DEFIANCE : Συμπαθητική προσπάθεια με αρκετά καλές ερμηνείες και θα έλεγα πως ο Ντάνιελ Γκρέγκ με εξέπληξε ευχάριστα. Για άλλη μια φορά οι Εβραίοι της Διασποράς στη ταλαιπωρία. Αυτή τη φορά στη Λευκορωσία. Κάπως στεγνές και ξερές όλες οι ερμηνείες αλλά το γενικό αποτέλεσμα σε κρατάει.
THE PRESTIGE : Αυτή ήταν μια ταινία που αληθινά με γοήτευσε. Με τρεις από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, τον αειθαλή Μάικλ Κέιν, τον πολύ δυνατό Χιού Τζάκμαν και τον Κρίστιαν Μπέιλ που θεωρώ πως είναι ο πιο ταλαντούχος της γενιάς του. Μου άρεσε και η Σκάρλετ Γιόχανσον αλλά και ο ‘Τέσλα’ Ντέιβιντ Μπάουι σε μια παρουσία έκπληξη. Και το σενάριο και οι ερμηνείες αλλά και η μεταφορά της εποχής είναι κορυφαία. Από τις ταινίες που απολαμβάνεις μόνος ή και με παρέα αλλά και που σε κεντρίζει να ανακαλύψεις την ‘αλήθεια’ στο τέλος.
Seraphim Falls : Το κλασικό μοτίβο όλων των γουέστερν, η εκδίκηση. Ο κινητήριος μοχλός, αυτός που οπλίζει με την καραμπίνα και τις πιστόλες και ωθεί τον Λίαμ Νίσον να κυνηγήσει σα σκυλί τον πάλαι ποτέ Τζέιμς Μπόντ Πιρς Μπρόσναν για να τον ξεπαστρέψει αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα… αν ήταν η ταινία θα τελείωνε στο δεκάλεπτο… Λοιπόν οι ιστορίες αυτού του τύπου πάντα μου άρεσαν. Ο διώκτης και ο διωκόμενος, ο κυνηγός και ο κυνηγημένος, κάποιος τέλος πάντων που καταδιώκει κάποιον, σε βουνά, σε λόγγους, σε ραχούλες, στα χιόνια, στα λιβάδια… πολύ ωραία πράγματα… και ξέρεις βέβαια ότι κάποια στιγμή αυτοί οι δυο σκληροί τύποι θα ανταμώσουν και τότενες… θα καεί το Κορδελιό. Και όντως έτσι συμβαίνει, και… η συνέχεια επί της οθόνης. Πάντως εγώ πέρασα καλά. Και σ’αυτές τις ταινίες αυτό μετράει.
Australia : Λοιπόν, τι είναι αυτό που έρχεται στο μυαλό σου όταν ακούς τη λέξη Κινηματογράφος, Σινεμά; Σε μένα έρχονται μεγάλα πλάνα, επιβλητικά, εντυπωσιακά, αλλά και κοντινά, ακτινογραφικά, ’ΣερτζιοΛεονικά’ όπου χρειάζεται. Τοπία εξωτικά αλλά και η σκόνη της πόλης, κίνηση, μουσική, συναίσθημα, σχέσεις, απογοητεύσεις, δράση, κι άλλη δράση… Ε, λοιπόν, τούτη η ταινία δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς ότι τα έχει όλα και σε αφθονία. Τώρα, αν μας αρέσει η Νικόλ Κίντμαν είναι μια διαφορετική ιστορία. Δεν τρελαίνομαι αλλά όχι πως η κοπέλα δεν το έχει. Αυτός που με κερδίζει ολοένα και πιότερο είναι ο… κος Βαν Χέλσινγκ, ο Χιου Τζάκμαν που γεμίζει την οθόνη, έστω κι αν μερικές φορές θυμίζει παλιομοδίτικους ήρωες με φαρδιές πλάτες και μυαλά… Ξέρω ότι οι κριτικές μάλλον θάβουν την τεράστια σε διάρκεια ταινία καθώς μοιάζει να ζηλεύει την τύχη του ‘Όσα παίρνει ο άνεμος’ αλλά, προσωπικά την ευχαριστήθηκα χωρίς να το ψειρίζω και πολύ. Μπορεί η Νικόλ να είναι κομμάτι ‘ψεύτικη’ και εντελώς προβλέψιμη, το λυρικό στοιχείο να υπερβαίνει τα όρια ώρες ώρες και η εν γένει εξέλιξη της δράσης να είναι απλοϊκή, όμως δεν είναι το ζητούμενο από τέτοιες ταινίες τίποτε διαφορετικό. Η φωτογραφία είναι καλή, τα πλάνα από την μαγική ενδοχώρα της Αυστραλίας σε κερδίζουν, το τέλος ευτυχισμένο και λυτρωτικό μετά από κοντά 3 ώρες που πιάστηκε ο απαυτός μας… ε, μη τα θέλουμε και όλα δικά μας. Μια χαρά περάσαμε και του χρόνου σε άλλη ήπειρο…
