Εκλειπτική του Αχανούς 

(επιλεγμένα αποσπάσματα)

Ο άνθρωπος συνομιλεί με τον εαυτό του τροχιοδρομώντας αέναα στην εκλειπτική του Αχανούς…

Αχανές δεν είναι μονάχα ό,τι δεν μπορεί να περι-οριστεί, να τοπογραφηθεί με τον θεοδόλιχο του νου και να υψομετρηθεί με τον χωροβάτη της αντίληψης.

Αχανές είναι ο μητροπολιτικός κόσμος της υπερ-Αντίληψης…

Αχανές δεν είναι απλά ένας μη-μετρήσιμος γεω-χώρος, φυσικός ή φαντασιακός. Στην πραγματικότητα, Αχανές είναι ο μόνος αληθινός χώρος και ας μην είναι ‘πραγματικός’. Δεν τον αναγνωρίζει η μεθοδολογία του νου, δεν τον εμπεριέχει στην ΄διδαδκτέα’ του ύλη, τον απορρίπτει εξ αρχής.

Αχανές είναι οτιδήποτε αναφέρεται στη ματιά. Είναι, με άλλα λόγια, το υποκείμενο και το αντικείμενο σε μια ταυτότητα δι-ύπαρξης στο διηνεκές… εντατική, δυναμική, αλληλοπεριχωρική δι-ύπαρξη.

Ο άνθρωπος που συναντήθηκε με το Αχανές έγινε ο ίδιος αχανής και ελευθερώθηκε…

Στο αχανές, η συνομιλία με τον εαυτό δεν υπόκειται σε ψυχαναλυτικούς όρους και η συνομιλία με το θείο δεν έχει την μηχανιστική επαναληπτικότητα του διαλογισμού.

Ακόμη και η προσευχή, δεν ανήκει στο αχανές. Ακόμη και ο έρωτας, ο άπτερος έρωτας, ο θείος έρωτας, δεν ανήκουν στο αχανές. Γιατί στο αχανές έχει την πανάρχαια γλώσσα του ωκεάνιου βιώματος. Μια γλώσσα ακατάληπτη, άγνωστη, ξεχασμένη, απρόσιτη από οτιδήποτε μπορεί να γίνει μέρος της κοινής αντίληψης.

Μονάχα η Αγάπη γνωρίζει το Αχανές και το Αχανές την Αγάπη.

Αγάπη και όχι… αγάπη. Γιατί δεν πρόκειται για μια ακόμη συναισθηματική, ευγενής έστω και εκλεπτυσμένη έκφραση του ανώτερου εαυτού. Ακόμη και ο ανώτερος εαυτός είναι μολυσμένος από τα κατάλοιπα της σαρκικής όρασης, δεν μπορεί να δει τόσο βαθιά, στα έγκατα του αχανούς.

Η συναισθηματική αγάπη είναι ένα απλό και μειονεκτούν υποσύνολο της Αγάπης. Είναι η κατακτητική, εγωτική, άπληστη ‘αγάπη’ της ηδονολατρείας, της ηδυπάθειας, της περιέργειας, της επεκτατικής δράσης του συναισθήματος. Η πλημμυρική της φύση δεν έχει τη δύναμη να πληρώσει σε βάθος τίποτε. Μοιάζει με ένα ρηχό ρυάκι που παλεύει να ξεδιψάσει ένα απειράριθμο στρατό. Τούτη η άγρια και επιδρομική αγάπη δεν έχει σχέση με το μεγαλείο και το Ολύμπιο ύψος του Αχανούς.

Το Αχανές προϋπήρχε της αγάπης.

Το Αχανές, γεννήθηκε όταν όλα βρίσκονταν στο γνόφο του σκότους.

Συνομιλώ με το Αχανές σημαίνει ότι έχω υπερβεί το σημείο τομής της εκλειπτικής του Χρόνου με την εκλειπτική του Αχανούς… πέρα από τούτο το σημείο, όλα επιστρέφουν σε μένα και όλα απομακρύνονται από μένα.

