυτισμό όσο κι ένας λαίμαργος στο να ρημάξει ό,τι περιέχει το ψυγείο… το θέμα είναι, αν το ψυγείο είναι η εικόνα του κόσμου, αν το ρημάξεις, τι απομένει;

Ένα άλλο ψυγείο;

Ένα άλλο αύριο, χωρίς ψυγεία;

Μονάχα… η ψύξη;

Η σκέψη, δεν αρκεί, όσο λαμπερή, όσο ‘καινοτόμα’ κι αν μοιάζει… δεν υπάρχει τίποτε καινοτόμο που γεννάει η σκέψη… ό,τι γεννάει το περιείχε ήδη, έχουν ειπωθεί αυτά και είναι μια καταραμένη αλήθεια…

Ζούμε μέσα στη σπηλιά συντροφιά με τις σκιές μας, ο γερο-Πλάτων μας πρόλαβε όλους…

Έχετε δει την ταινία 'Cube'; (για την ακρίβεια πρόκειται για τριλογία την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους... τρείς ταινίες σοκ...) βγαίνεις από τον ένα κύβο και μπαίνεις στον άλλο... αυτό είναι οι σκέψεις... και ο μεγάλος hyper cube, ο Νους, δημιουργεί συνεχείς ψευδαισθήσεις 'εξόδου', απολύτρωσης, απελευθέρωσης... όμως, απλά, βγαίνεις από το ένα κουτί και μπαίνεις στο άλλο...
μερικά μάλιστα είναι και παγιδευμένα... σε μερικά σε περιμένει ο αφανισμός, η εξολόθρευση... κάποια άλλα υπόσχονται κάτι, σου δίνουν 'ηδονές', σε ξεγελούν...
ψέματα, όλα ψέματα... ο Υπερ-Κύβος επινοεί 'πραγματικότητες' και παίζει μ'αυτές...

Μέσα στον κάθε μικρό κύβο δεν έχεις θεώρηση του Μεγάλου Κύβου... είσαι τμήμα της μερικότητας... κι όμως, είσαι πάντοτε ολόκληρος... δεν σημαίνει πως είσαι ακέραιος όμως... δεν σημαίνει πως είσαι αρηγμάτωτος, άψογος... αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μέσα από αυτό που λέγαμε πριν, να αφεθείς να σε υιοθετήσει το αλλιώς...

Πάνω από τη μερικότητα όμως –και εδώ οι εσωτεριστές της Κυριακής την πάτησαν – υπάρχει η υποτιθέμενη ολότητα… 
Ψέματα... κάποτε ταυτίστηκε η ολότητα με τους θεούς... ποιος είπε ότι οι θεοί είναι αθάνατοι; Είναι μέρος της φθοράς και της σήψης κι αυτοί, όταν όμως εσύ θα τουμπανιάσεις σε 70 άντε 80 χρόνια, εκείνοι θα χαμογελούν ανέφελοι, ακόμα… τα δικά τους 80 χρόνια είναι 8000 αλλά η ουσία δεν αλλάζει… παιδιά του μερικού είναι κι αυτοί…

Ούτε οι θεοί αρκούν…

Κι όταν συνειδητοποιείς ότι μονάχα ο απέραντος χρόνος θα μείνει

τότε δεν αρκείς εσύ...

Νημερτής...

Θέλοντας να απλωθούμε στην ευρύχωρη θάλασσα του άλλου

γινόμαστε οικείοι

επινοούμε και μηχανευόμαστε

απεργαζόμαστε και βυσσοδομούμε

η ύπαρξή μας προσανατολίζεται

και στοχεύει

την κατάληψη του άλλου

όσο πιο 'οικείος' μας γίνει

τόσο πιο εύκολα θα τον πλημμυρίσουμε

η οικειότητα
είναι το απόλυτο όπλο 

αλλά και η Κερκόπορτά μας...

Είμαστε

μανδύες από φως και σκοτάδι

κρύβουμε καλά το κλεμμένο όραμά μας

κρύβουμε καλά τις πληγές που αιμορραγούν

και μας σκοτώνουν…

…Είμαστε

πληγωμένοι εραστές που αρνήθηκαν

ένα γενναίο όχι

για να ζουν δυστυχισμένοι

σ'ένα κίβδηλο ναι...

