Το συνεχές του εαυτού και το ονείρεμα

[ένια διακεκριμένα αποσπάσματα]

In the red temple   ekkachai khemkum

  

Το συνεχές του εαυτού

[…]

Υπάρχει αυτό που αποκαλώ συνεχές του εαυτού. Και τούτο είναι το μεγάλο δώρο του Δημιουργού προς τον άνθρωπο, το εντελώς διακριτό και εκλεκτό του δημιούργημα. Και το συνεχές του εαυτού είναι η προγραμματική και κατασκευαστική συνθήκη δίχως την οποία ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να επιτελέσει τον προορισμό του, να ολοκληρώσει το έργο του που δεν ήταν άλλο, που δεν είναι άλλο, από το να πραγματώσει την ιερή αποστολή του, το περίφημο ‘καθ’ομοίωσιν’…

…Το συνεχές του εαυτού ήταν η μεγάλη και επαναστατική καταστατική συνθήκη που ξεχώρισε τον άνθρωπο από όλη την ιερή Κτίση. Και του επέτρεπε να ρυθμίζει με αρμονία και ισορροπία όλα τα ένδον συστήματα και υπο-συστήματα, όλους τους εσωτερικούς φορείς (σώμα, ενεργειακό φορέα, συνείδηση, ασυνείδητο, φαντασία, συναίσθημα, θυμικό, διάνοια και λογιστικό) με τον εξωτερικό κόσμο. Και ταυτόχρονα, πέρα από το αμιγώς λειτουργικό θέμα, το συνεχές του εαυτού επέτρεπε στον άνθρωπο να βλέπει, να παρατηρεί, να εξετάζει και να στοχάζεται αυτά που βλέπει και εξετάζει. Αυτή την υπερ-πολύπλοκη δομή δεν την δώρισε σε κανένα άλλο πλάσμα ο Δημιουργός. Αλλά την ‘εμπιστεύτηκε’ στο αγαπημένο του πλάσμα. Όμως αυτό το δώρο ήταν ένα πανίσχυρο όπλο που απαιτούσε διαρκή προσανατολισμό, απουσία περισπασμών και διαχείριση του περίφημου αυτεξουσίου του ανθρώπου [μια από τις εξαιρετικές ιδιότητες του συνεχούς του εαυτού]. Δηλαδή, με άλλα λόγια, διαχείριση της ελευθερίας του…

[…]

 

Ο μύθος ενηλικιώνει την αλήθεια

[…]

Ποιος εποπτεύει τις ένδον δράσεις αν όχι ο παντεπόπτης οφθαλμός του συνειδέναι; Το ποιόν της δράσης δεν διακυβεύεται από οτιδήποτε μπορεί να εκτρέψει τις προγραμματικές και καταστατικές εντολές του νου. Ακόμη και στις ημισκότεινες περιοχές που ο νους δεν μπορεί να επιθεωρήσει, να ελέγξει, να ναρκοθετήσει. Ακόμη και στις θολές ανταύγειες μιας διαταραγμένης ψυχικής ισορροπίας, ακόμα και στις αβέβαιες και ασταθείς περιπλανήσεις σε στερεώματα όπου κάποια ακραία πνευματική εμπειρία φλερτάρει με την παράνοια. Ακόμη, το ποιόν της δράσης δεν υποθηκεύεται εύκολα από τις υποφώσκουσες συνωμοσίες του σιγάν και του απέχειν. Όταν δηλαδή η μυστικιστική ενδοσκόπηση ή η αυτοαναφορική ομφαλοσκόπηση έχουν αποδυναμώσει τις αγκυρώσεις στον κόσμο της χονδροειδούς ύλης.

Το ποιόν της δράσης είναι εγγυημένο και εξασφαλισμένο από τις αρχέγονες θεωρήσεις για το συνεχές του εαυτού. Και σε τούτο το σημείο είναι απαραίτητη κάποια διασάφηση.

