Γεδρωσία

Ένα μικρό σημείο ήσουν

που ύψωσε το ανάστημά του

και διέγραψε την περιφέρεια του κύκλου

γύρω απ’τον πυρήνα του Ανθρώπου

μεταιχμιακός θα πεις

Ιανός του χρόνου και του χώρου

όχι οι παράγοντες του γινομένου

μα το ίδιο το λεπτό ενδιάμεσο

στην μεταστοιχείωση του χτες

που ενοφθαλμίζει το αύριο

και τείνει στο ευρύστερνο τώρα

το αιώνιο τώρα

ούτε γη αλχημική

ούτε σταυρός διάπυρος

ένδον αρνείσαι το προσωπείο σου

κι όταν εκδιπλώνεσαι

ενδύεσαι το σαρκίο της θλίψης

όχι οι παράγοντες

μα η ερωτική τους σχέση

πριν το γινόμενο καεί στην Γεδρωσία

του ανθρώπινου κάματου

υπέροχος!

και ροϊκός!

ένα μικρό, φωτερό σημείο ήσουν

μοναχικός

περίμενες να οριστείς

από τον υπέρτατο διαβήτη

να περιγράψεις τα ασώματα πεπραγμένα

να δικαιώσεις ένα προορισμό

μια αποστολή

μια οδύσσεια φωτός

όχι ο Μαραθώνας

ο Γρανικός

τα λευκά ποδάρια του ναού της Παρθένου

μα το σημάδι του Κάιν

ο ασπασμός του Ισκαριώτη

του Εφιάλτη ο πυρετός…

εκεί ανασαίνεις διαρκώς

στο ενδεχομένως

όλων των περασμένων

που τέμνονται με τα επερχόμενα

και ζευγαρώνουν οι ψυχές

και γεννιέσαι ως θνητός

και όλβιος μαζί

μύστης και άμβροτος θεός…

Δεκ2012

XMAS with ARKAS!!

Χρόνια Πολλά σε όλους!

ο οδοκαθαριστής

Στα πάρκα τα περιποιημένα των μητροπόλεων
και στα σοκάκια των καλών συνοικιών
η καθαρότητα του τοπίου θα έπρεπε να εγγράφεται
στο μητρώο της αντίληψης ως απουσία:
δεν είναι παρά το ίχνος που αφήνει πίσω της
μια σάρωση.

Η παραπλάνηση εδώ λειτουργεί δια της αφαιρέσεως.
Γιατί ο οδοκαθαριστής δεν νοείται παρά απών,
ακροβατώντας πάντα στην ανεστραμμένη
μοίρα του ζητιάνου.
Ο ένας προσπαθεί να σε πείσει ότι υπάρχει
κι έτερος ότι δεν, καθόλου.

Κι οι δυο ματαίως μάλλον
μιας και εν τέλει δεν αποτυπώνονται
παρά μονάχα στην εικόνα του τοπίου,
σχεδόν σαν στοιχεία αρχιτεκτονικής
όπως οι κυκλαδίτικες γάτες.

Κι έτσι ακόμα κι στους μυημένους
που την οφθαλμαπάτη υποψιάζονται
το υποκείμενο συνήθως τους διαφεύγει.
Όχι αδίκως, αφού κι ο ίδιος μάλλον αγνοεί πως αυτό που σκουπίζει
δεν είναι παρά η ίδια του η παρουσία.

Εδώ όμως για λίγο θα σταθώ. Γιατί δεν είναι διόλου της τέχνης
αμελητέο μέγεθος.
Μα εκεί που οι πεζογράφοι αρέσκονται ν' αφηγούνται το πώς
αναμετράται με τις σορούς πτηνών μη ζώντων/
κι οι ποιητές το πώς συλλέγει σωρούς πραγμάτων
απ'την αγριότητα ανυπεράσπιστων
(πέτρες γραμματόσημα πώματα από φάρμακα 
                         σπασμένα γυαλικά λουλούδια)
εγώ δεν βλέπω παρά τον άνθρωπο, ανήμπορο, με τη σωρεία
να μάχεται, των περισσευμάτων.

Απ' τα φυλλάδια των διαφημιστικών ως τις μισοσβησμένες γόπες
κι από τις σύριγγες ως τα ωχρότατα φύλλα
να εργάζεται ολοένα σαρώνοντας κι ουδέποτε σαρωνόμενος.
Απ' το χάραμα ως το ύστερο βράδυ
μες στους αγέρηδες που αμφισβητούν την αποκομιδή
και μες στη διαρκή του πλήθους αδιαφορία
φορώντας πάντα και μονάχα της απουσίας το σηματοδότη:
το φωσφοριζέ γιλέκο των υπαλλήλων του δήμου.

Κι ωστόσο δεν μπορώ, δεν θέλω μάλλον
να αποκλείσω το ενδεχόμενο μιας
εγκαρτέρησης. Την πιθανότητα γυρίζοντας σπίτι
να μην κομίζει μονάχα την υπερφόρτωση
και τον ακοίμιστο πόνο της διαψευσμένης διαλογής.
Προς τούτο τον φαντάζομαι λιγάκι ως νέο προφήτη
ενός κάποιου νέου θεού ο οποίος
για να να καταφέρει να είναι πανταχού παρών
κομματιάζεται στο απειροελάχιστο.
Βουτηγμένος σ' αυτήν την πολλαπλότητα ο ήρωας μας
ενδεχομένως να συναντά έναν νέο τρόπο να υπάρχει
εξερευνώντας της ζωής διαρκώς τα απορρίματα.