Πως μπορεί να συνομιλήσει κανείς με το Αχανές; Πως μπορεί να βυθιστεί ένας κόκκος ζάχαρης στη θάλασσα και να μην διαλυθεί, να μην αφανιστεί; Πως μπορεί μια πυρετική ψυχή να εμπιστευτεί την ανάσα της στο άπειρο και να μην σκορπίσει σε εκατομμύρια και δις εκατομμύρια φλόγες που τίποτε δεν μπορούν να ζεστάνουν και κανέναν χώρο να φωτίσουν;

Το να μιλάς για το Αχανές είναι μια δράση αυτό-υπονομευόμενη. Είναι μια δοκιμασία μαζί και μια πρόκληση του νου να εισέλθει στο παράδοξο. Μοιάζει με το ταξίδι στο παρελθόν. Είναι αδύνατο και μαζί δυνατό. Η σκέψη γυρίζει στο παρελθόν καταργώντας όλους τους περιορισμούς, ανεμπόδιστη, θριαμβική, υπερπηδά κάθε φράγμα και επιτυγχάνει εκείνο που το σώμα δεν μπορεί. Η σκέψη καταργεί κάθε έννοια παράδοξου και δεν γνωρίζει νόμους φυσικούς ή μετα-φυσικούς. Η σκέψη όμως δεν μπορεί να εισέλθει στο Αχανές. Γιατί εκεί, ο χρόνος και ο χώρος, οι δυο άξονες που «κατασκευαστικά» απαιτούνται για να μπορεί να τροχιοδρομεί η σκέψη, δεν υπάρχουν, είναι ανύπαρκτοι και μαζί υπαρκτοί…

Μιλώντας για το Αχανές, ο άνθρωπος τεντώνεται, η διάνοιά του ανοίγει, εκτείνεται, εκπτύσσεται, όμως και πάλι, δεν μπορεί παρά να αγγίξει τους τοίχους του αυτό-ορισμού του. Όπως ακριβώς ο έγκλειστος με τα χέρια σε έκταση αγγίζει ίσως το πολύ πολύ τα ασφυκτικά όρια της φυλακής του