Τι ήταν τάχα αυτό που ‘απέκρυψε’ ο Δημιουργός από τους εξόριστους πρωτόπλαστους αν δεν ήταν ότι κανείς πλέον δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί την διασφάλιση του συνεχούς του εαυτού; Ο τρόμος και το δέος της Μεγάλης Νύχτας της ψυχής εγκαταβιοί έκτοτε στο γονιδιακό σύμπαν του ανθρώπου. Γιατί το συνεχές του εαυτού είναι μέρος της ακριβής κληρονομιάς του Δημιουργού και αφορά άμεσα και ουσιαστικά το περίφημο ‘καθ’ομοίωσιν’. Μέσα στην εικονολογική ατμόσφαιρα που αγκαλιάζει όλη την κοσμολογική και ανθρωπολογική αφήγηση της Γένεσης, τέτοιες ‘λεπτομέρειες’ ίσως να μην γίνονται εύκολα αντιληπτές. Τι σημαίνει ‘εαυτός’ άλλωστε θα χρειαστεί να έρθει ο Πλάτων κάτω από το καταγάλανο ελληνικό φιλοσοφικό στερέωμα για να αποδώσει τα του άρχοντος στον άρχοντα και τα του διδασκάλου στον διδάσκαλο κι αυτό έλαβε χώρα μέσα στο πλαίσιο εκείνο όπου ο μύθος έχει αρχίσει να παραδίδει τη σκυτάλη του στο Λόγο. Γιατί αυτό θεσπίστηκε θα έλεγε κανείς από τον Έλληνα Λόγο ή αλλιώς το Ελληνικό Θεώρημα.

Πριν από τους Έλληνες η αλήθεια ενηλικίωνε το μύθο. Μετά το Ελληνικό Θεώρημα, ο μύθος ενηλικιώνει την αλήθεια.

Ως την έλευση όμως του ελληνικού κόσμου το σκοτάδι καιροφυλακτούσε…

[…]

 

Το Ονείρεμα

[…]

Γιατί αυτό που απέκρυψε μέσα στην ομιχλώδη απροσιτότητά του ο Δημιουργός, απεκάλυψε ασμένως η Σκιά. Και όσα από τότε πραγματεύεται η Σκιά έχουν το χαρακτήρα του θέσφατου. Η Σκιά δέθηκε με τον άνθρωπο και έγινε ένας άτυπος συγκληρονόμος της Κτίσης από την ανάποδη. Στο ανεστραμμένο καββαλιστικό δέντρο όπου αντί για τα Σεφιρώθ έχουμε τα Κλιφώθ και όπου ο άνθρωπος μάχεται στην καθημερινότητά του δίχως να έχει σύμμαχο τον εαυτό του. Αφού το συνεχές απωλέσθη, τη θέση του την πήρε κάτι πολύ παράξενο, το ονείρεμα.

Προκαλεί αίσθηση αλλά χρειάζεται διεξοδική και ενδελεχής ανάλυση για να οδηγηθεί κανείς στο ότι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να περιέχει το Απόλυτο είναι το ονείρεμα (και όχι η ονειροπόληση αν και η διάσταση τούτων των δυο δεν είναι πάντοτε διακριτή). Το ονείρεμα είναι ο μοναδικός ενεργός σύμμαχος που διαθέτει ο με διασπασμένο εαυτό μετα-πτωτικός άνθρωπος στην καθημέρια μάχη του με όλα τα σύμπαντα, εσωτερικά και εξωτερικά. Και βέβαια, το ονείρεμα προστάτευε ανέκαθεν τον άνθρωπο από την επισφάλεια του γίγνεσθαι με τις αέναες μεταμορφώσεις του και την μονολιθικότητα του είναι που αποτελεί έναν αρχαιώνιο ύμνο στο αμετάβλητο.

Είναι συναρπαστική η περιπέτεια του Πνεύματος -με εγελιανούς ακόμη όρους- που δεν μπορεί να λοξοδρομήσει, δεν μπορεί ούτε και θέλει να εκτραπεί της ανελικτικής του ιστορικής πορείας και αναγκάζεται να εγκολπωθεί το ονείρεμα στην πορεία της αυτοσυνειδησίας του. Εφόσον ο άνθρωπος παραμένει διασπασμένος, κερματισμένος και ηδονοκεντρικός η πνευματικότητα έχει μεταμφιεστεί σε ενορμήσεις και δεσπόζουν πια οι ψυχολογικές ορίζουσες και αυτές χαρτογραφούν όλα τα στερεώματα που αναγνωρίζει ο άνθρωπος, σε όλες τις εποχές και κάτω από όλες τις συνθήκες…

 

Και το Απόλυτο υποκλίνεται σε ό,τι δεν μπορεί να περιέχει

[…]

Το Πνεύμα θα είχε αφανιστεί εάν δεν είχε ως στερνό σύμμαχο το ονείρεμα. Εάν θελήσει να μελετήσει κάποιος τα στάδια της ανοδικής πορείας του Πνεύματος μέσα στο ιστορικό ενδοκοσμικό γίγνεσθαι θα εντυπωσιαστεί με τις διαρκείς παραχωρήσεις που είναι υποχρεωμένο να κάνει για να μην ακυρωθεί μια ατελεύτητη πορεία αιώνων. Εκείνος που συλλαμβάνει εναργέστερα όλο τούτο και το εξετάζει στις Κριτικές του είναι ο Ιμμάνουελ Καντ με τις περίφημες Αντινομίες του Λόγου.