Φοβόμαστε;

αποθηκεύουμε ενέργεια

και τη σπαταλάμε

παλεύοντας, άγρια, λυσσαλέα, απελπισμένα

να αναρριχηθούμε στις ράχες των άλλων

όλος ο κόσμος γίνεται μια λεπτή, σκοτεινή γραμμή

που χωρίζει τη δική μας άβυσσο

από την ψευδαίσθηση ενός παραδείσιου αλλότοπου…

μέσα από το μίσος

ανιχνεύουμε τις δικές μας αντοχές

μέσα από την αγάπη

εξαντλούμε τις αντοχές του άλλου…

…Τα ένοχα θύματα είμαστε

που έμαθαν αθώα να γελούν

μα είμαστε και οι δήμιοι

που θα μας μακελέψουν…

Το άλγος της ύπαρξης δεν έχει καμιά ρηγμάτωση

η αγάπη δεν είναι ρηγμάτωση

η ελπίδα δεν είναι

η αλληλεγγύη δεν είναι

η μόνη ρηγμάτωση στο σκοτεινό κουτί

είναι η δι-ύπαρξη

γιατί μέσα από την δι-ύπαρξη

το Αχανές παύει να είναι ένας εχθρικός εφιαλτόκοσμος

και γίνεται μια φίλια δύναμη

μια φιλόξενη χώρα

είναι εμείς

όμως εντελώς αλλιώς…

α. Το αξίωμα του να δι-υπάρχεις

Διύπαρξη είναι το σύμπλοκο φαινόμενο της ζωής.

Διύπαρξη δεν είναι η σύνθεση των αντιθέτων αλλά η ζύμωση των ετεροκλήτων.

Διύπαρξη δεν είναι η φαινομενολογία της σχέσης αλλά το γεγονός της αποστολής της σχέσης.

Διύπαρξη είναι το αλχημιστικό ανδρόγυνο και όχι ο Ιερός Γάμος των ετεροφύλων.

Διύπαρξη είναι ό,τι αντιστέκεται στο διανόημα της ζωής.

Διύπαρξη είναι το περιεχόμενο της Ποίησης και του Άσματος του βίου.

Ο βίος δεν νοείται αυτόδοτος, ενδο-επαρκής, αυτόκρατος. Ο βίος είναι το αποτέλεσμα μιας διεργασίας, μιας ιεροπραξίας, μιας μύησης στην αλήθεια της ζωής.

Διύπαρξη είναι ο οργασμός του ευγενούς στοχασμού.

Διυπάρχοντας, χλευάζω το Αδιέξοδο καθώς δεν με αφορά καμιά έξοδος.

Διυπάρχοντας, ανασαίνω στις υψηλές κορυφές της Αξίας καθώς απαρνήθηκα τα σηπτικά απόνερα των βρωμερών υπογείων της παράδοσης και της "κουλτούρας".

Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται να ορίσω τη ζωή γιατί είμαι ιερέας της ζωής.

Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται να ορίσω το θάνατο γιατί είμαι ντυμένος θάνατο.

Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται να ορίσω το θεό γιατί είμαι παιδί της Μητέρας Άγνοιας και εγκαταβιώ στο Μοναστήρι της Αφοσίωσης.

Διυπάρχοντας δεν χρειάζεται παρά να αφεθώ να διυπάρχω.

Διυπάρχοντας, είμαι στους ανοιχτούς ορίζοντες της δράσης και της ηδονής.

Διυπάρχοντας, ταξιδεύω στο αρχιπέλαγος της καθαρής και ανόθευτης δημιουργίας.

Διυπάρχοντας, δεν φοβάμαι να είμαι.

Διυπάρχοντας δεν δογματίζω αλλά κοινωνώ τη ζωή.

Διυπάρχοντας δεν αρνούμαι αλλά υιοθετώ.

Διυπάρχοντας δεν θλίβω αλλά εφελκύω.

Διύπαρξη είναι η συνάντηση με τον Άλλο.

Διύπαρξη είναι η συνάντηση με τον Εαυτό.

Διύπαρξη είναι η συνάντηση με τον Χρόνο.

