τελικά, όποιος ψάχνει βρίσκει... στο αρχείο του ας πούμε...

όπως αυτό το Εγκυκλοπαιδικόν Ημερολόγιον "Πελασγού" του 1932...

διαμάντι!!

διάλεξα να αναρτήσω μερικά από όσα περιείχε...

και μερικές... διαφημίσεις!!

Λεκές…

Σηκώθηκε νωρίς

φίλησε τη γυναίκα του

αστειεύτηκε με τα παιδιά του

έριξε μια ματιά στον καθρέφτη

κάποιο σημάδι στο αριστερό μάγουλο

κοντά στον κρόταφο

να το κοιτάξω

έφαγε πλούσιο πρωινό

πολύ πλούσιο

και λίγη δίαιτα δεν βλάπτει

του είπε εκείνη

ναι, δεν βλάπτει

της είπε εκείνος

πήγε στο παράθυρο

άνοιξη

όμορφη μέρα

κοίταξε το ρολόι του

δώρο αγαπημένο

της αγαπημένης του

θ’αργήσω

μπήκε στο αυτοκίνητο

να μην ξεχάσω να το πλύνω

πήρε τους γνωστούς δρόμους

κίνηση

σκατά, κάθε μέρα τα ίδια

έφτασε στο γραφείο του αγχωμένος

κάθε μέρα τα ίδια

η γραμματέας περίμενε

με τα χαρτιά στο χέρι

με το μεταλλικό χαμόγελο
με την αγωνία στο βλέμμα

καλημέρα

ποιον έχουμε σήμερα;

εκείνους τους 3 της απεργίας για να…

ναι ξέρω… τον καφέ μου και φέρτους

στο γραφείο η φωτογραφία της γυναίκας του

αγκαλιά με τα παιδιά

η αγάπη μου και οι θησαυροί μου

είπε και υποδέχτηκε τους τρεις…

με πιέζουν…

προσπάθησα…

μακάρι να μπορούσα…

πολύ δύσκολη εποχή…

δεν έπρεπε να απεργήσετε…

τι τις θέλατε τις απεργίες

δεν κοιτάγατε τα χάλια σας;

δεν λυπηθήκατε τα παιδιά σας…

θα σας κρατούσα αλλά…

το κράτος μας πιέζει όλους…

να είχατε μυαλό…

να είχατε μυαλό…

να είχατε μυαλό…

ήρθε ο καφές

ήρθε η τυρόπιτα

ήρθε το κρουασάν

και λίγη δίαιτα δεν βλάπτει

χύθηκε ο καφές στη γραβάτα

λεκές…

ποιος την ακούει τώρα!

γαμημένη μέρα!

κι ήταν δώρο αγαπημένο

της αγαπημένης του…

Απρ2012

Λοιπόν καλά ήταν πριν έρθουν οι εκλογές

για την Αριστερά ιδιαίτερα

καλά ήταν που δεν τους άκουγα τόσο πυκνά και με τόση λογοδιάρροια να αναλύουν ανύπαρκτες θέσεις και να καταδεικνύουν ‘άλλους’ δρόμους που υπάρχουν μόνο στη φαντασία τους… καλά ήταν που κρατούσα τόσο ζωηρό το συναίσθημα και δεν είχα μπλέξει με τις κοκορομαχίες τους…

αυτοί όσο μιλούν θα ρίχνουν τα ποσοστά τους… όσο τους δίνουν βήμα τόσο θα βυθίζονται… πιο πολύ στη γελοιότητα, λιγότερο στην ασημαντότητα…

το έχω ξαναγράψει, δεν το παίρνω πίσω, για λόγους προσωπικής συνείδησης θα ξανα-ψηφίσω ΚΚΕ… δεν αλλάζει αυτό, δεν θα μου το πάρει ποτέ κανείς αυτό…

αλλά ας μην βγαίνει τόσο συχνά και με τόσο ‘κουλ’ ύφος η Αλέκα να μιλήσει επί παντός του επιστητού… ή ας ‘δανειστεί’ κάποιον να της πει πέντε πράγματα… τα ανακατεύει όλα μαζί και με την… βαρύτητα της ιδεολογίας που την τραβάει κάτω αρνείται να γίνει συγκεκριμένη… για το Α την ρωτάς, στο Δ θα σε πάει… τρέχεις στο Δ να την πιάσεις, έχει περάσει από το Α και σε περιμένει στο Ε… χάος, δεν βγάζεις άκρη…