Χρειάστηκε όμως να έρθει ο Χέγκελ κι έπειτα ο Μαρξ για να περάσουμε οριστικά στην εποχή όπου το συνεχές του εαυτού αντικαθίσταται από τη διαλεκτική του είναι και του γίγνεσθαι και το ονείρεμα αναλαμβάνεται από κάποιους ‘αναρχικούς’, ‘μηδενιστές’, ‘τρελούς’, όπως ο Ντοστογιέφσκι και ο Νίτσε…

Και εισήλθαμε στην εποχή όπου το Απόλυτο έχει υποκλιθεί σε αυτό που δεν μπορεί να περιέχει.

[…]

Μετά την επώδυνη εξορία από το Βασίλειο του Συνεχούς του Εαυτού, επήλθε μια σταδιακή αναδίπλωση σε δύο άξονες: χρόνο και φαντασιακό. Η χρυσή εποχή του συνεχούς του εαυτού έμεινε ως μνημονικό υλικό που μπορούσε να αναδύεται μονάχα από τους μυημένους ή κάτω από την καθοδήγηση και εποπτεία ενός μυημένου. Η περίφημη φράση -αλλά και βιο-φιλοσοφικό αξίωμα- ‘η γνώση είναι ανάμνηση’ του Πλάτωνα εδράζεται στην ουσία σε αυτό ακριβώς το γεγονός. Ο άνθρωπος ακόμα και μετά την αναγεννησιακή επανάσταση παρέμεινε σε μια θολή νάρκη και το ονείρεμα δεν σταμάτησε να αποτελεί γι’αυτόν ένα ασφαλές καταφύγιο.

[…]

 

2024-2025

 

Call me Ishmael...

Το τέρας είναι αληθινό… πάντοτε ήταν… ξέραμε πως κρυβόταν σε εκείνα τα αρχαία βάθη, σε κείνα τα ανήλιαγα έγκατα του Απείρου και δεν τολμούσαμε να σκεφτούμε παρά μόνο τη μέρα που θα ερχόμασταν αντιμέτωποι με τη μοχθηρία του, το βλέμμα του, την αβυσσαλέα ψυχή του. Γιατί το ξέραμε πως είχε κι αυτό ψυχή. Μονάχα που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε πόσο σκοτεινά, πόσο απόκοσμα ήταν τα χρώματά της. Κι όμως, έπρεπε κάποια στιγμή να αναμετρηθούμε μαζί του. Οι φωνές των προγόνων μας καλούσαν, οι ιαχές του χρόνου που ρυτίδωνε τη σκέψη μας, οι εφιάλτες που μας μαστίγωναν κάθε βράδυ. Το τέρας ήταν εκεί, βαθιά στις σπηλιές του Απέραντου και μας περίμενε. Κάπου κάπου ανέβαινε στην επιφάνεια, εμφανιζόταν σε όλη του τη φριχτή μεγαλοπρέπεια και ύστερα πάλι βυθιζόταν στα ανεξερεύνητα στρώματα της Δημιουργίας. 

Δέσαμε την ύπαρξή μας με τη δική του. Τούτο θα γινόταν χωρίς αμφιβολία κάποτε. Και όσο αυτός ο νοσηρός ομφάλιος λώρος σφιγγόταν γύρω από το λαιμό μας, τόσο πιο καθαρό γινόταν το βλέμμα μας. Το τέρας είχε γεννηθεί μαζί μας. Ήταν ο Κάιν με το σημάδι στο μέτωπο που ζητούσε να μας παρασύρει στη δική του Άβυσσο. Ήταν ο Λεβιάθαν και όλα τα ανοσιουργήματα του Κακού που αιμοδοτούσαμε από την ώρα που είδαμε το φως αυτού του κόσμου. Και όσο αυξανόμασταν εμείς και ο κόσμος, τόσο κι αυτό αυξανόταν μέσα μας. Και θα ερχόταν η στιγμή που ως και τα αρχέγονα βάθη του είναι δεν θα του ήταν αρκετά. Θα ερχόταν η ώρα που θα διεκδικούσε το φως και τον ορίζοντα. Και τότε, οι φωνές στο κεφάλι μας θα γίνονταν κραυγές και ουρλιαχτά και ριπές πύρινης βροχής.