Διύπαρξη είναι η συνάντηση με το Άχρονο.

Διύπαρξη είναι η συνάντηση με την Αλήθεια.

Διύπαρξη είναι η συνάντηση με το Τίποτα.

Εκείνος που ερωτεύτηκε το Αχανές

αρνείται πλέον να συν-υπάρχει

με οτιδήποτε

με οποιονδήποτε

αρνείται να βαριανασαίνει στη μολυσμένη ατμόσφαιρα

του εχθρικού πλανήτη της συνύπαρξης

γιατί έχει πλέον το βλέμμα

και όταν έχεις το βλέμμα

δεν μπορείς παρα να δεις…

β. Το θεώρημα του να συν-υπάρχεις

Η συνύπαρξη αποτελεί την ομπρέλα των λογισμών της φιλοσοφίας και της θεολογίας για την ζωή.

Η συνύπαρξη δεν έχει αξιωματικό αλλά θεωρηματικό χαρακτήρα.

Η συνύπαρξη είναι το αποτέλεσμα ενός Σισύφειου πονήματος της ανθρωπότητας για την δικαιολόγηση της τελευτής του βίου.

Η συνύπαρξη δεν ερμηνεύεται, λατρεύεται.

Συνυπάρχοντας, λειτουργώ ως Σταυροφόρος της ζωής και όχι ως Γαλιλαίος του πνεύματος.

Συνυπάρχοντας, ακολουθώ τα βήματα του θυμικού και όχι της φρόνησης του συναισθήματος.

Συνυπάρχοντας, γίνομαι πιστός και προσκυνητής των Αγίων Τόπων της πίστης μου και όχι Μύστης στα σεπτά μυστήρια της Νόησης.

Συνυπάρχοντας, έχω αρνηθεί το παράλογο του βίου ή δεν ασχολούμαι μ'αυτό.

Συνυπάρχοντας, είμαι ανίκανος να αποσυμβολίσω τη ζωή γιατί είμαι ομοεπίπεδος με το πρωτογενές και το απλό.

Συνυπάρχοντας, κάνω ιδεολογία την υπεραπλούστευση των μηνυμάτων της ζωής καθώς δεν μπορώ να υπεισέλθω στα μυητικά δρώμενα της.

Συνυπάρχοντας, συσσωρεύω σκουπίδια, πληροφορίες και περιττώματα γνώσεων που αντί να επιλύουν, επαυξάνουν τα ερωτήματα και πολλαπλασιάζουν το χαοτικό ενδοσύμπαν.

Συνυπάρχοντας, στήνω είδωλα που σιχαίνομαι και οικοδομώ συμπεριφορές που απεχθάνομαι.

Συνυπάρχοντας, θεοποιώ το αβλαβές και ανώδυνο, το επιδερμικό και ακίνδυνο.

Συνυπάρχοντας, αποφεύγω να συνομιλήσω με μένα.

Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με τον θάνατο αλλά όχι το Τέλος.

Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με τον κόσμο αλλά όχι το περιεχόμενό του.

Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το πεπερασμένο και το εφικτό.

Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το γελοίο.

Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το ά-σχημο.

Συνύπαρξη είναι η συνάντηση με το α-σήμαντο.

Συνύπαρξη είναι η συμφιλίωση με την κόλαση του να πρέπει να υπάρχεις.

Κι ύστερα είναι ο μυστικός δρόμος

ο δρόμος κάτω από τον Μαύρο Ήλιο της Ύπαρξης

η ατραπός των μυημένων

στο μεγαλείο του να μην οφείλεις να υπάρχεις

το να μην οφείλεις να υπάρχεις

υπόσχεται αυτό που προυποθέτει

την απόλυτη αφαίρεση

την απόλυτη κένωση

το να αδειάσεις εντελώς από όλα

το να μείνεις σιγηλός

αλλά όχι σιωπηλός

το να είσαι πολεμιστής

πάντα άψογος

αλλά ποτέ εχθρικός

το να έχεις αφεθεί στο Απειρο

με όλη σου την ενέργεια

και όλη σου την τρυφερότητα…

Αχανές, τελικά, αυτό σημαίνει

άπειρη, ανώλεθρη τρυφερότητα…

γ. Το μεγαλείο του να μην (οφείλεις να) υπάρχεις

Είμαι ένας λογχοφόρος του Απέριττου και γι'αυτό δεν συγκινούμαι από την λάμψη του κενού που με απειλεί.