Στο πρώτο σημείο τομής των εκλειπτικών η γέννηση

Στο δεύτερο ο θάνατος…

Άνοιξη 2012

Κάποτε… 

Πράττε δίκαια

Ύβριν μίσει

Ευσεβείας έχου

Επαίνει τα καλά

Κακίας απέχου

Χάριν απόδος

Ικέτας ελέει

Υιούς παίδευε

Σοφούς χρω

Έριν μίσει

Αγαθούς τίμα

Άκουε τα προσήκοντα

Μηδενί φθόνει

Το δίκαιον μιμού

Ελπίδος νέμε

Διαβολήν μίσει

Ευπροσήγορος γίνου

Αμαρτών μεταβουλεύου

Χρόνιαν φιλίαν φύλαττε

Φίλους ευνόει

Ομόνοιαν επιδίωκε

Μη λάλει προς ηδονήν

Σ(ε)αυτού μη αμέλει

Τα λεωφόρους μη βαδίζειν

Θνήσκε υπέρ πατρίδος

Μη επαίρου

Μη άρχου αδικείν

Άκουε πολλά, λάλει ολίγα

Νόει και τότε πράττε

Ανάξιον άνδρα, δια πλούτον μη επαινής

Πείσας λάβε, μη βιασάμενος

Ανέχου τον πλησίον σου μικρά ελαττούμενος

Μη έριζε γονεύσι, καν δίκαια λέγης

Παιδείας αντέχου

Επαίνει αρετήν

Εχθρούς αμύνου

Ευγένειαν άσκει

Ίδια φύλασσε

Αλλοτρίων απέχου

Φίλω χαρίζου

Μέτρον άριστον

Γνώθι σαυτόν

Χρόνου φείδου

Μηδέν άγαν

Φιλόσοφος γίνου

Όσια κρίνε

Γνους πράττε

Φόνου απέχου

Ήθος δοκίμαζε

Ευεργεσίας τίμα

Δικαίως κτω

Κριττήν γνώθι

Γάμους κράτει

Δαπανών άρχου

Αισχύνην σέβου

Χάριν εκτέλει

Ακούων όρα

Αδωροδόκητος δοκίμαζε

Βίας μη έχου

Ομίλει πράως

Φιλοφρόνει πάσιν

Γλώττης άρχε

Σαυτόν ευ ποίει

Αποκρίνου εν καιρώ

Πόνει μετά δικαίου

Οφθαλμόν κράτει

Καιρόν προσδέχου

Έχθρας διάλυε

Επί ρώμης μη καυχώ

Γήρας προσδέχου

Ευφημίαν άσκει

Πλούτει δικαίως

Κακίαν μίσει

Κινδύνευε φρονίμως

Πρεσβύτερον αιδού

Νεώτερον δίδασκε

Προγόνους στεφάνου

Χαρίζου αβλαβώς

Επαγγέλου μηδενί το παράπαν

Μη ψεύδου, αλλ'αλήθευε

Μη επιθύμει αδύνατα

Περί θεών λέγε, ως εισίν

Νόει το πραττόμενον

Μελέτα το παν

Γηράσκω αεί διδασκόμενος

Αγάπα τα του πλησίον σου και [δια]τήρει ως τα σαυτού

Ο συ μισείς, ετέρω μη ποιήσεις

Η περί του μέλλοντος πρόνοια, ανδρός έστιν άρετή

Συνετών ανδρών, πριν τα δυσχερή γενέσθαι προνοήσαι

Σήμερα… 

Άρπαξε να φας και κλέψε να’χεις…

Ωχ αδερφέ!

Δε βαριέσαι…

Μην ανακατεύεσαι…

Σώπα καημένε!

Μην είσαι κορόιδο

Εσύ θα βγάλεις το φίδι απ’τη τρύπα;

Βρε κάτσε στ’αβγά σου!

Βουρ στο πατσά

Γ.. τους όλους!

Να καεί το σύμπαν!

Όλοι κλέφτες είναι

Άραξε στα κιλά σου

Μην ασχολείσαι μωρέ!

Την πάρτη σου να κοιτάς!

Που πας να μπλέξεις;

Το πορτοφόλι μου γεμάτο να’χω…

Πλέρωσε να κάνεις τη δουλειά σου…

Βρε δεν πα να γ… όλα!

[Ξέχασα πολλά, παρακαλώ βοηθήστε…]

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΔΑΥΛΕΙΑ

Μάης

στα τελειώματα η Άνοιξη

Πάλι στο ημερολόγιο,

            Πόσο μεγάλες είναι οι ημέρες πια και πόσο μικρότερες και λιγότερο με σκιάζουν οι νύχτες. Από μικρή αγαπούσα να βολτάρω αυτή την εποχή, λίγο πριν μπει το καλοκαίρι με τα λιοπύρια του και τους αναθεματισμένους τους τουρίστες και τις ξεβράκωτες Αθηναίες, συγχώρα με Θέ μου... Ας είναι. Εκείνος που τα γνωρίζει όλα γνωρίζει κι ετούτο. Γιατί θα πρέπει να υπάρχει η κάθε εποχή, γιατί θα πρέπει να υπάρχει το κάθε τι, τόσο σοφά, τόσο επιδέξια καμωμένο...Ως κι οι ξεβράκωτες απ'τη πρωτεύουσα κάτι καλό θα’χουν, έτσι δεν είναι;

            Ο Μπόμπυ είναι η μόνη μου συντροφιά πια. Ο Μπόμπυ και, βέβαια, τα τρένα. Αυτά τα καταραμένα τρένα του διαβόλου που σημάδεψαν τη ζωή μου από τόσο δα κοριτσάκι. Ο πατέρας τα αγαπούσε, το ξέρω, όλα τ'αγαπούσε ο πατέρας!. Μα εγώ δεν μπόρεσα να τα αγαπήσω ποτές. Κι όχι μόνο γιατί μια τέτοια μηχανή του Σατανά μου έκλεψε κάποτε τον πατέρα, κι όχι γιατί σκλαβώθηκα από μικρή να'μαι σε τούτο το ρημαγμένο σταθμό και να εξυπηρετώ τους επιβάτες που τον θυμούνται -πόσο χαίρομαι που όσο πάει και λιγοστεύουν, χρόνο το χρόνο λιγοστεύουν, άμποτες να'ρθει η βλογημένη μέρα που το καλύβι αυτό θα κλείσει, θ'αραχνιάσει, θα το σβήσουν και οι χάρτες! Όχι, δεν είναι μονάχα όλα αυτά που με έχουν κάνει τόσο να μισώ τα τρένα. Μα είναι που κάποιο Σεπτέμβρη... Όχι, δεν μπορώ να συνεχίσω, ματώνει η ψυχή μου τώρα που σκαλίζω τούτες τις γραμμές, κι απόψε... όχι, δε θα κλάψω κι απόψε για κείνον...

            Νύσταξα ημερολόγιό μου. Ο Μπόμπυ δεν ακούγεται. Απόκαμε ο δόλιος. Πάω να πέσω κι εγώ. Αύριο πάλι...

Σάββατο

Μάης -κι έχουμε ακόμα...