Σίσσυφειος ο κόπος του, ίσως.
Για αυτό της πόλης διαβάτη να συλλογίζεσαι
καθώς περνάς από δρόμους καθαρούς και πλατείες τακτοποιημένες,
την καθημερινότητα μιας ύπαρξης ατυχούς
που αναλώνεται
για να μπορέσεις εσύ ασυλλόγιστος να πορεύεσαι,
που εξοντώνεται
για να απομακρύνει από το διάβα σου
κάθε τι το ευτελές.

Κι αν συνδράμει με τον τρόπο του, όπως είπα,
στην παραπλάνηση-Συγχώρεσέ τον!
Είναι κι αυτό μια
της εργασίας του
συνθήκη.

Υγ: Οποιαδήποτε με σωρεία αχρήστων πληροφορίων 
ομοιότητα και κάθε είδους σαρώσεων δυσκολίες 
είναι αποτέλεσμα οικτρής παραπλάνησης.

πειρίθους

http://peirithous.blogspot.gr/

ευχαριστώ θερμά για την άδεια φιλοξενίας

Έχουν γνώση, άραγε οι συγγραφείς, με τι πραγματικά καταπιάνονται;

Έχουν γνώση, άραγε οι συγγραφείς, με τι πραγματικά καταπιάνονται; Έχουν αίσθηση τι είναι οι λέξεις; Κι αν έχουν την αίσθηση, έχουν συνείδηση της δύναμής τους;

Όσο βρίσκονται στην περιπέτεια της γραφής, από την πρώτη μέρα κιόλας αναμετρώνται με κάτι που δεν μπορούν καν να αντιληφθούν… περνούν χρόνια για να αρχίσουν να αισθάνονται τα μεγέθη, τις δυνάμεις, τις ροές, τις συντεταγμένες του απειροχώρου αυτού στον οποίο με έπαρση εισβάλλουν και, συνήθως, κατατσακισμένοι εξέρχονται κάποτε… πλούσιοι μεν εμπειριών και γνώσης αλλά πεντάρφανοι, μόνοι, ανέστιοι… κάτι σαν τον Οδυσσέα δηλαδή λίγο πριν αντικρίσει ξανά τη γενέθλια γη… Κι έτσι κάπως ετοιμάζεται το εσωτερικό βλέμμα του συγγραφέα… πρώτα να φύγει το εξωτερικό με τις άχρηστες εικόνες, τις πληροφορίες και τα αθύρματα των παραστάσεων και ύστερα, να υπάρξει χώρος για να αναδυθεί το Βλέμμα… και αν δεν τον πυρπολήσει ο εαυτός του, είναι βέβαιο ότι θα τον αφανίσει η σιωπή…

Το τέλος όλων είναι η σιωπή, έτσι κι αλλιώς…

Κάποιες σκέψεις με αφορμή μονάχα μια ωραία ταινία, The Words, όπου γοητεύεται κανείς περισσότερο από την αφηγηματική δύναμη του σκηνοθέτη και την καλοδομημένη αρχιτεκτονική σύνθεση, την στρωτή ροή και τις επαρκείς ερμηνείες παρά από κάποιο μήνυμα ‘μεγατόνων’… δεν υπάρχει κανένα τέτοιο ‘βαρύ’ μήνυμα… υπάρχει ο πυρήνας της ανθρώπινης ματιάς, η ίδια η ζωή… στην ολότητά της… ακόμα και με κάποιες ευκολίες ή δοκιμασμένες τεχνικές, δεν παύει η αφήγηση να σε κρατάει ζεστό στην οθόνη…

Και λέγοντας ζωή… να μια τρομερή λέξη, μια λέξη δύναμης… Λέξεις δύναμης, έλεγε κάποτε ένας διδάσκαλος που τον θυμάμαι με αγάπη, είναι αυτές οι λέξεις – ήλιοι, οι λέξεις σύμπαντα που δεν χρειάζονται τίποτα και κανέναν δίπλα τους, γύρω τους… Λες ζωή και περιέχονται τα πάντα… Λες αγαπώ και συνδέεσαι με έναν παράξενο τρόπο με την πρωταρχή της Ύπαρξης… λες  θάνατος και είναι αρκετό για να πυροδοτήσεις μια φιλοσοφική πορεία προς… την αλήθεια… άλλη μια τέτοια λέξη…

Αλλά, λέω πάλι, δεν είναι ανάγκη ούτε οι ποιητές ή οι δημιουργοί να έχουν την απόλυτη συνείδηση του τι ακριβώς κάνουν, με τι καταπιάνονται… γιατί αν ήταν έτσι, δεν θα έγραφαν, θα σταματούσαν να γράφουν, θα ήταν ανίκανοι να γράψουν… είναι σα να απαιτείς από τον ηθοποιό να είναι μύστης της τελικής βαθμίδας… δεν θα έχει καμιά διάθεση να υποκριθεί ή να ‘παραστήσει’ οτιδήποτε… μπορεί να λειτουργεί όσο ένα μεγάλο μέρος του είναι του παραμένει αφώτιστο, αχαρτογράφητο, μυστηριώδες…

Κι έτσι οι λέξεις παραμένουν σύμβολα και αρχέτυπα που φλέγονται αλλά και δονούνται όπως η αρχαία εκείνη Κιβωτός που όποιος την άγγιζε έπεφτε αμέσως νεκρός… η Μεγάλη Γνώση δεν είναι ένα παιχνίδι για το απόγευμα της Κυριακής μεταξύ φίλων… ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε επικίνδυνη… ευτυχώς…

περί δημιουργικής ταφής...