και μην την ρωτάτε αν θέλει να κυβερνήσει, με ποιους κλπ… αυτά δεν τα θέλει η γυναίκα, τρελαίνεται… δεν μπορεί την κυβέρνηση… θέλει να μάχεται αιωνίως ‘την κυβέρνηση’… εκεί τα ξέρει καλύτερα, ‘στους τόπους δουλειάς’ κλπ… μην της λέτε για θώκους και χαρτοφυλάκια… σε ποιον να τα δώσει; Στον Μαίλη; Ή στον Σκυλάκο; Έντιμοι άνθρωποι… αλλά…

κι αυτός ο Κουβέλης… έκανε σποτ και προσέχεις το Μπέζο… δεν λέει τίποτα ο άνθρωπος, ένα μεγάλο, θεόρατο ΤΙΠΟΤΑ!

Κάτι πάει να ψελλίσει ο Τσίπρας… μαθαίνει, παλεύει… στου κασίδη το κεφάλι… κι αυτός για αντι καλύτερος…

Ο εφιάλτης μου είναι ότι τα βλέπουν όλα αυτά οι άλλοι δυο και χαμογελάνε… ποια Κυβερνώσα Αριστερά θα λένε από μέσα τους; Εδώ έκανε δήλωση ο Καραμανλής και ασχολούνται νύχτα μέρα… Σε λίγο θα νοσταλγούν το ‘μέγεθος Γιωργάκη’…

κρίμα…

να φύγουν γρήγορα οι εκλογές… να σταματήσω να τους ακούω…

να μείνω με το ακριβό μου συναίσθημα…

για έναν άλλο πλανήτη, μια άλλη χώρα, μια άλλη κοινωνία…

όπου ίσως οι πολιτικοί να έχουν εκλείψει πια οριστικά

και τις ζωές μας θα τις ορίζουμε εμείς… και μόνο εμείς…

να θυμηθούμε τον εαυτό μας…

"…για να πάψουμε να είμαστε μηχανές, θα πρέπει να γνωρίσουμε τη μηχανή…

…οι υποτιθέμενες σκέψεις μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά έτοιμες διατυπώσεις που βγάζουμε από το συρτάρι. Ό,τι αποκαλούμε σκέψεις δεν είναι σκέψεις. Δεν έχουμε σκέψεις, απλώς διαθέτουμε διάφορες ετικέτες, σύντομες ή συνοπτικές ή μεγάλες – πάντα όμως ετικέτες…

… σπάνια βλέπουμε αυτό που κοιτάζουμε. Ο άνθρωπος είναι μια προσωπικότητα γεμάτη προκαταλήψεις. Υπάρχουν δυο ειδών προκαταλήψεις. Οι πρώτες προέρχονται από την ουσία ενώ οι άλλες από την προσωπικότητα. Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει τίποτα, ζει κάτω από το κράτος της αυθεντίας, δέχεται κάθε λογής επιδράσεις και πιστεύει σ’αυτές. Δεν γνωρίζουμε τίποτε…

…ο άνθρωπος δεν γεννιέται με μια έτοιμη ψυχή, γεννιέται ατελής. Η ψυχή είναι υλική, όπως και το σώμα, η ύλη είναι ενέργεια και κάθε ανθρώπινο πλάσμα μπορεί να αναπτύξει λεπτότερες ουσίες μέσα στο σώμα από μόνο του, κάνοντας συνειδητές προσπάθειες. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο και δεν αρκούν ούτε οι ευσεβείς πόθοι ούτε η άκαμπτη αποφασιστικότητα… η μεταμόρφωση του ανθρώπινου όντος αρχίζει μόνον όταν οι πηγές μέσα στο σώμα, τα ‘κέντρα’ από τα οποία πηγάζουν οι κινήσεις, οι σκέψεις, τα συναισθήματα, πάψουν να παράγουν σπασμωδικές και ασυντόνιστες εκρήξεις ενέργειας και αρχίσουν να συνεργάζονται αρμονικά… τότε για πρώτη φορά εμφανίζεται μια νέα ποιότητα, η ‘παρουσία’. Καθώς η ένταση της παρουσίας ανεβαίνει, η μήτρα των αντιδράσεων και των πόθων μας που ονομάζουμε ‘εγώ’, γίνεται βαθμιαία ελαστική και διάφανη και, στον πυρήνας της αυτοματικής δομής της συμπεριφοράς μας, ένας νέος χώρος σχηματίζεται όπου μπορεί να αναδυθεί μια αληθινή ατομικότητα…

