Ποιος είσ'εσύ; Εγώ ο Κανένας!
Είσαι και συ μήπως - Κανένας;
Μα τότε είμαστε ζευγάρι ταιριαστό!
Μιλιά! Μας αναγγείλαν στο λεπτό!


Τι ανιαρό -να είσαι- ο Κάποιος!
Και σαν Βατράχι -τον Ιούνη- λαϊκό
Να λες το όνομά σου ακαταπαύστως-
και να θαυμάζει όλου του Βούρκου το κοινό!


Έμιλυ Ντίκινσον, Ποιήματα
eκδ. γιαλός (Μτφ: Μαρία Δαμόλη)

το... υγιές του υπάκουου...

Αναρωτιέμαι κάποιες φορές τι είναι αυτό που μέσα μας αρνείται να ‘υπακούσει’… που αρνείται να ‘προσκυνήσει’, να ‘υποκύψει’ ή να ‘οριοθετηθεί’… είναι το υγιές μας τμήμα ή μήπως είναι το... νοσηρό; Ακούγοντας όλους αυτούς που προσπαθούν να μας περάσουν ενέσιμη την ενοχή ότι δεν είμαστε ‘πειθαρχημένοι’, ‘καλά παιδιά’ και ‘εντάξει στις υποχρεώσεις’ μας, βλέποντάς τους, μαθαίνοντας γι’αυτούς, διαβάζοντας τα ιστορικά κείμενα γι’αυτούς και τους προγόνους τους, αναρωτιέμαι γιατί θα πρέπει να υπακούσουμε, να ‘τηρούμε τις δεσμεύσεις μας’ –ωσάν να έχουν φανεί πάντοτε άψογοι με τις δικές τους – και να το βουλώνουμε αργοπεθαίνοντας…

Μοιάζει το σκηνικό με τον δήμιο που δεν αντέχει… την γκρίνια του μελλοθανάτου και απαιτεί να το βουλώσει επιτέλους να… κάνει τη δουλειά του σαν κύριος. Άψογα, καθαρά, ήσυχα…

Ναι, ήσυχα…

Μας θέλουν ήσυχους, φρόνιμους και ευθυγραμμισμένους.

Είναι υγιές αυτό να το αποδεχθεί κανείς; Όχι ως έθνος ή κράτος ή σύνολο

Καθαρά προσωπικά, είναι αυτό που οφείλει να πράξει;

Κάτω από το καθεστώς του φόβου;

Και τι άλλο μπορεί να πράξει; θα ρωτήσει κάποιος… έχει την πολυτέλεια ο ‘ζήτουλας’ να διαλέγει την συμπεριφορά του ‘σωτήρα’ του;

Αυτό για εκείνους που αισθάνονται ζήτουλες όμως

Γιατί πιστεύω ότι εκατομμύρια ανθρώπων που εργάζονται και ζουν –ή ζούσαν – από την εργασία τους, α-πολυτελώς και μάλλον αφανώς, όλη αυτή η ραγιάδικη συμπεριφορά των εμετικών πολιτικών είναι στη σφαίρα του απαράδεκτου…

Του απαράδεκτου…

Στο κάτω κάτω, δεν χρειάζεται να είναι κανείς… θυμωμένος για να απορρίψει το σάπιο και το βδελυρό…

Χρειάζεται όμως να είναι απολύτως νηφάλιος για να αντιλαμβάνεται ότι το πιστόλι που σκέφτεται να βάλει στο κρόταφό του, δεν το κρατάει το δικό του χέρι…

την κοίταξε με ένα παράξενο, δειλινό βλέμμα

γιατί θέλησες να με δεις;

οι λέξεις βγήκαν διστακτικά από το στόμα της… κι όμως γρήγορα το ρυάκι έγινε ποταμός

γιατί αναρωτιέμαι για το τέλος. γιατί κάποτε φοβόμουν τόσο πολύ που δεν τολμούσα να σκεφτώ. γιατί είχα βλέμμα μονάχα για το προσιτό, το προσηνές, το απλό. και τώρα δεν ξέρω πώς να διαβάσω πια όλα αυτά που απαιτούν μια άλλη γλώσσα.