            …Να που ξενυχτώ κι απόψε να σου γράψω. Και σε ποιόν άλλο να γράψω η άμοιρη;  Αχ, να'χε λέει ο Μπόμπυ μου ανθρώπινη λαλιά και να δεις τότε τι θα γινόταν! Πόσο ευτυχισμένη θα'μουνα αν ο γερο-Μπόμπυ μου μπορούσε να φτιάξει πέντε λεξούλες να μιλάμε. Όχι πολλές, να, πως το κάνουν εκείνα τα πουλιά με τα ωραία χρώματα στα φτερά τους, οι παπαγάλοι Κακάο μου φαίνεται πως λέγονται. Έτσι είχε πει ο κυρ-Σωτήρης, ο δάσκαλος κάποια φορά που είχε έρθει να με δει και πάνε χρόνια από τότε. Μα, τι σημασία έχει πως τους λένε οι άνθρωποι; Νοιάζεται το τριαντάφυλλο που εμείς το λέμε έτσι; Όπως κι αν το λέγαμε το ίδιο μεθυστικό θα'ταν το άρωμά του! Τι χαζοί μωρέ που είμαστε και κάνουμε τους σπουδαίους! Λοιπόν, να, τέτοια θα ήθελα να πω στον Μπόμπυ μου κι αντί να μου γαβγίσει ή να με κοιτάξει πονετικά, να μου πει: "Μπράβο σου κυρά, σωστά τα λες!"

            Η πρωινή μηχανή έσκισε πάλι μια γίδα στα δυο κι άκουγα τα ουρλιαχτά του ζωντανού ίσαμε εδώ πέρα και έγινε κομμάτια η ψυχή μου. Στο διάβολο τα τρένα σας, μ'ακούτε Αθηναίοι και Ευρωπαίοι; Στο διάβολο κι ακόμα πάρα πέρα! Σχώρα με πατέρα, το ξέρω πως τ'αγάπησες, το ξέρω πως και τώρα εκεί, να, στην αγκαλιά του Αβράμ, είσαι με την ωραία στολή σου, το κασκέτο σου, τη σφυρίχτρα σου και... αχ, πατέρα, πόσο μόνη μ'άφησες να'ξερες!

            Τα κατάφερα πάλι να μουσκέψω τις σελίδες. Κι όσο γερνάω, τόσο πιο εύκολα ανοίγουν οι βρύσες, οι άθλιες!

            Άντε, ας πέσω γιατί αύριο πρωί πρωί θα με περιμένει ο παππούλης, μέρα του Θεού, μην αργοπορήσω και δεν κάνει...

Κυριακή, Μάης

 τέλεψε κι αυτή η βδομάδα

            …Τι ωραία που έψελνε σήμερα ο Νότης της Γιώργαινας, τι τραγούδια των αγγέλων μπήκαν στη ψυχούλα μου και μέρεψαν τις σκέψεις μου και σύχασαν τους λογισμούς μου! Κι ύστερα μίλησε ο παππούλης κι έβγαλε τέτοια λόγια το στόμα του που είπα πως ναι, είναι απ'το Θεό αυτό το ράσο βλογημένο, αλλιώς δεν εξηγείται. Αχ, βρε Μπόμπυ μου, να'κουγες τι έλεγε ο παπάς, θα'θελες ν'αφήσεις τις Κυριακές τη σκυλίσια σου ζωή να γινόσουν άνθρωπος κι από Δευτέρας χαζοκούταβος πάλι!

            Κείνο που δεν κατάλαβα είναι που στο τέλος της λειτουργίας με πλησίασε ο παπά-Θούριος και με ρώτησε σοβαρά: "Γιατί βλογημένη δεν έρχεσαι στην ξομολόγηση πια; Τι κρίματα έχεις και φοβάσαι;" Τι να του πω Μπόμπυ μου; Πως δεν έχω να πω τίποτα, πως είμαι έρημη τόσα χρόνια, πως είμαι απείραχτη και η φλόγα που μ'εκαιγε κάποτες τώρα έχει σβήσει πια ολότελα και να'ταν κι άλλη;... Μα του τα είπα! Κι εκείνος χάιδεψε το μούσι του δύο φορές και με σταύρωσε. "Άιντε στην ευχή της Παναγίας και πρόσεχε μπας και περάσει κανένα τρένο και'χει τον Εξαποδώ μέσα κι όπως είσαι μόνη και πεντάρφανη και άσπροι είναι ακόμη και σφιχτοί οι μηροί σου σε λιμπιστεί και... θου Κύριε!"