…δεν είμαστε τίποτε ή σχεδόν τίποτε αλλά είμαστε προικισμένοι με Θεό!...

…στους ανθρώπους αρέσει πολύ να μιλούν για την ηθική. Αλλά η ηθική είναι απλά αυθυποβολή. Αυτό που είναι απαραίτητο είναι η συνείδηση. Δεν διδάσκω ηθική. Διδάσκω τον τρόπο να βρει κανείς τη συνείδηση…

…η διδασκαλία μου αφορά την ενθύμηση του εαυτού… να θυμηθούμε τον εαυτό μας… σημαίνει τούτο να θυμηθούμε την ίδια την απουσία του είναι και την άγνοιά μας… να επιτρέψουμε να αναδυθεί η παρουσία στο υπόβαθρο της απουσίας ενάντια στις αντιστάσεις που ορθώνονται απέναντι σε ό,τι έρχεται να ταράξει τον ‘ύπνο’…"

Γεώργιος Ιβάνοβιτς Γκουρτζίεφ

τους βολεμένους πολλοί εμίσησαν... το βόλεμα όμως...

Για να μην ξεχνιόμαστε…

Θυμάμαι τον κο Σαμαρά, Ιούνιο του ’93, νεότατο, φέρελπι και μιντιο-αναθρεμμένο, να κάνει την διακήρυξη αρχών της Πολιτικής Άνοιξης… και τι δεν μας είπε τότε… για δεινόσαυρους μας είπε, για τέλος της μεταπολίτευσης, για υπέρβαση… αλήθεια, θυμάστε την περίφημη υπέρβαση που έγινε και σλόγκαν;

Ωραία υπέρβαση έκανε ο κος Σαμαράς. Βυθισμένος μέσα στο σύστημα μέχρι τα μπούνια… (τα μπούνια για όσους δεν γνωρίζουν είναι οι μικρές οπές απορροής των νερών στις πλευρές των σκαφών)

Θυμάμαι και τον κο Βενιζέλο… αυτός πιο προσεχτικός βέβαια δεν τόλμησε να φύγει ποτέ απ’το μαντρί… προσπάθησε απλώς κάποια νύχτα να το αρπάξει αλλά… δεν του βγήκε… κάτι καφέδες θυμάμαι έξω από την Χαρ. Τρικούπη –ακόμη τότε, πριν 5 χρόνια – και το θλιμμένο του ύφος μόλις ο Γιωργάκης πήρε τα πάνω του…

Επειδή οι έλληνες συνηθίζουν να ψηφίζουν πρόσωπα και μάλιστα πολλές φορές με εντελώς ‘αμερικάνικα’ κριτήρια –ποιος είναι πιο κομψός, βλ. Αβραμόπουλο, ποιος είναι πιο ‘γλυκούλης’, βλ. Καραμανλή, ποιος είναι πιο ευγενής, βλ. ΓΑΠ, ποιος ‘τα λέει στα ίσια’, βλ. Καρατζαφύρερ, κλπ – θέλω απλά να σημειώσω εδώ ότι…

Αυτά, τα ίδια ακριβώς πρόσωπα είναι που μόλις χθες, υπογράφοντας τα μνημόνια, τραβούσαν το καζανάκι αδιαφορώντας πόσους και ποιους από τους μη-προνομιούχους συνανθρώπους μας θα αφανίσει ο ρούφουλας…