Slumdog Millionaire : ‘Η έκπληξη της χρονιάς’, ‘το απόλυτο σοκ’, ‘το πιο αληθινό παραμύθι’, ‘η αποκάλυψη’! Κάτι τέτοια διάβαζα και άκουγα για την πολυδιαφημισμένη και πολυβραβευμένη ταινία. Και μάλλον δεν είχαν και άδικο όσοι ήταν ενθουσιασμένοι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πλούσια ταινία σε όλα της. Στην αφήγησή της, στις εντάσεις της, στις εικόνες της, στην απελπισία αλλά και στη δροσιά της, το όνειρο που γίνεται αλήθεια αλλά και χιλιάδες όνειρα που χάθηκαν στις άθλιες, υγρές και πνιγηρές φτωχογειτονιές των υπερδιογκωμένων πόλων μιας μεγάλης χώρας. Μεγάλης πνευματικά, ιστορικά, πολιτισμικά. Σήμερα η Ινδία έχει ξεφύγει ίσως σε ένα βαθμό από την τρομερή πραγματικότητα που αφηγείται και ο σκηνοθέτης με σκηνές σοκ αλλά απέχει πολύ από το να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ισχύουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για τους περισσότερους των Ινδών. Πάντως οι απόγονοι του Ράμα έχουν μπει στην αναπόφευκτη τροχιά της καπιταλιστικής εκτόξευσης προς τα άνω με τις ανάλογες συνέπειες. Κι αυτό το καταγράφει ο σκηνοθέτης. Όπως καταγράφει την απέλπιδα προσπάθεια ενός ολόκληρου λαού να ισορροπήσει ανάμεσα στην πλούσια και λαμπρή πνευματική παράδοση και στην σύγχρονη εποχή. Δεν ξέρω αν οι Ινδοί –που σύμφωνα με κάποιες εσωτεριστικές θεωρήσεις είναι πρόγονοι όλων των υπο-φυλών της Αρείας φυλής και άρα προπάτορες όλων μας! – έχουν το σαράκι των Κινέζων και εξελιχθούν άγριοι καπιταλιστές όπως οι γείτονές τους πάντως έχουν ήδη περάσει σε άλλη εποχή. Και θέλουν να ξεπεράσουν κολλήματα και ιδεασμούς αιώνων και να αυτοβοηθηθούν αποφασιστικά. Αν αυτό σημαίνει και βαθιά πολιτισμική και ταυτολογική αλλοίωση ίσως να είναι το απαιτούμενο τίμημα –αν έρθει το αυτοκίνητό τους στην Ελλάδα θα μπω στην ουρά πάντως. Όπως και να’χει, αξίζει οπωσδήποτε να απολαύσει κανείς αυτή την σπουδαία ταινία με τους γρήγορους ρυθμούς, τις σοκαριστικές σκηνές που στεγνώνουν το λαιμό σου αλλά και τις λυρικές και ερωτικές στιγμές που σε αγγίζουν και σε γλυκαίνουν. Μεγάλη ταινία, άξια βραβευμένη, συγχαρητήρια…
ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ : Είχα διαβάσει πολύ μέτριες κριτικές για την ταινία αλλά θέλησα να την δω καθώς εμπιστεύομαι την πένα του τρομερού διδύμου Ρέππα – Παπαθανασίου και άλλωστε το καστ της ταινίας, όπως και να το κάνουμε είναι εγγύηση. Όλοι ένας κι ένας, διαλεχτοί και αξιαγάπητοι. Τώρα, αν πω ότι δε γέλασα με τις ατάκες και ότι δεν υπήρχαν απολαυστικές στιγμές στη ταινία –η Πηνελόπη Πιτσούλη είχε τις καλύτερες ατάκες μάλλον- θα πω ψέματα. Η ταινία δεν αφήνει κάποια ιδιαίτερη γεύση στο τέλος, σα να έχεις δει κάποιο επεισόδιο σε κάποιο σήριαλ, όμως έχεις περάσει ωραία –έστω και αν σε κάποια σημεία το πράμα είναι τραβηγμένο μέχρι εξαντλήσεως – και τα περαιτέρω είναι περιττή φιλολογία.