Και αναλάβαμε κάποια μέρα την μεγάλη και σπουδαία αποστολή. Και βγήκαμε στα ανοιχτά της ύπαρξης για να το ανταμώσουμε. Και φορέσαμε μονάχα το πανωφόρι της ελπίδας και στα χέρια μας κρατάμε σφιχτά τα καμάκια με τις ποτισμένες στο δηλητήριο του μίσους αιχμές. Χρειάστηκε όλο το κουράγιο των αιώνων για να ανοιχτούμε μεσοπέλαγα και για τούτη την αναμέτρηση με το τέρας δεν περισσεύει κανείς.

Και είμαστε ακόμα σε τούτη την αρχαία σιωπή, στη θάλασσα των ναυαγίων και το περιμένουμε. Το ξέρουμε, είναι εκεί, κάτω, μας περιμένει, μας μετράει… μας ανασαίνει… συσσωρεύει όλη του τη δύναμη, καταστρώνει το τελικό του σχέδιο. Θα μας αφανίσει ακέραιους. Έτσι το θέλει. Θα μας οργώσει, θα μας αναλώσει.

Και έχει πέσει ο άνεμος εδώ και χρόνια αμέτρητα πια που δεν μετριέται σε ζωές ανθρώπινες. Και στην απόλυτη νηνεμία, την αρρωστημένη αυτή άπνοια, γεννιούνται οι πιο φρικαλέοι στοχασμοί… καλύτερα έτσι… για να μπορέσουμε να το αντικρίσουμε ολοκάθαρα όταν θα αναδυθεί κάποια στιγμή που οι καρδιές όλων μας θα συντονιστούν… καλύτερα έτσι… για να μιχτεί το αίμα μας με τη πηχτή αυτή παράξενη θάλασσα που μας σηκώνει αφιλόξενα στη ράχη της…

Και ο πρώτος που θα το δει απ’το ψηλότερο κατάρτι και θα ουρλιάξει ‘εκεί ξεφυσάει!’ θα ξέρει μέσα στη βασανισμένη του ψυχή πως θα είναι και ο πρώτος που γιορτάζει με μια κραυγή το χαμό του…

Περί τυφλότητος...

 

 Bobby Kostadinov

 

Είναι σπουδαίο και είναι σχεδόν… μαγικό… έχουμε την ικανότητα, τη δεξιότητα, κατέχουμε την τέχνη της εξαπάτησης. Ναι, είναι αλήθεια… και μάλιστα της εξαπάτησης όχι μόνo των άλλων αλλά πρωτίστως του εαυτού μας. Η μεγίστη αυταπάτη, το να πείσεις τον εαυτό σου ότι συμβαίνει αυτό και όχι το άλλο… και να το αφομοιώνεις τόσο καλά και να το χωνεύεις τέλεια ώστε στ’αλήθεια η φθαρτή σάρκινη όρασή σου να μην έχει λαθέψει… λες δεν λαθεύω, έτσι είναι τα πράγματα. Μοιάζεις με κείνο το φοβερό ρήτορα της εποχής του Σωκράτη, τον Γοργία τον ‘δημιουργό πειθούς’… αυτή ήταν η τέχνη του, έτσι ομολογεί στον Σωκράτη ανενδοίαστα… η ‘δημιουργία πειθούς’… πάει να πει μπορώ να πουλήσω παγάκια σε Εσκιμώους και δεν ντρέπομαι. Δεν αισχύνομαι, δεν το θεωρώ κατάπτυστο. Είναι λειτουργικό και ταιριάζει φαίνεται απόλυτα με μια αινιγματώδη εσωτερική μας λαχτάρα να… εξαπατηθούμε. 

Γιατί όμως;

Μια πρώτη απάντηση που έχω πρόχειρη και την εργάζομαι όμως με φιλόπονη διάθεση, είναι πως δεν είναι δυνατόν να είμαστε εν πλήρη εγρηγόρσει για όλους και όλα σε όλη μας τη ζωή. Έχουμε, πάει να πει, την ανάγκη να ξεκουραστούμε, να αναπαυτούμε σε πράγματα, συνθήκες ή και ανθρώπους ακόμα, να αφεθούμε με το μεγάλο κίνδυνο να μας κατασπαράξει αυτή η ίδια η… αφέλειά μας.