δεν μπορώ να κάνω τίποτα για το φόβο

ίσως να μπορείς

μπορώ μονάχα να τον δω πλέον…

κάνε με κι εμένα να τον δω

δεν έχεις το βλέμμα

δώσε μου το βλέμμα

το πρόσωπό του παραμορφώθηκε… πτυχώσεις αρχαίες πήραν τη θέση αυτών που εκείνη γνώριζε. το θέαμα ήταν δύσκολο να το αντέξεις.

το βλέμμα κερδίζεται

πως;

με τη σιωπή

φοβάμαι τη σιωπή

γιατί δεν την γνώρισες αληθινά ποτέ

δώσε μου τη σιωπή

άπλωσε τα χέρια του κι εκείνη τα δικά της.

κι ύστερα τον άκουσε μέσα της

η σιωπή μοιράζεται με το άγγιγμα

με το άγγιγμα γινόμαστε κοινωνοί του αχανούς

τόλμησε να πλημμυρίσεις

αφέσου να γεμίσεις

το βλέμμα γεννιέται μονάχα στο αχανές

δες!

όπου υπήρχε χώρος για το φόβο

τώρα…


πετάχτηκε από το κρεβάτι της κάθιδρη.

τα χέρια της… ήταν ζεστά…

στα σωθικά της

κάτι αναδευόταν…

Μαι2012

Dream

© Titus Bartos

Τα μάτια των δολοφόνων

Μετά το έγκλημα
Έχουν οι δολοφόνοι
Τα πιο αθώα μάτια.

Έκπληκτοι μπρος απ' τα πολύχρωμα γλυκά
εκστατικοί στις φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν
στα λαϊκά μελό 4-6
δακρυσμένοι.
Ντρέπονται για το ύψος τους στους δρόμους
βυθίζουν με μανία τα χέρια
στις ρηχές τσέπες του πέτσινου
πάνε γωνιά γωνιά μη και μας σπρώξουν.

Αν ήταν δυνατό από μια μεριά
να δείτε πώς ξυπνούν οι δολοφόνοι:
με λίγο σάλιο πάνω στο σιδερικό
σαν πιπίλα που γλίστρησε αργά.

Αλίμονο σ' εμάς
με τη σκανδάλη στα μάτια.

Γιάννης Βαρβέρης, Ο Θάνατος το στρώνει

«Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα παγκόσμιο κίνημα διαμαρτυρίας από ανθρώπους που δεν θα το βάζουν κάτω, δεν θα φύγουν από τους δρόμους και θα διαδηλώνουν κάθε μέρα. Πρέπει να δείχνουμε σε όσους έχουν την εξουσία ότι δεν θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η αδικία, ο πόλεμος, ο εξευτελισμός και στον οποίο η ζωή των περισσότερων ανθρώπων δεν αξίζει τίποτα».


Ζοζέ Σαραμάγκου


http://www.enet.gr/  Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Βάρδος

Θέλω να σας διηγηθώ

την ιστορία της θλίψης

είναι μια χαρούμενη ιστορία

δε θα σας κοστίσει άλλο

από λίγη γενναιότητα

να σωπάσετε την ακριβή σας φιλαυτία

και λίγο απ'τον παραδείσιο χρόνο σας

να ακούσετε επιτέλους τη φωνή σας...

Θέλω να σας διηγηθώ

την ιστορία του φόβου

είναι μια όμορφη ιστορία

την γράψαμε όλοι μαζί

και ακόμη δεν έχουμε τελειώσει

γιατί είναι οι κόσμοι απέραντοι του φόβου

κι εμείς έχουμε τους χάρτες των ακτών μονάχα...

Θέλω λοιπόν να σας διηγηθώ

την ιστορία της μαγείας

χιλιάδες κόσμοι θα γεννηθούν ευθύς αμέσως

φωτιές και θύελλες και θάλασσες από σκοτάδι

ιππότες, ήρωες και γελωτοποιοί και βάρδοι

και όλ'αυτά όχι σε πλάτη και ύψη μακρινά

και άγνωστους πλανήτες

αλλά σας το λέω αληθινά

στον εαυτό σας μέσα...

Και θέλω ακόμη να σας διηγηθώ

την ιστορία της ποίησης

το πως η ψυχή που νοσταλγεί

την αγκαλιά του Βασιλιά Πατέρα

πάντοτε μόνη τραγουδά

την θεία καταγωγή της

το πως η σάρκα κλέβει αθανασία

και φως

στου έρωτα το μυστικό άγγιγμα

το πως το πνεύμα μεθάει και αναρπάζεται

και απλώνεται και με το Τίποτα

ένα γίνεται...