OUTLANDER : Λοιπόν, πρωτόδα –μάλλον πρωοπρόσεξα- τον Τζέιμς Καβίεζελ στο Passion of the Christ και τον συμπάθησα ιδιαίτερα. Και τον ξανάδα σε άλλες ταινίες κάπως αδιάφορες. Τώρα και σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι από νεαράς ηλικίας είχα πάθος με την θεματολογία που πραγματεύται τα εξωγήινα τέρατα, τις ανεπιθύμητες φρικώδεις παρουσίες που αναστατώνουν την ‘ήρεμη’ ζωή των ατυχών πρωταγωνιστών διηγημάτων ή ταινιών. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις η κινηματογραφική γραφή ήταν δυνατότερη και ο θρυλικός PREDATOR με τον Σβαρτζ με συνοδεύει ακόμα… -άσε που το έχω δει και καμιά δεκαριά φορές. Για τα Αλιεν… ας μην πω γιατί θα μου πάρει ώρα. Μελέτη και διδακτορικά… Λοιπόν κι αυτή η ενδιαφέρουσα και γεμάτη δράση και ωραία εξωγήινα τέρατα, ταινία ανήκει περίπου στην αυτή κατηγορία. Μόνο που το… αύριο συναντιέται με το χτες… Στη Νορβηγία των Βίκινγκ! Οι οποίοι μέσω του Καβίεζελ καλούνται να αντιμετωπίσουν το φριχτό τέρας Μόργουεν. Καβίεζελ και τέρας, δυο outlanders στην πολεμική καθημερινότητα των σκληροτράχηλων πολεμιστών που δεν τρομάζουν εύκολα. Όμως όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ένα πλάσμα όπως αυτό του φιλμ, μάλλον τα κάνεις πάνω σου κι ας σε λένε και… Δεμασάωνσεν! Και μέσα σε όλα και ο έρως… ε, να μην έλειπε..
O ΗΛΙΑΣ ΤΟΥ 16ου : Είχα ειλικρινές ενδιαφέρον να δω την προσπάθεια του Πέτρου Φιλιππίδη στο κλασικό πλέον έργο. Κι εκεί που ο Μάρκος Σεφερλής πριν λίγα χρόνια από σκηνής το είχε διακορεύσει χωρίς έλεος, ο Φιλιππίδης με την παρέα του το αποτελείωσε για να μάθει και ο Σακελλάριος να γράφει σενάρια που δε θα σεβαστεί στο μέλλον κανείς. Αλλά και ο ίδιος ο Φιλιππίδης εκτός κλίματος, με άλλες ορίζουσες, σε άλλη ταινία και με άλλες βλέψεις. Όχι πάντως αυτό που θέλει ο ρόλος. Τα πήρε όλα κι έφυγε. Πιο καλοί οι υπόλοιποι, πιο διασκεδαστικοί κιόλας. Ίσως αν δεν τους δέσμευε τόσο το ένδοξο παρελθόν του έργου να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Ίσως, αλλά με τα ίσως δεν κάνουμε δουλειά..
UNDERWORLD, THE RISE OF THE LYCANS : Ολίγα μόνον γι’αυτή την ταινία της οποίας το μόνο αξιοσημείωτο είναι τα εφέ των λυκανθρώπων που είναι αρκετά επιτυχημένα και πειστικά. Κατά τα άλλα, όλοι μαζί, βαμπίρ, λύκοι, ανθρώποι και λοιποί, στο ίδιο καζάνι βράζουμε, αυτό είναι το ρεζουμέ της υπόθεσης ή μάλλον, της μη υπόθεσης καθώς τι να τη κάνω την υπόθεση όταν έχω το λύκο να ουρλιάζει και το αίμα να παγώνει; Να έχουμε να λέμε λοιπόν…
IDIOCRACY : Αν δεν ήταν Αμερικάνικη η ταινία θα έλεγα ότι είναι μια προβλεπόμενη γροθιά στο στομάχι των Αμερικανών και του τρόπου ζωής τους… αλλά δεν είναι μια ‘θύραθεν’ γροθιά αλλά μια γροθιά ‘φίλια’ και ξεγυρισμένη μάλιστα. Αξίζει να δει κανείς αυτή την έξυπνη κωμωδιούλα ‘επιστημονικής’ φαντασίας για το εφιαλτικό μέλλον που μας περιμένει αν συνεχίσουμε τη βλακοζωή που κάνουμε και τις επιλογές της μαλακίας που μας έχουν σερβίρει ως ‘τρόπο ζωής’.
AGAINST THE DARK : Ο,τι και να μου λένε, ο Στίβεν Σίγκαλ είναι από τους αγαπημένους μου. Όπως αγαπημένοι είναι και οι ‘μολυσμένοι’ και οι καταραμένοι όλων των ταινιών, από ζόμπι μέχρι Resident Evil και τα σχετικά. Όμως, η αλήθεια είναι ότι τη ταινία την καλοβλέπει ο οπαδός του σπλάτερ αλλά ο Σίγκαλ είναι εκτός και όσο γερνάει τόσο βυθίζεται σε ρόλους που απλά είναι το όνομά του και οι… δέκα λέξεις που ψελλίζει βραχνά από την αρχή ως το τέλος. Ο φαν του ξεκοιλιάσματος πάντως την καταβρίσκει… Για καλό και για κακό να μην έχετε φάει προηγουμένως…