από τις απαρχές, απ’τις φασκιές σχεδόν της μυστηριακής ψηλάφησης της γνώσης, οι διδάσκαλοι της Ατραπού δεν σταματούν να γκρινιάζουν στον δόκιμο μύστη… να παρατηρείς… να μην σταματάς να παρατηρείς… μην κοιμάσαι… αφυπνίσου, γίνου εξ-υπνος…

…να παρατηρείς…

γιατί διαφορετικά η μηχανικότητα έχει τη βαρύτητα του… Δία… σε συνθλίβει, σε συρρικνώνει σε μια μπάλα μάζας, σε απομειώνει…

το θέλουμε αυτό αδελφέ μου; όχι, δεν το θέλουμε…

…να παρατηρείς…

κίτρινη παρέκβαση

υπάρχει μια ενδο-δράση που προσωπικά ονομάζω ‘δημιουργική ταφή’… (μπορεί να μην αρμόζει στην… εορταστική –δήθεν – ατμόσφαιρα των πολυκαταστημάτων αλλά δεν με ενδιαφέρει καθόλου… κείνο που θέλω να γράψω, θα το γράψω)… τι λοιπόν είναι τούτη η ‘δημιουργική ταφή’;

είναι μια διαδικασία που μοιάζει με την αερόβια… επεξεργασία των λυμάτων! Μονάχα που οφείλει να λάβει χώρα εντός και να παράξει αποτελέσματα εκτός…

και έχει την λειτουργική της ανταπόκριση αμέσως με την ολοκλήρωση της… επεξεργασίας… αυτής που ονόμασα ‘αερόβιας’ αν και θα μπορούσε να είναι και ‘αναερόβια’…  αλλά αυτό δεν μας απασχολεί αυτή τη στιγμή…

η δημιουργική ταφή μοιάζει με κάπως με τον αντιπερισπασμό… κάτι σαν κι αυτό που έκανε ας πούμε ο Αλέξανδρος στον βασιλιά Πώρο της Ινδίας και του εμφανίστηκε από αλλού και τον έπιασε σε… ινδική πραλάγια… τέλος πάντων, αυτά ας πονοκεφαλιάσουν τα γεράκια των σχολών πολέμου… απλά ο ελιγμός μας ενδιαφέρει επειδή ήταν ευφυής και κυρίως, λειτουργικός και… οικονομικός…

εδώ συμπράττουν, από άλλη οδό και οι αρχιτέκτονες… δεν φτάνει λέει το σπίτι να είναι λειτουργικό, οφείλει να είναι στατικά επαρκές… τι να την κάνω την απλότητα άμα φυσήξει ο πουνεντομαίστρος και μας πάρει και μας σηκώσει; κι αυτό δεν φτάνει, οφείλει να είναι και αισθητικά αρμονικό, τι να τον κάνω ένα συμπαγή κύβο από μπετόν που δεν θα τον κουνάει σεισμός 300 ρίχτερ αλλά θα είναι μια αηδία και μισή;… κι αυτό δεν φτάνει… οφείλει να είναι και οικονομικό… τι να το κάνω το Χίλτον αν είναι να μου φέρει ξανά την τρόικα για να ξεπληρωσω σε τριάντα χρόνια; ο ιδανικός συνδυασμός, να τα έχει όλα στο λιγότερο κόστος… και να χαίρεσαι να ζεις μέσα αλλά να το βλέπεις κι απ’έξω και να μην σου έρχεται ο έμετος…

τι σημαίνουν τώρα όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την δημιουργική ταφή;

να, υπάρχουν περίοδοι, υπάρχουν εποχές στη ζωή μας που τα φορτία που δεχόμαστε τείνουν να φτάσουν στον ιδανικό συνδυασμό τους και σε χορό όλα μαζί –περισσότερο εκείνα που θα έλεγε κανείς ‘σημειακά’ – μας οδηγούν στην κατάρρευση… καλά να περιμένεις το ιππικό του τρελομακεδόνα από δω και το πεζικό από κει… αλλά να τον δεις κι αυτόν άξαφνα με άλλους τόσους από κει που δεν το περίμενες Φάντη μπαστούνι;… άστο καλύτερα…

υπάρχει όμως ένας ελιγμός που απομακρύνει τον κίνδυνο κατάρρευσης από την συγκέντρωση τόσων φορτίων, ακόμα και πληροφοριών που ίσως ο νους αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να επεξεργαστεί σε real time process…

κι αυτός ο ελιγμός είναι η ‘δημιουργική ταφή’… λειτουργική, στατικά ασφαλής και οικονομική… όλο το πακέτο και συμφέρει…

και συνίσταται απλά στο εξής:

όλο το υπερ-φορτίο ‘θάβεται’ με προσοχή και επιμέλεια, σε βαθύτερα στρώματα της ‘προσοχής’ και έπειτα… πατάμε το πλήκτρον που αναφέρει «κατάσταση ευφυούς αδρανείας» ή «προς επεξεργασίαν δημιουργικής ταφής»… παστρικές δουλειές…

δεν θάβουμε τυχαία όλο το περισσευούμενο φορτίο σαν νεκροθάφτες της συμφοράς… το κάνουμε για να εμπλουτιστεί από εκείνα τα υλικά –η αερόβια επεξεργασία που λέγαμε -, τα ειναιικά υλικά μας… για να μην πάρουμε ξαφνικές και ‘κακές’ και ‘βιαστικές’ αποφάσεις… για να περιμένουμε σε ευφυή αδράνεια… και να περιμένουμε τα γεννητούρια…