            Τι είναι τούτα που μ'είπε ο παππούλης; Τι πράγματα που δεν καταλαβαίνει το φτωχό μυαλό μου; Να φοβάμαι να ξαπλώσω πια στον έρημο το σταθμό μπας και δω τον Εξαποδώ να... Ουστ, ουστ και πάλι ουστ!

            Κουράστηκα σήμερα, τρία χιλιόμετρα μέχρι την εκκλησιά κι άλλα τόσα να γυρίσω, δεν είμαι πια στη πρώτη μου νιότη, Μπόμπυ μου συ γερνάς νωρίτερα από μένα μα κι η κυρά σου τα μετράει πια τα χιλιόμετρα και φουσκώνει και ξεφουσκώνει σα μπαλόνι!

            Να πέσω, αύριο έχω δουλειές με φούντες...

Σάββατο, Μάης

Μέσα του μήνα

            …Τι είναι τούτο που με βρήκε σήμερα;  Τρόμαξα, έχασα το χρώμα μου, σκιάχτηκα, χιλιοσκιάχτηκα η δόλια. Κει που έπλενα τα ρουχαλάκια μου στη βρύση, κι ο ήλιος είχε που έκαιγε τρεις ώρες το ελάχιστο, τι είδα μπροστά μου και έφυγε η ψυχούλα μου; Να'σου ένα παλικάρι, ψηλό και μαυρισμένο απ'το λιοπύρι! Μωρ'τι μαυρισμένο; Μπαρουτοκαπνισμένο δε λέω καλύτερα; Με κοίταξε περίεργα κι άρχισα να κουμπώνομαι, Θέ μου συγχώρα με! Κάτι τις με ρώτησε για το σταθμό, ούτε που θυμάμαι, κάτι που μου είπε πως δουλεύει, Μηχανικός, δεν κράτησα. Μα ύστερα έφυγε και άρχισα να πλένω πάλι και η καρδιά μου πετάριζε λες κι ήθελε να σηκωθεί η σκρόφα να φύγει απ'τα στήθια μου!

            Δεν περάσανε δέκα λεπτά και να'σου αρχινάει ο Μπόμπυ να τραβάει την αλυσίδα και να πετάγεται από δω κι από κει και να κοπανιέται ο άμοιρος και να ουρλιάζει! Ώσπου να σηκωθώ να ιδώ, να'σου μπάστακας ένας άλλος! Χριστέ μου, τι ήταν αυτό! Τούτος ήταν πιο γεμάτος, με μια μαλούρα μέχρι το σβέρκο, ανάκατη και αξύριστος κι άρχισε κάτι να με ρωτάει κι αυτός μα ετούτος πιο αλέγκρος, με ευγένειες και τέτοια που δεν τα μπιστεύομαι εγώ. Νόμισα πως ήθελε να ανοίξω το σταθμό, μα μετά έφυγε κι αυτός, μαζί με τον άλλο, ξαφανίστηκε!

            Ε, να μην τριτώσει; Τρίτωσε! Να'σου σε λιγάκι και μια τσούπρα! Ρούχο δεν είχα σώσει να πλύνω! Κι ετούτη, δημοσιογράφος είπα είναι, ήμουν σίγουρη. Τι στο δαίμονα μωρέ ήρθατε να ιδείτε από την Δαύλεια που ως κι ο Θεός την έχει ξεχάσει; Μα δεν ξέρω τι με ήθελε, τίποτε δεν ήθελε, κουβεντολόι να περνάει η ώρα. Βρε αμέτε στα τσακίδια, πρωτευουσιάνοι κι αν είστε από τα Υπουργεία σας και τον Σημίτη σας, να κι εγώ!

            Το βράδυ που'ρθε από δω ο Ντούλος, τον ρώτησα, αυτός ανακατεύεται μ'αυτά, κάτι μου είπε, θα φτιάξουν λέει να τρέχει το τρένο με το ηλεκτρικό, όπως το Μετρό της Αθήνας! Μωρ'τι μας λές του είπα του Ντούλου και τον ξαπόστειλα από κει που'ρθε! Όλα τα’χε η Μαριορή, Μετρό της έλειπε!

            Άντε, μεσονύχτησε, καλή μου ξεκούραση και βλαστήμησα πολύ σήμερα και πως θ'αντικρίσω αύριο το παππούλη ήθελα να'ξερα!

