Επ’αφορμή των ‘στημένων’ που από δω και πέρα δεν θα είναι πια…
Μερικοί πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο ‘δεν είναι σοβαρή υπόθεση’ και ‘δεν πρέπει ένας ‘πνευματικός άνθρωπος’ να ασχολείται με 22 τύπους με ‘κοντοβράκια’ που τους πληρώνουν για να ‘κλωτσάνε’ ένα τόπι… το παράλογο δηλαδή…
Το πρώτο που θέλω να επισημάνω εδώ είναι ότι εάν αυτό είναι το μόνο ‘παράλογο’ με το οποίο ασχολούνται ‘σοβαροί’ και μη άνθρωποι, τότε θα πρέπει να είμαστε εμείς οι παράλογοι που το λέμε… δεν είναι φυσικά…
Το δεύτερο, το ποδόσφαιρο δεν είναι καθόλου ‘μη σοβαρό’ πράγμα… οι γελοίοι ‘παράγοντες’ που το διοικούν –όχι όλοι βέβαια – του έχουν κολλήσει τη ρετσινιά κι εκεί θα συμφωνήσω…
Το τρίτο και καλύτερο, δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ποδόσφαιρο, παγκοσμίως, ασκεί αυτή την έλξη που ασκεί –αυτά περί ‘βασιλιά των σπορ’ και άλλα παρόμοια κλισέ δεν τα υιοθετώ. Και επιτρέψτε μου σε μια συντομότατη ανάλυση να το τεκμηριώσω…
Ποια είναι τα ποιοτικά, χαρακτηριολογικά ας τα πούμε ή δομικά στοιχεία του ποδοσφαίρου που το κάνουν να μαγνητίζει τόσο πολύ; Είναι πολλά και άμεσα αναγνωρίσιμα φυσικά –με την έννοια ότι η ‘ανάγνωσή’ τους και η «μετάφρασή» τους από τον εσωτερικό μας compiler γίνεται σε χρόνο dt…
Δεν το γράφω εγώ για πρώτη φορά… το ποδόσφαιρο αναπαριστά τη σύνολη ανθρώπινη δράση… προσέξτε… είναι ομαδικό μεν αλλά απαιτεί το ατομικό ταλέντο του κάθε παίκτη… οργανώνει την προσωπικότητα στην ομαδική δράση χωρίς να την αφομοιώνει, χωρίς να την αφανίζει… ο πολύ καλός θα ξεχωρίσει αλλά δεν αρκεί για να κερδίσει… ενώ στον κλασσικό αθλητισμό, ας πούμε, έχουμε τη μοναχική, συνήθως και εν τέλει βαρετή, αναμέτρηση με το χρόνο, τον πήχη ή τον ίδιο τον εαυτό, στο ποδόσφαιρο δεν πάς πουθενά μόνος, όσο σπουδαίος κι αν είσαι… ‘χρειάζεσαι’ και τον κατώτερο, τον χειρότερο, τον ‘πιο βρώμικο’, τον πιο ‘θρασύ’, τον πιο ‘αλήτη’… φυσικά έχουμε τη σωματική επαφή… όχι την βία αλλά με δυναμισμό… σου δίνεται η ευκαιρία να ‘τα χώσεις’ στον αντίπαλο αλλά να μην τον… σκοτώσεις… βγάζεις το άχτι σου αλλά μέσα σε όρια… Στην περίπτωση αυτή, γίνεται άμεσα αναγνωρίσιμη όλη η καθημερινότητα που ζει κάποιος, από τα νιάτα του ως τα γεράματά του… η βία από τον εργοδότη, η αδικία, η ευκαιρία κι εκείνος να ανελιχθεί ‘με κάποιο τρόπο’…
Ύστερα, στο ποδόσφαιρο, απολαμβάνεις την δημιουργία, τόσο τη δική σου, όσο και της ομάδας. Και όποιος αγαπά το ποδόσφαιρο –και όχι μόνο νοσηρά την ομάδα του – απολαμβάνει τις έξοχες ενέργειες που μοιάζουν χορευτικές και μαγικές και αέρινες από οποιονδήποτε ποδοσφαιριστή… έτσι είναι…
Και γιατί λέω ότι είναι μικρογραφία της ανθρώπινης δράσης; Γιατί ο θεατής απολαμβάνει τον ποδοσφαιρικό αγώνα ενώ ψιλοβαριέται το μπάσκετ –που αν δεις τα τελευταία πέντε λεπτά τα έχεις δει όλα!- ή σκυλοβαριέται κάποια στιγμή το βόλεϊ –που απαγορεύεται και να... φυσήξεις τον αντίπαλο; Διότι στο ποδόσφαιρο ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ! Δεν είναι πολύ βαρετό να ξέρεις από πριν ποιος θα κερδίσει έναν αγώνα; Να γιατί εύκολα πωρώνεται κάποιος με το ποδόσφαιρο, γιατί μπορεί να τοποθετήσει και τον εαυτό του εκεί… τον εαυτό του με τα χίλια κουσούρια, τα ελαττώματα, τα χάλια του… αλλά και τις στιγμές μεγαλείου του, τις κορυφώσεις του, τις εμπνεύσεις του…