Από την άλλη, αναδύεται θεωρώ και ένας άλλος, πιο σκοτεινός αδελφός του πρώτου στοχασμού. Η ανάγκη μας να αφεθούμε, να εμπιστευτούμε, να χαλαρώσουμε, είναι επιταγή επιβίωσης. Μοιάζει δηλαδή με την περίφημη ‘κατηγορική προσταγή’ του Καντ αλλά σε οντολογικό επίπεδο. Λειτουργούμε όπως λειτουργούμε με όρους καθολικούς και όχι κατά περίπτωση. Αν αρχίσουμε να λεπτολογούμε και να εξονυχίζουμε το κάθε τι, τον κάθε έναν και την κάθε περίπτωση, πάει, χαθήκαμε… θα μοιάζουμε με εκείνον που τραβάει τα μαλλιά του για να σωθεί από την κινούμενη άμμο αρνούμενος πεισματικά να πιάσει το σχοινί που του πετάνε. Δεν βλέπει ίσως ποιος το πετάει το σχοινί και δεν μπορεί να ξέρει τα κίνητρά του… όμως βυθίζεται και η άβυσσος του τίποτε είναι απείρως πιο τρομακτική… κι έτσι κάποια στιγμή –επιταγή επιβίωσης- αρπάζει το σχοινί και σώζεται…

Θα πει κάποιος και θα είναι εύστοχος, ‘όλα τούτα καλά είναι όμως σε επίπεδο νοητικής ανάλυσης. Γιατί υπάρχουν και τα συναισθήματα. Και όταν ανακαλύπτεις κάποτε ότι ζούσες σε έναν ψευδόκοσμο συντρίβεσαι, καταρρέεις, τα συναισθήματα σε εκδικούνται, χάνεις τη γη κάτω απ’τα πόδια σου’. 

Κι η αλήθεια είναι αυτή… η τύφλωση δεν διαρκεί για πάντα… κάποια στιγμή βλέπεις, δεν κοιτάς απλώς… κι αυτό που βλέπεις σου ραγίζει τη ψυχή και σε ακρωτηριάζει… αλλά δεν σε σκοτώνει…

Κι αυτό είναι το ηθικόν δίδαγμα της αναρτήσεως και δεν βλάπτει που και που και κάποιο ηθικόν δίδαγμα. Όπως λέει και ο καλός μας φίλος Σωκράτης, ένα είναι το μέγιστο φίλοι μου δίδαγμα και κρατήστε το, χίλιες φορές καλύτερα να αδικείται κάποιος παρά να αδικεί. Γιατί η ψυχή εκείνου που αδικεί έχει ουλές και πληγές και κακώσεις που δεν επουλώνονται. Και βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να εκδικείσαι. Ακόμα κι αν το μπορείς, ιδίως αν το μπορείς.

Ποτέ;

Ζόρικα πράγματα αυτά διδάσκαλε, λέω εγώ… ίσως συνεχίσω σε επόμενη ανάρτηση…

θεός του εργαστηρίου...

 

Εξετάζω την αφαίρεση… εξετάζω και μετρώ… ζυγίζω… τη σάρκα που αναλώθηκε για τη μετάβαση στο πνεύμα… το αίμα που χύθηκε για τη μετάβαση στο εργαστήριο… τη μοναξιά που απλώθηκε για να καλύψει το ψεύδος…

Δεν πρέπει να συμβιβάζεσαι με κάποια δάνεια μοναξιά… τη μοναξιά σου πρέπει να την κερδίζεις… μονάχα τότε δεν σε τρομάζει, μονάχα τότε κι αν σε τρομάζει δεν σε σκοτώνει…

Κάθε απόδραση από το λαμπορατόριο σημαίνει ότι δανείζεσαι τη μοναξιά άλλων… και τελικά, του Θεού που γεννήθηκε στο χειρουργικό τραπέζι…

Εξετάζω την ψυχόπτυση… πάνω στο μεγάλο στρώμα κείται ένα παραμορφωμένο είδωλο… δεν είμαι εγώ, δεν είναι κανείς… δεν μου θυμίζει τίποτε, δεν μοιάζει με κανέναν… έχει περάσει ο τόπος από πάνω του, η ιστορία, ο χρόνος, το μέλλον… αυτό που γεννιέται από το αύριο δεν είναι το μέλλον, είναι ένα στοιχειωμένο παρελθόν… ο Θεός αυτός δεν είναι προικισμένος με αρετές… είναι ένα μοναχικό νύχτιο ον, σαν κι εμένα…