[εμπνευσμένο από μια εμπειρία μετρήσεων χωροστάθμησης σιδηροδρομικού δικτύου από λίγα χιλιόμετρα πριν την Δαύλεια και ως την Τιθορέα… Άνοιξη του 2000... το σοκ όταν το συνεργείο μας αντίκρισε το μοναχικό σταθμό της Δαύλειας εντυπώθηκε μέσα μου με μια Γκόθικ παράσταση… και η μοναδική ψυχή που συναντήσαμε στον ερημωμένο σταθμό γέννησε τούτη την μικρή ιστορία…  η φωτογραφία δεν είναι από το σταθμό της Δαύλειας...]

How can you spoil a photo?

πω, πω... μαντάρα!

Σε μια θεωρητική ‘άσκηση’, σε έναν θεωρητικό βιο-δυναμικότοπο, επιλέγοντας συνθέσεις ανθρώπων με σχηματοποιημένα χαρακτηριστικά… δημιουργώντας 5μελείς δυναμικές ομάδες… –ο αριθμός 5 σε μια ομάδα ανθρώπων αποδεικνύεται ότι εκμεταλλεύεται κατά τον βέλτιστο τρόπο τις ατομικές αρετές και τις μετασχηματίζει σε ομαδικά όπλα επιβίωσης…, λιγότεροι αποτελούν μια φοβική συντροφιά με κεντρομόλες, εσωδυναμικές, ηττογενείς θεωρήσεις, περισσότεροι, ενεργοποιούν χαοτικές δράσεις και μερισμούς σε αναποτελεσματικά υποσύνολα…

Από τα πέντε μέλη της δυναμικής ομάδας που θα βρεθεί κάτω από αυξητικά κλιμακούμενες οριακές συνθήκες,  συνθήκες ενός «τοξικού» και όχι απλά αφιλόξενου,  βιότοπου όπου δοκιμάζει πολύ σκληρά αντοχές σωματικές, πνευματικές και ψυχικές…

προκύπτει ότι…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο δυνατός… εννοείται πως η φυσική ρώμη, η μυική δύναμη και η γερή κράση θα αποδειχθούν πολύτιμα εργαλεία για ένα μικρό διάστημα. Γρήγορα όμως θα υπερκεραστούν και θα συνθλιβούν από την πολυπλοκότητα του βιο-δυναμικού πεδίου και ο απλά πιο δυνατός θα καταρρεύσει… από νοητική κόπωση, από εξάντληση ψυχική και άρνηση να παλεύει για οτιδήποτε δεν κατανοεί πρωτογενώς…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο θαρραλέος…  ο θαρραλέος και τολμηρός θα ανταποκριθεί με επάρκεια σε μια σειρά κινδύνων αλλά θα υπερισχύσει η αμετροέπεια της ήρεμης ανάλυσης των δεδομένων… ο γενναιόψυχος είναι μεν απαραίτητος μόνον όμως όταν αποτελεί μέλος μιας ομάδας και τελεί υπό τις οδηγίες κάποιου άλλου που αναγνωρίζει ως ευφυέστερο… τελικά θα υποκύψει κάτω από την εσωτερική του σύγχυση…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο ευφυής… ο ευφυής έχει ροπή προς την αλαζονική ανάλυση των συνθηκών, υπεροχικό βλέμμα και αδυναμία απλοποίησης… η ευφυία του θα δώσει διεξόδους στους άλλους αλλά όχι σε κείνον… η ψυχική του κατάσταση θα δοκιμάζεται όλο και περισσότερο και ενώ θα απεμπλέκεται από πολλαπλούς κινδύνους, ένας ενδοτραφής πεσιμισμός θα τον απομυζά ενεργειακά όλο και περισσότερο… έχει εξαιρετικές πιθανότητες μακράς επιβίωσης αλλά δεν θα είναι ο τελευταίος που θα μείνει…

…δεν θα επιβιώσει ο πιο ψύχραιμος… αν και θα είναι ο προτελευταίος ίσως που θα μείνει… ο ψυχραιμότερος ακόμη κι αν δεν διαθέτει ως εργαλειακά εφόδια, δεξιότητες, ευφυία και εφευρετικότητα, έχει όμως την τάση να ηγείται μετά από αρκετό καιρό μιας ομάδας και να τον αμφισβητεί μονάχα ο ευφυέστερος… ο ψυχραιμότερος έχει τον βέλτιστο βαθμό ισορρόπησης μεταξύ αδράνειας και ρίσκου, άμυνας και επίθεσης, στάσης και κίνησης… αντιλαμβάνεται καθαρότερα τις μεταβολές σε φυσικό και ενεργειακό επίπεδο… θα μείνει προτελευταίος…

…θα επιβιώσει ο πιο τυχερός… κι αυτό δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης…

Κι αυτός ο ‘θεωρητικός βιο-δυναμικότοπος’ είναι ό,τι με μια λέξη, αποκαλούμε… ζωή.