Άλλωστε, το ποδόσφαιρο είναι για όλους, περίπου δηλαδή… το μπάσκετ είναι για τους ψηλούς, το βόλεϊ το ίδιο, ο κλασικός αθλητισμός είναι μάλλον απρόσιτος… Η κολύμβηση, η Γυμναστική και τα σχετικά, ας μην τα συζητάμε καν. Στο ποδόσφαιρο –ακόμα και στη σύγχρονη εντελώς αθλητική εκδοχή του – και ο ‘μη τέλειος’ έχει κάποια θέση… θρυλική είναι βέβαια η περίπτωση του μεγάλου βραζιλιάνου Γκαρίντσα –έλαμψε πριν από δεκαετίες – που είχε φυσική αναπηρία στο ένα του πόδι που ήταν πιο κοντό από το άλλο!! Έκανε το μειονέκτημα προσόν και άφησε εποχή… όλοι μπορούν να παίξουν, κουτσοί, στραβοί, χοντροί, που λέει ο λόγος… σε άλλα αθλήματα υπάρχει τέτοιος περιορισμός που καταντάει σχεδόν… ρατσιστικό το πράγμα!
Και τι συμβαίνει με την ήττα; Γιατί άλλες φορές γίνεται ‘αποδεκτή’ και άλλες όχι; Στο ποδόσφαιρο, θεωρώ ότι η ήττα ‘δεν γίνεται αποδεκτή’ αλλά δεν αποτελεί αφορμή ή αιτία να αλλάξεις χόμπι [διότι μόνο ως χόμπι το εξετάζουμε και όχι ως τίποτε περισσότερο]… Κι αυτό γιατί ο θεατής του ποδοσφαίρου, ο φίλαθλος και ο οπαδός –αυτός σε λιγότερο βαθμό - ακόμα και όταν χάνει η ομάδα του, στην ουσία, εσωτερικά, αναγνωρίζει την χαοτική δομή της ίδιας της ζωής, έστω και αν δεν έχει αυτές τις λέξεις για να το εκφράσει και, προσδοκά ρεβάνς στον επόμενο αγώνα… όπως δηλαδή και στην ζωή του, την όποια ζωή του, είτε είναι καθηγητής Πανεπ/μίου είτε εργάτης, είτε είναι διανοούμενος, είτε ένας ‘απλός’ άνθρωπος…
Τις τελευταίες ημέρες έχει ξεσπάσει το ‘σκάνδαλο’ των στημένων αγώνων. Και οι διάλογοι μεταξύ των ‘παραγόντων’ που έστηναν παιχνίδια ή προσπαθούσαν τουλάχιστον, που ακούγονται και αναπαράγονται προκαλούν θυμηδία, γέλιο ίσως και εκνευρισμό… θέλω όμως να πω κάτι που ίσως ξενίσει κάποιους που θέλουν στον αθλητισμό να επικρατήσει το ‘απόλυτο ξενέρωμα’, το περίφημο 50-50 (λες και υπάρχει οπουδήποτε αλλού) και τα άλλα… ‘αμερικανοειδή’ με θεατές που ‘απαγορεύεται’ να μουτζώνουν ή να ‘εκτονώνονται’ στους διαιτητές αλλά θα πρέπει να κρατάνε σημαιάκια, να φοράνε γελοία καπελάκια και να φωνάζουν ‘είμεθα καλύτεροι’!!
Προσωπικά, λοιπόν, θα το πω κι ας αιφνιδιάσω, δεν μπορώ να φανταστώ, ούτε και θέλω, ένα ποδόσφαιρο… ‘της γρίπης’ –όπως έχει λαϊκά και γι’αυτό εύστοχα ειπωθεί – και της απόλυτης δήθεν ‘ισονομίας’ και χαζοχαρούμενης ‘νίκης του αθλήματος’… ούτε, φυσικά, επικροτώ τα έκτροπα, τις ασχήμιες, τις ύβρεις και τα επεισόδια… όπως επίσης, μακριά από το ντόπινγκ και τα χημικά… εννοείται, αλλά, πώς να το κάνουμε, το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο λαϊκό οχυρό που απέμεινε, αν το κάνουμε κι αυτό Λυρική Σκηνή, προσωπικά δεν θα το παρακολουθήσω ποτέ ξανά…
Είμαι οπαδός της ίντριγκας, είπε κάποιος;