Είμαι ένας φύλακας της Αδειοσύνης γι'αυτό και δεν απαιτώ από μένα παρά το μέγιστο και το ύψιστο.

Είμαι ένας νυμφίος και εραστής του θείου κι έτσι δεν θλίβομαι για την περιφρόνηση των αιώνων στο μηδέν που περιέχω.

Είμαι ένα κλάσμα φωτός αλλά υπόσχομαι όλο το φως!

Είμαι ένα μόριο της Νύχτας αλλά ακτινοβολώ ολόκληρη τη Νύχτα!

Είμαι μια τρεμάμενη φλόγα του Πυρός αλλά αναπνέω ολόκληρο το Πυρ!

Θέλω να υπάρξω αλλά ακόμη δεν γνωρίζω τη γλώσσα της ύπαρξης.

Συλλαβίζοντας την κάθε ημέρα, χαίρομαι για την δύναμη και την αντοχή μου.

Προχωρώντας στοχάζομαι και προβάλλω το στοχασμό μου.

Βαδίζοντας αναλώνομαι στην ιστόρηση του Θεού.

Γεννώντας τον εαυτό μου, φιλοτεχνώ έναν ακόμη Προμηθέα.

Καταλύοντας τον εαυτό μου, επικαλούμαι τον πρώτο άνθρωπο.

Είμαι ο Αδάμ και ο Εωσφόρος.

Και δεν είμαι τίποτε ούτε θα είμαι.

Επινοώντας τον εαυτό μου, υπάρχω.

Αποδομώντας τον εαυτό μου, διυπάρχω.

Μη υπάρχοντας, συναντιέμαι με τον Θεό...

πρόσφατα, δεν ξέρω γιατί
μου είχε κολλήσει κάτι που μου έλεγε συχνά ο πατέρας μου
μια παλιά Αγγλική παροιμία
"δεν είμαι τόσο πλούσιος για να αγοράζω φτηνά πράγματα"

δεν ξέρω γιατί...
ή μάλλον φοβάμαι πως ξέρω...

αναρωτιόμουν
πόσα 'σκουπίδια' έχω καταναλώσει στη ζωή μου
πόσο χρόνο 'επένδυσα'
για να ακυρώσω την ισχύ του

συσσωρεύοντας...

αναρωτιόμουν
γιατί συσσώρευα κάποτε μικροπράγματα
γιατί γινόμαστε συλλέκτες
συλλέκτες αντικειμένων
συλλέκτες εμπειριών
συλλέκτες ανθρώπων
τι προσπαθούμε να διασώσουμε από το χαμό;

κάποια στιγμή η προσπάθεια αυτή απαρνιέται τον ίδιο τον εαυτό της
ευτυχώς
κουραζόμαστε
δεν έχει νόημα
ή ίσως
δεν έχει πλέον για μας...

η συσσώρευση, η... μεταφόρτωση όλων αυτών των χρήσιμων και άχρηστων μέσα μας
και γύρω μας
καταρρέει από το ίδιο βάρος της...
όλος ο σωρός
γίνεται ένα καθαρό, αμείλικτο βάρος

και μόλις πεις 'δεν το χρειάζομαι πλέον'
αποφασίζεις να απαλλαγείς απ'όλο τούτο...

κάπου
εκεί βαθιά
ίσως είχε θαφτεί η αληθινή φωνή σου
εσύ ο ίδιος
το πρώτο σου βλέμμα
το πρώτο σου άγγιγμα

το πως ψηλάφιζες τον κόσμο
πριν έρθουν όλοι οι άλλοι να στον 'δείξουν'
να στον 'μάθουν'

"μα", θα πεις
"το πρωτογενές δεν είναι αθώο
το πρώτο δεν είναι το πλήρες
η αρχή δεν είναι αυτό που είμαι σήμερα..."

βάζω ένα ερωτηματικό
στο τέλος όλων των  παραπάνω προτάσεων
και έχω τις απαντήσεις...