και θέλω λίγη τόλμη από σας

και ψυχή πολεμιστή

για όσα σας δώρισαν κάποτε να σας διηγηθώ

και όσα τα χάσατε

περιπλανώμενοι στις χώρες της ψευδαίσθησης

στις φυλακές του νου σας

που έχετε ονομάσει με έπαρση μεγάλη

"πραγματικότητα"...

29/4/00

Να προσγειωθώμεν!

αναδημοσιεύω από http://aftokathorismos.blogspot.com/

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: ΟΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΙ-ΓΕΡΜΑΝΟΤΣΟΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ (ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ-ΛΑ.Ο.Σ-ΔΗΜ.ΣΥΜΜΑΧΙΑ-ΔΡΑΣΗ)

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: Διαβάστε  και διαδώστε τι έγραφαν οι δωσίλογοι δημοσιογράφοι το 1941 –

 Απόκομμα κατοχικής εφημερίδας, με ημερομηνία 18 Ιουνίου του 1941:

«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα μιας πρωτοφανούς κρίσεως. Η οικονομική δε κρίσις θα ήτο ίσως ολιγώτερον αισθητή, αν δεν υπήρχεν εις την Ελληνικήν ζωήν, τόσον έκδηλος, η ηθική και λογική κρίσις εκ της οποίας πάσχομεν ως κοινωνικόν σύνολον. Το χρήμα δεν θα υφίστατο τότε τον σημερινόν εκμηδενισμόν. ο πλούτος θα έρριπτε και ένα βλέμμα φιλανθρωπίας και κοινωνικής αλληλεγγύης εις τα πλήθη των πειναλέων, αι λαϊκαί τάξεις θα ανεκουφίζοντο με τας γενναίας χειρονομίας των ευπόρων. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού…

» Είπομεν: Υποφέρομεν και από κρίσιν «λογικού». Ό,τι αγωνιζόμεθα από της επομένης της Μικρασιατικής καταστροφής να οικοδομήσωμεν εις την Ελλάδα, λειώνει τώρα ως ο πάγος. Τα θεμέλια του κράτους τρίζουν. Τα παν εις την χώραν αυτήν που άλλοτε ήστραψε το φως ενός λαμπρού πολιτισμού, καταρρέει, κυλίεται, πέφτει…»

 » Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής» Και ενώ ο οίκος μας σείεται από τας βάσεις του και γύρω μας καπνίζουν ακόμη τα συντρίμμια του πολέμου, ημείς -ω τη αναισθησία μας!- ομφαλοσκοπούμεν επί των «πολεμικών νέων» και, κλείοντες τους οφθαλμούς προ της αδυσωπήτου πραγματικότητος, προβαίνομεν εις εκδηλώσεις αι οποίαι μας φέρουν εγγύτερον προς την ολοκληρωτικήν καταστροφήν.: Η Ελλάς του κ. Μέχρις Εσχάτων ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά. Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…

» Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Η γενέα αυτή δεν πρέπει να αφανισθή από την πείναν. Τα νειάτα να μη μαρανθούν από τον λίβαν της δυστυχίας. Έχομεν ιστορίαν και πεπρωμένα. Συνεχίζομεν την υπερτρισχιλιετή παράδοσιν μιας ζωτικής φυλής. Είμεθα ράτσα φτιαγμένη από γνήσιον Αριανόν μέταλλον. Διατί, λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις ανοήτους εκδηλώσεις κατ΄εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας δώσουν χείρα βοηθείας; Και κατά τι είναι περισότερον Έλληνες εκείνοι οι οποίοι κοιμώνται αποκλειστικώς με το φευγαλέον όνειρον της Αγγλικής κατισχύσεως, από ημάς που αξιούμεν προσγείωσιν εις την σημερινήν πραγματικότητα όλων των Ελλήνων, χάριν της κοινής σωτηρίας;