πάει να πει, δεν μπορώ να συνομιλήσω μαζί σου αν πρώτα δεν έχω ακούσει την αρχαία φωνή μου, την προγονική φωνή μου… θα αφήσω όλα τούτα που με θλίβουν να τα αγγίξει ο άνεμος της αρχαίας ψυχής μου… και μετά, ‘διαφορετικός’ θα αρθρώσω το λόγο που μου υπαγόρευσε όχι το θυμικό μου ούτε και ο ‘γιάπις’ νους μου… άλλος λόγος θα είναι τούτος που θα εκστομίσω και τούτη τη στιγμή δεν ξέρω να σου πω περισσότερα…

…θα έρθουν σίγουρα τα γεννητούρια, θα ρωτήσεις… είναι βέβαιον όσο και ότι ο ήλιος, όσο κι αν επιμένουν οι Μάγια, θα συνεχίσει πάντα να ανατέλλει από εκεί και θα δύει εκεί… (εδώ δείχνουμε και με το χεράκι, δεν βλάπτει ολίγη παραστατικότης)…

και τι γεννητούρια θα είναι αυτά;

ψύχραιμα, θα σου πω, όχι του μεσογειακού τύπου αλλά του τύπου Norden… αρκτώα Ευρώπη που θα έλεγαν και οι παλαιοί δημοδιδάσκαλοι…

και έτσι πρέπει να είναι

αλλιώς

αλλιώς άνθρωποι ακυρώνονται

συναισθήματα συκοφαντούνται

προσωπικότητες σπιλώνονται

και καρδιές πικραίνονται…

τέλος κίτρινης παρέκβασης που κράτησε και πολύ

έτσι ήταν πάντοτε οι διδάσκαλοι της Ατραπού ή της Οδού… γκρινιάρηδες… να μην σε αφήσουν μια στάλα στη μηχανικότητά σου, να πάρουν τη βέργα –κάτι ανατολίτες του Ζεν τα κάναν αυτά – και να σε κοπανήσουν στη κεφάλα μπας και επιτευχθεί η ‘ακαριαία’ φώτιση… λες και είσαι λαμπτήρας να ανάψεις…

αλλά να παρατηρείς…

…να μην αφεθείς στην ευκολία του κύματος…

…της καθημέριας ραστώνης…

…να παρατηρείς…

γιατί αφυπνισμένος μόνο μπορείς να απολαύσεις και τα προϊόντα της δημιουργικής ταφής… τόσο κόπο έκανες… τόσο πόνο υπέμεινες…

να περιμένεις

να ησυχάζεις

να επιτρέπεις την εσωτερική σου φωνή να ακουστεί

και όλα τούτα εγώ στα λέω με μια λέξη…

…να παρατηρείς…

τι τον θέλεις τον ουρανό; έχεις φτερά μήπως και δεν τα βλέπω;

ώστε λοιπόν μείναμε μόνοι;

μείναμε μόνοι να οραματιζόμαστε ένα ‘άλλο αύριο;’

…έχω την αίσθηση ότι δεν οραματιζόμαστε τίποτε... τουλάχιστον σε ευρύ, αυτό που λέμε 'συλλογικό' επίπεδο... λογικό, εκείνοι που οραματίζονταν ήταν πάντοτε οι μοναχικοί άνθρωποι… το ζήτημα ήταν πως κάποιοι μπορούσαν ή ήθελαν να μοιραστούν το όραμά τους με τους υπόλοιπους… κάποιοι το κατάφεραν… κάποιοι εκδικούμενοι τον εαυτό τους, απλά το κατέστρεψαν… και κάποιοι άλλοι το έκρυψαν και το ανακάλυψαν οι επόμενες γενιές και το φόρεσαν στο δικό τους σώμα… στην ουσία το κατέστρεψαν επίσης...

δεν με πειράζει καθόλου αυτή η παράξενη μοναχικότητα… αν δεν μας θέλουν δεν σημαίνει ότι έχουμε ‘πρόβλημα’… αν δεν μας μιλούν δεν σημαίνει ότι ακυρωθήκαμε… σημαίνει απλά ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα πάντα… και αυτό κοστίζει… και πονάει…

παρατηρώ τον τελευταίο καιρό αυτό που συμβαίνει, αισθάνομαι αυτό που γεννιέται, υπάρχει μια κινητικότητα, μια ανάδραση, ένας βρασμός που ακόμα δεν έχει γίνει κοχλασμός… οι άνθρωποι προσαρμόζονται εύκολα… σε όλα προσαρμόζονται, έτσι έλεγε η γιαγιά μου… μήπως αυτό είναι μια δράση ευελιξίας για να μην αισθάνεται ο ραγιάς ραγιάς και ο κολλήγας κολλήγας; μήπως αυτό είναι μια πρεπούμενη στάση μπροστά στον εφέντη που έρχεται πάνω στο άλογο και σκύψε το κεφάλι και ας τον βρίζεις; Τουλάχιστον έχε το κεφάλι σου στη θέση του και ας μην σε ακούει που τον βρίζεις… τα μάτια στη γη, δεν πειράζει, αυτή σε τρέφει, αυτή θα σε κλείσει μέσα της μια μέρα…

τι τον θέλεις τον ουρανό; έχεις φτερά μήπως και δεν τα βλέπω;

για να μεγαλουργήσεις γεννήθηκες, στην πορεία εκπαιδεύτηκες να ζεις, τώρα πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις… για να έχει τουλάχιστον ο θάνατός σου έναν ουρανό, στο κάτω κάτω, μάλλον… στο πάνω πάνω…

και να πάψεις να βαφτίζεις τη γη ουρανό… άλλωστε, υπάρχουν και παιδιά και ακούν και μιμούνται και επαναλαμβάνουν…

στη γη όταν σέρνεσαι, φτερά δεν χρειάζονται… τον ουρανό ξέχνα τον...