Game over

© Victoria Ivanova

Να θυμάσαι τι υπήρξαν αυτές οι πόλεις ...

‘Τυχερέ Μάξιμε, ο αυτοκράτορας σε στέλνει στην πατρίδα του κάλλους, των τεχνών, της γεωργίας. Σ'αυτή τη μακάρια γη ο αυτοκράτορας σου παραδίδει ελεύθερες πόλεις, άνδρες ελεύθερους. Οι αρετές αυτών των ανδρών, τα έργα τους, οι συμμαχίες, οι συνθήκες, η θρησκεία απέβλεπαν πάντα στην προάσπιση της ελευθερίας που αποτελεί το μέγα φυσικό δικαίωμα των ανθρώπων. Πρέπει να κατανοήσεις το μέγεθος της αποστολής σου. Τίμησε τους ιδρυτές της πατρίδας των Αθηναίων, τίμησε το αρχαίο κλέος των ποιητών και πολεμιστών αυτού του έθνους, σεβάσου τα ιερά γερατειά των πόλεων... Μη λησμονείς ότι κυβερνάς την Αθήνα και τη Σπάρτη. Θα ήταν σκληρότητα, αμάθεια και βαρβαρότητα να εξυβρίσεις το όνομα και τη σκιά της χαμένης ελευθερίας. Να θυμάσαι τι υπήρξαν αυτές οι πόλεις και τι είναι σήμερα... να σέβεσαι την αρχαία δόξα... τα ηρωικά κατορθώματα των προγόνων, τους μύθους τους. Πρόσεξε να μην θίξεις την αξιοπρέπειά τους, την ανεξαρτησία τους, την υπερηφάνεια τους. Να θυμάσαι πως αυτή η χώρα μας έδωσε την δικαιοσύνη και τους νόμους, όχι γιατί μας κατέκτησε αλλά γιατί εμείς το ζητήσαμε... Πρόσεξε να μην είσαι σκληρός και αυταρχικός. Και μη ξεχνάς, το επαναλαμβάνω, πως δεν υπάρχει πολυτιμότερο αγαθό από την ελευθερία’

Πλίνιου του Νεότερου Epistulae VIII, 24

Απόσπασμα από τις γραπτές οδηγίες του Πλίνιου του Νεότερου,

αυτοκρατορικού συμβούλου προς τον Κόιντο Βαλέριο Μάξιμο

όταν ο τελευταίος διορίστηκε ανθύπατος της επαρχίας Αχαΐας

(νότια και κεντρική Ελλάδα)  από τον αυτοκράτορα Τραϊανό

μερικών το θράσος είναι μεγαλύτερο απ'το ταλέντο τους...

και δεν συμφωνώ με τα γιαούρτια -υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε- ούτε και με τις καρέκλες -πιο χρήσιμες σε άλλες... εκδηλώσεις - αλλά και... προδότη και δωσίλογο τον κ. Νταλάρα; 

Τσ, τσ, τσ... πιπέρι!

η... νοσταλγία της μούντζας!

άραγε 'σκεπτόμενος' σημαίνει σχεδόν πάντα 'μοναχικός';
μονήρης
εσωστρεφής
ενδο-αυτάρκης;

σκεπτόμενος σημαίνει αδρανής και... ατόφιος
ή μήπως σημαίνει μια άλλη ποιότητα αντίληψης
και δράσης;

παρακολουθώ τελευταία -δεν έχει σημασία εδώ αν συμμετέχω και που - όλο και περισσότερο να γεννιούνται, να ανθίζουν, να αναπτύσσονται κινήσεις πολιτών... εκπαιδευτικοί που κάνουν δωρεάν μαθήματα σε παιδιά, το 'κίνημα της πατάτας', ομάδες στο νετ που οργανώνονται και δρουν για βιβλία, ρούχα, υπηρεσίες... το θεωρώ πολύ αισιόδοξη μεταβολή αυτή...
χρειαζόταν να ενσκήψει ως φαραωνική 'πληγή' η κρίση για να βγούμε από το καβούκι μας αλλά πάντως γίνεται...
γίνονται πράγματα, οι πολίτες γυρνούν την πλάτη τους στο 'οργανωμένο κράτος' -εδώ γελάει κανείς και κλαίει μαζί - και παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους... όσα μπορούν, ό,τι μπορούν...