γιατί
κάπου εκεί κάτω
βαθιά
υπάρχεις ακόμα
ανασαίνεις
πάλλεσαι...

μια απόφαση χρειάζεται
να τα πετάξεις όλα
και να ανταμώσεις
τον αληθινό εαυτό σου...

Γενικό δοκίμιο

Αφήνω γένια για να γίνουν λευκά.

Σήμερα νηστεύω.

Σχεδόν εκπλήσσομαι με τη σκέψη του εαυτού μου στο παρελθόν.

Περπατώ κουτσαίνοντας στο δρόμο.

Κοιτάζω τα παιδιά. Μου εμφανίζονται δάκρυα.

Δεν φωνάζω κανένα. Σωπαίνω.

Γράφω κι ύστερα καταστρέφω ό,τι γράφω.

Είμαι το κενό που καταλαμβάνω.

Ετοιμάζομαι.

Χουάν Βιθέντε Πικέρας, (Οι τόποι είναι θεοί)

Μετφ: Βιρχίνια Λόπεθ Ρέθια

Αναδημ. από περ. «νέα ευθύνη», τ.12, Ιούλ-Αύγ. 2012

ΕΛΙΓΜΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Να σου αρνούνται το βλέμμα κι εσύ να μην ρίχνεις το φταίξιμο στα μάτια

Να ξημερώνει η νύχτα κι εσύ να μη θρηνείς την ημέρα

Να μην αγαπάς να είσαι διάφανος ακόμα κι αν έχεις ενοχές που είσαι σκοτεινός

Να φυσά τόσο δυνατά που να πιστεύεις πως όλα θα εκριζωθούν κι εσύ να μην αγκιστρώνεσαι από πουθενά

Να μη φοβάσαι το άγγιγμα

Να στέκεις όρθιος αλλά να μορφάζεις από πόνο αν το αισθάνεσαι

Να φιλοξενείς το χρόνο αλλά να μην οικειώνεσαι ποτέ μαζί του

Να δίνεις το χέρι σου σ’εκείνον που σου δίνει ένα χαμόγελο

Να σου αρνούνται το αυτονόητο κι εσύ να μην αυτοδικαιώνεσαι

Να μην φοβάσαι να είσαι

Να έχεις δυο λόγους να πεις

και να λες τον ένα

Να βλέπεις στον καθένα το παιδί μέσα του

Να μην σηκώνεις κανένα σταυρό που δεν σου υπόσχεται τη σταύρωση

Να μην φοβάσαι να μην είσαι

Να έχεις ένα λόγο να πεις

και να προτιμάς τη σιωπή…

(συνεχίζεται)

Κορίτσι…

Είχε δυο μάτια

Ν’ατενίζουν πρώτα το εσωτερικό κενό

Κι ύστερα το αφιλόξενο του κόσμου

Κορίτσι

Όχι πάνω από τα εικοσιδύο

Κορμί που δεν φιλοτεχνήθηκε

Να αντέχει στο ψύχος της αδράστειας

Το ανεξήγητο

Μιας άφιλης νιότης

Που αναζωντάνευε νυχθημερόν

Στα ξυλιασμένα χέρια της…

Γερασμένη κιόλα

Από τη φορμόλη της συμπόνιας

Που αναμετριέται πάντοτε γενναία

Με το ευρώ που βγαίνει από τη τσέπη

Για μια τυρόπιτα

Για ένα καφέ

Για μια ρυτίδα μαύρου ήλιου

Στο στερέωμα…

Απόστατος και βολεμένος

Πάντα από τα σωθικά του ‘πρέπει’

Δεν πρόλαβα να την γνωρίσω

Δυο ματιές ανταλλάξαμε θολές

Δυο βήματα

Δυο λέξεις

Στο σπασμένο παγκάκι

Και δεν την ξανάδα

Κορίτσι

Όχι πάνω απ΄τα εικοσιδύο

Αιώνες έζησε

Στο απεριχώρητό μας

Στο στενόχωρο υπερ-εγώ μας

Μιλούσε

Και δεν την ακούγαμε

Μας έβλεπε

Και δεν είχαμε καλημέρα

Μας αποχαιρετούσε

Και δεν καταδεχτήκαμε

Ούτε το ξεπροβόδισμα…

Ιαν 2010