Αυτά τα ίδια ακριβώς πρόσωπα είναι που μόλις χθες αθώωσαν τους πάντες στην υπόθεση  Siemens και αφήνουν όλους τους ενόχους να ταξιδεύουν ανά τη Γη χασκογελώντας για τον ραγιαδισμό των ελλήνων…

Αυτά ακριβώς τα ίδια πρόσωπα δεν έχουν διεκδικήσει ως σήμερα ούτε ένα πφένιχ, ούτε ένα σεντ από τις κολοσσιαίες γερμανικές αποζημιώσεις και σκύβουν τα κεφάλια στους ‘δημογέροντες’ της Ευρώπης με τα σάλια τους να τρέχουν απ’το στόμα…

Αυτά ακριβώς τα ίδια πρόσωπα είναι που ψήφισαν μεσάνυχτα και κάτι την ελεεινή τροποποίηση για να ‘ρυθμίσουν’ τα χρέη των κομμάτων τους και στην ουσία να μην ξεχρεώσουν στον αιώνα τον άπαντα… γιατί, όπως μας λέει και ο Σκάι –φτού! – ‘η δημοκρατία έχει κόστος’…

Αυτά ακριβώς τα ίδια πρόσωπα είναι που έκλεισαν το θέμα του Χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου, των ‘υποκλοπών’, του Παπαντωνίου, του Τσουκάτου, του κάθε κατσικοκλέφτη και λωποδύταρου που βρέθηκε κάποια στιγμή σε ‘θέση ευθύνης’…

Μα, αυτά, ακριβώς…

Όλοι πάναγνες, άσπιλες παρθένες!

Για όσους ακόμα ψηφίζουν πρόσωπα…

Και θέλουν μετά, στο σπίτι τους, να τολμάνε το δικό τους πρόσωπο στον καθρέφτη…

Κι αν ήταν να ψηφίζουν για διαχειριστή της πολυκατοικίας τους, δεκάρα δεν θα έδινα… ας ψήφιζαν και τον Αδόλφο Χίτλερ…

Είναι που η δική τους ψήφος επηρεάζει άμεσα τη ζωή όλων μας!

Ας το σκεφτούν λοιπόν δυο και τρεις και δεκατρείς φορές πριν σηκώσουν το χεράκι τους με το φακελάκι από το βουλευτή να το ρίξουν στην τρυπούλα…

Έλεος πλέον!

ατομικισμός ή ιντιβιντουαλισμός (γαλλ. individualisme): Κοσμοθεωρία που στηρίζεται ουσιαστικά στην απόδοση μιας απόλυτης αξίας στο μεμονωμένο άτομο, σε αντιπαράθεση με την κοινωνία, που δεν νοείται όμως ως συγκεκριμένο κοινωνικό σύστημα. Ο ατομικισμός εκφράζεται στην καθημερινή συμπεριφορά με την ηθική ατομικιστική διαγωγή, όπως επίσης και με αφηρημένες αντιλήψεις στον τομέα της ηθικής φιλοσοφίας, ιδεολογίας και πολιτικής.

Στις ατομικιστικές αντιλήψεις ο άνθρωπος περιγράφεται ως αντικοινωνική οντότητα, εξαρχής ασύνδετη με την κοινωνία, την οποία ανέχεται, έχοντας παραχωρήσει σημαντικό μέρος των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων του. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία βασίζεται κατά κύριο λόγο στον ατομικισμό, με την έννοια ότι θεωρεί το άτομο βασικό κύτταρο της κοινωνίας. Από την άποψη της μεταφυσικής, είναι η διδασκαλία σύμφωνα με την οποία κάθε άτομο υπάρχει αποκλειστικά ατομικά και όχι κοινωνικά. Ο ατομικισμός, η απόλυτη δηλαδή πεποίθηση ότι το άτομο, στην επιδίωξη του συμφέροντός του, θα πράξει το καλύτερο, υπήρξε η βασική ιδέα της φιλελεύθερης σχολής που ιδρύθηκε από τον Άγγλο οικονομολόγο Σμιθ (Adam Smith) και είναι το φιλοσοφικό υπόβαθρο του καπιταλισμού.