μπορείς ακόμα μόνο να τον τραγουδάς… και να τον ονειρεύεσαι…

όλα τα υπόλοιπα, προς το παρόν, λέγονται απληστία...

Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τον ουρανό

τα σύννεφα

άνθρωποι

έκαναν κύκλο πάνω απ’το κεφάλι του

η ένταση

κυμάτισε σαν θάλασσα

πάνω στο δέρμα του

τα χείλη του

λες και ήταν έτοιμα να εκραγούν

σε στερεώματα φωτιάς

και όποιος έχει αγαπήσει τον αδερφό μου

μια φορά

χίλιες φορές θα έχει αγαπήσει εμένα

είπε

κι ύστερα από λίγο

άρχισε να βρέχει…

δεκ2012

...οπλισμένος...

…και κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη

αγνοώντας το βλέμμα της Γοργόνας

στα δεξιά της ψυχής του

αγνοώντας το νεύμα της Κίρκης

αριστερά της ζωής του

κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη

οπλισμένος

και ξαφνικά

πίσω από το είδωλό του

εμφανίστηκε

εκείνος

που κάποτε στο αίνιγμα της Σφίγγας

είχε απαντήσει

ο άνθρωπος

ο άνθρωπος

και κατέβασε το όπλο

και ο καθρέφτης θρυμματίστηκε…

νοε2012

τροχιές...

ήταν ένας αναπτήρας zippo... τον θυμάμαι... ένας μαύρος αναπτήρας με μια λευκή σταμπαρισμένη νεκροκεφαλή... τον είχα αγοράσει από το κυλικείο (που είχε και μια μικρή 'μπουτίκ' με ναυτικά είδη) του Κέντρου Προπαίδευσης του Πόρου εκείνες τις πρώτες παράξενες ημέρες της θητείας... στην ουσία δεν τον είχα χρησιμοποιήσει ποτέ... το συνήθιζα να αγοράζω μικρά αντικείμενα που κάτι 'μου έλεγαν' στο μάτι έστω κι αν ποτέ στην ουσία δεν καταλάβαινα τι ήταν αυτό... ο συγκεκριμένος αναπτήρας είχε μια ωραία 'ματ' επίστρωση κάτω από το υπόλευκο σχέδιο της πειρατικής νεκροκεφαλής και μάλλον αυτό ήταν που μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον... ίσως... ίσως ήταν απλά και μια προσπάθεια καταναλωτικής εκτόνωσης της αμηχανίας και της νευρικότητας εκείνων των ημερών της γενικής αναστάτωσης στη ζωή μου...

όταν πήγα κάμποσο καιρό αργότερα στο 'Αβέρωφ' για να ξεκινήσει η κανονική μου θητεία, ο μικρός αναπτήρας ήταν πάντα κοντά μου... πήγαινε από τσέπη σε τσέπη, από σάκο σε σάκο, από ερμάριο σε ερμάριο... δεν χάθηκε ποτέ... περιέργως... κι ας τον είχα σχεδόν σε αχρηστία... μερικά πράγματα τελικά επιμένουν να μας ακολουθούν με μια μυστηριώδη εμμονή...

ίσως γιατί περιμένουν

περιμένουν τη στιγμή που θα βρούν τον κατάλληλο κάτοχο…

ο Αχιλλέας ήταν ο 'Η' (Ηλ/γος) του πλοίου... ένας από τους ναύτες με αυτή την ειδικότητα... και ήταν ένα μοναχικό παιδί... κοιμόταν τον περισσότερο καιρό στη κουκέτα από πάνω μου... δεν τον συναναστρέφονταν πολλοί και μάλλον από δική του επιλογή δεν βρισκόταν σε ιδιαίτερη συνάφεια με κανέναν… ένας από τους ανθρώπους εκείνους που περισσότερο σου μένουν στη μνήμη για την 'απουσία' τους παρά για την παρουσία τους... όταν είσαι παρατηρητικός βέβαια... ή ίσως κι όταν έχεις μια ανεπτυγμένη αίσθηση συντροφικότητας, ειδικά κάτω από ανάλογες συνθήκες υποχρεωτικής συμβίωσης...

τον συμπαθούσα τον Αχιλλέα… θα έλεγα κάτι παραπάνω, τον εκτιμούσα, τον σεβόμουν και ως υπεύθυνος του Οπλονομείου προσπαθούσα, όσο μπορούσα, να τον έχω σε 'ξεκούραστες' βάρδιες χωρίς να αδικώ ή να ρίχνω κανέναν... τον συμπαθούσα γιατί ήταν σιωπηλός, έκανε τη δουλειά του, δεν ζητούσε την εξαίρεση ποτέ, δεν γόγγυζε, δεν ενοχλούσε...  κι είχε κι εκείνο το συρτό βήμα που το άκουγες από μακριά και ήξερες πως ήταν το δικό του...

κάποια μέρα αποφάσισα να του δωρίσω, έτσι, χωρίς να το πολυσκεφτώ, τον μαύρο αναπτήρα με την νεκροκεφαλή... ήξερα ότι ήταν λάτρης των συμβόλων αυτών και της death metal μουσικής... δεν θυμάμαι πως το ήξερα αυτό... μάλλον θα είχαμε κάνει κάποια σχετική συζήτηση... ίσως αυτό με παρακίνησε να του τον δώσω... σε κείνον άρμοζε περισσότερο να τον έχει... ίσως πάλι γιατί απλά τον είχα συμπαθήσει και πολλά χρόνια μετά κατάλαβα πως το 90% των ενεργειών μας δεν είναι γιατί 'συνειδητά' τις αποφασίσαμε αλλά γιατί... το αποφάσισαν εκείνες... και γιατί, ανεξήγητα συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τους ανθρώπους... στους πρώτους δικαιολογούμε πρόθυμα όσα δεν συγχωρούμε στους δεύτερους... γιατί; άγνωστον... γιατί έτσι... απλά...

