...together we stand
divided we fall...
(Pink Floyd)
Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η μερικότητα…
Η μινωική λάβρυς, ο διπλός πέλεκυς... να ένα σύμβολο που βοηθά... Η μια κόψη προς τα μέσα, η άλλη προς τα έξω...
Ας πούμε ότι το ένα χέρι δείχνει προς τα έξω και το άλλο προς τα μέσα.
Στην μερικότητα, είναι απλό, δεν έχεις παρά ένα χέρι… δεν μπορείς να δεις το άλλο… το άλλο είναι το περιττό…
Μερικότητα είναι να έχεις σαφή θεώρηση του περιττού… δεν είναι ‘τυφλότητα’ όπως ίσως πιστεύουμε… όταν δεν έχεις αντίληψη του όλου, το κάθε μερικό είναι όλο…
Το πρόβλημα αναδύεται όταν σε υιοθετεί μια άλλη αντίληψη… όχι ότι εσύ μπορείς να υιοθετήσεις μια άλλη αντίληψη... οτιδήποτε υιοθετούμε εμείς, είναι η παλιά αντίληψη μεταμορφωμένη σε καινούργια...
Δεν μπορείς να την υιοθετήσεις εσύ, εσύ δεν μπορείς να υιοθετήσεις παρά μονάχα τα βδελύγματα της σκέψης σου… είναι παιδιά σου λες όπως όλοι οι μέτριοι σε κάθε τομέα που αρνούνται να ξεχωρίσουν κάποιο δημιούργημά τους επειδή, δήθεν όλα είναι ‘δάχτυλα του ίδιου χεριού’… καμιά φορά, όπως έλεγε και ο Κούντερα, μέσα από τις ελεεινές κοινοτοπίες λέγονται σπουδαίες και… αναγκαίες αλήθειες…
Τα δημιουργήματά μας δεν είναι ορφανά… αυτό δεν σημαίνει ότι ο πατέρας είχε πάντα το ίδιο κέφι όταν τα… έσπερνε και ας μου συγχωρηθεί η ΧΧΧ μεταφορά…
Είναι όλα τα προϊόντα της σκέψης μας ίδια;
Κάποια αρκούν για να περάσουμε απέναντι στο δρόμο μην μας σκοτώσουν οι άσχετοι οδηγοί και οι τρελοί πίσω απ’τα τιμόνια…
Κάποια άλλα μας αρκούν για να τελειώσουμε ένα σχολείο τσάτρα πάτρα άντε και κάτι παραπάνω…
Κάποια άλλα μας πάνε ακόμα παραπέρα… μια ανώτατη σχολή, μια θέση στην εταιρεία του τάδε ή του δείνα…
Μερικά μπορεί να είναι και δάνεια, κλεμμένα, μεταποιημένα αλλά να μας σπρώξουν σε κάτι πιο βαθύ, πιο πλατύ, πιο ‘καλό’ για να πιάσουμε τη καλή…
Ποια προϊόντα είναι αυτά που αλλάζουν τον κόσμο;
Η σκέψη δεν αρκεί… είναι μέρος του εαυτού της κι αυτή… η σκέψη από μόνη της είναι τόσο ευόλισθη στον αυτισμό όσο κι ένας λαίμαργος στο να ρημάξει ό,τι περιέχει το ψυγείο… το θέμα είναι, αν το ψυγείο είναι η εικόνα του κόσμου, αν το ρημάξεις, τι απομένει;
Ένα άλλο ψυγείο;
Ένα άλλο αύριο, χωρίς ψυγεία;
Μονάχα… η ψύξη;
Η σκέψη, δεν αρκεί, όσο λαμπερή, όσο ‘καινοτόμα’ κι αν μοιάζει… δεν υπάρχει τίποτε καινοτόμο που γεννάει η σκέψη… ό,τι γεννάει το περιείχε ήδη, έχουν ειπωθεί αυτά και είναι μια καταραμένη αλήθεια…
Ζούμε μέσα στη σπηλιά συντροφιά με τις σκιές μας, ο γερο-Πλάτων μας πρόλαβε όλους…
Έχετε δει την ταινία 'Cube'; (για την ακρίβεια πρόκειται για τριλογία την οποία συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους... τρείς ταινίες σοκ...) βγαίνεις από τον ένα κύβο και μπαίνεις στον άλλο... αυτό είναι οι σκέψεις... και ο μεγάλος hyper cube, ο Νους, δημιουργεί συνεχείς ψευδαισθήσεις 'εξόδου', απολύτρωσης, απελευθέρωσης... όμως, απλά, βγαίνεις από το ένα κουτί και μπαίνεις στο άλλο...
μερικά μάλιστα είναι και παγιδευμένα... σε μερικά σε περιμένει ο αφανισμός, η εξολόθρευση... κάποια άλλα υπόσχονται κάτι, σου δίνουν 'ηδονές', σε ξεγελούν...
ψέματα, όλα ψέματα... ο Υπερ-Κύβος επινοεί 'πραγματικότητες' και παίζει μ'αυτές...
Μέσα στον κάθε μικρό κύβο δεν έχεις θεώρηση του Μεγάλου Κύβου... είσαι τμήμα της μερικότητας... κι όμως, είσαι πάντοτε ολόκληρος... δεν σημαίνει πως είσαι ακέραιος όμως... δεν σημαίνει πως είσαι αρηγμάτωτος, άψογος... αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μέσα από αυτό που λέγαμε πριν, να αφεθείς να σε υιοθετήσει το αλλιώς...
Πάνω από τη μερικότητα όμως –και εδώ οι εσωτεριστές της Κυριακής την πάτησαν – υπάρχει η υποτιθέμενη ολότητα…
Ψέματα... κάποτε ταυτίστηκε η ολότητα με τους θεούς... ποιος είπε ότι οι θεοί είναι αθάνατοι; Είναι μέρος της φθοράς και της σήψης κι αυτοί, όταν όμως εσύ θα τουμπανιάσεις σε 70 άντε 80 χρόνια, εκείνοι θα χαμογελούν ανέφελοι, ακόμα… τα δικά τους 80 χρόνια είναι 8000 αλλά η ουσία δεν αλλάζει… παιδιά του μερικού είναι κι αυτοί…
Ούτε οι θεοί αρκούν…
Κι όταν συνειδητοποιείς ότι μονάχα ο απέραντος χρόνος θα μείνει
τότε δεν αρκείς εσύ...