αυτό φυσικά δεν αρέσει σε κάποια κόμματα και μάλιστα της Αριστεράς. δεν αρέσει που οι άνθρωποι μπορούν να σκέφτονται έξω από 'την εμπειρία του Κόμματος' και να αυτο-οργανώνονται... δεν πειράζει... ξύδι... θα τους περάσει...

σε κανέναν εκπρόσωπο του Συστήματος δεν άρεσε ποτέ που κάποιες φωνές όρθωναν το δικό τους ανάστημα. το ιερατείο μιας άλλης εποχής δεν ανέχτηκε την ελεύθερη σκέψη του Σωκράτη. και φυσικά τον οδήγησε στο κώνειο -αν μη τι άλλο, του εξασφάλισαν έναν 'ακριβό' θάνατο και όχι τον κρημνισμό που συνηθιζόταν. το κώνειο ήταν πανάκριβο αλλά για τον εξέχοντα συμπολίτη Σωκράτη, χαλάλι!

ήμουν πάντοτε εναντίον του 'οργανωμένου εθελοντισμού' και της 'φιλανθρωπίας'. οι τηλεμαραθώνιοι που κάποτε συνηθίζονταν μου προκαλούσαν ως και οργή. κρατική ή ημι-κρατική φιλανθρωπία σημαίνει ότι δίνουμε ένα ευρώ και εξαγοράζουμε πολύ φτηνά τη συνείδησή μας. από την άλλη, αισθάνομαι ότι όσο περισσεύει ο εθελοντισμός, τόσο εξαχρειώνεται το κράτος και όπου αναλαμβάνουν οι πολίτες τις ευθύνες των καλοπληρωμένων επίσημων υπηρεσιών, τόσο αποκοιμιούνται οι συνειδήσεις των υπευθύνων...

όμως, όσα γίνονται αυτή την εποχή, μόνο αισιοδοξία μπορούν να προκαλέσουν... γιατί δείχνουν ότι η κοινωνία δεν νοσεί, όπως οι μεγαλοφιλόσοφοι των τηλεοράσεων και των διαλέξεων προσπαθούν να μας πείσουν... είμαστε μικρά παιδιά, λέει, έχουμε συναισθηματικό θυμό, δεν καταλαβαίνουμε το καλό μας και... αντιδρούμε... όπως τα μικρά παιδάκια που δεν θέλουν να πάνε στο σχολείο ή τα άτακτα και κακομαθημένα που δεν καταλαβαίνουν 'τι γράφει στη παλάμη' του μπαμπά...

οι πολίτες θα ορθώσουν τελικά το ανάστημά τους όσο κι αν αυτό δεν το πιστεύουν οι κομματοθρεμμένοι αριστεροί ή οι κυνικοί και άδειοι νεο-γιάπηδες της δεξιάς... οι πολίτες θα πάρουν την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους και θα τους δώσουν όσα μαθήματα χρειάζονται για να καταλάβουν ποιος είναι το κακομαθημένο υπέρβαρο παιδί που το τάιζαν επί χρόνια με το ζόρι και τώρα το υποχρεώνουν σε μια ανηλεή νηστεία θανάτου...

και δεν θα είναι οι μούτζες πλέον που θα σοκάρουν τον κ. πρόεδρο της ελληνικής δημοκρατίας στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.
ως και τις μούτζες των 'αγανακτισμένων' θα νοσταλγήσουν...
και πολύ σύντομα...

ΘΗΡΙΟΝ

Τούτος ο τόπος ο θανατοφόρος.
Εδώ που σωπαίνει η σταροκαλαμιά
μετά το δρεπάνι που δούλεψε.
Πέρα-δώθε φυτρώνουν αραποσιτιές
και αραιό το γένι του κυρίου πρεσβευτή.
Όταν κουβαλάει ο μέρμυγκας τη σοδειά
με τους αραμπάδες της νύχτας
και ο πόντικος φτάνει γενίτσαρος
στα πετροκάραβα και τις καστροπολιτείες
η στέγνια σκληραίνει
τα μάτια της μαυρομαντηλούς
και το αλάτι τη σιωπή μας.
Εδώ
που ωριμάζει μια ακαταμάχητη βλαστήμια
για να τιναχτεί σαν αίμα σφαχτού
στην επίσημη θυσία που 'τοιμάζουν
σολντάτοι και μινίστροι και πάστορες.
Τούτος ο τόπος ο Αρμαγεδών.

Δημήτρης Λιαντίνης (Οι ώρες των άστρων, ποιήματα)