θυμάμαι τη λάμψη στα μάτια του Αχιλλέα όταν του τον προσέφερα... τον πήρε σαν μικρό παιδί στα χέρια του, τον κοίταξε σιωπηλός αλλά γεμάτος απροσδόκητη χαρά και μετά κοίταξε εμένα... μου είπε ένα κάπως διστακτικό αλλά φορτισμένο 'ευχαριστώ φίλε' και ύστερα με ακόμη πιο αργά βήματα απ'ό,τι συνήθως, απομακρύνθηκε...

κάποιες νύχτες μετά...

όταν πλησίασα στο φυλάκιο της προβλήτας που έκανε βάρδια ο Αχιλλέας, τον είδα μέσα από το τζαμάκι να είναι σκυφτός κοιτάζοντας κάτι... όταν πλησίασα χωρίς να κάνω θόρυβο, τον είδα να έχει στα χέρια του τον μικρό αναπτήρα και να τον χαϊδεύει... δεν ξέρω γιατί αλλά συγκινήθηκα... σχεδόν με έπιασε ένας λυγμός... απομακρύνθηκα κλεφτοπατώντας...

άρχισα να βαδίζω στην προβλήτα που είναι δεμένος ο γερο-Αβέρωφ καπνίζοντας… αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που μας δίνει τόση χαρά σε ένα μικρό αντικείμενο... είναι η προσφορά από κάποιον που δεν το περιμέναμε γιατί ούτε φίλος μας ήταν ούτε είχε καμιά 'υποχρέωση' να μας δωρίσει οτιδήποτε;

είναι το ίδιο το αντικείμενο που μας αποφορτίζει από την στιγμή και συμβολίζει την διάσπαση της συμπάγειας της 'καταραμένης' στιγμής και την έξοδο σε μια πιο δροσερή διαφυγή;

είναι ίσως το ότι η σκέψη ενός ανθρώπου ακούμπησε για λίγο πάνω μας... ακόμα και αν τα κίνητρά του δεν είχαν τόσο βάθος, για μας η χειρονομία του είναι ακριβή και ατίμητη...

και ας μην το μάθει ποτέ...

δεν τον ξανάδα ποτέ από τότε που απολυθήκαμε... πόσες ανάλογες τροχιές έχουμε διανύσει όλοι από τότε και πόσες φορές ανταμωθήκαμε με ανθρώπους που ήρθαν για λίγο και έφυγαν πάλι...

έχουν δίκιο οι βουδιστές που λένε λοιπόν πως οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν με τις τροχιές των κομητών στο στερέωμα... μοναχικές, σχεδόν μελαγχολικές τροχιές που κάποια στιγμή τέμνονται, έτσι, για λίγο και μετά συνεχίζουν τη μοναχική τους ρότα...

και δεν ξανασυναντιούνται ποτέ…

όσο η ταλάντωση συνεχίζεται...

Υπάρχει μια απλοϊκή διάκριση μεταξύ του λεγόμενου αισιόδοξου τύπου και του απαισιόδοξου –καθαρά σχηματικές βέβαια οι τυποποιήσεις. Ο μεν πρώτος βλέπει κάθε πρωινό μια ευκαιρία και τη ζωή σαν περιπέτεια. Ο δεύτερος βλέπει κάθε πρωινό έναν ακόμη εφιάλτη και τη ζωή σαν τυραννία που είναι αναγκασμένος να βιώνει. Μπορεί τα δυο αυτά άκρα να είναι περίπου απαράδεκτα όμως έχουν ένα πυρήνα που θεωρώ σωστό.

Εάν είμαστε κάτι σαν εκκρεμές που ταλαντεύεται, κάποια στιγμή, αφού καταλαμβάνει όλες τις πιθανές θέσεις, θα φτάσει στο ένα άκρο, θα σταθεί ελάχιστα και μετά θα αρχίσει την επιστροφή του ως το άλλο…

Πιστεύω ότι, επί παραδείγματι, οι έντονα συναισθηματικοί άνθρωποι κάνουν αυτό τον κύκλο κάθε μέρα… μάλλον, πολλές φορές την ημέρα… η ‘περίοδός’ τους, που θα έλεγαν και οι φυσικοί είναι μικρή, ο χρόνος είναι πυκνός… όλα συβαίνουν σχεδόν ακαριαία… από τη φωτιά στον πάγο και από τη δύση στην ανατολή…

Οι φυσικοί όμως μας λένε και κάτι άλλο, πολύ ενδιαφέρον

Η περίοδος σε ένα εκκρεμές μπορεί να αλλάξει με 2 τρόπους:

1) αν αλλάξουμε το μήκος του σκοινιού ( αν το σκοινί είναι μακρύ τότε η περίοδος είναι μεγάλη και πάει αργά)

2) αν αλλάξει η βαρύτητα (αν η βαρύτητα είναι μεγάλη ή αν βάλουμε μαγνήτη τότε η περίοδος είναι μικρή και πάει γρήγορα)

Αν το σχοινί είναι μακρύ, η περίοδος μεγαλώνει…

Όσο μεγαλύτερη η απόστασή μου από τον πυρήνα της έκρηξης, της αντίφασης ή και της αντινομίας, τόσο περισσότερο χρόνο έχω να την αποκωδικοποιήσω, να την ερμηνεύσω, να την… αποκηρύξω ακόμα!