Οι ιδέες του ατομικισμού εξακολουθούν να επηρεάζουν όλες τις σχολές, χωρίς να εξαιρούνται ούτε και οι σοσιαλιστικές. Υπέρμαχος του άκρου ατομικισμού ήταν ο Άγγλος φιλόσοφος Σπένσερ (Herbert Spencer).

Ο ατομικισμός λέγεται και ατομοκρατία. Ο ξενικός όρος προέρχεται από τη γαλλική λέξη individu = άτομο.

(ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ 'ΙΣΜΩΝ' του ΑΝΤΩΝΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗ)

φωτο: snapshot από την συγκλονιστική ταινία 'THE CUBE'

Ένα στοιχείο που εύκολα παρατηρεί κανείς να συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αυτό που θα μπορούσε να αποδοθεί ως αποιεροποίηση του βίου… φυσικά δεν είμαι ο Κολόμβος που ανακαλύπτει την Αμερική αλλά είναι διαφορετικό να το αποτυπώνουν και να το περιγράφουν στοχαστές και μεγαλόσχημοι διανοούμενοι  και εντελώς άλλο να το βιώνει κανείς ολόγυρά του, στην ίδια την καθημερινότητα… γιατί τελικά, όταν ‘κατεβαίνει’ κάτι στην καθημερινότητα σημαίνει πως είναι βαθύ, πυρηνικό και τόσο απλωμένο που δεν μπορείς να το αγνοήσεις ή να το προσπεράσεις… συνήθως το αισθάνεσαι αλλά προχωράς μαζί του, οικειώνεσαι μ’αυτό, γίνεται κάτι που κάποια στιγμή δεν σε ‘ενοχλεί’… κι αυτό είναι το τελευταίο στάδιο… ανήκεστος βλάβη…

Δεν με απασχολεί εδώ το ζήτημα της πίστης ή της θρησκευτικότητας -ή της μαζικής αποστασίας όπως λένε οι θεολόγοι και οι κοινωνιολόγοι- αυτά έχουν την αξία τους, την μεγάλη εσωτερική και… κυτταρική ακόμα δυναμική τους αφού ιδιαίτερα η πίστη συνδέεται με το μυστηριακό της ανθρώπινης φύσης, δεν συνδέεται μονάχα με το ‘παράλογο’ του βίου, όπως απλοϊκά καμιά φορά λέμε ή διαβάζουμε και το φόβο του θανάτου που ‘εκμεταλλεύονται οι παπάδες’… δεν είναι απλό να ‘ξεμπερδέψεις’ μαζί της… και οι αφορισμοί είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά, μόνον ανωριμότητα δείχνουν ή εμπάθεια και αμυντικότητα…

Η αποιεροποίηση του βίου έχει να κάνει περισσότερο με την ματιά. Με το άγγιγμα των πραγμάτων αλλά και των ανθρώπων, με την αύρα και την ανάσα των όσων γίνονται μέσα μας και εν τέλει, στις εξωστρεφείς μας δράσεις. Όσο πιο ρηχοί και στεγνοί γινόμαστε, όσο πιο επίπεδοι και κυνικοί, τόσο κλεινόμαστε περισσότερο σε μια εαυτική ματιά, σε μια ατομική και όχι προσωπική κοσμοαντίληψη όπου όλα περιστρέφονται όχι γύρω από εμάς αλλά γύρω από τις ανάγκες μας… γιατί χειρότερος κι από τον εγωιστή είναι ο μόνος, ο αυτιστικά δρών και λειτουργών άνθρωπος που ακόμα και η προβολή του είναι λιγότερο σημαντική, δεν αρκεί, δεν επαρκεί… υπεράνω όλων είναι οι ανάγκες του… ακόμα και αν ‘τσαλακωθεί’ το εγώ του…

Η αποιεροποίηση βέβαια είναι ένα σύνθετο φαινόμενο… χαρακτηρίζει τα πάντα και σε όλα τα επίπεδα… δεν συνέβη βίαια και απότομα… μοιάζει με την χρόνια κατάθλιψη… ο πάσχων δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε ακριβώς ξεκίνησε και επειδή δεν έχει την οξύτητα της δίδυμης αδελφής της, μπολιάζει το κάθε κύτταρό του αργά αργά, τον δηλητηριάζει, εξαπλώνεται μέσα του, τον βυθίζει σε μια άλλη κατάσταση που γίνεται πιά διάσταση, εξαλάσσεται, γίνεται μια άλλη ματιά που μοιάζει μερικές φορές φυσιολογική και ισορροπημένη επειδή είναι απλώς λειτουργική ενώ στην ουσία κατατρώει τις ρίζες του μέρα με τη μέρα και τον απειλεί με ουσιαστικό υπαρκτικό αφανισμό…