Δεν πρέπει να προσδοκάς το αύριο… το χθες να προσδοκάς… ό,τι δεν βίωσες, ό,τι αρνήθηκες, ό,τι έσφαξες στο θυσιαστήριο… τα θύματα εκδικούνται, το αίμα τους είναι στο βλέμμα σου… το χθες είναι το αύριο… κοιτάζεις στην αντίθετη κατεύθυνση…

Εξετάζω την τομή… ο Θεός αυτός γεννήθηκε νεκρός… κι έτσι πρόκειται να ζήσει… θα ζει νεκρός και θα ομορφαίνει κάθε μέρα… δεν θα γερνά, θα γίνεται νεότερος κάθε στιγμή… από τη νεκρότητα στη ζωή… κι όταν θα σβήσει το αποτύπωμά του από το εργαστήρι μου θα με πάρει μαζί του… θα γίνουμε ιαχή και ανάμνηση φωτός… θα γίνουμε ορατοί ξανά… θα γίνουμε θνητοί και θα φωλιάσουμε και οι δυο στη ρωγμή του επόμενου αδελφού μας… μέσα στην ψυχή μου υπάρχει το εκεί που θα μας φιλοξενήσει… απομένει απλά να ψιθυρίσω στο Θεό μου πως δεν τον αγαπώ, δεν τον μισώ, δεν τον λατρεύω, δεν τον αποποιούμαι… αρκεί να του ψιθυρίσω το όνομά του… κι έπειτα το τίποτα…

Γύρισε πλευρό, αναπαύσου… μην κοιμάσαι όμως… έρχονται οι μέρες που θα θέλεις να αφυπνιστείς και δεν θα μπορείς… έρχονται οι ασέληνες νύχτες… έρχονται οι θάλασσες που δεν διαπλέονται… έρχονται τα ποτάμια που δεν διαπεραιώνονται… έρχονται οι εαυτοί σου που δεν πρόλαβες να φονεύσεις…

Έρχεται το φως που δεν πρόλαβες να κάνεις σκοτάδι…

Natural Math

Art Print by Monica Valentina Patrascoiu

Το πατρώνυμο του Αυγούστου

Σε εποχές ήσυχες

εσύ ανήσυχος

ραντισμένος από έναν αλήτη ήλιο 

αυγουστιάτικο

να υποδέχεσαι τις ώρες

με τη μεγαλοπρέπεια του θανάτου

και τις στιγμές

με την αγιοσύνη της ζωής

σε εποχές ύποπτες

εσύ ανύποπτος

φυλακισμένος στο σώμα

ονειρεύεσαι

τη χώρα εκείνη της άχρονης σιωπής

τη μέρα εκείνη της ραστώνης

στον καθημέριο Αρμαγεδδώνα

το πρώτο βλέμμα

το ύστατο χαμόγελο

σε εποχές φλύαρες

εσύ σιγηλός 

φέρνεις στα χέρια φρούτα

και καλοκαίρια στα χείλη

και έχεις αθανατίσει τον αέρα που αναπνέεις

και δεν λυγίζεις

στη σκέψη της αιφνίδιας αρπαγής…

σε εποχές φόβου

άφοβος εσύ… 

August

janini (Zhana Topchieva)

Ολοκαύτωμα

 

Μια καλοκαιριού αυγή

σαν γαλαξίας από προσευχές

σαν ολοκλήρωμα του ασυνεχούς

θα απλωθώ

ως τα πέρατα του εαυτού μου

θα απειρωθώ

και θα τελειώσω…

Θα είμαι ένα ακόμη σύμπαν

από ερωτευμένες ιαχές

από λοξές και ίσιες και αδρές γραμμές

από εκατομμύρια νύχτες

και αθανασίες πρωινές

γεμάτος ήλιους που προσέφερα λατρεύοντας

τη κάθε μια μου Άνοδο διακριτά

γεμάτος άστρα που μου πρόσφεραν με αγάπη

και σβήσαν στη καρδιά μου

πυρετικές γεννώντας αναμνήσεις …

Μια αυγή καλοκαιριού

Αύγουστος θέλω να είναι

θα τεντωθώ

σαν του Φοίβου το τόξο

τα μάτια μου θα κλείσω 

κι όλες τις αισθήσεις 

που μου απέμειναν

θ’ανοίξω

όμορφα

και ρυθμικά

σαν μουσική από

άστρων Ολοκαύτωμα

και θ’αναλωθώ…