Όσο η βαρύτητα μεγαλώνει, τόσο μικραίνει ο χρόνος ταλάντωσης…

Όσο μονολιθικότερος, ‘βαρύτερος’ και αρνητικός είμαι, τόσο θα βιώνω χειρότερα τούτες τις μεταβολές από το απόλυτο + στο απόλυτο –

Ώστε ένας μεγάλος μύθος καταρρίπτεται… με την απόλυτη εσωτερική ακινησία δεν γλιτώνω την ταλάντευση… την επιταχύνω αλλά δεν το καταλαβαίνω… την κάνω μια ενδο-καταθλιπτική διεργασία που με σκοτώνει…

Να γιατί το συναίσθημα έχει το δικό του χρόνο, τη δική του ‘λογική’ , το δικό του σύμπαν… ο νους δουλεύει ‘μια χαρά’ και νομίζει πως όλα είναι καλά… κι όμως… στα έγκατα του κόσμου μου, γίνονται πράγματα και θαύματα κι εγώ σε βυθιότητα και μακαριότητα…

Τι κάνουν οι ‘υπερ-δραστήριοι’ άνθρωποι, οι άνθρωποι ‘δεν έχω χρόνο, δουλεύω ως τις 12’ (και δεν μιλώ για κείνους που είναι αναγκασμένοι να το πράττουν); Προσπαθούν απλά να ξεφύγουν από την ταλάντωση, να μην την σκέφτονται, να μην της δίνουν σημασία…

Ας γεννιούνται τέρατα εκεί κάτω, ο νους σου λέει ‘τρέχα’ και ‘αγνόησέ τα’…

Τα αποτελέσματα τούτης της νευρωτικής απόδρασης είναι γνωστά και δεν εξαιρούν κανέναν…

Πώς να εποπτεύσεις τούτες τις ειναιικές ταλαντώσεις;

Πώς να έχεις βλέμμα για το εσωτερικό σου εργαστήρι όταν είσαι τόσο γεμάτος από τις πληροφορίες του κόσμου;

Πώς να έχεις γνώση των εσωτερικών σου ταλαντώσεων όταν είσαι τόσο ‘απασχολημένος’ με την επιβίωσή σου;

Βιώνεις μονάχα την κατάρρευση… όταν το εκκρεμές  ‘αστοχεί’, το σχοινί σπάσει ή η βαρύτητα το ακινητοποιήσει ή…

Η κραυγή σου βγαίνει πια άηχη σε μια θάλασσα από πεθαμένους ήχους…

Όσο το εκκρεμές δουλεύει όμως…

Το κάθε πρωινό είναι όντως μια ευκαιρία

Όσο η ταλάντωση στέλνει τα μηνύματά της…

Έχεις την δυνατότητα να εργαστείς επ’αυτής…

Όσο ο ενδογενής παλμός είναι ακόμα ζωντανός…

Δεν τελείωσε τίποτε…

τη στιγμή της εσωτερικής 'κρίσης'
στη συνειδητοποίηση της ολίσθησης στο μη πέρα
την ώρα της καταγραφής μιας ακόμη αδιέξοδης διαδρομής
η επιλογή δεν είναι άλλη μια υπερπήδηση των εμποδίων
καθώς στο διαρκές κυνηγητό του εαυτού η λύση δεν είναι η επιτάχυνση
αλλά η στάση...

η στάση, ο στοχασμός, η ανάλυση, η τοποθέτηση νέων συντεταγμένων
η επανεκκίνηση...

τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει, εντελώς προβοκατόρικα
να μην φοβηθείς να γίνεις 'χαζός' για να δώσεις ευφυείς απαντήσεις...
σημαίνει
να επικαλεστείς την απλότητα
για να διεμβολίσεις τον πυρήνα της πολυπλοκότητας
σημαίνει
να μην φοβηθείς την επιστροφή στην αφετηρία εκείνη που έχει όλη την ενέργεια που έχεις απωλέσει
υπερπηδώντας συνεχώς εμπόδια
που βάζουν οι άλλοι σε σένα
αλλά κυρίως
βάζεις εσύ στον εαυτό σου...

ξανά, τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη της 'αποτυχίας' σου
και είσαι έτοιμος να εργαστείς για την ανακάλυψη 'νέων' κοιτασμάτων
αυθεντικής
ειναιικής
πρώτης ύλης...

νέων είπα;
όχι, είναι τα ίδια, τα γνωστά, αυτά που πάντα είχες
αυτά που πάντα λησμονούσες
γιατί...

κάποιοι σε έπεισαν ότι είσαι άλογο κούρσας
και πρέπει συνεχώς να τρέχεις
και να υπερπηδάς εμπόδια...

μήπως είναι η στιγμή να τους στείλεις όλους στον Αγύριστο;

και ξανά
τι σημαίνει 'επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα';
σημαίνει ότι θα μιλήσεις στον εαυτό σου
ειλικρινά
και για μια φορά διάολε
απλά
θα πεις
έχω δυο χέρια
έχω δυο πόδια
έχω ένα σώμα
και πιθανώς
γιατί έτσι μου λένε
έχω και ψυχή

έχω ένα στόμα
έχω ένα καρδιακό παλμό
που κάποιες νύχτες ακούγεται
ως τα πέρατα του κόσμου
κι άλλες
νομίζω είναι ο πιο ασήμαντος ψίθυρος
της δημιουργίας...