Το αισιόδοξο τα τελευταία χρόνια πάντως, όσο και αν γκρινιάζουμε καμιά φορά, είναι ότι στο χώρο των ιστολογίων και της ψηφιακής επικοινωνίας, βρίσκουν διέξοδο όλο και περισσότεροι εγκλωβισμένοι και αιχμάλωτοι ευαίσθητοι και υπέροχοι, θα έλεγα, άνθρωποι και εσωτερικοί κόσμοι… η ποιοτική αυτή εξωστρεφής εκδήλωση και η προσεκτική και με όρους και προϋποθέσεις επικοινωνία, έχει προσφέρει πάρα πολλά και αποτελεί, για μένα, φως στο βάθος του τούνελ. Αυτό δεν σημαίνει πως υποκαθίσταται η φυσική δι-επαφή, μην πάμε στο άλλο άκρο. Έχει όμως ποιότητες που φωτοδοτούν το είναι, το πλουτίζουν, έστω και με κάποιες παράλληλες, ναρκισσιστικές δράσεις του εγώ…

Στο κάτω κάτω, αν κανείς αισθάνεται πως βρίσκεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, έχει –τουλάχιστον- δυο επιλογές. Ή ψηλαφώντας τους τοίχους να βρει τον διακόπτη που θα φέρει το ‘τεχνητό’ φως, ή την έξοδο από το δωμάτιο για το φυσικό φως… και στις δυο περιπτώσεις, πρέπει να αποφασίσει να ξεπεράσει την αδράνειά του…

…Τι θα πει πεθαίνω ήσυχα; Πεθαίνω ήσυχα θα ειπεί ότι τελειώνω με μια πράξη που δεν είναι περισσότερο οδυνηρή από τις προηγούμενες πράξεις μου. Σβήνω την πυρκαγιά του θανάτου ανάβοντας μπροστά της και κατευθύ­νοντας ενάντια της την πυρκαγιά της ζωής. Σε τρόπο ώστε, όταν φτάνει να μ' αγγίξει ο θάνατος, δε βρίσκει παρά τα αποκαΐδια...

Δημ. Λιαντίνη, Η εντολή του Ρουσσώ και η παρακοή των δασκάλων, Αθήνα 1991.

- Περισσότερα στην Περιοχή Μ -

Με αφορμή και όχι αιτία την απόδραση στο άπειρο ενός ανθρώπου για τον οποίο η λέξη αξιοπρέπεια φαίνεται πως είχε περιεχόμενο μεγαλύτερο απ'το φόβο του θανάτου.

Η ζωή ως… έκδοχο…

Το να έχεις να κάνεις με ένα κράτος αυστηρό, απόλυτο ακόμη και σκληρό

είναι η μια… εκδοχή

είτε είσαι παρτιζάνος είτε ‘φιλήσυχος’ πολίτης

ξέρεις με τι έχεις να κάνεις…

το να αντιμετωπίζεις όμως ένα κράτος που ηδονίζεται να σε τυραννάει

και σε βλέπει εκδικητικά

είναι μια άλλη εκδοχή…

τώρα

αν ‘φύγεις’ για τα βουνά

του κάνεις τη μέγιστη χάρη

σε ξεφορτώνεται

απαλλάσσεται από σένα

ένας πονοκέφαλος λιγότερος

αν πάλι το παίξεις ‘μπλαζέ’

και ‘κουλ’ και ‘δεν τρέχει τίποτα’

τότε μοιάζεις μ’αυτό που έλεγε ο Καστανέντα

‘μεζεδάκι για τον Αετό’…

Ούτε παρτιζάνος στα βουνά

Ούτε μεζεδάκι στην πιατέλα…

Τότε τι;