» Μια ειλικρινής συνεργασία με τους χθεσινούς αντιπάλους μας, με τας δυνάμεις του άξονος, θα μας έσωζεν ίσως από το χάος. Τα αναιμικά από την πείναν παιδάκια, θα εύρισκον μίαν φέταν ψωμιού. οι τρικλίζοντες νήστεις γέροντες θα ημπορούσαν να τρώγουν άπαξ τουλάχιστον της ημέρας. αι θηλάζουσαι μητέρες δεν θα εξηντλούντο και η γενεά μας θα ίστατο ορθία εν μέσω της Ευρωπαϊκής καταιγίδος. Διατί να την αρνηθώμεν την συνεργασίαν αυτήν;

Το επαναλαμβάνομεν: Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας…»

Ευχαριστώ τον Ιωάννη... το σοκ είναι τρομερό... η ιστορία επαναλαμβάνεται... 

Για να μην τρελαθούμε εντελώς…

Θυμάμαι στα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια… δεκαετία του ’80… υπήρχαν διάφορες εθνικιστικές οργανώσεις, άλλες στα όρια του γραφικού, άλλες πιο ‘σοβαρές’, άλλες εντελώς ακραίες… θυμάμαι πως είχα μπει σε συζητήσεις με κάποιους της Χρυσής Αυγής, σε ‘φιλικό’ κλίμα… όσο γινόταν… οι άνθρωποι όχι απλώς θαύμαζαν τον Χίτλερ, τον Εθνικοσοσιαλισμό κλπ αλλά ανοιχτά και ξεκάθαρα το προπαγάνδιζαν… θυμάμαι έναν ‘φίλο’ που κυκλοφορούσε στο Πολυτεχνείο με μια τσάντα όπου είχε ράψει επάνω ‘Λευτεριά στο Ρούντολφ Ες’! (ο Ες ζούσε ακόμη, υπέργηρος και έγκλειστος στις φυλακές  Σπαντάου… αυτοκτόνησε ή τον …αυτοκτόνησαν το 1987). Χαιρετούσε ναζιστικά παντού και όταν πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο μου έλεγε ‘γεια σου Τροτς’… είχα πάντοτε το υπογένειον και το έλεγε περιπαικτικά… το συγκεκριμένο παιδί το συμπαθούσα κάπως… μια μέρα πήγα και στο σπίτι του… ήταν γεμάτο αφίσες… Ολυμπιακοί Αγώνες του ’36, σβάστικες, σύμβολα, χαμός… τα επεδείκνυε με καμάρι… θυμάμαι ακόμα τη συζήτησή μας εκείνη… ήταν ο πρώτος που μου ανέφερε τον εθνικοσιασλισμό ως ‘μαγικό σοσιαλισμό’, ως ένα ‘κίνημα μάγων αποκρυφιστών που με το αίμα της φυλής των Αρίων θα αλλάξει τον βρωμερό κόσμο... ομοφυλόφιλοι, πόρνες, τσιγγάνοι, μαύροι, κομμουνιστές κλπ όλοι στον πάτο του ωκεανού... για να τελειώσουμε το έργο που άρχισε τότε!’…

Τον συμπαθούσα μεν, με ανατρίχιαζε δε… δεν το άντεχα ένα νέο παιδί να ηδονίζεται, να μεθάει και να πωρώνεται από όλα αυτά…

Σήμερα –τους είδα σε συνέντευξη και πάλι ανατρίχιασα – αρνούνται το εθνικοσοσιαλιστικό τους ‘πατέρα’ και αυτοβαφτίζονται ‘εθνικιστές’… μερικοί νομίζουν πως ‘δεν ξέρουν’… λάθος, ξέρουν… οι περισσότεροι έχουν κατεβάσει μια βιβλιοθήκη εγχειρίδια, βιβλία και απομνημονεύματα παλαιών πολεμιστών του Γ’ Ράιχ… διαβάζουν, ενημερώνονται, κάνουν 'σεμινάρια'... ξέρουν και πολύ καλά μάλιστα…

Αναρωτιέμαι κάτι άλλο… οι κάτοικοι στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα, άραγε, ξέρουν; Διάβασαν; Τους είπε κανείς;

Το αίμα των πατεράδων και παππούδων τους είναι νωπό ακόμα στο ιερό χώμα… αχνίζει… πως μπορούν να ψηφίζουν το δήμιό τους;