έχω μια φυσική γεωμετρία
καταλαμβάνω χώρο
όταν είμαι καλά
αναπτύσσομαι αρμονικά
τραγουδάω με όλους μου τους πόρους
όταν είμαι χάλια
συρρικώνομαι
σε μια χούφτα θλίψης...

κι όμως
όλα αυτά δεν είναι ο άλλος
είμαι εγώ
και οφείλω να τα αγαπήσω

ξέρω πως έχω κάνει πράγματα
που μπορούν όλοι να δουν
αλλά
ξέρω πως έχω και όνειρα
κι ας μην μπορεί κανείς άλλος να τα δει

ξέρω πως έχω εξάρσεις ενθουσιασμού
πτήσεις υπεροχες, ποιητικές
και Εωσφορικές πτώσεις
που έκαναν απίστευτο πάταγο
τέτοιο
που κλονίστηκαν τα έγκατα του αθέατου εαυτού μου...
κι όμως

όλα αυτά είμαι εγώ
κι οφείλω να με αγαπώ...

έχω τη σκοτεινή μου πλευρά
αλλά έχω και φως που γεννήθηκε μαζί μου
και δεν με εγκατέλειψε ποτέ!

τι έφταιγε κι ως τώρα το αγνοούσα
τι έφταιγε κι ως τώρα
με αγνοούσε κι εκείνο;

επιστροφή στα πρωτογενή ερωτήματα λοιπόν
ίσως απλά να σημαίνει

να ξαναδώ εγώ εμένα
χωρίς τα γυαλιά και τους καθρέφτες άλλων
γονέων
δασκάλων
φίλων
εχθρών

γιατί ποιο χέρι γνωρίζει η ψυχή μου
ποιο χέρι θα εμπιστευτώ
τελικά
για να με σηκώσει
αν αυτό δεν είναι το δικό μου;

...ο στερνός του κόσμου έρωτας...

--------------

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

μετ: Άρη Αλεξάνδρου

...και τα εχτυπούσα ανήσυχα απάνου στο φιλιατρό για να βοηθήσω το νου μου να εύρη κάνε τρεις δίκαιους...

Διονύσιος Σολωμός  Η γυναίκα της Ζάκυθος, 1826

Να μην πάρουμε τη δόση!

χρειαζούμενο το κλικ στην φωτο

Ε, μα πλέον...

όχι πως έχω καμιά τρελή εκτίμηση στους οικονομολόγους και μάλιστα τους... 'φιρμάτους' και μοδάτους αλλά μερικές φορές επικρατεί η φωνή της λογικής... ή απλά, κάποιοι καταλαβαίνουν ότι δεν πάει άλλο... ακόμη και το παράλογο έχει τα όριά του...

θα μου πεις, είναι αργά πλέον... μπορεί να μην είναι και τόσο αργά... εμείς είμαστε αργοί...

(όσο για τον Ευαγγελάτο, εντάξει, ας μην ερεθίζουμε το στομάχι μας πάλι...)

Φαίνεται λοιπόν

πως υπάρχουν οι μεγάλες ημέρες…

αυτές που δεν σκαρφαλώνουν πάνω σου

αλλά εσύ αναλαμβάνεις την ευθύνη

ν’αναρριχηθείς πάνω σ’αυτές

γιατί αυτές οι μέρες

γενέθλιες ή άλλες

είναι σαν ψηλές κορυφές

συνήθως κακοτράχαλες

νεφοσκεπείς

απρόσιτες…

αλλά υπάρχουν

και πάντοτε έχουν μια μυθική διάσταση

ακριβώς γιατί είναι… καθημερινές ημέρες

σαν όλες τις άλλες

αλλά… εντελώς διαφορετικές

μοιάζουν φιλικές

γιατί πολλές φορές τις γιορτάζεις

στην ουσία είναι μπάτσοι της παλιάς σχολής

και ανακριτές

που σε καθίζουν σε ένα σκαμνί

και σ’αναγκάζουν να … τα ξεράσεις όλα…

όχι αυτά που ξέρεις

αλλά αυτά που κάνεις ότι δεν ξέρεις

όχι αυτά που είδες

αλλά αυτά που αγνόησες

όχι αυτά που έζησες

αλλά αυτά που προσπέρασες

όχι αυτά που τόλμησες

αλλά αυτά που φοβήθηκες

όχι αυτά που αγάπησες

αλλά αυτά που κιότεψες να αγαπήσεις

ναι

έτσι είναι αυτές οι γιορτινές

γενέθλιες μέρες

μασκαρεμένοι εισαγγελείς

και δικαστές

που έχουν την απόφαση έτοιμη

αλλά προσποιούνται με χαμόγελο

ότι ‘θα ακουστείς και θα έχεις μια δίκαιη δίκη’

ψέματα

ποτέ κανείς δεν δικάστηκε δίκαια

από τον εαυτό του…

αλλά ας είναι

για μια χρονιά ακόμη

ας είναι

ό,τι έμεινε πίσω

δεν φωνάζει πια

είναι ήσυχο και αναπαυμένο

ό,τι είναι μπροστά

έχει ένα βλέμμα αυστηρό

και μια δέσμευση

κοφτερή σαν καλοακονισμένη λάμα

πως ό,τι βιώνεται

πάντοτε θα βιώνεται ολόκληρο…

γιατί αλλιώς

οι μέρες αυτές γίνονται και… Εξολοθρευτές

έρχονται μια μέρα από το μέλλον

και σε καθαρίζουν στεγνά

στον ύπνο σου…

ακόμα κι αν είσαι ξύπνιος...

November 4th
a day to remember...

χρόνια μας πολλά

οι εορτάζοντες!