Exit… thoughts…

• Μπορείς να μου πεις Κώστα Καραμανλή τι σου ήρθε τον Οκτώβρη του ’09 να σηκωθείς να φύγεις και να αφήσεις το κόμμα στον… γουρλή;
• Μια εκλογή θέλει ακόμα ο Αντώνης… για να πιάσει τα ποσοστά της Πολιτικής Άνοιξης…
• Αυτό δεν ήταν ‘ιστορικό χαμηλό’… αυτός δεν ήταν πάτος… ήταν ιστορικός… απόπατος! (για γαλαζοπράσινους λέω)
• Μετά τον Καρατζαφύρερ, τώρα ο ίδιος ο Φύρερ…
• Αλέκα, τα κατάφερες τελικά… στις επόμενες εκλογές προτείνω να μην μιλάς σε κανέναν, να μας γυρίζεις τις πλάτες, να μας ρίχνεις και καμιά φάπα και όποιος σου προτείνει κυβέρνηση να του κάνεις μήνυση… τι άλλο να σου πω... tragic!!
• Μια βδομάδα ακόμα ήθελε ο Μάνος και θα έμπαινε στη Βουλή…
• Δόξα το Γιαραμπή γλιτώσαμε από τον Καρατζαφέρη και τις γελοιότητές του…
• Δεν τους βλέπω καθόλου καλά με τον Μιχαλολιάκο μέσα… θα πέσουν πολλές φάπες… κινδυνεύουν όλοι, ειδικά όσοι θα κάθονται γύρω του… πω, πω…
• Ξεφοβήθηκαν Αλέκα… αλλά φοβήθηκαν εσένα μάλλον…
• Όξω και η αντιπαθητική η Διαμαντοπούλου… βρε ουστ!
• Μέσα ο Κουίκ – Σπένσερ… τέλος πάντων…
• Μέσα και ο Πύρρος… για να δέρνει τους Χρυσαυγίτες ίσως;
• Τελικά, το παίρνω πίσω… ήξερες πολύ καλά τι έκανες Κώστα το ’09… διότι τώρα θα αρχίσουν τα προσκυνητάρια…
• Είναι η πρώτη εκλογική μάχη, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, που αισθάνομαι μια σχετική περηφάνια για τους συμπολίτες μου…
• Μεγάλο Μάη θα έχουμε φέτο…

όχι, όχι προς Θεού, όχι άλλες εκλογές... χωρίς μπλε και πράσινους κόκκους, ξεβρώμισμα δεν γίνεται... γίνεται;

Εκλογές με Αρκά...

Τετρ  ακέφαλος

θα περάσεις προφήτη τη διχασμένη θάλασσα;

θα λερώσεις τα πόδια σου στο χώμα των χρονισμένων ανθρώπων;

έχει μπροστά σου το χρυσό μοσχάρι ανατείλει

κι εσύ ακόμη ονειρεύεσαι

την μοναδικότητά σου…

αλλά η καταγωγή

έχει το αίμα της δαμασκηνό

έχει τη φωτιά της λήθης

κι το χαμόγελο έχει

της μεθυσμένης άγνοιας

στο κάτω κάτω

μοχθηρέ προφήτη

οι άνθρωποι ζουν

γιατί εμπιστεύονται το χθες

και όχι το αύριο…

από τους λόγους που δεν σου αρμόζουν

φύλακα των Τόπων της Ματιάς

το σημείο στο κέντρο του κύκλου

οι τρεις ευθείες στο ισόπλευρο τρίγωνο

το ισοσκελές τετράπλευρο

ο κύβος που απλώνεται

για να γίνει σταυρός

η σφαίρα που θέλγει 

με την απροσδόκητη αρμονία της…

κι από τους όρκους που σου αρμόζουν

μύστη της χώρας με τη μαύρη άμμο

η χαίνουσα πληγή του βασιλιά

το σκοτωμένο νερό των ποταμών

οι πρωτότοκοι γιοί που τουμπάνιασαν

αλλά

στο λέω ξανά

η καταγωγή

έχει δαφοινό το αίμα της

το υδατώδες έχει

πυρ της λησμονιάς

κι έχει το βλέμμα της σελήνης που κοιμάται

στο κάτω κάτω

νοσηρέ προφήτη

οι άνθρωποι ερωτεύονται

με τα χέρια τους

κι όχι με την καρδιά τους…

Μάιος 2012

Rider of the Tempest

© Marc Adamus